Αναρτήσεις
Και να λοιπόν που η έλλειψη της βουλευτικής έδρας αποτελεί εναρκτήριο στερητικού συνδρόμου και επομένως η κάλυψή του ωθεί στο να παραβλεφθεί τα πιστεύω περί "παλαιών κομμάτων" και "αδιόρθωτων που όπου βρουν Μνημόνιο το υπογράφουν". Έτσι λοιπόν με επίσημη ανακοίνωση, πλέον έχουμε συνεργασία μεταξύ Ν.Δ. και Δημοκρατικής Συμμαχίας. Να λοιπόν τι έλεγε η κυρία Μπακογιάννη μέχρι τις 6 του Μάη:
Η συμφωνία των δύο βασίστηκε σε ένα κείμενο αρχών με τους εξής κεντρικούς πυλώνες:
α) Η προώθηση σαρωτικών αλλαγών στο κράτος, με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις, αι ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
(Σχόλιο: Κοινώς, ο στόχος είναι το ξεπούλημα των πάντων. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις, είναι προφανές ότι αυτό θα σημαίνει περαιτέρω ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, πλήρη κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών στις οποίες κάποιοι θα πληρώνονται κυριολεκτικά 3 και 60, χωρίς ασφάλιση. Το ασφαλές συμπέρασμα συνάγεται δεδομένου ότι τα παραπάνω αποτελούν μέρος δηλώσεων των στελεχών της ΔΗΣΥ όσο αφορά το πως πιστεύουν ότι θα υπάρξει ανάπτυξη).
Η προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου, με φερεγγυότητα, αξιοπιστία και ρεαλισμό.
(Σχόλιο: Κοινώς δεν μιλούμε για επαναδιαπραγμάτευση όρων αλλά για "προσαρμογή" τους, με μετακυλιόμενα μέτρα για μεγαλύτερη χρονική περίοδο).
Η προώθηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων, με αιχμή τη συνταγματική αναθεώρηση και τις προτάσεις για μείωση των πολιτικών δαπανών, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διαχωρισμό της Εκτελεστικής από τη Νομοθετική Εξουσία και μείωση του αριθμού των βουλευτών.
(Σχόλιο: Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών θα μπορούσε να καταργηθεί και από την παρούσα Βουλή αν το επιθυμούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ποινικές ευθύνες από την παρέα του Μνημονίου. Έτσι λοιπόν φρόντισαν να διαλύσουν την Βουλή χωρίς ν' αλλάξουν το νόμο, να ορκίσουν την παρούσα και ν' αποδοθούν κατάλευκοι στην κοινωνία Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου κ.ο.κ. Οι πολιτικές δαπάνες ως ποσοστό εξόδων είναι μικρό και επομένως δεν επηρεάζει σημαντικά τα έξοδα του κράτους - είναι δε απαραίτητες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Αυτό το οποίο θα πρέπει να καταργηθεί είναι οι προεισπράξεις επιχορηγήσεων, οι εγγυήσεις δανείων με χρήματα του κράτους καθώς και οι έκτακτες χρηματοδοτήσεις. Αυτές είναι που εξοργίζουν το σκεπτόμενο κόσμο. Για το δε αριθμό των βουλευτών, η μείωσή τους προφανώς ευνοεί τα μεγάλα κόμματα που θα μπορούν έτσι να ελέγχουν καλύτερα τους εκλεγμένους τους).
Ο εκσυγχρονισμός των δομών στην Παιδεία, με άμεση εφαρμογή του τελευταίου νόμου, στην Υγεία και στην Ασφάλεια του πολίτη, για να υπάρξει μια θετική αλλαγή στην καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων.
(Σχόλιο: Εμ, βέβαια. Τα πανεπιστήμια αντιδρούν στα νέα μέτρα και πρέπει να τα ελέγξουμε πάση θυσία. Για την Υγεία σημαίνει οριζόντια εφαρμογή του ΕΟΠΠΥ με τα απίστευτα χάλια που επέφερε στην ήδη βασανισμένη παροχή υγείας. Για την ασφάλεια του πολίτη, προφανώς θα έχουμε εφαρμογή "τσεκουράτων" τακτικών στις οποίες θα καθοδηγούν οι δημοκράτες κύριοι Πλεύρης, Βορίδης και Γεωργιάδης. Για τις θετικές αλλαγές στην καθημερινότητα τι να πούμε; Κι εμείς ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι προσδωκούμε ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσουμε κάπως...)
