Περί μειονοτικού κόμματος "DEB"...

  Όταν δεν υπάρχει κράτος - ή όταν αυτό αναλώνεται σε παρακολουθήσεις και εξυπηρετήσεις υμετέρων - υπάρχουν πάντα κάποιοι που λειτουργούν σαν "κράτος εν κράτει". Μια τέτοια περίπτωση είναι ο γνωστός φιλοτουρκικός κύκλος της μειονότητας, η οποία εκμεταλλευόμενη την ισχυρή αριθμητική του παρουσία και το χαμηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο μέρους της μειονότητας (κάτι που συμβαίνει βέβαια με την ανοχή και τη "φροντίδα" του επίσημου κράτους), βρίσκει και κάνει πολλά, ενώ η κεντρική εξουσία "κάνει τα στραβά μάτια" για μερικές χιλιάδες ψήφους.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ημερών είναι ο Δήμαρχος Ιασμού, Οντέρ Μουμίν, ο οποίος (χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν πόσο μάλλον στο Ελεγκτικό Συμβούλιο που εξ ορισμού εγκρίνει δαπάνες, προσλήψεις και απολύσεις στο Δημόσιο), έχει ξεκινήσει πογκρόμ, σε όποιον είναι αντίθετος στην τοπική πολιτική του τουρκικού προξενείου στην περιοχή του. Ο δήμαρχος έχει προχωρήσει σε απολύσεις εργαζομένων και έχει ανακαλέσει τους αντιδημάρχους με την αιτιολογία ότι είναι «γκιουλενιστές». Ο ίδιος καλεί σε παραίτηση τους υπηρεσιακούς και αιρετούς του δήμου, οι οποίοι εμπλέκονται ή σχετίζονται «με την Παγκόσμια Τρομοκρατική Οργάνωση FETÖ και την Εγκληματική Οργάνωση ΕΥΡ-ΑΚΗ». Ο γνωστός "τσεκουράτος" υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, πήρε χαμπάρι (έστω και καθυστερημένα) το ποιόν του δημάρχου και ξεσήκωσε ελέγχους για να τον στείλει σπίτι του. 

Δεύτερο παράδειγμα είναι το γνωστό μειονοτικό κόμμα DEB, για το οποίο έχουμε κάνει εκτενή αναφορά εδώ. Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Έλλη Μητακίδου στην εφημερίδα "Παρόν", το εν λόγω κόμμα επανεμφανίζεται δυναμικά, καθώς η προεκλογική περίοδος είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προσποριστεί οφέλη ή, ακόμα καλύτερα (γι’ αυτούς), να προκαλέσει… αταξία. Σε αυτήν τη φάση, λοιπόν, το… "Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας" (το οποιο βέβαια ούτε την ειρήνη προωθεί αλλά και ούτε και τη φιλία, για να μη μιλήσουμε για την ισότητα) απέστειλε ενημερωτική επιστολή στον ειδικό εισηγητή του ΟΗΕ για μειονοτικά ζητήματα για τα… βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι "εθνικές" (γιατί οι άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τους… προσδιορισμούς τους οποίους ορίζουν ανάλογα με το πως τους συμφέρει) μειονότητες στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα (όπως σημειώνεται) η "τουρκική μειονότητα" που ζει στη "Δυτική Θράκη"– αλλά και τις τελευταίες σχετικές εξελίξεις. 

