Έξι σκληρές αλήθειες σχετικές το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου

 Κλείνοντας ένα ακόμα κύκλο αναρτήσεων, σχετικές με την εκλογική αναμέτρηση και την εκλογική διαδικασία, θα θέλαμε να παρουσιάσουμε μια σειρά από σκληρές αλήθειες-διδάγματα, που μάθαμε με το κλείσιμο της κάλπης και την ανακήρυξη του τελικού αποτελέσματος. Ας ελπίσουμε ότι ο προοδευτικός χώρος θα μάθει και θ' ανακάμψει, για το καλό της χώρας.

Αλήθεια 1η: Η ελληνική κοινωνία έχει συντηρητικοποιηθεί (το ίδιο και η ευρωπαϊκή).

Ανεξάρτητα με το τι λέγεται περί "κοινωνικής" προόδου, ένα σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας δε θέλει ανοιχτά σύνορα, δε θέλει οικονομικούς μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, θεωρεί ότι κάποια κοινωνικά ζητήματα (π.χ. ο γάμος των ομοφυλοφίλων) δεν είναι "της παρούσης", ενώ θεωρεί προδοσία την Συμφωνία των Πρεσπών (ενώ παράλληλα φοβάται κάτι αντίστοιχο ότι θα συμβεί και με την Τουρκία) και ψηφίζει ανάλογα, το κόμμα που θέτει (ή ΔΕ θέτει ως προτεραιότητα) τα ζητήματα αυτά. Η ακροδεξιά ψήφος δεν είναι πια ψήφος διαμαρτυρίας - είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης και αυτό θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως κοινωνία, και να δούμε, αν και εφόσον, υπάρχει τρόπος αλλαγής κατεύθυνσης. Αυτό είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και "ενημερώσεις". Όποιος το κατάλαβε, έχει ελπίδες επιβίωσης...

Αλήθεια 2η: Η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ το 2015 και το 2019 έχει ευθύνη για τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Το 2012 και το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε ένα βήμα (αρχικά) και κατέκτησε (στο τέλος) την εξουσία, υποσχόμενος "αλλαγές" και "σκίσιμο των Μνημονίων". Δεν έκανε ουσιαστικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ενώ με την υπέρμετρη προσήλωση στα Μνημόνια και με την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, έστρεψε μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του, είτε στην ακροδεξιά, είτε στη ΝΔ. Η δε "Συμφωνία των Πρεσπών" σφράγιζε το τέλος του φλέρτ του, με τον πατριωτικό χώρο μια και καλή. Κυρίως όμως, δημιούργησε στη συνείδηση μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ότι δεν υπάρχει "εναλλακτική", αφού και "η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα ίδια".

Αλήθεια 3η: Ο Ηλίας Κασιδιάρης έβαλε με μια δήλωσή του, ένα κόμμα στη Βουλή.

Χωρίς καμία απολύτως προβολή, χωρίς ουσιαστικά οικονομική υποστήριξη από πουθενά και χωρίς πλήρεις συνδυασμούς σε πάρα πολλές εκλογικές περιφέρειες, οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στην Βουλή, εμφανιζόμενοι στις δημοσκοπήσεις μόνο το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν τις εκλογές. Εδώ φάνηκε καθαρά το πόσο ανούσια ήταν η νομοθέτηση που έγινε για την αποτροπή συμμετοχής του Ηλία Κασιδιάρη στις εκλογές (αφού στην ουσία τον ηρωποιήσε), καθώς και το πόσο θλιβερή δουλειά έκανε ο Άρειος Πάγος όταν "ξεψάχνιζε" τα κόμματα και τους συνδυασμούς τους, πριν την ανακήρυξη των υποψηφίων. Απόδειξη για το τελευταίο είναι η ανερυθρύαστη παραδοχή για τη σχέση των "Σπαρτιατών" με τον Ηλία Κασιδιάρη, στις πρώτες δηλώσεις του αρχηγού των πρώτων, ως κοινοβουλευτικού κόμματος. 

Είναι δε σημαντικό να τονίσουμε την τεράστια πολιτική δύναμη που, δυστυχώς, έχει ο Ηλίας Κασιδιάρης στα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας.  Αν ένας άνθρωπος με μια πολιτική του δήλωση δίνει 5% σε ένα ανύπαρκτο κόμμα (δίνοντας το "καύσιμο" όπως χαρακτήρισε ο δήθεν επικεφαλής των "Σπαρτιατών"), φανταστείτε πόσο πολύ περισσότερο μπορεί να επηρεάσει αν έχει χρήματα, χρόνο και βήμα (τα οποία θα έχει αφού οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στη Βουλή). 

(Για το ότι έκανε προεκλογικό αγώνα απ' το κελί του, παρά τις απαγορεύσεις, δεν έχουμε να πούμε κάτι  - τα γράφει όλα ο Βασίλης Κανέλλης εδώ).

Αλήθεια 4η: ο κόσμος αδιαφορεί για τις εκλογές.

Έχουμε γίνει "masters" στην αντίδραση από τον καναπέ. Και όχι μόνο πλέον δε συμμετέχουμε σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αλλά πλέον δεν πάμε ούτε να ψηφίσουμε. Διαβάσαμε και ακούσαμε πολλά για τους εκλογικούς καταλόγους, αλλά αν στα 2023 θεωρούμε ότι οι 5 υπεραιωνόβιοι ανά τμήμα είναι πρόβλημα, τι συνέβαινε αλήθεια τις εποχές που η συμμετοχή ήταν 75% και 80% με εκλογικούς καταλόγους που ανανεώνονταν κατά περίσταση με το "μάτι", που η συμμετοχή στις εκλογές γινόταν χωρίς τμήματα ετεροδημοτών ή αποδήμων και που η μεταδημότευση ήταν θέμα "ταμπού" και πραγματικά πολύ χρονοβόρα; 

Απλά λοιπόν ο κόσμος δε νοιάζεται ποιος θα τον εκπροσωπήσει και ποιος θα τον κυβερνήσει. Γι' αυτό βεβαίως και γίνονται όσα γίνονται γύρω μας, γι' αυτό και συνεχίζουμε να έχουμε φαγοπότια με το Δημόσιο χρήμα, γι' αυτό και το ΕΣΥ και η παιδεία βουλιάζουν, γι' αυτό και κάποιοι χτίζουν καριέρες βασιζόμενοι στους φόβους αυτών που ψηφίζουν. 

Αλήθεια 5η: Πρέπει να προετοιμαστούμε για πολλά χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης. 

Το χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για τον προοδευτικό κόσμο: Από την μία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από το 2012 είναι ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ πόλος, υπέστη βαριά ήττα, και θα χρειαστεί να πάρει υπαρξιακές αποφάσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, που μέχρι το 2009 αποτελούσε το βασικό κορμό του προοδευτικού πόλου, έχει ένα ισχνό διψήφιο ποσοστό (όπως λέει εύστοχα και το meme με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που κυκλοφόρησε μετά τις εκλογές του Μαϊου, "εγώ το 11,75% το άφηνα μπουρμπουάρ στην κάλπη"). Το τοπίο είναι δυσοίωνο αφού τα δύο κομμάτια της κεντροαριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν τα αθροίσουμε, υπολείπονται δέκα μονάδες της ΝΔ. Αυτό τα λέει όλα. Κι επειδή το πιθανότερο είναι από αύριο να αλληλοσκοτώνονται για την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση, το μέλλον προβάλλει σκοτεινό.

Αλήθεια 6η: Ο,τι και να λέμε το τουρκικό προξενείο την έκανε τη δουλειά του. 

Και οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε το τουρκικό προξενείο, εκλέχθηκαν και θα είναι στην επόμενη Βουλή στις επάλξεις. Θα εκπροσωπούν την μειονότητα, μιλώντας (αναληθώς) συλλήβδην για "Τούρκους". "Συγχαρητήρια" στη ΝΔ που κατάφερε να στρέψει την δημόσια κουβέντα προς τα άκρα δεξιά, και στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να βρει δυο σοβαρούς ανθρώπους, που να βασίζονται στην αξία τους και στην προσφορά τους στην τοπική κοινωνία για να μαζέψουν ψήφους, από την μειονότητα να τον εκπροσωπήσουν.