20+1 Ερωτήματα προς όλους και για όλα (μέρος 1ο) / "Όχι άλλοι αντεξουσιαστές στην εξουσία" (Παπανδρέου και λοιποί)

1) Αναρωτηθήκατε πως είναι δυνατόν οι μισθοί των γενικών γραμματέων, των ειδικών συμβούλων, των προέδρων των δημοσίων οργανισμών, των προέδρων των διοικητικών συμβουλίων και γενικώς όλων των παρατρεχάμενων να μένουν εκτός μειώσεων λόγω Μνημονίου;
2) Αναρωτηθήκατε γιατί φτάσαμε στο σημείο σχεδόν το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ ν' αποκτήσει θέση στο υπουργικό συμβούλιο μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό;
3) Αναρωτηθήκατε γιατί παρά τις συνεχείς περικοπές σε κονδύλια, δεν υπήρξε καθόλου μείωση στη κρατική χρηματοδότηση μεγάλου αριθμού Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που έχουν ιδρυθεί από φίλους, γνωστούς και συγγενείς και οι οποίες δεν προσφέρουν έργο καθόλου ή απλώς προωθούν την ατζέντα των ιδρυτών τους (και όχι τα εθνικά θέματα);
4) Αναρωτηθήκατε πως φτάσαμε στο σημείο το κράτος να χρησιμοποιεί τις εφορίες για να εισπράττει ποσά εκ μέρους ιδιωτών (όπως για παράδειγμα στο θέμα των προστίμων για τα διόδια); Μήπως παίρνει προμήθεια; Κι αν όχι γιατί δεν το κάνει; Μήπως οι εφορίες δεν έχουν άλλη δουλειά;
5) Αναρωτηθήκατε τι συνέβει στις άλλες χώρες που η παροχή ύδρευσης/άδρευσης, ηλεκτρικής ενέργειας, φυσικού αερίου κ.λπ ιδιωτικοποιήθηκε; Μήπως νομίζετε ότι υπήρξαν μειώσεις ή μήπως έχουν συνεχείς αυξήσεις κατά το δοκούν;
6) Αναρωτηθήκατε γιατί είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που το να φοράει κανείς κουκούλα είναι ποινικό αδίκημα, αν ο αστυνομικός κρίνει ότι "συντρέχουν ειδικοί λόγοι";
7) Αναρωτηθήκατε πως φτάσαμε στο σημείο να ζητάει το κράτος χρήματα για να χρησιμοποιήσει κανείς τα εξωτερικά ιατρεία στα ΚΡΑΤΙΚΑ νοσηλευτικά ιδρύματα (ακόμα και για έκτακτες περιπτώσεις, ακόμα και σε περιοχές που υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ από αυτά;
8) Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί φτάσαμε στο σημείο να έχουμε κυβερνήσεις συγγενών, πρώην γκόμενων και φίλων οι οποίοι χρυσοπληρώνουν άλλους συγγενείς, πρώην γκόμενους και φίλους ως "ειδικούς συμβούλους";
9) Αναρωτηθήκατε ποτέ αν στο γενικότερο πνεύμα περικοπών μειώθηκαν και τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων;
10) Αναρωτηθήκατε τι αντίκτυπο θα έχουν στις προσεχείς διεθνείς δικαστικές διαμάχες της χώρας μας οι βόλτες τουρκικών αεροσκαφών και πλοίων στον ελληνικό χώρο;
11) Αναρωτηθήκατε ποτέ πως φτάσαμε στο 2011, να έχουμε "απαγόρευση κυκλοφορίας και συγκέντρωσης" ως χρήση προληπτικού μέτρου σα να έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος; Πως φτάσαμε άραγε να κάνει ασκήσεις ο στρατός για "αντιμετωπίση του πλήθους" στις οποίες το αντίπαλο δέος είναι κοινοβουλευτικά κόμματα και αναγνωρισμένες νόμιμες δημοκρατικές ομάδες;
12) Αναρωτηθήκατε ποτέ τι αντίκτυπο θα έχουν στις παρούσες και επόμενες γενιές οι αλλαγές στα εργασιακά; Θα είναι εφικτό να ζήσει κανείς με αρχικό μισθό 592 ευρώ; Θα μπορέσουν άραγε οι επόμενες γενιές να κάνουν οικογένεια, ν' αγοράσουν ή να χτίσουν ένα σπίτι ή ν' ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα;
13) Αναρωτηθήκατε πόσο άδικο είναι να δουλεύει κανείς 8 ώρες και να πληρώνεται 4; Να του μειώνουν όποτε θέλουν το μισθό; Να τον βάζουν να δουλεύει όποτε θέλουν και να τον απολύουν χωρίς αποζημίωση και άνευ αιτιολόγησης;
14) Αναρωτηθήκατε τι αντίκτυπο θα έχει στις επόμενες γενιές η αντικατάσταση της εκμάθηνσης της ελληνικής ιστορίας με μια "ευρωπαϊκή"; Τι κουλτούρα και εθνική συνείδηση θ' αποκτήσουν οι επόμενες γενιές;
15) Αναρωτηθήκατε τη σημασία του να διδάσκεται σχεδόν ισοδύναμα η ελληνική με την αγγλική γλώσσα όπως αυτή επιχειρείται;
16) Αναρωτηθήκατε τι αντίκτυπο θα έχει στην παραγωγικότητα η αποκλειστική εφαρμογή συνεχούς ωραρίου για 12ώρο σε μια χώρα που 9 μήνες το χρόνο έχει καλοκαίρι; Τι αντίκτυπο θα έχει στους δεσμούς της οικογένειας, που πλέον θα συναντιέται αραιά και που;
17) Αναρωτηθήκατε τι θα γίνουν όλα εκείνα τα παιδιά που ήδη ταξιδεύουν ώρες (για να καλύψουν αποστάσεις που χιλιομετρικά φαίνονται μικρές αλλά στην πράξη είναι ατελείωτες λόγω του άθλιου οδικού δικτύου και του δύσβατου των περιοχών που μένουν) όταν κλείσουν μαζικά τα σχολεία στα οποία πηγαίνουν για να πάνε αλλού που κατά το υπουργείο "οι συνθήκες είναι καλύτερες";
18) Αναρωτηθήκατε ποτέ αν θα θέλατε να είσαστε κάτοικος μιας περιοχής της οποίας το νοσοκομείο θα κλείσει για να συγχωνευτεί με ένα άλλο στην ίδια περιφέρεια 2 - 2 1/2 μακρυά, λόγω "οικονομικών περικοπών";
19) Αναρωτηθήκατε γιατί ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζει μαζικό άνοιγμα διοδίων, δεν σχεδιάζει αντίστοιχα και καινούργιους δρόμους; Και σε αυτούς που ετοιμάζει, πως είναι δυνατόν το άθροισμα της ευρωπαϊκής και εθνικής συμμετοχής και των τραπεζικών δανείων με εγγύηση του Δημοσίου να υπερβαίνει τα 2/3 του συνολικού προϋπολογισμού; Οι εργολάβοι τι λεφτά βάζουν;
20) Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιο το σκεπτικό των τελών κυκλοφορίας; Μήπως για τη συντήρηση του οδικού δικτύου; Και αν ναι, ποιος ο λόγος ο λόγος των διοδίων;
και τέλος
21) Αναρωτηθήκατε άραγε μήπως η κυβέρνηση ήξερε επακριβώς το περιεχόμενο της συνέντευξης τύπου των εκπροσώπων της τρόικας; Αν όχι τι συζητούσαν σε γεύμα με τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου και τον υφυπουργό κ. Σαχινίδη λίγες ώρες πριν απ' αυτήν;

Και αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο από την "Καθημερινή" του Παναγιώτη Μπουκάλα που αναφέρεται στη γνωστή ρήση του Πρωθυπουργού που καλούσε την "κυβέρνηση να λειτουργεί σαν αντεξουσιαστής":

"Tετάρτη, 7 Οκτωβρίου του 2009. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της νέας κυβέρνησης, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης του μηνός, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, πιθανόν επηρεασμένος και από το γεγονός ότι κατέρριπτε ένα ρεκόρ μάλλον παγκόσμιο... (τρίτος πρωθυπουργός από την ίδια οικογένεια, σε ευθεία διαδοχή) και δείχνοντας έτοιμος να ξαναδοξάσει την επαγγελία που είχε συνοψιστεί στο σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», είπε και το εξής παραμυθητικό: «Είμαστε οι ενδιάμεσοι μεταξύ του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας». Κι ο λόγος του, που δικαίωνε όσους επιμένουν ότι στην ιστορία της πολιτικής ρητορικής πρέπει να υπάρξει ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στη σχολή του παπανδρεϊσμού, έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος, αφορμή για δεκάλεπτες «σημειολογικές» αναλύσεις στην τηλεόραση και κυρίως αιτία για να ταραχτούν τα φαντάσματα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν και του Ντουρούτι.
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του 2010. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο τής μόλις ανασχηματισθείσας κυβέρνησης, το οποίο μάλιστα συνήλθε «για συμβολικούς λόγους» στη Θεσσαλονίκη (άλλο κεφάλαιο αυτό, απέραντο: το ΠΑΣΟΚ και η συμβολολογία), ο κ. Παπανδρέου επανέρχεται στην προσφιλή του διαβεβαίωση. Εχοντας ίσως πληροφορηθεί ότι εν τω μεταξύ ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Ντουρούτι είχαν ξαναβρεί την ηρεμία τους, διατράνωσε ξανά το πιστεύω του: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Είμαστε εκπρόσωποι των πολιτών μας και όχι των υπουργείων μας».
Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά, 20 Ιανουαρίου του 2011, ο κ. Παπανδρέου αποδεικνύει πόσο σταθερός είναι στις πεποιθήσεις του, δηλαδή στις διακηρύξεις του: μιλώντας και πάλι στο Υπουργικό του Συμβούλιο, απηύθυνε προσκλητήριο στους υφισταμένους του «να γίνουν αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και, επιπλέον, «αιρετικοί». Κάπως φθαρμένη ακούστηκε τούτη τη φορά η μαγνητοταινία, αυτό όμως δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των υπουργών για το αρχηγικό κέλευσμα, ο ενθουσιασμός αυτός άλλωστε τυγχάνει καταστατική τους υποχρέωση. Γενικότερα, οι κομματικώς υφιστάμενοι, κι όχι μονάχα στο ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να συναρπάζονται (δηλαδή να δείχνουν ότι συναρπάζονται) όποτε ακούνε τις εντολές του ηγέτη, να βρίσκουν βαθύτατο νόημα και στην πιο ρηχή φράση του και να αναφωνούν με θαυμασμό και συγκίνηση «πρωτάκουστο!» ακόμα κι όταν γίνονται αυτήκοοι μάρτυρες της δέκατης επανάληψης ενός κενολογήματος. Οταν βέβαια ο ηγέτης συνταξιοδοτηθεί, για οποιονδήποτε λόγο, έχουν κάποιο δικαίωμα αναδρομικής κριτικής, υπό την προϋπόθεση ότι, για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί, θα ξεκινούν κάθε δήλωσή τους με το μοτίβο «εγώ τα έλεγα από τότε αλλά δεν με άκουγαν» («προφανώς επειδή τα έλεγα από μέσα μου» θα συμπληρώνουν από μέσα τους).
Καμία αντίρρηση. Οι άνθρωποι είμαστε οι εμμονές μας, τα κλισέ μας, τα τρία-τέσσερα πράγματα που παγιώνονται μέσα μας και μας στοιχειώνουν. Τα κλισέ του κ. Παπανδρέου, οι εμμονές του, είναι τέσσερις, όσο βλέπω: Πρώτη, η «άμεση δημοκρατία», αλλά με αυτήν ξεμπέρδεψε νωρίς, στα συνέδρια του κόμματός του, όταν με το πριγκιπικό δαχτυλίδι ήδη φορεμένο, έδωσε στους οπαδούς του το κορυφαίο δικαίωμα να τον ανακηρύξουν πάραυτα ηγεμόνα, δίχως τη χρονοβόρα μεσολάβηση συζητήσεων, συγκρούσεων με αντίπαλες υποψηφιότητες και λοιπά μη αμεσοδημοκρατικά. Δεύτερη, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ανώτερο στάδιο της οποίας είναι το κυβερνάν διά τηλεδιασκέψεων, ώστε να μην εμποδίζεται η διοίκηση της χώρας από τα αλλεπάλληλα ταξίδια του. Εμμονή τρίτη η «επανάσταση του αυτονόητου», όπου, αυτονοήτως, τα αυτονόητα ορίζονται αυθεντικά από τον ίδιο, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν τις παραστάσεις εκείνες που θα τους επέτρεπαν να πουν κάτι ουσιώδες επί του θέματος, κάτι να συνεισφέρουν. Κλισέ τέταρτο, «η αντιεξουσία στην εξουσία», κατεξοχήν προσωποποιημένη από τον ίδιο (και κατά δεύτερο λόγο από τον κ. Πάγκαλο, αποδεδειγμένα αναρχικής παιδείας και αντιεξουσιαστικής πρακτικής).
Για να επανέρχεται ωστόσο ανά τρίτο ή πέμπτο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός στην ίδια παραίνεση, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν. Ενδεχόμενο πρώτο: οι υπουργοί του δεν τον ακούνε καν, δεν καταγράφουν βαθιά στο μυαλό τους τις εντολές και τις συμβουλές του, άλλωστε η ρουτίνα των υπουργικών συμβουλίων υπό τον κ. Παπανδρέου, όπου μιλάει μόνο αυτός και οι άλλοι παρακολουθούν με ελαφρώς σκυμμένη κεφαλή, δεν ευνοεί ιδιαίτερα την πνευματική συγκέντρωση και την προσεκτική παρακολούθηση. Ενδεχόμενο δεύτερο: οι υπουργοί ακούνε με προσοχή, καταγράφουν αλλά αμέσως μόλις ξαναβρεθούν στα γραφεία και στον θώκο τους ξεγράφουν, σβήνουν, με γομολάστιχα, με διορθωτικό ή με ένα ντιλίτ στον υπολογιστή της μνήμης τους. Και διαγράφουν όσα πατερναλιστικά άκουσαν είτε επειδή αδιαφορούν για το περιεχόμενό τους (πράγμα όχι και τόσο πιθανό, γιατί θα διακινδύνευαν τη θέση τους), είτε επειδή η μικρή ή μεγάλη τους θητεία στα αξιώματα τους έχει πείσει ότι η εξουσία, και η πιο μικρή, δεν μοιράζεται, δεν αυτοϋπονομεύεται, δεν αυτοκρίνεται καν, διότι διαφορετικά χάνει το μεδούλι της, τη νοστιμιά και την ουσία της. Κι απ’ ό, τι θυμάμαι, μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε λάβει κατά γράμμα το μήνυμα του προϊσταμένου του και δήλωνε ότι «και αντιεξουσιαστής είναι και φίλους αντιεξουσιαστές έχει», και τιμήθηκε κατόπιν αυτού με την αναβάθμισή του από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπου ως γνωστόν θριάμβευσε για δεύτερη φορά, στο της Αναπτύξεως, όπου ήδη θριαμβεύει.
Τι σημαίνει στ’ αλήθεια, τι θα μπορούσε να σημαίνει πολιτικά το δόγμα «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία»; Σε ποιο παραδεισένιο σύστημα διαχείρισης των κοινών μπορεί να υπάρξει αυτό το περίεργο υβριδικό πλάσμα, μισός αντιεξουσιαστής-μισός εξουσιαστής; Πόσο αντιεξουσιαστής μπορεί να γίνει ξαφνικά, στα μισά του βίου του και παραπάνω, κάποιος που, όπως διδάχτηκε παιδιόθεν, συνήθισε να ηγείται αυτονομιμοποιούμενος, να λατρεύεται, να διατάζει, να μην ανέχεται την κριτική ακόμα και στην ηπιότερη εκδοχή της και να εξαντλεί την αυτοκριτική του προθυμία στα τηλεοπτικής καταναλώσεως λογύδρια; Ο «αντιεξουσιαστής στην εξουσία» πρωθυπουργός ηγεμονεύει εξουσιαστικότατα, σαν τυπικός Παπανδρέου, απλώς φροντίζει να επικαλύπτει τον αυταρχισμό του με το χαμόγελο του προσηνούς και του ανοιχτού στον διάλογο (τον ηλεκτρονικό πάντοτε). Αυτό το μοντέλο διδάσκει στους υφισταμένους του, είτε υπουργοί είναι είτε ανθυποδιοικητές σε οποιαδήποτε υπηρεσία. Κι αυτοί το ασπάζονται και το αναπαράγουν εκθύμως στο μικρό πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Τον ακούνε βέβαια να κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο κατά της εξουσίας, αλλά χαμογελάνε, απλώς χαμογελάνε - από μέσα τους πάντοτε. Οι υπόλοιποι, όσοι υφιστάμεθα την αντιεξουσία τους, δεν έχουμε λόγους να χαμογελάμε όταν, προς το παρόν τουλάχιστον, παραμένει αναφαίρετο το δικαίωμα του καγχασμού."