Το περιεχόμενο αφορά τη γνωστή ατζέντα, η οποία περιφέρεται στα διεθνή φόρουμ και αφορά ιδιαίτερα την εκπαίδευση. Το DEB ζητά αυτονομία στο σύστημα διορισμών και στο πρόγραμμα σπουδών. Κοινώς, "αφήστε μας να κάνουμε παιχνίδι ελεύθερα, σαν να μην υπάρχει ελληνικό κράτος", κάτι το οποίο προφανώς και δε συμβαίνει πουθενά στον κόσμο (ούτε φυσικά στην Τουρκία που τα βιβλία που διδάσκονται στα μειονοτικά σχολεία περνούν από κόσκινο και κόβονται με κάθε ευκαιρία). Και κάπως έτσι αναφέρονται στα δίγλωσσα νηπιαγωγεία –ένα πάγιο αίτημα, για το οποίο, ωστόσο, έχουν λάβει και κάποιες διαβεβαιώσεις από την κυβερνώσα παράταξη –, αν και στον πρόλογο της επιστολής τους (αδιαφορώντας για τον επιθετικό προσδιορισμό "εθνικές"), αποδέχονται ότι οι μειονότητες είναι περισσότερες από μία. Και, ως γνωστόν, οι διαφορετικές μειονότητες, έστω και με κοινό χαρακτηριστικό το θρήσκευμα, παρουσιάζουν πολλές διαφορές: στη γλώσσα εν προκειμένω και άρα στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Υπ’ αυτήν την έννοια, τα δίγλωσσα δεν μπορούν να σταθούν, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Ρομά μιλούν τη ρομανί και οι Πομάκοι την πομακική… 

Χωρίς ντροπή, το «κόμμα» αναφέρεται στο δικαίωμα να εκλέγουν τους θρησκευτικούς τους εκπροσώπους, για να υπογραμμίσουν ότι η μειονότητα… εκλέγει (λέμε τώρα) και χαρακτηρίζει διττή συνθήκη, και όχι παρανομία, το ότι οι ταγοί της επιμένουν να καταστρατηγούν τον ελληνικό νόμο… Στη συνέχεια ασχολείται με τα βακούφια, παραθέτοντας την πάγια θέση της "δικής τους διαχείρισης" και επισημαίνοντας ότι τα διοικητικά συμβούλια που κάνουν τη διαχείριση ελέγχονται από το κράτος… Ακολουθεί η θέση ότι στην Ελλάδα υπάρχει η "αρχή της διάκρισης", εξηγώντας ότι το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει συλλογικό προσδιορισμό, υπενθυμίζοντας τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με την αποκατάσταση του νομικού καθεστώτος των ενώσεων, οι οποίες, όπως σημειώνει, δεν έχουν εφαρμοστεί από το 2008. Στην επιστολή παρατίθεται, επίσης, ότι οι εκπρόσωποι της μειονότητας "δέχονται απειλές" όταν εκφράζουν δημόσια "την τουρκική τους ταυτότητα"…Από ποιους γίνεται αυτό, γιατί ακριβώς συμβαίνει καθώς και για το αν έχουν πάει στην αστυνομία - και το τι κάνει η αστυνομία για όλα αυτά, ούτε λόγος φυσικά.

Να σημειωθεί ότι την επιστολή συνυπογράφουν οι ψευδομουφτείες Ξάνθης και Ροδόπης, η Ένωση «Τούρκων» Νέων στην Κομοτηνή, ο Σύλλογος Ανώτατης Εκπαίδευσης Μειονοτήτων «Δυτικής Θράκης», η «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης, η Ένωση «Τούρκων Δασκάλων Δυτικής Θράκης», ο Σύλλογος Θρησκευτικών Ιδρυμάτων «Δυτικής Θράκης», ο Σύλλογος Αποφοίτων και Μελών Λυκείου Ιμάμ Χατίπ «Δυτικής Θράκης», η Εταιρεία Πολιτισμού και Εκπαίδευσης της Μειονότητας «Δυτικής Θράκης», η Ένωση Συμβούλων Μειονοτικών Σχολείων «Δυτικής Θράκης», ο Σύλλογος Νέων της Μειονότητας Έβρου και ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Τουρκικών» (!) Γυναικών Επαρχίας Ροδόπης. 

Σημείωση: Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών των συμβουλίων των παραπάνω φορέων έχουν παρουσία σε παραπάνω από ένα φορέα (κοινώς είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν συστήσει δεκάδες συλλόγους για να "φαίνονται πολλοί"), για να μη συζητήσουμε για κατά πόσο, αυτοί οι "σύλλογοι" και οι "φορείς" είναι αναγνωρισμένοι ή όχι...

Αλήθεια το κράτος παρακολουθεί τι γίνεται ή αναλώνεται στο "κυνήγι των αριστερών" και των "κομμουνιστών"; Μάλλον το τελευταίο, όπως γράφει με ιδιαίτερο τρόπο η Έλενα Ακρίτα εδώ.

"Μάκη μ' σε θέλει ο βασιλιάς" ή το γιατί κάποιοι στην ΝΔ πρέπει να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, τώρα...

  Για τον ίδιο τον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο, ό,τι είχαμε να πούμε, το είπαμε. Κρίθηκε από την ιστορία και το λαό και πήγε σπίτι του.

Το θέμα μας είναι ο Μάκης Βορίδης και η παρέα του... Ο Μάκης έχει ένα παρελθόν το οποίο είναι γνωστό και το οποίο δεν επιδέχεται στρογγυλοποιήσεις. Ήταν παιδιόθεν, από τα χρόνια που κουβαλούσε τσεκούρια και κυνηγούσε όποιον δε γούσταρε πολιτικά, φιλοβασιλικός και ακροδεξιός. Στο "μυαλό" του (ή ότι τέλος πάντων υπάρχει εντός του κεφαλιού του) δεν μπορεί να υπάρχει Ελλάδα χωρίς βασιλιά - το γιατί δεν μπορεί ν' απαντηθεί χωρίς ο ίδιος να μας εκθέσει τα επιχειρήματά του. Αλλά δεν είναι της παρούσης...

Το ότι μπήκε στην maistream πολιτική μετά από αλλεπάλληλες καραμπόλες, και ξεπουλώντας στεγνά τον Γιώργο Καρατζαφέρη, τον άνθρωπο που τον ανέσυρε από την πολιτική αφάνεια (και ο οποίος τουλάχιστον είχε μια ειλικρινή σχέση με τον έκπτωτο, οπότε δικαιούται να είναι στεναχωρημένος με το θάνατο του τελευταίου), είναι αποτέλεσμα αφενός μεν της μνημονιακής συγκυρίας και αφετέρου της ανάγκης της ΝΔ, που υπό τη "φωτισμένη" ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, προσπάθησε να κάνει μια ακροδεξιά στροφή, μεταστρέφοντας την δεξιά παράταξη από το Κέντρο που κοιτούσε μέχρι τότε.

Έτσι λοιπόν η πρόσφατη δήλωσή του περί θανάτου του "βασιλιά" Κωνσταντίνου, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει ο "Κεντρώος" Μητσοτάκης (ο οποίος παρεπιπτόντως συνεχίζει να νομίζει ότι επειδή ο μπαμπάς του είχε μια ιδιότητα μπορεί και ο ίδος να την κληρονομήσει αυτόματα - βλέπε π.χ. το χαρακτηρισμό "Κεντρώος") να του τραβήξει το αυτί ή δύο (φιλικά) χαστούκια, για να τον συνεφέρει. Έχει υποχρέωση ο Κυριάκος να του πει ότι ο έκπτωτος δεν είναι η Ζωζώ Σαπουντζάκη να προσφωνούμε "Βασίλισσα της Νύχτας" και να μην αντιδράει κανείς. O Κωνσταντίνος υπήρξε μονάρχης του οποίου αφαιρέθηκε ο τίτλος με δημοψήφισμα. Όσο ήταν βασιλιάς τα έκανε ρόιδο, έφαγε ό,τι και όσο μπορούσε, του προικήσαμε την αδερφή του και μετά μάζεψε τα πάντα (ως και χαρτιά τουαλέτας από τους καμπινέδες του Τατοϊου) και έφυγε χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.  Επίσης ο "Κεντρώος" Κυριάκος (που παρεπιπτόντως ξανά θα πρέπει να αισθάνεται απίστευτη μοναξιά όντας αρχηγός μιας παράταξης γεμάτης με ακροδεξιούς), θα πρέπει να θυμήσει στον βασιλοχουντικό Μάκη, ότι στην ορκομωσία του στην Βουλή, ορκίστηκε, στο Ευαγγέλιο, ότι θα σέβεται και θα τηρεί το Σύνταγμα. 

Το Σύνταγμα όμως κύριε Μάκη μας, λέει ότι δεν αναγνωρίζουμε στην Ελλάδα τίτλους ευγενείας. Άρα με το να αποκαλείται κάποιον Βασιλιά, που τυγχάνει έκπτωτος μονάρχης της χώρας μας, δεν είναι σαν να το φτύνεται κύριε Μάκη μας; Ή μήπως όχι;

 Ο καθένας έχει μυαλό και κρίνει...

ΥΓ Ο τίτλος της ανάρτησης αποτελεί παράφραση του άσματος "Γρίβα μ' σε θέλει ο βασιλιάς". Έγινε ο ύμνος των βασιλοφρόνων, αν και στην πραγματικότητα είναι αντιβασιλικό τραγούδι. Αλλά τόσο μυαλό είχαν ορισμένοι, τέτοια έκαναν...

Με αφορμή το θάνατο του τέως βασιλέα Κωνσταντίνου...

 Ο θάνατος του Τέως ήρθε για να κλείσει οριστικά ένα κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας. Μπορεί ο ίδιος και οι (πολυπληθείς) απογόνοι του (που πονηρά υπογράφουν πονήματα ώς "de Grèce", υποστηριζόμενοι από ανιστόρητους ή/και φιλοβασιλικούς δημοσιογράφους και influencers), να ονειρεύονται αξιώματα και

παλινορθώσεις αλλά ακόμα και η σκληρή φιλοβασιλική δεξιά της χώρας (του κομματιού που εκφράζουν οι Αδώνιδες και οι Πλεύριδες της ΝΔ), γνωρίζουν καλά ότι η βασιλεία έχει μπει για καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η ευφάνταστη απαίτηση της οικογένειάς του να κηδευτεί δημοσία δαπάνη (συνεχίζοντας δηλαδή την παράδοσή που είχε η οικογένειά του, δηλαδή να ζει και να πεθαίνει εις βάρος του ελληνικού λαού) δεν μπορούσε προφανώς να γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση. Όχι τώρα που πλησιάζουν εκλογές, αλλά σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε θα γίνει το απαραίτητο σόου - και είμαστε σίγουροι ότι ο ΑΝΤ1 (που σιγοντάριζε για χρόνια τον Τέως) ή ο Σκάϊ (που ακροδεξιίζει) θα κάνουν ότι μπορούν για να καλύψουν (με τη δέουσα υπερβολή) το γεγονός. Αλλά στο τέλος ο Κωνσταντίνος θα πάει εκεί που τελικά καταλήγουμε όλοι μας, και τα πεπραγμένα τα δικά του και της οικογένειάς του, θα μείνουν στην ιστορία για να δείχνουν ότι η δημοκρατία με όλα τα στραβά της, είναι καλύτερη από την κληρονομική εξουσία σε κάποιους που νομίζουν ότι βασιλεύουν "ελέω Θεού".

Ο Βασίλης Κανέλλης γράφει σχετικά:

Στις πλείστες των περιπτώσεων ο λαός λέει «ο νεκρός δεδικαίωται». Δίνει έτσι άφεση αμαρτιών σε κάποιον που πεθαίνει και που διήγε βίον ο οποίος δεν έκανε καλό σε πολύ κόσμο. Η σωστή χρήση της φράσης είναι «ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας». Είναι από μια επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους. Η πραγματική και επίσημη από την Βιβλική Εταιρεία ερμηνεία αυτής της φράσης, είναι ότι ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, ή αλλιώς η αμαρτία δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του.

Ο νεκρός αδυνατεί να διαπράξει οποιαδήποτε ανομία. Οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απαλλάσσονται δια παντός και ανεπιστρεπτί από αυτή τη δυνατότητα. Δεν μιλούμε, λοιπόν, για άφεση αμαρτιών. Να πάρουμε μια γόμα και να σβήσουμε όσα έχει κάνει. Κι όταν ο νεκρός -εν ζωή- προκάλεσε τεράστια ζημιά σε μια ολόκληρη χώρα, τότε είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να υπάρχει άφεση.

Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο τέως εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, απ’ όταν αποφάσισε ο ελληνικός λαός να τον στείλει εκεί που στέλνονται οι βασιλικές οικογένειες, δηλαδή στις μαύρες δέλτους της Ιστορίας και τα χρονοντούλαπά της, μας άφησε χρόνους και σίγουρα δεν θα λείψει σε πολλούς. Δεν θα λείψει σε κανέναν πέραν της οικογένειάς του, και φυσιολογικά. Είναι λυπηρός πάντα ένας θάνατος. Ισως λείψει και σε ορισμένους αμετανόητους βασιλικούς μεγάλης ηλικίας που ακόμη και σήμερα θυμούνται και συγκινούνται με το σύνθημα «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά».

Όμως, επειδή οι νέοι στη χώρα μας, αν και πρέπει να γνωρίζουν Ιστορία, δεν ασχολούνται με αυτήν και εντυπωσιάζονται από τις βασιλικές οικογένειες ανά τον κόσμο, οφείλουν να ξέρουν για να κρίνουν αν στον εν λόγω νεκρό μπορούμε να τους συγχωρήσουμε τις αμαρτίες. Αν πρέπει να του πούμε «καλό ταξίδι» ή «καλό κατευόδιο» ή «Θιος σχωρέστον» που λέει ο λαός στην περιφέρεια. Γιατί η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, οι ξενόφερτοι Γλύξμπουργκ, ουδέποτε συνδέθηκαν με την πατρίδα μας, ουδέποτε υπηρέτησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, ουδέποτε συνέβαλαν στην πρόοδο του τόπου μας. Το αντίθετο μάλιστα. Συνωμότησαν σε κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, οδήγησαν την Ελλάδα σε μαύρες εποχές, προκάλεσαν εθνικούς διχασμούς και τραγωδίες. Δεν θα ξεχάσουμε το μερίδιο της ευθύνης της οικογένειας αυτής στη Μικρασιατική Καταστροφή, που οδήγησε στον διωγμό της βασιλικής οικογένειας μέχρι το 1935. Δεν θα ξεχάσουμε την εμπλοκή τους στη δικτατορία του Κονδύλη το 1935, την παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα και στη συνέχεια τη δικτατορία του Μεταξά (που περιλαμβάνει και την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βουλγάρους). Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε όλη τη δράση της βασιλικής οικογένειας στα χρόνια μετά την τραγωδία του Εμφυλίου Πολέμου.

Την Φρειδερίκη (ή Φρίκη επί το λαϊκότερον), μητέρα του εκλιπόντος Κωνσταντίνου, με τις ωμές παρεμβάσεις της στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αλλά και τα καράβια των Ελληνόπουλων που δήθεν σώζονταν από την Ελλάδα και δίνονταν αναγκαστικά σε οικογένειες Αμερικανών και Αυστραλών με υιοθεσίες. Δεν θα ξεχάσουμε τη σύγκρουση του Κωνσταντίνου με τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου, που σιγά – σιγά οδήγησε στην Αποστασία του 1965 και εν συνεχεία στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών (Σ.Σ. την οποία ο Κωνσταντίνος όρκισε και φωτογραφήθηκε μαζί της). 

Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του κατέλυσαν τη Δημοκρατία προλαβαίνοντας το βασιλικό πραξικόπημα. Αυτό που προετοίμαζε το βασιλικό ανδρείκελο που πήρε κοροϊδευτικά το όνομα «Κοκός», μετά το δημοψήφισμα που τον έδιωξε. Μας είναι αδιάφορο αν ο Κωνσταντίνος ήταν ύπουλος, σκοτεινός ή απλά ανάξιος… άναξ. Γιατί πολλοί θα πουν ότι απλά δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος των ιστορικών γεγονότων που κλήθηκε να διαχειριστεί αλλά… ήταν καλή ψυχή. Μπορεί να ήταν κι έτσι, αλλά και πάλι μας είναι αδιάφορο. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι προκάλεσε τεράστια ζημιά στην πατρίδα μας, ήταν εκ των πρωταγωνιστών της τραγωδίας της Χούντας και στη συνέχεια της εισβολής στην Κύπρο. Ηταν ένας άνθρωπος που ανέτρεψε έναν λαοφιλή πρωθυπουργό. Κι αυτός που θα έκανε πραξικόπημα, δηλαδή βασιλική Χούντα. Και ήταν αυτός που έσκυψε το κεφάλι στους άθλιους Συνταγματάρχες αντί να βρει τα κότσια να κινητοποιήσει το λαό και να ρίξει τη Χούντα. Ισως το μόνο καλό που έκανε ήταν ότι αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974.

Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο που έζησε πλουσιοπάροχα στις πλάτες του ελληνικού λαού, με μια περιουσία που δεν τη δικαιούνταν και κάποιοι την υφάρπαξαν και τους την παρέδωσαν νύχτα. Όχι, οι βασιλικές οικογένειες δεν είναι μόνο γκλαμουριά, άμαξες με άλογα, βασιλικούς γάμους και κηδείες όπως αυτές που βλέπουμε στη Βρετανία. Είναι και μαύρα σκοτάδια, είναι βρόμικες δουλειές σε βάρος των λαών και της Δημοκρατίας. Και είναι σελίδες γραμμένες με μαύρο μελάνι που πρέπει όλοι να τις διαβάζουν και να κρίνουν. Η Ελλάδα δεν κινδύνευσε τις επόμενες δεκαετίες ούτε κινδυνεύει από την τέως βασιλική οικογένεια.

Κι ακόμη και αν βλέπει όλους αυτούς τους ανήκοντες στην οικογένεια Γλύξμπουργκ να ζουν μια χαρά τη ζωή τους χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ, αδιαφορούν για τις πολιτικές τους θέσεις. Η Δημοκρατία μας μπορεί να έχει προβλήματα, μπορεί να πρέπει να ωριμάσει, να ενισχυθεί, να προστατευθεί από πολιτικούς ανάξιους και βρόμικους, αλλά δεν έχει καμιά δουλειά με τη Βασιλεία. Η Βασιλεία ας ανήκει σε άλλους λαούς, όχι σε εμάς. Με το θάνατο του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε ένα τέλος εποχής. Αλλά εποχής μαύρης, κατασκότεινης που δε θέλουμε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.

Οσοι θέλουν να τον θυμούνται, ας τον θυμούνται ως Ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα. Μόνο γι’ αυτό και για τίποτε άλλο. Εκεί ήταν καλός, πουθενά αλλού…"

Ψάχνοντας ελπίδα για τη νέα χρονιά...

 Η καινούργια χρονιά ήρθε χωρίς καλούς οιωνούς. Είναι πραγματικά πολύ άσχημο να ξεκινάμε μια καινούργια χρονιά χωρίς να υπάρχει αυτή η πατροπαράδοτη (και καθ' όλα ανθρώπινη) αισιοδοξία που είναι συνυφασμένη με κάθε καινούργιο χρόνο. Η κλιματική αλλαγή, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η οικονομική κρίση, το ενεργειακό, η κρίση στα ελληνοτουρκικά (και οι υπόλοιπες ενεργές πολεμικές εστίες σε όλο τον κόσμο) και το μεταναστευτικό έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν αφήνει περιθώρια...Το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, περιγράφει την κατάσταση, ψάχνοντας την ελπίδα...

"Στο κλασσικό διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, ο ήρωας που αναλογίζεται την κατάσταση ενός κόσμου όπου μόλις είχε αρχίσει να υπάρχει επίγνωση του κινδύνου ενός πυρηνικού πολέμου, στέλνει ως αγγελία στην εφημερίδα τη φράση «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς». Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εικόνα για την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε και την πρόκληση που είναι μπροστά μας, σε μια εποχή όπου απλώς απαριθμούμε κρίσεις και κινδύνους.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται χωρίς καμιά προσπάθεια, δυστυχώς, από όλες τις πλευρές που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σε αυτόν να θέλει να κάνει βήματα για την ειρήνη. Με αποτέλεσμα το δράμα και το αιματοκύλισμά να συνεχίζεται. Όμως, η πραγματικά «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι η ειρήνη και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυνάμεις που να στέκονται πραγματικά σε αυτή, ανεξαρτήτως ρητορικής. Αντιθέτως, βαθαίνουν οι πλανητικές διαιρέσεις που μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν παγκόσμιες συγκρούσεις ανάμεσα σε δυνάμεις με αρκετά πυρηνικά για να καταστρέψουν τον πλανήτη. Ο πλανήτης μας καίγεται κυριολεκτικά. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι πια απλώς μια στατιστική διακύμανση, αλλά τμήμα της καθημερινότητάς μας και η υπόσχεση του αυριανού εφιάλτη μας. Δηλαδή, του εφιάλτη ότι στα μέσα του αιώνα τμήματα του πλανήτη θα είναι κυριολεκτικά αβίωτα.

Και το χειρότερο είναι ότι αντί αυτό να έχει οδηγήσει σε μια πραγματική επανάσταση στον τρόπο που σκεπτόμαστε και πράττουμε, αυτό που βλέπουμε είναι ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουν χώρες και επιχειρήσεις να εκμεταλλευτούν ακόμη περισσότερο τα ορυκτά καύσιμα. Ο κόσμος μας εξακολουθεί να είναι βαθιά άνισος και πολωμένος ανάμεσα στη φτώχεια και τον παράλογο πλούτο. Στη μια άκρη ο Παγκόσμιος Νότος και οι φτωχοί του Παγκόσμιου Βορρά, στην άλλη η αλαζονεία του πλούτου αυτών που έχουν περισσότερο ατομικό πλούτο από το ΑΕΠ μεγάλων χωρών. Και την ίδια ώρα δισεκατομμύρια να εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά και υπηρεσίες. Και όταν παίρνουν την απόφαση να φύγουν για να βρουν αλλού καλύτερη μοίρα, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε λογής φράχτες και την πιθανότητα να βρεθούν πνιγμένοι σε κάποια από τα θαλάσσια περάσματα της απελπισίας. Η χώρα μας βρίσκεται και αυτή σε κρίση. Πίσω από το θόρυβο της παραδοσιακής πολιτικής αντιπαράθεσης μπορεί κανείς να διακρίνει τη στρατηγική αμηχανία, τη δυσκολία άρθρωσης πολιτικής με προοπτική, την αδυναμία διαχείρισης συμφερόντων που γίνονται όλο και πιο πιεστικά, τους διαρκείς πειρασμούς «παρακάμψεων» ακόμη και σε βάρος θεμελιωδών δικαιωμάτων, την απουσία ουσιαστικού διαλόγου και την οχύρωση πίσω από τερτίπια επικοινωνιακά. Οχυρωνόμαστε πίσω από όποια στατιστική «ανάπτυξης» μας βολεύει ή επενδύουμε στις εκλογές που έρχονται, αλλά το πρόβλημα μιας χώρας χωρίς συνοχή και πάνω από όλα χωρίς όραμα παραμένει, με τα συμπτώματα μιας βαθύτερης και συνολικότερης κοινωνικής παθογένειας να πυκνώνουν, από τη βία και την κακοποίηση μέχρι τη διαρκή απειλή της ακροδεξιάς. Μέσα σε όλα αυτά δυσκολεύεται κανείς να δει τα σημάδια που θα επέτρεπαν ξανά την αισιοδοξία. Όσο περισσότερο καταναγκαστικά χαρούμενοι προσπαθούν να φανούν αυτές τις μέρες οι άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τόσο μεγαλύτερο είναι το πραγματικό άγχος, ο φόβος, η αγωνία που τους διακατέχουν. Όμως, η ελπίδα που ψάχνουμε δεν θα έρθει απλώς. Εμείς πρέπει να τη φέρουμε. Στο δικό μας χέρι είναι. Στη δική μας συλλογική προσπάθεια. Στη δική μας συλλογική αντίσταση. Στη δική μας εξέγερση, εάν χρειαστεί, απέναντι σε όλα όσα απειλούν να κάνουν τον κόσμο μας αβίωτο. Στη δική μας διαρκή επανάσταση της σκέψης, της δράσης και τελικά της ελπίδας.

Και τότε «θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»".