Αναρτήσεις
2ος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών και είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τα πράγματα από μια χιουμοριστική πλευρά...
Καταρχήν ας αποτιμήσουμε τη στάση των κομμάτων: Το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνών κόμμα, έπαιξε με το δίλημμα των εκλογών και θεωρεί πως κέρδισε. Η μεγαλύτερη αποχή σε εκλογές από συστάσεως ελληνικού κράτους και τα χαμηλά ποσοστά των υποψηφίων που στήριξε δεν το πτόησαν. Θεωρεί ότι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο, οι υποψήφιοι του θα έπαιρναν 100 ή και παραπάνω τις εκατό, ενώ υποψηφιότητες όπως του κυρίου Δημαρά και Καλούδη τις θεωρούν ως δικές τους ψήφους και τις προσθέτουν στο δικό τους ποσοστό. Τους ξεφεύγει η λεπτομέρεια ότι αν ήθελαν οι ψηφοφόροι να μετρήσουν οι ψήφοι τους σαν "ποσοστό ΠΑΣΟΚ" θα ψήφιζαν εξ' αρχής το κυβερνητικό κόμμα. Τώρα προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι "κάνατε την επανάστασή σας, ώρα να μας ξαναψηφίσετε". Αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει γίνει ένα με την εξουσία - την θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του.
Η Ν.Δ. προσπάθησε να σηκώσει τη σημαία της επανάστασης αλλά "δεν της βγήκε". Ακολουθεί το δόγμα Μητσοτάκη ("σε 10 χρόνια ποιος θα θυμάται") αναθεωρημένο προς τα κάτω (κατά 9 χρόνια) χωρίς επιτυχία: Μπορεί ο ελληνικός λαός να φημίζεται για την "μνήμη χρυσόψαρου" που διαθέτει, αλλά αυτή δεν έχει ακόμα μετατραπεί σε Alzheimer, επομένως είναι δύσκολο να μη θυμάται ότι για τα σημερινά χάλια ευθύνη έχει και η ΝΔ - μια απλή αυτοκριτική δε φτάνει. Οι υποψήφιοι της το πλήρωσαν, αλλά πάντως πήγαν καλύτερα απ' ότι θα πίστευε το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ, πήγε πολύ καλά από πλευράς ψήφων και ποσοστών αλλά δυστυχώς γι' αυτό, η "Λαϊκή Συσπείρωση" απέτυχε για ένα και μόνο λόγο: Οι εκλογές αυτές δεν έβγαζαν βουλευτές, αλλά δημάρχους ενώ οι δήμοι και οι περιφέρειες δεν κατανέμονται με βάση τα ποσοστά των κομμάτων αλλά με βάση το ποιος παίρνει τις περισσότερες ψήφους. Έτσι με μεγαλύτερα ποσοστά, καταλήγει σε ένα ή δύο το πολύ δήμους σε όλη την Ελλάδα. Ίσως αν φερόταν πιο "έξυπνα" και συμμετείχε σε πραγματικές συμμαχίες με συγγενείς πολιτικούς χώρους ίσως να έβγαζε πιο πολλούς δημάρχους και κάποια περιφέρεια για να κάνει πράξη τις φιλολαϊκές πολιτικές του.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τις συνεχείς διασπάσεις. Ειδικά στην Αττική, απέδειξε ότι η "διάσπαση του ατόμου", μπορεί να γίνει και εκτός εργαστηρίου, αφού είχαμε 4 συνδυασμούς προερχομένους εξ' αυτών. Έπαιξε δυνατά το αντιμνημονιακό χαρτί και δεν τα πήγε άσχημα. Αν αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη σοβαρότητα κάποιες πιθανές συμμαχίες (όπως έπραξε επιτυχώς με τον κ. Δημαρά στην Πάτρα) τ' αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα. Επίσης κατά την άποψή μας έπρεπε να φέρει προ των ευθυνών τους και όσους αντι-μνημονιακούς υποψηφίους φέρθηκαν σαν μικροί ηγεμονίσκοι, και απέφυγαν τις συμπράξεις με αποτέλεσμα να "χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο" αν και είχαν προοπτικές επιτυχίας.
Για την Δημοκρατική Αριστερά ισχύει το "γύρω-γύρω Μνημόνιο, στην μέση Καλλικράτης" αφού ήταν ο μόνος πολιτικός σχηματισμός ο οποίος δεν κατάλαβε ότι οι εκλογές είχαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα και συνεργάστηκε ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ. Μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στην διακαναλική κυβέρνηση, δυσανασχέτησε λίγο, αλλά πανηγυρίσε τα ποσοστά των υποψηφίων που υποστήριξε, θεωρώντας μάλλον ότι είναι ποσοστά που πρέπει να της αποδοθούν (χωρίς σχόλια αυτό). Τώρα πως γίνεται να είναι κανείς ενάντια στο Μνημόνιο και να υποστηρίζει αυτόν που το επιβάλλει, αυτό θα θέλαμε πολύ να μας το εξηγηθεί (το ίδιο βέβαια ισχύει και για την "κριτική ψήφο" στους κυβερνητικούς υποψηφίους που προτείνουν ορισμένοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ - δηλ. εννοούν να τους ψηφίσουμε αλλά να γράψουμε στο ψηφοδέλτιο "δε συμφωνούμε αλλά σας ψηφίζουμε; ).
Τέλος το ΛΑΟΣ απέτυχε να εισπράξει το "αντι-μεταναστευτικό μένος" ορισμένων περιοχών, αλλά μπορεί ν' αποτελέσει τον ουσιαστικό ρυθμιστή των εξελίξεων, αφού την μια είναι με το ΠΑΣΟΚ και την άλλη με την ΝΔ. Συνεχής κρίση ταυτότητας που δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει...
Πάντως όπως και να έχει σε πολλές περιπτώσεις η εκλογική αναμέτρηση δε διέφερε από αυτή που περιγράφεται στην ταινία "η κυρία δήμαρχος" με την Γεωργία Βασιλειάδου...Απολαύστε την:
Καταρχήν ας αποτιμήσουμε τη στάση των κομμάτων: Το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνών κόμμα, έπαιξε με το δίλημμα των εκλογών και θεωρεί πως κέρδισε. Η μεγαλύτερη αποχή σε εκλογές από συστάσεως ελληνικού κράτους και τα χαμηλά ποσοστά των υποψηφίων που στήριξε δεν το πτόησαν. Θεωρεί ότι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο, οι υποψήφιοι του θα έπαιρναν 100 ή και παραπάνω τις εκατό, ενώ υποψηφιότητες όπως του κυρίου Δημαρά και Καλούδη τις θεωρούν ως δικές τους ψήφους και τις προσθέτουν στο δικό τους ποσοστό. Τους ξεφεύγει η λεπτομέρεια ότι αν ήθελαν οι ψηφοφόροι να μετρήσουν οι ψήφοι τους σαν "ποσοστό ΠΑΣΟΚ" θα ψήφιζαν εξ' αρχής το κυβερνητικό κόμμα. Τώρα προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι "κάνατε την επανάστασή σας, ώρα να μας ξαναψηφίσετε". Αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει γίνει ένα με την εξουσία - την θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του.
Η Ν.Δ. προσπάθησε να σηκώσει τη σημαία της επανάστασης αλλά "δεν της βγήκε". Ακολουθεί το δόγμα Μητσοτάκη ("σε 10 χρόνια ποιος θα θυμάται") αναθεωρημένο προς τα κάτω (κατά 9 χρόνια) χωρίς επιτυχία: Μπορεί ο ελληνικός λαός να φημίζεται για την "μνήμη χρυσόψαρου" που διαθέτει, αλλά αυτή δεν έχει ακόμα μετατραπεί σε Alzheimer, επομένως είναι δύσκολο να μη θυμάται ότι για τα σημερινά χάλια ευθύνη έχει και η ΝΔ - μια απλή αυτοκριτική δε φτάνει. Οι υποψήφιοι της το πλήρωσαν, αλλά πάντως πήγαν καλύτερα απ' ότι θα πίστευε το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ, πήγε πολύ καλά από πλευράς ψήφων και ποσοστών αλλά δυστυχώς γι' αυτό, η "Λαϊκή Συσπείρωση" απέτυχε για ένα και μόνο λόγο: Οι εκλογές αυτές δεν έβγαζαν βουλευτές, αλλά δημάρχους ενώ οι δήμοι και οι περιφέρειες δεν κατανέμονται με βάση τα ποσοστά των κομμάτων αλλά με βάση το ποιος παίρνει τις περισσότερες ψήφους. Έτσι με μεγαλύτερα ποσοστά, καταλήγει σε ένα ή δύο το πολύ δήμους σε όλη την Ελλάδα. Ίσως αν φερόταν πιο "έξυπνα" και συμμετείχε σε πραγματικές συμμαχίες με συγγενείς πολιτικούς χώρους ίσως να έβγαζε πιο πολλούς δημάρχους και κάποια περιφέρεια για να κάνει πράξη τις φιλολαϊκές πολιτικές του.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τις συνεχείς διασπάσεις. Ειδικά στην Αττική, απέδειξε ότι η "διάσπαση του ατόμου", μπορεί να γίνει και εκτός εργαστηρίου, αφού είχαμε 4 συνδυασμούς προερχομένους εξ' αυτών. Έπαιξε δυνατά το αντιμνημονιακό χαρτί και δεν τα πήγε άσχημα. Αν αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη σοβαρότητα κάποιες πιθανές συμμαχίες (όπως έπραξε επιτυχώς με τον κ. Δημαρά στην Πάτρα) τ' αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα. Επίσης κατά την άποψή μας έπρεπε να φέρει προ των ευθυνών τους και όσους αντι-μνημονιακούς υποψηφίους φέρθηκαν σαν μικροί ηγεμονίσκοι, και απέφυγαν τις συμπράξεις με αποτέλεσμα να "χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο" αν και είχαν προοπτικές επιτυχίας.
Για την Δημοκρατική Αριστερά ισχύει το "γύρω-γύρω Μνημόνιο, στην μέση Καλλικράτης" αφού ήταν ο μόνος πολιτικός σχηματισμός ο οποίος δεν κατάλαβε ότι οι εκλογές είχαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα και συνεργάστηκε ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ. Μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στην διακαναλική κυβέρνηση, δυσανασχέτησε λίγο, αλλά πανηγυρίσε τα ποσοστά των υποψηφίων που υποστήριξε, θεωρώντας μάλλον ότι είναι ποσοστά που πρέπει να της αποδοθούν (χωρίς σχόλια αυτό). Τώρα πως γίνεται να είναι κανείς ενάντια στο Μνημόνιο και να υποστηρίζει αυτόν που το επιβάλλει, αυτό θα θέλαμε πολύ να μας το εξηγηθεί (το ίδιο βέβαια ισχύει και για την "κριτική ψήφο" στους κυβερνητικούς υποψηφίους που προτείνουν ορισμένοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ - δηλ. εννοούν να τους ψηφίσουμε αλλά να γράψουμε στο ψηφοδέλτιο "δε συμφωνούμε αλλά σας ψηφίζουμε; ).
Τέλος το ΛΑΟΣ απέτυχε να εισπράξει το "αντι-μεταναστευτικό μένος" ορισμένων περιοχών, αλλά μπορεί ν' αποτελέσει τον ουσιαστικό ρυθμιστή των εξελίξεων, αφού την μια είναι με το ΠΑΣΟΚ και την άλλη με την ΝΔ. Συνεχής κρίση ταυτότητας που δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει...
Πάντως όπως και να έχει σε πολλές περιπτώσεις η εκλογική αναμέτρηση δε διέφερε από αυτή που περιγράφεται στην ταινία "η κυρία δήμαρχος" με την Γεωργία Βασιλειάδου...Απολαύστε την:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου