Ιδιωτική Εκπαίδευση στην Ελλάδα

Είδηση: Η ερχόμενη σχολική χρονιά αναμένεται να είναι δύσκολη τόσο για τη δημόσια όσο και για την ιδιωτική εκπαίδευση. Αμφότερες θα υποστούν τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των σκληρών οικονομικών μέτρων. Στη δημόσια εκπαίδευση ήδη προδιαγράφεται η νέα τάξη πραγμάτων (δραστικές μειώσεις προσλήψεων, υπερδιπλασιασμός συνταξιοδοτήσεων, συγχωνεύσεις τμημάτων, υπερωρίες, διαρκείς μετακινήσεις εκπαιδευτικών κ.ά.).
Οι λόγοι που θα "αναστενάξουν" τα ιδιωτικά σχολεία είναι:
1 Η οικονομική κρίση. Υπάρχουν πολλοί μεσαίοι και μικρομεσαίοι που φέρουν μεγάλο βάρος των οικονομικών μέτρων και υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης. Το βαλάντιό τους δεν αντέχει πλέον τα δίδακτρα.
2 Τα τεκμήρια στα δίδακτρα. Πλέον το ποσό που αναγράφεται στις αποδείξεις πληρωμής που χορηγούν τα ιδιωτικά σχολεία αποτελεί τεκμήριο εισοδήματος. Πολλοί είναι εκείνοι που θα σκεφθούν τη βαρύτερη φορολόγηση.
3 Η αισχροκέρδεια που προέκυψε από την απελευθέρωση των διδάκτρων επί Ν.Δ. (2004-09). Σύμφωνα με στοιχεία της Γ.Γ. Εμπορίου, οι αυξήσεις στα δίδακτρα είναι τόσο υψηλές που μέσα στην τελευταία πενταετία έφτασαν το 120%. Ο ρυθμός αύξησης των διδάκτρων άρχισε να απομακρύνει τη μέση οικογένεια από το ιδιωτικό σχολείο και το πρόβλημα γίνεται οξύτερο με την κρίση.
4 Ο συνδυασμός της απελευθέρωσης των διδάκτρων με την έλλειψη προσωπικού οδήγησε πολλούς επιχειρηματίες, κυρίως μικρών και μεσαίων μονάδων, στην καθιέρωση στυγνών ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας. Αποτέλεσμα: το 1/3 των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δεν διαθέτουν τα τυπικά προσόντα και διοριστήρια και παράλληλα υφίστανται τις συνέπειες με τον αναπόφευκτο περιορισμό των δικαιωμάτων τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα παρατηρείται στα Δημοτικά, όπου νηπιαγωγοί διδάσκουν μέχρι και την τρίτη τάξη, ενώ φιλόγλοι και φυσικομαθηματικοί τις μεγαλύτερες. Αναμενόμενο είναι λοιπόν ότι τους λείπει η σχετική εξειδικευμένη εκπαίδευση και επιμόρφωση.

Σχόλιο: To ρεπορτάζ περιγράφει αδρά την κατάσταση στην "ελεύθερη" ιδιωτική εκπαίδευση: Yψηλά δίδακτρα, "δάσκαλοι" που δεν είναι δάσκαλοι και που δουλεύουν πάρα πολλές ώρες χωρίς δικαιώματα και χωρίς να παίρνουν το μισθό του δασκάλου. Το κράτος δεν υπάρχει πουθενά και ας υποτίθεται ότι τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας.
Την ίδια ώρα το κράτος δίνει χώρο για να γίνονται παρόμοια και στην μεταλυκειακή εκπαίδευση αφού αδειοδοτεί "κολλέγια" (τα οποία επισήμως θα ονομάζονται Κέντρα Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης) και τα οποία εκμεταλλευόμενα την αγωνία γονιών και μαθητών για ένα "χαρτί" και την ακόρεστη διάθεση για κέρδος από μια σειρά μεσαία και μικρά (εώς ανύπαρκτα) βρετανικά και αμερικάνικα (κυρίως) πανεπιστήμια το παίζουνε "πανεπιστήμια".
Από τα 40 τόσα που υπέβαλλαν αίτηση για λήψη άδειας, 30 πέρασαν τα σχεδόν ανύπαρκτα κριτήρια, πολλά ασθμαίνοντας. Να θυμηθούμε ότι στους κανόνες αδειοδότησης δεν υπάρχει κάποιο ποσοστό για διδάσκοντες με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό αφού αρκεί "η επταετής εμπειρία στο γνωστικό αντικείμενο των ειδικών δεξιοτήτων τους" (προφανώς στα ίδια τα κολλέγια), ενώ τα κριτήρια για εγγυητικές επιστολές, χώρους κλπ είναι αρκετά χαλαρά - όπως έχουμε γράψει σε παλιότερη ανάρτηση. Βέβαια η ευθύνη δεν είναι των ιδιοκτητών τους: Είναι καταρχήν του κράτους το οποίο βάζει, από το παράθυρο, τα πτυχία π.χ. του Πολυτεχνείου στην ίδια μοίρα με αυτά ενός κολλεγίου που στεγάζεται σ'ένα όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας στην Κάνιγγος (όσο αφορά τα εργασιακά δικαιώματα θα είναι το ίδιο), είναι των γονιών που προκειμένου να πάρουν τα παιδιά τους το χαρτί (και με τη λογική ότι θα "μπούνε στο δημόσιο" ή "θα μάθουνε μετά") δεν τους νοιάζει αν θα μορφωθούν, είναι τέλος και των ξένων πανεπιστημίων με τα οποία συνεργάζονται τα κολλέγια που στο όνομα του κέρδους κάνουν τα στραβά μάτια, και ενώ τα ίδια επενδύουν εκατομμύρια λίρες ή δολλάρια σε ανθρώπους και υποδομές, δέχονται τα πτυχία που δίνουν στις ΗΠΑ ή στην Μ.Βρετανία να είναι ισότιμα με αυτά που δίνονται κάτω από αμφίβολες συνθήκες στην Ελλάδα.
Ας ελπίσουμε ότι οι φορείς πιστοποίησης (για τους οποίους υπεύθυνοι θα είναι σύμφωνα με τα προαναγγελθέντα οι επιστημονικοί κλάδοι ή οι επαγγελματικές ενώσεις) θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους για να μπει φρένο στην ασυδοσία που επιτρέπει το κράτος.
Μακάρι η κυβέρνηση ν' ασχολούνταν πραγματικά με την παιδεία - θα είχε συνειδητοποιήσει την επιστημονική αφαίμαξη της χώρας (μεταξύ των άλλων) και δεν θα προέβαινε σε τέτοιες συνθήκες υποβάθμισης. Όταν το καταλάβει όμως θα είναι αργά.

Πηγές: "Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης", "Ελευθεροτυπία"