Ο Ιάσονας που ψάχνει τα 100 χιλιάρικα για την θεραπεία του και τα 150 εκατομμύρια που πωλείται ένα σπίτι στο Καβούρι

 Μερικές φορές το μάτι μας πέφτει σε ειδήσεις και αναρτήσεις, που αξίζουν της προσοχής μας...

Έτσι διαβάζουμε στο ow.gr:

"Ο Ιάσων είναι ένα γενναίο παιδί. Είναι χαρούμενος, κοινωνικός, έχει φοβερή αίσθηση του χιούμορ και είναι πολύ πολύ δυνατός. Εδώ και 13 χρόνια έχει μάθει να ονειρεύεται, αλλά και να κάνει όλα τα πράγματα «αλλιώς». Το πρωί παρακολουθεί ειδικό δημοτικό σχολείο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση και τα απογεύματα κάνει φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία και λογοθεραπεία.Ο Ιάσονας έχει σπαστική τετραπληγία, εξαιτίας της εγκεφαλικής παράλυσης που προέκυψε ως επιπλοκή από την πρόωρη γέννησή του στις 28 εβδομάδες κύησης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Σημαίνει επίσης ότι πονάει σε συγκεκριμένες αρθρώσεις, δεν έχει καλή ισορροπία ακόμη και στην καθιστή θέση και έχει υποβληθεί σε ουκ ολίγες επεμβάσεις χωρίς θεαματικά αποτελέσματα.

Ο τρόπος για να βελτιωθεί η αυτονόμηση του Ιάσονα, το ίδιο και η ποιότητα της ζωής του έχει βρεθεί. Πρόκειται για την πρωτοποριακή, επεμβατική μέθοδο της επιλεκτικής ραχιαίας ριζοτομής (Selected Dorsal Rizotomy) που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, εξελίχθηκε και πραγματοποιείται στο Παιδιατρικό Νοσοκομείο St Louis στο Μιζούρι των ΗΠΑ. Είναι μια επέμβαση στον σπονδυλικό σωλήνα που θα αλλάξει οριστικά τη ζωή του.Με τη συγκεκριμένη επέμβαση ο Ιάσων θα απαλλαγεί από την έντονη σπαστικότητα των κάτω άκρων, πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι θα βελτιωθεί η καθιστή και η όρθια (υπό στήριξη) θέση, θα απαλλαγεί από τους έντονους πόνους, θα κινείται πιο εύκολα με το καροτσάκι και θα μπορέσει να περπατήσει με τον ειδικό περιπατήρα.Η διαμονή στην Αμερική θα είναι για 30 ημέρες. Το κόστος του συνολικού εγχειρήματος πλησιάζει το ποσό των 100.000 €. Οι γονείς του Ιάσονα, ο Κώστας και η Φλώρα, χρειάζονται τη βοήθειά μας για να υποστηρίξουν το παιδί τους στον αγώνα του να ζήσει μερικώς αυτόνομο."

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε στο newsauto.gr:

"Η Κυρία το πουλάει το σπίτι στο Καβούρι – Αλλά ζητάει 150.000.000 ευρώ...H εφοπλιστική παρέα που συνέτρωγε πριν από λίγες ημέρες σε κατοικία της Εκάλης συζητούσε για πολλά θέματα και όταν ένα μέλος της «γύρισε» την κουβέντα στο real estate, δεν άργησε να βγει η είδηση. «Η Κατερίνα Παναγοπούλου πουλάει το σπίτι στο Καβούρι» είπε και αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια συζήτηση για την μυθική αυτή κατοικία και το μυθικό τίμημα που ζητάει για να την αποχωριστεί η χήρα του Περικλή Παναγόπουλου.Μια γυναίκα που πορεύεται τα τελευταία χρόνια μόνη της ουσιαστικά στην ζωή, μετά τον θάνατο του ανθρώπου με τον οποίο έδεσε άρρηκτα την ζωή της. Η απόφασή της να πουλήσει την μυθική κατοικία στο Καβούρι, μια ανάσα κυριολεκτικά από την θάλασσα συζητείται πολύ, όχι για την αδιαμφισβήτητη αξία του αλλά για το τίμημα που απαιτεί η κυρία Παναγοπούλου.Ένα τίμημα που φτάνει τα 150.000.000 ευρώ για μια κατοικία που πριν από τέσσερα χρόνια νομιμοποιήθηκε με μια ρύθμιση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, η οποία επανακαθόρισε την οριογραμμή του αιγιαλού μπροστά από το σπίτι της. Η ίδια όταν δημοσιοποιήθηκε το ρεπορτάζ τον Ιούνιο του 2019 είχε δηλώσει άγνοια για την ρύθμιση επισημαίνοντας ότι το θέμα της κατοικίας το είχε ρυθμίσει ο εκλιπών πλέον σύζυγός της.

Η νέα ζωή και οι προτεραιότητες

Μια μέρα πριν από την ονομαστική της εορτή Κατερίνα η Παναγοπούλου δείπνησε μαζί με φίλες της στο εστιατόριο Zuka απολαμβάνοντας γεύσεις από την Ασία. Μετά την απώλεια του άνδρα που σημάδεψε την ζωή της, εξακολουθεί να ασχολείται πολύ ενεργά με το σωματείο «Καλλιπάτειρα» του οποίου είναι πρόεδρος. Αθόρυβα έχει βοηθήσει πολύ κόσμο που βρέθηκε σε δεινή οικονομική κατάσταση χωρίς ποτέ να το φωνάξει κυρίως επειδή είναι μαθημένη στο να δίνει χωρίς να επιθυμεί καμία δημοσιοποίηση. Εξακολουθεί να είναι Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδος, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι (Fair Play), διαπιστευμένη από το υπουργείο Πολιτισμού το 1998. ενώ εκτελεί τα καθήκοντά της, αποκλειστικά, σε εθελοντική βάση."

Την κυρία Παναγοπούλου δεν τη γνωρίζουμε και προφανώς δεν είναι σωστό να κρίνουμε αρνητικά το ποσό το οποίο ζητάει για το σπίτι της. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της, και της ευχόμαστε να πετύχει την καλύτερη δυνατή τιμή, δεδομένου ότι από την αγοραπωλησία θα ωφεληθεί (φανταζόμαστε) και το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της φορολόγησης που θα επιβληθεί από αυτήν. Φανταζόμαστε ότι όλα θα γίνουν νόμιμα και σωστά, με το κανονικό αντίτιμο να γράφεται στο συμβόλαιο κ.ο.κ. Αλίμονο μην έκανε τέτοια απατεωνία κάποιος εξ αυτών των κύκλων για να γλυτώσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Παράλληλα η κυρία Παναγοπούλου είναι γνωστή για τη φιλανθρωπική της δράση: δε θέλει να το διαφημίζει (το λέει και το ρεπορτάζ εξάλλου), αλλά τι να γίνει που όταν γίνονται τέτοιες δράσεις στην οποία είναι υπεύθυνη τυχαίνει συχνά να υπάρχει και ένας δημοσιογράφος και ένας φωτογράφος κοντά; Να τους μαλώσουμε; Όχι βέβαια. Καλά κάνει και μπράβο της. 

Ο λόγος που κάνουμε την αντιπαραβολή είναι διπλός και πηγάζει από την ενημερωτική μας διάθεση: 

α) μήπως είναι μια ευκαιρία τώρα που θα ψάχνει η κυρία Παναγοπούλου να βρει το επόμενο άτομο με ανάγκη για να βοηθήσει να σκεφτεί το νεαρό Ιάσονα;

β) Την ίδια στιγμή, μήπως το κράτος που τόση κατανόηση έδειξε - και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα - για να επανακαθορίσει την οριογραμμή του αιγιαλού μπροστά στο σπίτι της κυρίας Παναγοπούλου, να δείξει το ίδιο ενδιαφέρον, μπας και και ένα ποσό από τα έξοδα μπορεί να καλυφθεί από τον ΕΦΚΑ; Δεν ξέρουμε αν γίνεται, αλλά μήπως να εξεταστεί ως ενδεχόμενο; Είμαστε σίγουροι ότι θα έχει κατατεθεί σχετικό αίτημα από τους γονείς του Ιάσονα, αλλά είναι πιθανό να έχει έχει παραπέσει κάπου ή να έχει απορριφθεί για τυπικούς λόγους.

Για να δούμε...

(Και επειδή το κράτος και η κυρία Παναγοπούλου μπορεί ν' αργήσουν ν' ασχοληθούν λόγου φόρτου υποχρεώσεων... Ο ερανικός τραπεζικός λογαριασμός που έχει ανοιχτεί στην Alpha Βank για τον Ιάσονα είναι: GR3601401530153002310055151.

 Δικαιούχοι:Ιάσων Δημήτριος Σιαμπάνης του Κωνσταντίνου / Φλώρα Μαρία Ιωάννα του Στεφάνου Κυργιώρη του Γάσπαρη. 

Πρόκειται για ατομικό ερανικό λογαριασμό που έχει αδειοδοτηθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες και με κρατική απόφαση η οποία έχει αναρτηθεί στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ με ΑΔΑ: 6 ΗΣ 346ΜΤΛΚ- ΒΡΥ)

Καν' το όπως ο Κυριάκος...

  Η είδηση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Ο γνωστός (για τον ανθελληνισμό του) Ισπανός ευρωβουλευτής, Εστεμπάν Γκονθάλεθ Πονς, αποφάσισε να προσλάβει για βοηθό του, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, γιο του Πρωθυπουργού μας (Κυριάκου Μητσοτάκη για όσους το έχουν ξεχάσει). Και αντί να γεμίσουμε όλοι μας με υπερηφάνεια, βλέποντας το αυτό ως ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ στους Έλληνες (γιατί ως γνωστόν ο εν λόγω βουλευτής μέχρι πριν 4 χρόνια μας χαρακτήριζε "τεμπέληδες" ως λαό), αρχίσαμε τη γνωστή κριτική:

"Το βόλεψε το παιδί του ο Μητσοτάκης", "έκανε "τριγωνική" πρόσληψη ο Πρωθυπουργός", "ποιός ξέρει τι υποσχέθηκε στον ευρωβουλευτή" και άλλα τέτοια σχόλια έχουν γεμίσει τα "καφενεία" της εποχής μας, δηλαδή το Facebook και το Twitter. Αντί να χαρούμε που το παιδί θα πάει κοντά στο γίγαντα της πολιτικής Εστεμπάν, και δε θα μάθει την τέχνη του δουλέματος του λαού κοντά σε κάποιον Έλληνα σκιτζή πολιτικό, κάνουμε σχόλια επιπέδου πεζοδρομίου. Αντί να είμαστε ευχαριστημένοι που δε θα την πατήσουμε, όπως την πάθαμε με τον άλλο γόνο της οικογένειας Μητσοτάκη, τον Κώστα τον Μπακογιάννη, που είναι αυτοδίδακτος και έχουμε τα γνωστά αποτελέσματα, καθόμαστε και φωνάζουμε... Ντροπή σας Έλληνες!

Και ας υποθέσουμε (που αποκλείεται - γιατί ως γνωστόν ο Κυριάκος είναι ενάντια στο νεποτισμό και την ευνοιοκρατία), ότι όντως μεσολάβησε  ο Κυριάκος στους Ισπανούς, για να μην τον κράξουν μέχρι το Άλφα Κενταύρου σε περίπτωση που έβαζε το γιόκα του σε κάποιο πολιτικό γραφείο ή κρατικό οργανισμό εντός της επικράτειας. Δηλαδή τι θέλατε; Να μη φροντίσει ο Πρωθυπουργός το παιδί του; Τι μήνυμα θα περνούσε στην ελληνική κοινωνία; Ότι ο Πρωθυπουργός (και μάλιστα ενός δεξιού κόμματος που κάποτε είχε ως σημαία την αξία της οικογένειας) παράτησε το παιδί του και δεν το υποστήριξε στο "πρώτο του φτερούγισμα" από τη στοργική αγκαλιά της οικογένειάς του; Θέλετε δηλαδή ν' αλλάξουν τα έθιμα και οι παραδόσεις της πατρίδας μας; Δεν είστε Έλληνες εσείς; Ή μήπως πρέπει ν' απαρνηθεί τις ρίζες της η ΝΔ; Ντροπή σας και πάλι...

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά - και θα δώσουμε ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για να καταλάβουν όλοι: Το παιδί πήγε "δανεικό" στην Ευρωβουλή, να μάθει τα "κόλπα", να γνωρίσει το πως "παίζει" η Κομισιόν και όταν έρθει η ώρα, θα επιστρέψει, "γεμάτο εμπειρίες". 

Στο μεταξύ θα παίρνει και ένα χαρτζιλικάκι (θα ξεκινήσει με 2 χιλιάδες ευρώ, και θα φτάσει μέχρι 7 χιλιάρικα τον μήνα - καθώς θα περνάει ο καιρός θ' ανεβαίνει και ο μισθός, όπως ανεβαίνει και λόγω των τριετιών ο μισθός σ' αυτούς που γκρινιάζουν), χωρίς να τον ταϊζει ο πατέρας του. Θα κάνει και τα ταξίδια του το παλικάρι, να γνωρίσει τον Ευρώπη. 

Γι' αυτό λοιπόν λέμε σε όλους "κάν'το όπως ο Κυριάκος". Εξάλλου είναι δουλειά του Πρωθυπουργού να δίνει το καλό παράδειγμα. Ή κάνουμε λάθος;

Η εισβολή στην Ουκρανία, η ρήτρα αναπροσαρμογής και οι αυξήσεις στην ενέργεια (και όχι μόνο)

Η εισβολή στην Ουκρανία έδωσε μια πολύ καλή δικαιολογία για πολλά - ένα από αυτά ήταν και οι τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια. Πίσω από τη ρωσική εισβολή κρύφτηκαν κυβερνήσεις, εταιρείες ενέργειας, παράγοντες της "αγοράς" - όλοι για να δικαιολογήσουν κάτι που ξεκίνησε πολλούς μήνες πριν αυτή συμβεί και που σε άλλες χώρες της Ευρώπης είχε αρχίσει να διαφαίνεται από το περασμένο φθινόπωρο...

Η ρωσική εισβολή και οι απειλές για διακοπή της ροής του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, βέβαια "ήρθαν κουτί" ώστε οι Ευρωπαίοι καταναλωτές να αποδεχτούν, ως ένα βαθμό, τις υπέρογκες αυξήσεις. Αλλά όμως σε όλα τα πράγματα υπάρχει και ένα όριο.

Βλέπετε η φαεινή ιδέα για εισαγωγή της "ρήτρας αναπροσαρμογής" (μια "φαεινή" ελληνική πατέντα που όποιος τη σκέφτηκε του αξίζει βραβείο Νόμπελ βλακείας) στην χώρα μας, έκαναν την "χώνεψη" της, δύσκολη. Το πόσο αδιανόητη είναι ως αντίληψη η "ρήτρα" αυτή φαίνεται από ένα απλό παράδειγμα για το αν αυτή εφαρμοζόταν γενικευμένα: Αν πηγαίναμε δηλαδή σε ένα σούπερμαρκετ και η τιμή στο ράφι στο μπουκάλι το γάλα ήταν 1 ευρώ και στο ταμείο αυτή ανέβαινε στα 2, αν παραγγέλναμε μια μερίδα καλαμαράκια στο εστιατόριο και τιμή στον κατάλογο ήταν 9 ευρώ αλλά όταν ερχόταν η ώρα του λογαριασμού ήταν 18 ευρώ ή αν μια επίσκεψη στο γιατρό ενώ στην αρχή της κόστιζε 50 ευρώ, αλλά την ώρα της πληρωμής γινόταν 90 ευρώ. Ή ακόμα χειρότερα, αν όπως τώρα που ακούγονται φήμες για "αναδρομική χρέωση" (την οποία απ' ότι φαίνεται επιτρέπει ο νόμος!!!), μας έστελναν τα εστιατόρια απαιτήσεις πληρωμών για επιπλέον χρεώσεις 5-6 μήνες μετά.

Έτσι και ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη, υπάρχει μια σχετική ανοχή, εδώ τα πράγματα έχουν αρχίσει να βγαίνουν ελέγχου. Γιατί και στην κοροϊδία υπάρχει όριο. Έτσι ξεκινούν (αργοπορημένα) μαζικές αγωγές για την αντισυνταγματικότητα της ρήτρας αναπροσαρμογής, ενώ φτάσαμε στο σημείο ακόμα και η Ελένη Μενεγάκη να επιτίθεται από τηλεοράσεως για τα εξωπραγματικά ποσά που ζητούν, ξεδιάντροπα.

Βέβαια και η ανοχή στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι απεριόριστη. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Γαλλία δείχνει ότι ακόμα και σε μια χώρα που δεν έχει περάσει μνημόνια και οικονομική κρίση αντίστοιχη της ελληνικής, η ενεργειακή κρίση "χτυπάει" την πόρτα της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, και αφήνει έντονα τα σημάδια της.

Στα δικά μας όμως η κυβέρνηση δε δείχνει να έχει την απαραίτητη επαφή με την πραγματικότητα. Οι εμφανίσεις του Πρωθυπουργού σε κομματικά ακροατήρια δείχνουν συμπεριφορά ανθρώπων που κάνουν like στον εαυτό τους στο FB, με τον Πρωθυπουργό να είναι βέβαιος ότι η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε όλες τις κρίσεις (απόπειρα εισβολής στον Εβρο, μεγάλες εντάσεις με την Τουρκία, υγειονομική περιπέτεια του κορονοϊού και παγκόσμια οικονομική κρίση, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) «με ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα».  Και καλά ας υποθέσουμε ότι κανείς δεν του έχει πει  του Πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα είναι πλέον από τις χειρότερες χώρες στο δείκτη «θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκους». 

Αλλά το δεύτερο δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχει πάρει χαμπάρι. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις υποφέρουν από τους δυσθεώρητους λογαριασμούς, αλλά και πολλών ειδών καθημερινής χρήσης. Και, δεύτερον, διότι η κρίση συνεχίζεται και όλες οι προβλέψεις λένε ότι θα επιδεινωθεί η κατάσταση. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η κυβερνητική επιτυχία; Δυστυχώς όμως δεν έμεινε εκεί. Θέλησε να εκμεταλλευθεί το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών, ισχυριζόμενος ότι η μάχη μεταξύ Μακρόν και Λεπέν είναι μια μάχη «μεταξύ προόδου και συντήρησης». Και έτσι το προχωράει παραπέρα, λέγοντας πως «αυτά που κάνουμε στο gov.gr είναι σωστά και προοδευτικά» καταλήγοντας ότι «έτσι διαμορφώνονται τα πολιτικά διλήμματα και στην Ελλάδα».

Είναι δηλαδή σα να λέει σε όλους ότι η λύση θα δοθεί από το site του κράτους, και όχι αποσύροντας άμεσα την απαράδεκτη ρήτρα αναπροσαρμογής και κάνοντας ελέγχους στην αγορά ώστε να βρεθεί πού υπάρχει αισχροκέρδεια και το γιατί οι τιμές ανεβαίνουν στα τιμολόγια και στα πρατήρια λες και το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο αγοράζεται το πρωί από την Μόσχα και το βράδυ παράγεται με αυτό ρεύμα στην Ελλάδα.

Τότε ίσως καταλάβει ότι η "πρόοδος" δεν πληρώνει λογαριασμούς - και φυσικά δεν κερδίζει εκλογές...

Το έγκλημα της Πάτρας, τα τρία αθώα παιδιά και οι ευθύνες της κοινωνίας-τιμωρού

  Ως πρώτη ανάγνωση ο αποτροπιασμός και η μαζική κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη φερόμενη ως παιδοκτόνο Ρούλα Πισπιρίγκου, δείχνει ότι ακόμα και στην εποχή μας υπάρχουν υγιή κοινωνικά αντανακλαστικά. Η αφαίρεση μιας παιδικής ζωής από την ίδια του την μάνα, την μάνα που το γέννησε και ως εκ τούτου τάχθηκε να το προστατεύει και να το φροντίζει μέχρι αυτό να μεγαλώσει και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, δεν μπορεί να μείνει χωρίς αντίδραση. Και προφανώς η κοινωνία πρέπει να είναι υπέρ του αδύνατου και του αδικημένου, και να στηρίζει τα δικαιώματά τους γενικά και ειδικά το σπουδαιότερο εξ αυτών, το δικαίωμα στη ζωή.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν η κοινωνία αποφασίζει ότι η δικαστική εξουσία δεν μπορεί ν' αποδώσει σωστή δικαιοσύνη και επομένως για να συμβεί αυτό πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η κοινωνία βέβαια έχει δίκιο να έχει μειωμένη εμπιστοσύνη για τον τρόπο της απονομής της δικαιοσύνης: όταν βιαστές βγαίνουν έξω σε 2-3 χρόνια και δολοφόνοι στα δέκα χρόνια μπορούν να πίνουν τον καφέ τους ανενόχλητοι, έχοντας εκτίσει υπό προνομιακές συνθήκες την (όποια) ποινή τους η αγανάκηση είναι δικαιολογημένη. Παρόλα αυτά όμως, ζούμε σε μια κοινωνία και οφείλουμε να σεβόμαστε τους κανόνες της. Και αν οι βουλευτές που εμείς όλοι ψηφίζουμε, ψηφίζουν νόμους που δίνουν χάρη και ελευθερία στους κάθε λογής εγκληματίες οφείλουμε να το δεχτούμε, έχοντας παράλληλα όμως την υποχρέωση να ζητάμε επιτακτικά την αυστηροποίηση των ποινών όπου αυτό απαιτείται. Διαφορετικά θα καταντήσουμε μια κοινωνία-ζούγκλα, όπου τα λιντσαρίσματα θα γίνονται όπως το παλιό Φαρ Ουέστ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το δε μεγαλύτερο πρόβλημα στο όλο γεγονός παρουσιάζεται όταν κομμάτι της "κοινωνίας-τιμωρού" αποφασίζει ότι αυτό πρέπει να γίνει μ' ένα κινητό στο χέρι, ώστε η όποια αντίδραση να μετουσιωθεί σε likes και stories στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί το πράγμα ξεφεύγει τελείως και επιβάλλεται να υπάρχει προστασία, ώστε να υπάρξει μια δίκαιη αντιμετώπιση των φερόμενων ως δραστών και ν' αποδοθεί δικαιοσύνη. Το ότι μαζεύτηκαν δεκάδες άνθρωποι έξω από το σπίτι της δράστιδος και άρχισαν να γράφουν στα παράθυρα και να χτυπάνε τις πόρτες, χωρίς η αστυνομία να παρέμβει ώστε να μη βγουν τα πράγματα εκτός ελέγχου δείχνει χαμηλά αντακλαστικά και ακυρώνει τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο "δέθηκε" η υπόθεση. 

Το πρόβλημα όμως δε σταματάει εκεί. Συνεχίζεται και στο γεγονός ότι ως κοινωνία δεν αντιδρούμε όταν "βλέπουμε το στραβό" και δεν παίρνουμε θέση. Πόσες γυναίκες και παιδιά δεν κακοποιούνται γύρω μας; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν γίνονται θύματα του κοινωνικού τους περίγυρου και δεν τα υπερασπίζεται κανείς; Πόσοι ανήλικοι δε γίνονται θύματα εκμετάλλευσης; Περισσότερα/οι απ΄ όσο θέλουμε ως κοινωνία να παραδεχτούμε. Τι κάνουμε για να μη συμβαίνει αυτό; Τίποτα απολύτως. Παραμένουμε άπραγοι και περιμένουμε να συμβεί το κακό. Τότε λέμε ότι "το ήξερα και εγώ", "τους είχα δει"και καταδικάζουμε την "κοινωνική πρόνοια και την αστυνομία" που δεν έκαναν τίποτα. 

Εμείς όμως τι κάναμε ως άτομα; Και μια και αναφερόμαστε στο έγκλημα (ή στα εγκλήματα) στην Πάτρα... Πως προστάτεψαν οι γιατροί, οι γείτονες και η ευρύτερη οικογένεια τα τρία μικρά παιδιά, τα οποία προδόθηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους; 

Οι ευθύνες λοιπόν είναι ευρύτερες και μεγαλύτερες... Και τις έχουμε όλοι ως κοινωνικό σύνολο. Ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα λοιπόν και ας αλλάξουμε, για να μην πληρώσουν και άλλοι αθώοι στο μέλλον...

ΥΓ. Για τα κανάλια και τα sites που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του κλίματος και εξωθώντας την κατάσταση στα άκρα, δε θα κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά. Προσφέρουν "ό,τι θέλει ο λαός" και κάνουν τα πάντα για λίγη παραπάνω τηλεθέαση και λίγα περισσότερα clicks. Λίγες και φωτεινές οι εξαιρέσεις στον κανόνα...

Για την ελληνική γλώσσα ρε γ@@@@o!

 Η ελληνική γλώσσα υποφέρει σχεδόν απ' όλους μας. Όλοι μας κάνουμε λάθη γλωσσικά - συντακτικά, ορθογραφικά και γραμματικά - άλλος λιγότερο, και άλλος περισσότερο. Είναι επίσης συχνό φαινόμενο η ελληνική γλώσσα να υποφέρει περισσότερο από τους "Ελληναράδες", απ' αυτούς δηλαδή που υποτίθεται ότι "αγαπάνε περισσότερο" την Ελλάδα - και οτιδήποτε ελληνικό - περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους. Και αυτό το φαινόμενο μπορεί να μην είναι τωρινό (μιας και παρουσιάζεται έντονα από τη δεκαετία του 1990 που μπήκαν στη ζωή μας τα ιδιωτικά ΜΜΕ και γεμίσαμε lifestyle έντυπα), αλλά τα τελευταία χρόνια γιγαντώνεται, μέσω των social media. Κάποτε θεωρούσαμε "ντροπή" να κάνουμε ορθογραφικά λάθη, να χρησιμοποιούμε "αμερικανιές" στο γραπτό ή προφορικό λόγο και να κάνουμε συντακτικά λάθη. Πλέον απλός κανείς δεν ασχολείται και η γλώσσα τραυματίζεται ανεπανόρθωτα. Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης γράφει στο in.gr σχετικά:

"Δεν νομίζω ότι πρόκειται για ιδέα μου, καθώς επίσης θεωρώ πολύ πιθανόν αρκετός κόσμος να μην το έχει αντιληφθεί· ίσως να μην το αντιληφθεί ούτε τώρα με αυτό το σύντομο σημείωμα: πέρα από τα σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, πρακτικά, οικονομικά, επαγγελματικά και πάσης φύσεως άλλα πλήγματα που λίγο ως πολύ όλοι έχουμε υποστεί από αυτόν τον δαίμονα που λέγεται κορωνοϊός, ένα ακόμα πρόβλημα που προέκυψε έχει να κάνει με τη γλώσσα μας. Τα ελληνικά μας.

Ταλαιπωρημένη ούτως ή άλλως εδώ και αρκετά χρόνια στην καθομιλουμένη, η ελληνική γλώσσα, τα τελευταία δύο χρόνια, άρχισε να δέχεται κάτι σαν μια ακόμη επίθεση – όχι απαραιτήτως ηθελημένα -, την οποία, με το φτωχό μου το μυαλό (και με την πιθανότητα να κάνω λάθος), αποδίδω σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση της πανδημίας.Δεν μπορεί, θα το έχετε παρατηρήσει – ίσως ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό σας. 

Εδώ και δύο χρόνια πολλές λέξεις ή εκφράσεις άρχισαν να λέγονται κάπως «χαϊδεμένα», με τρόπο «γούτσου γούτσου», ναζιάρικο. Δεν είναι να μπαίνεις σε κατάστημα ή υπηρεσία.«Εχουμε τεστάκι;» θα σε ρωτήσουν.«Εχουμε κλείσει ραντεβουδάκι;».«Να σκανάρω παρακαλώ το κινητούλι σας;».«Θα μου δείξετε και μια ταυτοτητούλα;».Και όταν έρχεται και η ώρα της πληρωμής, να και η «αποδειξούλα» μας.Εντάξει, με το «καλή απόλαυση», ένα νέο γλωσσικό «προϊόν» που προηγείται του κορωνοϊού, έχω εδώ και καιρό συμβιβαστεί (αν και το σωστό ρήμα είναι παραιτηθεί). Κατέθεσα τα όπλα όταν σε μια περίπτωση ρώτησα τον σερβιτόρο αν θα μπορούσε ποτέ η απόλαυση να είναι κακή και εκείνος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Επίσης, σε αυτό το τελευταίο, οφείλω να πω ότι είμαι και κάπως πιο επιεικής, διότι αν σκέφτονταν όλοι σαν εμένα, τότε δεν θα ‘πρεπε να λέμε καλημέρα, καλησπέρα, καλή όρεξη, καλή τύχη, καλό ταξίδι κ.ο.κ. (εξαιρώ βέβαια τον «καλό Παράδεισο», μακράν την πιο μακάβρια ευχή που έχω ποτέ ακούσει, αλλά και μια παραδοξότητα από μόνη της αφού ο «κακός» Παράδεισος δεν μπορεί παρά να είναι η Κόλαση).

Ομως αυτό το μπεμπεδίστικο με τις λέξεις που καταλήγουν σε -ούλι, -ούλα, -άκι και πάει λέγοντας έχει αρχίσει πραγματικά να με ενοχλεί, σε σημείο που μια φορά δεν άντεξα και ρώτησα τον υπάλληλο «τι εννοείτε ταυτοτητούλα;», για να μου απαντήσει έκπληκτος «μα την ταυτότητά σας βέβαια!». «Α, αυτήν την έχω» απάντησα και την έβγαλα για να του τη δείξω.Δεν έχω φυσικά τίποτα με τους ανθρώπους, αλήθεια το λέω. Ούτε προσπαθώ να φανώ σνομπ και «σπαστικός». Αντιλαμβάνομαι και με το παραπάνω ότι οι περισσότεροι από αυτούς ζουν και εργάζονται υπό πίεση, ποιος ξέρει τι ακούν (ή άκουγαν γιατί τα πράγματα έχουν πια χαλαρώσει) καθημερινά. Δεν είναι και το καλύτερο πρωινιάτικα να ακούς το κοντό και το στραβό του καθενός που ενδεχομένως να βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση πίεσης με σένα.

Με άλλα λόγια αντιλαμβάνομαι ότι η χρήση λέξεων όπως «ταυτοτητούλα» και «κινητούλι» χρησιμοποιούνται και κάπως αμυντικά· σαν μια (αμήχανη βέβαια) προσπάθεια εκδήλωσης οικειότητας των εργαζομένων προς τον πελάτη. Σαν να λένε «ξέρετε, εγώ απλώς κάνω τη δουλειά μου, δεν έχω τίποτα μαζί σας, μη μου κρατάτε κακία». Σύμφωνοι. Ωστόσο το θέμα δεν αλλάζει: είναι «λέξεις» που επίσης δηλώνουν ερασιτεχνισμό.Και φυσικά το ουσιαστικό πρόβλημα παραμένει. Η γλώσσα μας σιγά σιγά αποδυναμώνεται, εκφυλίζεται, μεταλλάσσεται. 

Θαρρείς ότι οι ελληνικές λέξεις δεν έχουν πια και τόση σημασία για τους περισσότερους, την ίδια ώρα βέβαια που οι περισσότεροι που την καταστρέφουν νιώθουν Ελληνάρες και πατριωτάρες και για την «Ελλάδα ρε γαμώτο» και όλ’ αυτά τα αγοραία συνθήματα.Υστερα βέβαια είναι και ο παράγοντας της αγγλιστί ευκολίας. Γιατί άραγε, εφόσον αγαπάμε την Ελλάδα και τη γλώσσα μας, δεν καταβάλλουμε λίγο παραπάνω κόπο για να εξασκήσουμε τα ελληνικά μας χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα της ευκολίας και να λέμε π.χ. «αυτό είναι χαντμέιντ/ handmade» αντί να πούμε τη σωστή και αντίστοιχη ελληνική λέξη «χειροποίητο». Γιατί αυτό το περίφημο «concept» δεν ακούγεται ποτέ ως «βασική ιδέα» ή «σύλληψη»; Γιατί «anyway…» και όχι «τέλος πάντων»;Αν όντως αγαπάμε την πατρίδα μας, οφείλουμε να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί απέναντι στη γλώσσα της και να την προστατεύουμε αντί να την απαξιώνουμε ξεχνώντας την."