Η αποκατάσταση του κύρους και της διεθνούς εικόνας της χώρας.
(Σχόλιο: Με υπουργούς και κυβερνήσεις που από το πολύ "Yes Sir" έχουν πάθει αγκύλωση της στοματικής κοιλότητας και που ποτέ δε φρόντισαν να ορθώσουν ανάστημα, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξη αποκατάσταση κύρους. Ιδιαίτερα δε αν στην κυβέρνηση υπάρχουν άτομα που ποτέ δεν υπερασπίστηκαν τα δίκαιά μας ως υπουργοί (βλ. Μπακογιάννη) ή άλλαξαν τις θέσεις τους καμιά ντουζίνα φορές όσο αφορά την χρησιμότητα του Μνημονίου (βλ. Σαμαράς).
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Έχετε σίγουρα γίνει θεατές ή και συμμέτοχοι στη διαμάχη μεταξύ υποστηρικτών και αρνητών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλιεύσαμε στο διαδίκτυο από το περιοδικό Lifo, ένα κείμενο που προσπαθεί να εξηγήσει - χιουμοριστικά - το φαινόμενο:
"Στο κείμενο που ακολουθεί, ο δρ. Ράιχεν-Μπάχεν επιχειρεί να περιγράψει δύο σύνδρομα, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα για τον ελληνικό λαό. Μας συμβουλεύει δε, αν αντιληφθούμε κάποια από τα συμπτώματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να απέχουμε από πολιτικές συζητήσεις και να επικοινωνήσουμε με τις κατά τόπους υγειονομικές αρχές. Η ενασχόληση με τις τέχνες και τα σπορ δρα θεραπευτικά.
Η τσιπροφοβία πλήττει συνήθως τις ηλικίες άνω των 35 ετών, αν και έχει διαγνωστεί και σε πολύ νεότερα άτομα. Οι τσιπροφοβικοί χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες που, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτε το κοινό ανάμεσά τους. Στην πρώτη ανήκουν κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί οι οποίοι πίσω από την εκλογική επιτυχία του Σύριζα βλέπουν αριστεριστές να εφορμούν με κονσερβοκούτια και τύπους χωρίς γραβάτες να στρογγυλοκάθονται σε υπουργικούς θώκους, κάνοντάς μας ρεζίλι στους ξένους.
Στη δεύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ομάδα των τσιπροφοβικών ανήκουν εκείνοι που προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές και πεφωτισμένοι κάθε απόχρωσης -«η Ελλάδα της δημιουργίας», όπως συνηθίζουν να αυτοαποκαλούνται. Αυτοί βρίσκουν τα πάντα πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στραβά: τα αγγλικά του θυμίζουν τον Μποράτ, το παρουσιαστικό του είναι φλώρικο... Τονίζουν διαρκώς ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο στο ρόλο του Ανδρέα. Είναι, λένε, λαϊκιστής, εχθρός κάθε μεταρρύθμισης, χαϊδεύει τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ. Όλοι δε έχουν μια φίλη που πήγαινε μαζί του σχολείο στους Αμπελόκηπους και βεβαιώνει ότι ήταν κωλόπαιδο ή σπασικλάκι ή και τα δύο μαζί.
Ο τυπικός τσιπροφοβικός περνάει αρκετές ώρες της ημέρας στο facebook και το twitter –κάτι που βέβαια δεν συνάδει με τις εκκλήσεις του για περισσότερη δουλειά και δημιουργικότητα. Όσο βρίσκεται εκεί, νιώθει την παρόρμηση να κοινοποιεί στη στιγμή κάθε άρθρο επώνυμου τσιπροφοβικού που βρίσκει σε συγκεκριμένες τσιπροφοβικές ιστοσελίδες και να σχολιάζει με ύφος που συχνά θυμίζει μαντάμ Σουσού κάθε δήλωση του αρχηγού του Σύριζα.
Κατά βάθος οικτίρει τον εαυτό του που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χρεωκοπημένη γωνιά των Βαλκανίων και είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τον Τσίπρα, το Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη, αντί να είναι ένας Ελβετός, ένας Σουηδός -γενικά ένας πολιτισμένος Ευρωπαίος- και να ζει μια τακτοποιημένη, δημιουργική ζωή.
Στον αντίποδα των τσιπροφοβικών βρίσκονται οι τσιπρολάγνοι. Αυτοί συνήθως δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του Σύριζα, αλλά είναι φρέσκοι ψηφοφόροι του, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα μια σανίδα σωτηρίας από τον Αρμαγεδώνα του μνημονίου.
Οι τσιπρολάγνοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ειδικά αν η μύγα έχει εκφραστεί αρνητικά ή έστω μη κολακευτικά για τις θέσεις του Σύριζα. Παρότι πολλοί τσιπρολάγνοι είναι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι, δείχνουν μια ανεξήγητη προθυμία να καταπιούν αμάσητη κάθε προεκλογική γενικολογία του αρχηγού και να δικαιολογήσουν κάθε λεκτική φωτοβολίδα που ξεφεύγει από τα χείλη κάποιου στελέχους ή βουλευτή. Μοιάζουν έτσι με ζηλωτές, με πιστούς θρησκευτικής αίρεσης, με οπαδούς του πίστευε και μη ερεύνα. Επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν μάντρα τα αστεία με τον «Σύριζα που φταιει για όλα» και αρκεί να ακούσουν τη λέξη «ορθολογισμός» για να βγάλουν φλύκταινες σ’ όλο τους το σώμα.
Παραδόξως, ο βασικός τους αντίπαλος δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά, αλλά κάθε τι που προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικό. Πράγματι, ο συνεπής τσιπρολάγνος μπορεί να ανεχτεί τις ανοησίες των συνομωσιολόγων, να κάνει ότι δεν ακούει τις κραυγές για κρεμάλες, να δικαιολογήσει τις φοβίες των «νοικοκυραίων». Τρελαίνεται όμως με κάθε τι που απηχεί τις ιδέες των εκσυγχρονιστών.
Μόλις δει κάτι τέτοιο αναρτημένο στο facebook -όπου όμοια με τους τσιπροφοβικούς περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του- σπεύδει να το κατακεραυνώσει είτε με περιφρονητικούς αστεϊσμούς, είτε με την ανάρτηση άλλων άρθρων που κάνουν φύλλο και φτερό τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο τσιπρολάγνος παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο ικανός ή τόσο σοβαρός όσο άλλα στελέχη του Σύριζα –ο Γιάννης Δραγασάκης για παράδειγμα. Αυτό όμως το λεει με τέτοιον τρόπο ώστε ακούγεται σαν μομφή για το Δραγασάκη.
Πάντως, σε αντίθεση με τους τσιπροφοβικούς οι τσιπρολάγνοι είναι γενικά αισιόδοξα άτομα. Αυτό είναι δίχως άλλο θετικό πράγμα. Άλλωστε όταν έχεις ήδη πέσει στο γκρεμό δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι απαισιόδοξος..."
Η συμφωνία των δύο βασίστηκε σε ένα κείμενο αρχών με τους εξής κεντρικούς πυλώνες:
α) Η προώθηση σαρωτικών αλλαγών στο κράτος, με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις, αι ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
(Σχόλιο: Κοινώς, ο στόχος είναι το ξεπούλημα των πάντων. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις, είναι προφανές ότι αυτό θα σημαίνει περαιτέρω ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, πλήρη κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών στις οποίες κάποιοι θα πληρώνονται κυριολεκτικά 3 και 60, χωρίς ασφάλιση. Το ασφαλές συμπέρασμα συνάγεται δεδομένου ότι τα παραπάνω αποτελούν μέρος δηλώσεων των στελεχών της ΔΗΣΥ όσο αφορά το πως πιστεύουν ότι θα υπάρξει ανάπτυξη).
Η προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου, με φερεγγυότητα, αξιοπιστία και ρεαλισμό.
(Σχόλιο: Κοινώς δεν μιλούμε για επαναδιαπραγμάτευση όρων αλλά για "προσαρμογή" τους, με μετακυλιόμενα μέτρα για μεγαλύτερη χρονική περίοδο).
Η προώθηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων, με αιχμή τη συνταγματική αναθεώρηση και τις προτάσεις για μείωση των πολιτικών δαπανών, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διαχωρισμό της Εκτελεστικής από τη Νομοθετική Εξουσία και μείωση του αριθμού των βουλευτών.
(Σχόλιο: Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών θα μπορούσε να καταργηθεί και από την παρούσα Βουλή αν το επιθυμούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ποινικές ευθύνες από την παρέα του Μνημονίου. Έτσι λοιπόν φρόντισαν να διαλύσουν την Βουλή χωρίς ν' αλλάξουν το νόμο, να ορκίσουν την παρούσα και ν' αποδοθούν κατάλευκοι στην κοινωνία Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου κ.ο.κ. Οι πολιτικές δαπάνες ως ποσοστό εξόδων είναι μικρό και επομένως δεν επηρεάζει σημαντικά τα έξοδα του κράτους - είναι δε απαραίτητες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Αυτό το οποίο θα πρέπει να καταργηθεί είναι οι προεισπράξεις επιχορηγήσεων, οι εγγυήσεις δανείων με χρήματα του κράτους καθώς και οι έκτακτες χρηματοδοτήσεις. Αυτές είναι που εξοργίζουν το σκεπτόμενο κόσμο. Για το δε αριθμό των βουλευτών, η μείωσή τους προφανώς ευνοεί τα μεγάλα κόμματα που θα μπορούν έτσι να ελέγχουν καλύτερα τους εκλεγμένους τους).
Ο εκσυγχρονισμός των δομών στην Παιδεία, με άμεση εφαρμογή του τελευταίου νόμου, στην Υγεία και στην Ασφάλεια του πολίτη, για να υπάρξει μια θετική αλλαγή στην καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων.
(Σχόλιο: Εμ, βέβαια. Τα πανεπιστήμια αντιδρούν στα νέα μέτρα και πρέπει να τα ελέγξουμε πάση θυσία. Για την Υγεία σημαίνει οριζόντια εφαρμογή του ΕΟΠΠΥ με τα απίστευτα χάλια που επέφερε στην ήδη βασανισμένη παροχή υγείας. Για την ασφάλεια του πολίτη, προφανώς θα έχουμε εφαρμογή "τσεκουράτων" τακτικών στις οποίες θα καθοδηγούν οι δημοκράτες κύριοι Πλεύρης, Βορίδης και Γεωργιάδης. Για τις θετικές αλλαγές στην καθημερινότητα τι να πούμε; Κι εμείς ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι προσδωκούμε ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσουμε κάπως...)
Η αποκατάσταση του κύρους και της διεθνούς εικόνας της χώρας.
(Σχόλιο: Με υπουργούς και κυβερνήσεις που από το πολύ "Yes Sir" έχουν πάθει αγκύλωση της στοματικής κοιλότητας και που ποτέ δε φρόντισαν να ορθώσουν ανάστημα, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξη αποκατάσταση κύρους. Ιδιαίτερα δε αν στην κυβέρνηση υπάρχουν άτομα που ποτέ δεν υπερασπίστηκαν τα δίκαιά μας ως υπουργοί (βλ. Μπακογιάννη) ή άλλαξαν τις θέσεις τους καμιά ντουζίνα φορές όσο αφορά την χρησιμότητα του Μνημονίου (βλ. Σαμαράς).
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Έχετε σίγουρα γίνει θεατές ή και συμμέτοχοι στη διαμάχη μεταξύ υποστηρικτών και αρνητών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλιεύσαμε στο διαδίκτυο από το περιοδικό Lifo, ένα κείμενο που προσπαθεί να εξηγήσει - χιουμοριστικά - το φαινόμενο:
"Στο κείμενο που ακολουθεί, ο δρ. Ράιχεν-Μπάχεν επιχειρεί να περιγράψει δύο σύνδρομα, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα για τον ελληνικό λαό. Μας συμβουλεύει δε, αν αντιληφθούμε κάποια από τα συμπτώματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες, να απέχουμε από πολιτικές συζητήσεις και να επικοινωνήσουμε με τις κατά τόπους υγειονομικές αρχές. Η ενασχόληση με τις τέχνες και τα σπορ δρα θεραπευτικά.
Η τσιπροφοβία πλήττει συνήθως τις ηλικίες άνω των 35 ετών, αν και έχει διαγνωστεί και σε πολύ νεότερα άτομα. Οι τσιπροφοβικοί χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες που, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτε το κοινό ανάμεσά τους. Στην πρώτη ανήκουν κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί οι οποίοι πίσω από την εκλογική επιτυχία του Σύριζα βλέπουν αριστεριστές να εφορμούν με κονσερβοκούτια και τύπους χωρίς γραβάτες να στρογγυλοκάθονται σε υπουργικούς θώκους, κάνοντάς μας ρεζίλι στους ξένους.
Στη δεύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ομάδα των τσιπροφοβικών ανήκουν εκείνοι που προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές και πεφωτισμένοι κάθε απόχρωσης -«η Ελλάδα της δημιουργίας», όπως συνηθίζουν να αυτοαποκαλούνται. Αυτοί βρίσκουν τα πάντα πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στραβά: τα αγγλικά του θυμίζουν τον Μποράτ, το παρουσιαστικό του είναι φλώρικο... Τονίζουν διαρκώς ότι ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο στο ρόλο του Ανδρέα. Είναι, λένε, λαϊκιστής, εχθρός κάθε μεταρρύθμισης, χαϊδεύει τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ. Όλοι δε έχουν μια φίλη που πήγαινε μαζί του σχολείο στους Αμπελόκηπους και βεβαιώνει ότι ήταν κωλόπαιδο ή σπασικλάκι ή και τα δύο μαζί.
Ο τυπικός τσιπροφοβικός περνάει αρκετές ώρες της ημέρας στο facebook και το twitter –κάτι που βέβαια δεν συνάδει με τις εκκλήσεις του για περισσότερη δουλειά και δημιουργικότητα. Όσο βρίσκεται εκεί, νιώθει την παρόρμηση να κοινοποιεί στη στιγμή κάθε άρθρο επώνυμου τσιπροφοβικού που βρίσκει σε συγκεκριμένες τσιπροφοβικές ιστοσελίδες και να σχολιάζει με ύφος που συχνά θυμίζει μαντάμ Σουσού κάθε δήλωση του αρχηγού του Σύριζα.
Κατά βάθος οικτίρει τον εαυτό του που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χρεωκοπημένη γωνιά των Βαλκανίων και είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τον Τσίπρα, το Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη, αντί να είναι ένας Ελβετός, ένας Σουηδός -γενικά ένας πολιτισμένος Ευρωπαίος- και να ζει μια τακτοποιημένη, δημιουργική ζωή.
Στον αντίποδα των τσιπροφοβικών βρίσκονται οι τσιπρολάγνοι. Αυτοί συνήθως δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του Σύριζα, αλλά είναι φρέσκοι ψηφοφόροι του, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα μια σανίδα σωτηρίας από τον Αρμαγεδώνα του μνημονίου.
Οι τσιπρολάγνοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, ειδικά αν η μύγα έχει εκφραστεί αρνητικά ή έστω μη κολακευτικά για τις θέσεις του Σύριζα. Παρότι πολλοί τσιπρολάγνοι είναι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι, δείχνουν μια ανεξήγητη προθυμία να καταπιούν αμάσητη κάθε προεκλογική γενικολογία του αρχηγού και να δικαιολογήσουν κάθε λεκτική φωτοβολίδα που ξεφεύγει από τα χείλη κάποιου στελέχους ή βουλευτή. Μοιάζουν έτσι με ζηλωτές, με πιστούς θρησκευτικής αίρεσης, με οπαδούς του πίστευε και μη ερεύνα. Επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν μάντρα τα αστεία με τον «Σύριζα που φταιει για όλα» και αρκεί να ακούσουν τη λέξη «ορθολογισμός» για να βγάλουν φλύκταινες σ’ όλο τους το σώμα.
Παραδόξως, ο βασικός τους αντίπαλος δεν είναι η παραδοσιακή δεξιά, αλλά κάθε τι που προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικό. Πράγματι, ο συνεπής τσιπρολάγνος μπορεί να ανεχτεί τις ανοησίες των συνομωσιολόγων, να κάνει ότι δεν ακούει τις κραυγές για κρεμάλες, να δικαιολογήσει τις φοβίες των «νοικοκυραίων». Τρελαίνεται όμως με κάθε τι που απηχεί τις ιδέες των εκσυγχρονιστών.
Μόλις δει κάτι τέτοιο αναρτημένο στο facebook -όπου όμοια με τους τσιπροφοβικούς περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του- σπεύδει να το κατακεραυνώσει είτε με περιφρονητικούς αστεϊσμούς, είτε με την ανάρτηση άλλων άρθρων που κάνουν φύλλο και φτερό τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο τσιπρολάγνος παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο ικανός ή τόσο σοβαρός όσο άλλα στελέχη του Σύριζα –ο Γιάννης Δραγασάκης για παράδειγμα. Αυτό όμως το λεει με τέτοιον τρόπο ώστε ακούγεται σαν μομφή για το Δραγασάκη.
Πάντως, σε αντίθεση με τους τσιπροφοβικούς οι τσιπρολάγνοι είναι γενικά αισιόδοξα άτομα. Αυτό είναι δίχως άλλο θετικό πράγμα. Άλλωστε όταν έχεις ήδη πέσει στο γκρεμό δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι απαισιόδοξος..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου