Έξι σκληρές αλήθειες σχετικές το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου

 Κλείνοντας ένα ακόμα κύκλο αναρτήσεων, σχετικές με την εκλογική αναμέτρηση και την εκλογική διαδικασία, θα θέλαμε να παρουσιάσουμε μια σειρά από σκληρές αλήθειες-διδάγματα, που μάθαμε με το κλείσιμο της κάλπης και την ανακήρυξη του τελικού αποτελέσματος. Ας ελπίσουμε ότι ο προοδευτικός χώρος θα μάθει και θ' ανακάμψει, για το καλό της χώρας.

Αλήθεια 1η: Η ελληνική κοινωνία έχει συντηρητικοποιηθεί (το ίδιο και η ευρωπαϊκή).

Ανεξάρτητα με το τι λέγεται περί "κοινωνικής" προόδου, ένα σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας δε θέλει ανοιχτά σύνορα, δε θέλει οικονομικούς μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, θεωρεί ότι κάποια κοινωνικά ζητήματα (π.χ. ο γάμος των ομοφυλοφίλων) δεν είναι "της παρούσης", ενώ θεωρεί προδοσία την Συμφωνία των Πρεσπών (ενώ παράλληλα φοβάται κάτι αντίστοιχο ότι θα συμβεί και με την Τουρκία) και ψηφίζει ανάλογα, το κόμμα που θέτει (ή ΔΕ θέτει ως προτεραιότητα) τα ζητήματα αυτά. Η ακροδεξιά ψήφος δεν είναι πια ψήφος διαμαρτυρίας - είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης και αυτό θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως κοινωνία, και να δούμε, αν και εφόσον, υπάρχει τρόπος αλλαγής κατεύθυνσης. Αυτό είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και "ενημερώσεις". Όποιος το κατάλαβε, έχει ελπίδες επιβίωσης...

Αλήθεια 2η: Η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ το 2015 και το 2019 έχει ευθύνη για τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Το 2012 και το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε ένα βήμα (αρχικά) και κατέκτησε (στο τέλος) την εξουσία, υποσχόμενος "αλλαγές" και "σκίσιμο των Μνημονίων". Δεν έκανε ουσιαστικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ενώ με την υπέρμετρη προσήλωση στα Μνημόνια και με την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, έστρεψε μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του, είτε στην ακροδεξιά, είτε στη ΝΔ. Η δε "Συμφωνία των Πρεσπών" σφράγιζε το τέλος του φλέρτ του, με τον πατριωτικό χώρο μια και καλή. Κυρίως όμως, δημιούργησε στη συνείδηση μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ότι δεν υπάρχει "εναλλακτική", αφού και "η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα ίδια".

Αλήθεια 3η: Ο Ηλίας Κασιδιάρης έβαλε με μια δήλωσή του, ένα κόμμα στη Βουλή.

Χωρίς καμία απολύτως προβολή, χωρίς ουσιαστικά οικονομική υποστήριξη από πουθενά και χωρίς πλήρεις συνδυασμούς σε πάρα πολλές εκλογικές περιφέρειες, οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στην Βουλή, εμφανιζόμενοι στις δημοσκοπήσεις μόνο το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν τις εκλογές. Εδώ φάνηκε καθαρά το πόσο ανούσια ήταν η νομοθέτηση που έγινε για την αποτροπή συμμετοχής του Ηλία Κασιδιάρη στις εκλογές (αφού στην ουσία τον ηρωποιήσε), καθώς και το πόσο θλιβερή δουλειά έκανε ο Άρειος Πάγος όταν "ξεψάχνιζε" τα κόμματα και τους συνδυασμούς τους, πριν την ανακήρυξη των υποψηφίων. Απόδειξη για το τελευταίο είναι η ανερυθρύαστη παραδοχή για τη σχέση των "Σπαρτιατών" με τον Ηλία Κασιδιάρη, στις πρώτες δηλώσεις του αρχηγού των πρώτων, ως κοινοβουλευτικού κόμματος. 

Είναι δε σημαντικό να τονίσουμε την τεράστια πολιτική δύναμη που, δυστυχώς, έχει ο Ηλίας Κασιδιάρης στα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας.  Αν ένας άνθρωπος με μια πολιτική του δήλωση δίνει 5% σε ένα ανύπαρκτο κόμμα (δίνοντας το "καύσιμο" όπως χαρακτήρισε ο δήθεν επικεφαλής των "Σπαρτιατών"), φανταστείτε πόσο πολύ περισσότερο μπορεί να επηρεάσει αν έχει χρήματα, χρόνο και βήμα (τα οποία θα έχει αφού οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στη Βουλή). 

(Για το ότι έκανε προεκλογικό αγώνα απ' το κελί του, παρά τις απαγορεύσεις, δεν έχουμε να πούμε κάτι  - τα γράφει όλα ο Βασίλης Κανέλλης εδώ).

Αλήθεια 4η: ο κόσμος αδιαφορεί για τις εκλογές.

Έχουμε γίνει "masters" στην αντίδραση από τον καναπέ. Και όχι μόνο πλέον δε συμμετέχουμε σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αλλά πλέον δεν πάμε ούτε να ψηφίσουμε. Διαβάσαμε και ακούσαμε πολλά για τους εκλογικούς καταλόγους, αλλά αν στα 2023 θεωρούμε ότι οι 5 υπεραιωνόβιοι ανά τμήμα είναι πρόβλημα, τι συνέβαινε αλήθεια τις εποχές που η συμμετοχή ήταν 75% και 80% με εκλογικούς καταλόγους που ανανεώνονταν κατά περίσταση με το "μάτι", που η συμμετοχή στις εκλογές γινόταν χωρίς τμήματα ετεροδημοτών ή αποδήμων και που η μεταδημότευση ήταν θέμα "ταμπού" και πραγματικά πολύ χρονοβόρα; 

Απλά λοιπόν ο κόσμος δε νοιάζεται ποιος θα τον εκπροσωπήσει και ποιος θα τον κυβερνήσει. Γι' αυτό βεβαίως και γίνονται όσα γίνονται γύρω μας, γι' αυτό και συνεχίζουμε να έχουμε φαγοπότια με το Δημόσιο χρήμα, γι' αυτό και το ΕΣΥ και η παιδεία βουλιάζουν, γι' αυτό και κάποιοι χτίζουν καριέρες βασιζόμενοι στους φόβους αυτών που ψηφίζουν. 

Αλήθεια 5η: Πρέπει να προετοιμαστούμε για πολλά χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης. 

Το χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για τον προοδευτικό κόσμο: Από την μία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από το 2012 είναι ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ πόλος, υπέστη βαριά ήττα, και θα χρειαστεί να πάρει υπαρξιακές αποφάσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, που μέχρι το 2009 αποτελούσε το βασικό κορμό του προοδευτικού πόλου, έχει ένα ισχνό διψήφιο ποσοστό (όπως λέει εύστοχα και το meme με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που κυκλοφόρησε μετά τις εκλογές του Μαϊου, "εγώ το 11,75% το άφηνα μπουρμπουάρ στην κάλπη"). Το τοπίο είναι δυσοίωνο αφού τα δύο κομμάτια της κεντροαριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν τα αθροίσουμε, υπολείπονται δέκα μονάδες της ΝΔ. Αυτό τα λέει όλα. Κι επειδή το πιθανότερο είναι από αύριο να αλληλοσκοτώνονται για την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση, το μέλλον προβάλλει σκοτεινό.

Αλήθεια 6η: Ο,τι και να λέμε το τουρκικό προξενείο την έκανε τη δουλειά του. 

Και οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε το τουρκικό προξενείο, εκλέχθηκαν και θα είναι στην επόμενη Βουλή στις επάλξεις. Θα εκπροσωπούν την μειονότητα, μιλώντας (αναληθώς) συλλήβδην για "Τούρκους". "Συγχαρητήρια" στη ΝΔ που κατάφερε να στρέψει την δημόσια κουβέντα προς τα άκρα δεξιά, και στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να βρει δυο σοβαρούς ανθρώπους, που να βασίζονται στην αξία τους και στην προσφορά τους στην τοπική κοινωνία για να μαζέψουν ψήφους, από την μειονότητα να τον εκπροσωπήσουν.  

Ένα σχόλιο για τη διαφημιστική καμπάνια της ΝΔ για τους απόδημους Έλληνες

 Αν μπει κανείς στο ίντερνετ χρησιμοποιώντας VPN ή από το εξωτερικό, θα διαπιστώσει ότι η ΝΔ έχει δημιουργήσει μια τεράστια καμπάνια με διαφημιστικές καταχωρήσεις σε ιστοσελίδες, προσπαθώντας να επικοινωνήσει το "τεράστιο" έργο της στους (ελάχιστους) απόδημους ψηφοφόρους ("Η ΝΔ γράφει ιστορία για τη διασπορά")...

Η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως τραγελαφική αφού αν πιστέψει κανείς τα όσα υποστηρίζονται στη διαφημιστική της καμπάνια, θα νομίζει ότι και το που το ζουν οι ομογενείς, το χρωστάνε στη "φωτισμένη" ηγεσία του Κυριάκου...

Θα δούμε μερικά απ' αυτά - για να διασκεδάσουμε παρέα...

Διαφημιστικό Banner 1 - "Η ψήφος των αποδήμων υπάρχει χάρις τη Νέα Δημοκρατία - θ' αγωνιστούμε και για την επιστολική ψήφο".

Καταρχήν η καθιέρωση της ψήφου των ομογενών στον τόπο κατοικίας τους, αποτελεί διακομματική απόφαση. Είναι αποτέλεσμα συναίνεσης και επομένως δεν μπορεί να την "καπηλευτεί" κανείς. Το ότι ψηφίστηκε επί Ν.Δ. δεν είναι αποτέλεσμα των δικών της αγώνων. Για να είμαστε μάλιστα σωστοί ιστορικά, το ζήτημα της ψήφου των Ελλήνων εκλογέων του εξωτερικού ξεκινάει ήδη από το 1975, όταν συζητείτο το Σύνταγμα στην Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή. Μάλιστα, κατά τις συζητήσεις, σύσσωμη η τότε αντιπολίτευση, προεξαρχούσης της τότε Ενωμένης Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΚΚΕ, ζητούσε από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.Δ. η διάταξη του άρθρου 54 παρ. 3 εδ. β΄ Συν, που προέβλεπε για πρώτη φορά στη συνταγματική ιστορία της χώρας τη δυνατότητα νομοθετικής καθιέρωσης της δυνατότητας άσκησης του εκλογικού δικαιώματος στον τόπο κατοικίας των κατοίκων του εξωτερικού, να περιέχει συνταγματική εντολή προς τον κοινό εκλογικό νομοθέτη και όχι απλή ευχέρεια. Στο αίτημα αυτό συμπορεύονταν κορυφαίοι συνταγματολόγοι όπως οι Δ. Τσάτσος και Γ. Παπαδημητρίου.

Βέβαια τα πράγματα άλλαξαν από τότε (και δεδομένης της πίστης ότι οι ομογενείς είναι "συντηρητικοί" ψηφοφόροι), και έτσι για χρόνια υπηρξε μια ομοφωνία άρνησης της απόδοσης του δικαιώματος αυτού, σε ψηφοφόρους όμως που ΕΧΟΥΝ δικαίωμα ψήφου όταν βρίσκονται στην Ελλάδα (καθότι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους). 

Το ότι καταλήξαμε στο 2023 να θεωρούμε "υπέρβαση" μια συμφωνία μεταξύ των κομμάτων για κάτι τόσο απλό, είναι ανάξιο σχολιασμού.

Όσο αφορά το ζήτημα της "επιστολικής ψήφου" να υπενθυμίσουμε απλώς ότι ουσιαστικά δεν υπήρξε συζήτηση για να εφαρμοστεί - προφανώς γιατί κάτι τέτοιο είναι ενάντια στην εκλογική κουλτούρα του Έλληνα (και αφήνει πολλά περιθώρια επηρεασμού κλπ)...

Διαφημιστικό Banner 2-"Ψηφιοποιήσαμε τις πρεσβείες και τα προξενεία μας - Μyconsulive.gr".

Ψηφιοποίηση ονομάζεται η ηλεκτρονική διασύνδεση των προξενείων και των πρεσβειών με τις δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα, το οποίο ναι μεν επιταχύνει διαδικασίες, αλλά δεν το λες και κατόρθωμα στο 2023. Επίσης να πούμε ότι η υπηρεσία Myconsulive.gr (με την οποία κάνεις διαδικτυακά ραντεβού με τις προξενικές αρχές) είναι όντως μια πρόοδος, αλλά δεδομένου ότι χρειάζονται επιπλέον βεβαιώσεις για τα πιστοποιητικά (π.χ. τη θεώρηση της συνθήκης της Χάγης) για τα ραντεβού που γίνονται μέσω αυτής της υπηρεσίας, που επιβαρύνουν σημαντικά τους ομογενείς (περίπου 25-30 Ευρώ ανά έγγραφο), καθιστούν προτιμότερα τα κανονικά ραντεβού.

Και μια και αναφερόμαστε στα προξενεία και τις πρεσβείες, το βασικό τους γνώρισμα δεν είναι η ψηφιοποίηση αλλά η παντελής αδιαφορία προς τους άτυχους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Μπορεί από το 2015 η διαδικασία ραντεβού να έχει βελτιωθεί αισθητά αλλά όταν π.χ. ζητούνται περίπου 400 σελίδες εγγράφων για ν' αποδειχθεί ότι ένα παιδί που έχει γεννηθεί από Έλληνες γονείς στο εξωτερικό, δικαιούται αναβολής στράτευσης και δεν υπάρχει σαφής εγκύκλιος δικαιολογητικών με αποτέλεσμα αυτό να εξαρτάται από το διακριτικό σαδισμό των κατά τόπους προξενικών αρχών (π.χ. στην Μ. Βρετανία η προξενική αρχή θέλει ετήσια εκκαθαριστικά και μηνιαίες μισθολογικές καταστάσεις και από τους δύο γονείς για τουλάχιστον 11 χρόνια πριν το 19ο έτος του ατυχούς άρρενα ομογενούς, μηνιαίες τραπεζικές κινήσεις για το ίδιο διάστημα καθώς και πιστοποιητικό γέννησης και αποδεικτικά φοίτησης από το νηπιαγωγείο και πέρα ενώ στο Καζαχστάν χρειάζονται απλώς αποδεικτικά εργασίας και αποδείξεις φοίτησης και πιστοποιητικά γέννησης), ακόμα και το παιδί και οι γονείς του είναι δηλωμένοι κάτοικοι εξωτερικού φορολογικά στην Ελλάδα. Για να μην πούμε ότι η μόνη επαφή του προξενείου με τους ελληνικούς συλλόγους και τα ελληνικά σχολεία (περισσότερα παρακάτω γι' αυτό) είναι η ετήσια υπενθύμιση ότι "όσα παιδιά κλείνουν το 19ο έτος της ηλικίας τους πρέπει να κλείσουν γραφείο με το στρατολογικό γραφείο της κοντινότερης τους προξενικής αρχής".

Διαφημιστικό Banner 3: "Δημιουργούμε προγράμματα για τη διάσωση και διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας".

Εδώ γελάνε και οι πέτρες...Το υπουργείο Παιδείας γενικά και η κυρία Κεραμέως έχει δώσει ρεσιτάλ αναλγησίας στο θέμα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά ακόμα και για χώρες που υπάρχει παράδοση ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης - ακόμα και σ' αυτά που βρίσκονται εντός της Ε.Ε. Τα παράπονα πολλά για την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η κοινή συνισταμένη είναι παντού η ίδια - η Ελλάδα είναι απούσα, δε δίνει χρήματα και μόνο όπου υπάρχει έντονη κυπριακή παροικία, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αφού η Κύπρος καλύπτει το κενό της "μαμάς Ελλάδας"...Για τα προγράμματα που "δημιουργεί" ο Κυριάκος και η παρέα του ας μην το συζητήσουμε: απλώς δεν υπάρχουν...

Καλή ψήφο σε όλους!

Λίγα λόγια για τον Γιάννη Μαρκόπουλο

 Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε από τη ζωή, έφυγε χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Για τη σπουδαία καριέρα του, θα μπορέσετε να διαβάσετε αναλυτικά αλλού. Τα τραγούδια που έγραψε αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγων άλλων - αν εξαιρέσει κανείς τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκο, είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν να πουν ότι παρουσίασαν τόσο ολοκληρωμένο έργο, με τόση μεγάλη απήχηση. Τα τραγούδια του ήταν λαϊκά, όχι γιατί είχαν μπουζούκια και μπαγλαμάδες, αλλά γιατί γράφτηκαν και απευθύνθηκαν στο λαό. Και ο λαός τα αγκάλιασε.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν στο πάνθεον των σπουδαίων Ελλήνων συνθετών, αλλά αυτό που τον ξεχώριζε από τους άλλους ήταν η άμεση σχέση του με την παράδοση. Χωρίς να αντιγράψει, εμπνεύστηκε από αυτήν και κατόρθωσε κάτι που μέχρι αυτόν ήταν αδιανόητο - να κάνει την παράδοση σύνθημα. Ο κύκλος τραγουδιών του με τίτλο "Τα Ριζίτικα" έγινε σύμβολο αντίστασης. Μπορεί να στάθηκε τυχερός γιατί δούλεψε έχοντας ως βάση του την αγάπη του για την Κρήτη και την μουσική της παράδοση, και γιατί βρήκε στα πρόσωπα του Χαράλαμπου Γαργανουράκη και του αρχάγγγελου της Κρήτης, του Νίκου Ξυλούρη, τις δύο προσωπικότητες που σήκωσαν το βάρος των τραγουδιών αυτών, με όλη τους τη σημασία, όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και αξιακά. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος δεν είχε την ατυχία του Μίκη Θεοδωράκη (του οποίου ο κύριος ερμηνευτής βρέθηκε να τραγουδά τον ύμνο της Χούντας), και αν και δεν έγινε σύμβολο της Αντίστασης όπως ο Μίκης, στάθηκε στο ύψος του, με την ανάλογη αξιοπρέπεια, στην δύσκολη περίοδο που πέρασε η χώρα μας στα χρόνια της Δικτατορίας. 

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν πολιτικοποιημένος αλλά ποτέ κανείς δεν τον χαρακτήρισε για τις πολιτικές του απόψεις, κάτι που του στοίχησε γιατί δημιούργησε έλλειμμα υποστήριξης όταν το πολιτικό τραγούδι υποχώρησε. Ήταν βαθιά δημοκράτης και πάνω απ' όλα Έλληνας. Είχε μια τεράστια αγάπη για την Αρχαία Ελλάδα και τον ελληνισμό, κάτι που φαίνεται στα έργα του, κυρίως τα συμφωνικά. Ήταν επίσης μπροστά από την εποχή του μουσικά, κάτι που επίσης δεν εκτιμήθηκε από το πλατύ κοινό, αφού το κοινό έμεινε στα σπουδαία τραγούδια που έγραψε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Ήμασταν τυχεροί που ακούσαμε τα τραγούδια του και που τον θαυμάσαμε στις συναυλίες του. Μακάρι και οι επόμενες γενιές να έχουν ανάλογη τύχη, με παρόμοιους συνθέτες που θα πάνε την μουσική μας μπροστά, και που θα τους παραδόσουν αξίες και αρχές, που θα μπορέσουν να τους βοηθήσουν να προοδέψουν...