Αναρτήσεις
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση-άρθρο του δημοσιογράφου Βαγγέλη Δεληπέτρου έχουμε σήμερα αντί άλλης ανάρτησης πρωτοδημοσιευμένη στην "Ελευθεροτυπία":
"Το ερώτημα είναι απλό: Τι κρατούσε την κυβέρνηση Παπανδρέου;
Η απάντηση είναι, επίσης, απλή: η στήριξη του διευθυντηρίου της Ε.Ε. και ευρύτερα των δανειστών. Η επιλογή τους να έχουν μια κυβέρνηση προθύμων, πολιτικούς ολότελα συνεπείς στο «ναι σε όλα». Οταν διά της φωτοβολίδας του δημοψηφίσματος οι «απ' έξω» απέσυραν την εμπιστοσύνη τους, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ του λαού, των απλών ανθρώπων, που έβλεπαν ότι πάμε ο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί ως χώρα στο απόσπασμα των αγορών, είχε ήδη χαθεί. Οπότε, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι, το σύστημα επιστράτευσε τις εφεδρείες του. Κάπως έτσι, δυστυχώς απλά, προέκυψε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Και ξαφνικά, όλοι μας, αν πιστέψουμε κάποια ΜΜΕ διαρκώς πρόθυμα, πρέπει να θεωρήσουμε ότι αλλάξαμε σελίδα, να δώσουμε πίστωση χρόνου και να ελπίζουμε ότι ένας τραπεζίτης και μια συνεργασία υπαγορευμένη θα δώσουν λύση για τον καθένα μας προσωπικά αλλά και για τη χώρα.
ΒΕΒΑΙΑ, εάν η υπόθεση ήταν τόσο απλή, τότε ακόμη και η κυβέρνηση Παπανδρέου, οι Λοβέρδοι και οι Βενιζέλοι, οι Χρυσοχοΐδηδες και οι Παπουτσήδες θα είχαν δώσει λύση και δεν θα πήγαιναν, από δόση σε δόση, και από «ναι» σε «ναι», τη χώρα στην πτώχευση. Γιατί είναι η πολιτική τού «ναι σε όλα», η πολιτική της αποδοχής των Μνημονίων, η πολιτική της υποταγής στις αγορές και της «επένδυσης» στην εξάρτηση αυτή που φέρνει κάθε μέρα τη χώρα πλησιέστερα στην έξοδο από το ευρώ, με όρους που άλλοι θα καθορίσουν.
ΚΑΙ όταν οι άλλοι καθορίζουν τους όρους, εμείς, όπως όλοι αυτοί που... καθορίζονται, θα κληθούμε απλώς άλλη μία φορά να πληρώσουμε το λογαριασμό. Γιατί οι «άλλοι» ποτέ δεν αποφασίζουν για το καλό μας. Τους συμφέρει, προφανώς, να αποφασίζουν για το καλό τους. Και αυτό κάνουν.
ΚΑΠΩΣ έτσι βέβαια η δημοκρατία φτωχαίνει μέχρι να γίνει «είδος εν ανεπαρκεία», όπως έγιναν οι συμβάσεις και τα δικαιώματα και γίνεται το δικαίωμα στη δουλειά, τη σύνταξη και την αξιοπρέπεια. Κάπως έτσι βρεθήκαμε με μία στα λόγια τρικομματική κυβέρνηση που ετοιμάζεται να γεννήσει ένα νέο κόμμα: το κόμμα του Μνημονίου!
ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ αυτού του «νέου» κόμματος θέτουν ζήτημα παράτασης της ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου «για όσο χρειαστεί», κρύβουν πίσω από πανηγυρισμούς για την 6η δόση τη νέα δανειακή σύμβαση και τα νέα Μνημόνια και προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί της ανεπάρκειάς τους την κρίση που καίει την Ευρώπη που γνωρίσαμε.
ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να πληρώσει την υπερσυσσώρευση των προβλημάτων τους. Αλλά -προφανώς- αυτοί που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν δεν θέλουν να πάρουν το λογαριασμό. Στοχοποιούν, λοιπόν, άλλη μία φορά στην ιστορία τα συνήθη θύματα: τους απλούς ανθρώπους, το δικαίωμά τους να σηκώνουν κεφάλι και να διεκδικούν!
Η... μεγάλη ιδέα της Ευρώπης που παραμύθιασε ολόκληρους λαούς πνέει τα λοίσθια. Το σύστημα που οικοδόμησαν αποδεικνύεται ένας σαλτιμπάγκος που χορεύει όπως του σφυρίζουν οι κεφαλαιούχοι του κοπανιστού αέρα.
ΑΛΛΗ μία φορά ο «αυτοκράτορας» είναι γυμνός! Το ζήτημα, για όλους εμάς,τους «άλλους» της ιστορίας, παραμένει: Κάποιος πρέπει να το φωνάξει!"
Λίγη πολιτική ιστορία... Το ζήτημα της φοροδιαφυγής στην χώρα μας αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης από την αρχή του "νέου" ελληνικού κράτους μεταξύ κυβερνήσεων και αντιπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο επομένως ότι ακόμα και λίγο πριν ανέβει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορούσε την ΝΔ "για εκτροφή του φαινομένου" και "για έλλειψη μέτρων για την καταπολέμησή της". Βέβαια ο ερχομός του στην εξουσία δεν άλλαξε κάτι. Αλλά έχει ενδιαφέρον πως ο τότε Πρωθυπουργός σχολιάζει τις κατηγορίες Παπανδρέου στο ημερολόγιό του, που αργότερα δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Ώρες Ευθύνης", αναφερόμενος σε συνέντευξή του προς τους ξένους ανταποκριτές: "...Ως προς τη φοροδιαφυγή. χαρακτήρισα υπερβολικά όσα λέει ο Παπανδρέου για 150 δις. Βέβαια υπάρχει μια φοροδιαφυγή, η οποία όμως θα εξουδετερωθεί όταν επιβληθεί ο ΦΠΑ. Οι υπολογισμοί που κάνει ο Παπανδρέου είναι αυθαίρετοι γιατί π.χ. αγνοεί ότι το εισόδημα των γεωργών στην Ελλάδα - αντίθετα με άλλες χώρες-είναι αφορολόγητο. Και δεν υπολογίζει ότι και οι καταθέσεις των ιδιωτών είναι και αυτές αφορολόγητες - αν υπολογίζαμε έσοδα από αυτές το κράτος πρέπει να εισέπρατε περίπου 25 δις δραχμές από αυτές...Ως προς τα ελλείμματα του Δημοσίου...δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε έλλειμμα τις δαπάνες για τις επενδύσεις..."
Τριάντα χρόνια μετά ακόμα υπάρχει φοροδιαφυγή, ακόμα αυτή δεν μπορεί να υπολογιστεί ενώ αν και επιβλήθηκε ΦΠΑ (και έχει φτάσει αισίως στο 23%) και φόρος στις καταθέσεις (και τα δύο από το ΠΑΣΟΚ το οποίο τα κατηγορούσε ως αντιλαϊκά μέτρα), τα έσοδα του Δημοσίου έχουν ακόμα πρόβλημα. Και αν και ο μακαρίτης ο Ράλλης είχε δίκιο για την ορθότητα του υπολογισμού των επενδύσεων στο έλλειμμα, αυτό ακόμα "προστίθεται" σε αυτό φουσκώνοντάς το τεχνητά...
"Το ερώτημα είναι απλό: Τι κρατούσε την κυβέρνηση Παπανδρέου;
Η απάντηση είναι, επίσης, απλή: η στήριξη του διευθυντηρίου της Ε.Ε. και ευρύτερα των δανειστών. Η επιλογή τους να έχουν μια κυβέρνηση προθύμων, πολιτικούς ολότελα συνεπείς στο «ναι σε όλα». Οταν διά της φωτοβολίδας του δημοψηφίσματος οι «απ' έξω» απέσυραν την εμπιστοσύνη τους, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ του λαού, των απλών ανθρώπων, που έβλεπαν ότι πάμε ο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί ως χώρα στο απόσπασμα των αγορών, είχε ήδη χαθεί. Οπότε, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι, το σύστημα επιστράτευσε τις εφεδρείες του. Κάπως έτσι, δυστυχώς απλά, προέκυψε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Και ξαφνικά, όλοι μας, αν πιστέψουμε κάποια ΜΜΕ διαρκώς πρόθυμα, πρέπει να θεωρήσουμε ότι αλλάξαμε σελίδα, να δώσουμε πίστωση χρόνου και να ελπίζουμε ότι ένας τραπεζίτης και μια συνεργασία υπαγορευμένη θα δώσουν λύση για τον καθένα μας προσωπικά αλλά και για τη χώρα.
ΒΕΒΑΙΑ, εάν η υπόθεση ήταν τόσο απλή, τότε ακόμη και η κυβέρνηση Παπανδρέου, οι Λοβέρδοι και οι Βενιζέλοι, οι Χρυσοχοΐδηδες και οι Παπουτσήδες θα είχαν δώσει λύση και δεν θα πήγαιναν, από δόση σε δόση, και από «ναι» σε «ναι», τη χώρα στην πτώχευση. Γιατί είναι η πολιτική τού «ναι σε όλα», η πολιτική της αποδοχής των Μνημονίων, η πολιτική της υποταγής στις αγορές και της «επένδυσης» στην εξάρτηση αυτή που φέρνει κάθε μέρα τη χώρα πλησιέστερα στην έξοδο από το ευρώ, με όρους που άλλοι θα καθορίσουν.
ΚΑΙ όταν οι άλλοι καθορίζουν τους όρους, εμείς, όπως όλοι αυτοί που... καθορίζονται, θα κληθούμε απλώς άλλη μία φορά να πληρώσουμε το λογαριασμό. Γιατί οι «άλλοι» ποτέ δεν αποφασίζουν για το καλό μας. Τους συμφέρει, προφανώς, να αποφασίζουν για το καλό τους. Και αυτό κάνουν.
ΚΑΠΩΣ έτσι βέβαια η δημοκρατία φτωχαίνει μέχρι να γίνει «είδος εν ανεπαρκεία», όπως έγιναν οι συμβάσεις και τα δικαιώματα και γίνεται το δικαίωμα στη δουλειά, τη σύνταξη και την αξιοπρέπεια. Κάπως έτσι βρεθήκαμε με μία στα λόγια τρικομματική κυβέρνηση που ετοιμάζεται να γεννήσει ένα νέο κόμμα: το κόμμα του Μνημονίου!
ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ αυτού του «νέου» κόμματος θέτουν ζήτημα παράτασης της ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου «για όσο χρειαστεί», κρύβουν πίσω από πανηγυρισμούς για την 6η δόση τη νέα δανειακή σύμβαση και τα νέα Μνημόνια και προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί της ανεπάρκειάς τους την κρίση που καίει την Ευρώπη που γνωρίσαμε.
ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να πληρώσει την υπερσυσσώρευση των προβλημάτων τους. Αλλά -προφανώς- αυτοί που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν δεν θέλουν να πάρουν το λογαριασμό. Στοχοποιούν, λοιπόν, άλλη μία φορά στην ιστορία τα συνήθη θύματα: τους απλούς ανθρώπους, το δικαίωμά τους να σηκώνουν κεφάλι και να διεκδικούν!
Η... μεγάλη ιδέα της Ευρώπης που παραμύθιασε ολόκληρους λαούς πνέει τα λοίσθια. Το σύστημα που οικοδόμησαν αποδεικνύεται ένας σαλτιμπάγκος που χορεύει όπως του σφυρίζουν οι κεφαλαιούχοι του κοπανιστού αέρα.
ΑΛΛΗ μία φορά ο «αυτοκράτορας» είναι γυμνός! Το ζήτημα, για όλους εμάς,τους «άλλους» της ιστορίας, παραμένει: Κάποιος πρέπει να το φωνάξει!"
Λίγη πολιτική ιστορία... Το ζήτημα της φοροδιαφυγής στην χώρα μας αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης από την αρχή του "νέου" ελληνικού κράτους μεταξύ κυβερνήσεων και αντιπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο επομένως ότι ακόμα και λίγο πριν ανέβει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορούσε την ΝΔ "για εκτροφή του φαινομένου" και "για έλλειψη μέτρων για την καταπολέμησή της". Βέβαια ο ερχομός του στην εξουσία δεν άλλαξε κάτι. Αλλά έχει ενδιαφέρον πως ο τότε Πρωθυπουργός σχολιάζει τις κατηγορίες Παπανδρέου στο ημερολόγιό του, που αργότερα δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Ώρες Ευθύνης", αναφερόμενος σε συνέντευξή του προς τους ξένους ανταποκριτές: "...Ως προς τη φοροδιαφυγή. χαρακτήρισα υπερβολικά όσα λέει ο Παπανδρέου για 150 δις. Βέβαια υπάρχει μια φοροδιαφυγή, η οποία όμως θα εξουδετερωθεί όταν επιβληθεί ο ΦΠΑ. Οι υπολογισμοί που κάνει ο Παπανδρέου είναι αυθαίρετοι γιατί π.χ. αγνοεί ότι το εισόδημα των γεωργών στην Ελλάδα - αντίθετα με άλλες χώρες-είναι αφορολόγητο. Και δεν υπολογίζει ότι και οι καταθέσεις των ιδιωτών είναι και αυτές αφορολόγητες - αν υπολογίζαμε έσοδα από αυτές το κράτος πρέπει να εισέπρατε περίπου 25 δις δραχμές από αυτές...Ως προς τα ελλείμματα του Δημοσίου...δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε έλλειμμα τις δαπάνες για τις επενδύσεις..."
Τριάντα χρόνια μετά ακόμα υπάρχει φοροδιαφυγή, ακόμα αυτή δεν μπορεί να υπολογιστεί ενώ αν και επιβλήθηκε ΦΠΑ (και έχει φτάσει αισίως στο 23%) και φόρος στις καταθέσεις (και τα δύο από το ΠΑΣΟΚ το οποίο τα κατηγορούσε ως αντιλαϊκά μέτρα), τα έσοδα του Δημοσίου έχουν ακόμα πρόβλημα. Και αν και ο μακαρίτης ο Ράλλης είχε δίκιο για την ορθότητα του υπολογισμού των επενδύσεων στο έλλειμμα, αυτό ακόμα "προστίθεται" σε αυτό φουσκώνοντάς το τεχνητά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου