Λιγότερη δημοκρατία...

Είδηση: "Ο Γ. Παπανδρέου είναι έτοιμος να τα παίξει όλα για όλα. Το έχει πει στους δικούς του ανθρώπους, το έχει πει και δημόσια ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να σώσει την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, ο πρωθυπουργός επεξεργάζεται και ένα σχέδιο μείωσης του κόστους της... δημοκρατίας!

Τι σημαίνει αυτό; Τον περιορισμό των βουλευτών από 300 σε 200, ταυτόχρονα με την υιοθέτηση του γερμανικού εκλογικού συστήματος, που είναι λιγότερο κοστοβόρο και πιο διαφανές. Δίνει, όμως, υπερεξουσίες στους αρχηγούς, γεγονός που έχει θέσει τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε συναγερμό. Εξοικονόμηση πόρων επιτυγχάνεται και με την κοινή διεξαγωγή των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών με τις ευρωεκλογές που ανακοίνωσε ο Γ. Ραγκούσης."

Σχόλιο: Μετά τις υπερεξουσίες που δόθηκαν στον υπουργό οικονομικών για να παίρνει αποφάσεις εν ονόματι του του κοινουβουλίου, "Καλλικράτη" στο οποίο νομοσχέδιο αυξάνεται η θητεία των δημάρχων και περιφερειαρχών (θα το δούμε αναλυτικά σε επόμενο σχόλιο), ο Γ.Παπανδρέου, ετοιμάζεται να περιορίσει των αριθμό των βουλευτών, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το "μεγάλο κόστος της δημοκρατίας".

Το τελευταίο βέβαια ακούγεται, αρκετά οξύμωρο - γιατί η δημοκρατία δεν πρέπει να μετριέται με οικονομικά μεγέθη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγούμαστε σε κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος αλλά με την ίδια λογική, μπορεί αύριο να ζητήσει να γίνονται εκλογές κάθε 10ετία ή να ψηφίζουμε με e-mail ή ακόμα και δια βοής αφού κάτι τέτοιο θα κοστίζει λιγότερο. Εξορθολογισμός των εξόδων, δεν σημαίνει κατάργηση της αιτίας τους, αλλά σωστή διαχείριση της κατάστασης. Κάτι που δε δείχνει διαθετιμένος να κάνει.

Όσο αφορά τον αριθμό, "ουκ εν το πολλώ το εύ" λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αλλά στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε 200, 300 ή 1000 βουλευτές. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι βουλευτές δεν εκλέγονται για να εκπροσωπούν τον λαό, αλλά για να κάνουν τα χατήρια του αρχηγού του κόμματός τους και για να γίνουν μέρος ενός σαθρού πολιτικού συστήματος το οποίο ξεπήδησε μετά την τραγωδία της 7ετίας της Χούντας, από τις καταστροφές της οποίας, δεν έδειξε τελικά ότι διδάχτηκε. Ευθύνες βέβαια έχει και ο λαός, αφού ποτέ δεν ψήφισε με γνώμονα του ποιός θα ήταν πραγματικά καλύτερος για την χώρα, αλλά με το ποιός του υπόσχεται το μεγαλύτερο ρουσφέτι. Έτσι οδηγηθήκαμε σε βουλευτές που κοιτάζουν τον εαυτό τους και την θέση τους, θυσιάζουν τον λαό σαν Ιφιγένειες για να εξασφαλίσουν υποψηφιότητα και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση και που δεν έχουν καμία επαφή με τις ανάγκες και την πραγματικότητα των "από κάτω". Αν ψήφιζε τους καλύτερους ο λαός και τηρούνταν οι νόμοι δε θα χρειαζόταν να γίνουν συζητήσεις για τέτοιου είδους αλλαγές.

Βέβαια στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι το κόστος των 100 παραπάνω βουλευτών (που είναι σταγόνα στον δημοσιοοικονομικό ωκεανό της χώρας). Είναι ότι σε 300 βουλευτές που εκλέγονται από μια ομάδα υποψηφίων ανά κόμμα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να εκλεγούν άνθρωποι που είτε δεν είναι αρεστοί στην ηγετική ομάδα κάθε κόμματος, που θα μπορούν να εξεγερθούν κάποια στιγμή (έχουμε πρόσφατα παραδείγματα) ή ακόμα και να εκφράσουν μια άποψη αντίθετη στην κομματική γραμμή, προκαλώντας τριγμούς στην κομματική πειθαρχία. Έτσι ο περιορισμός των βουλευτών με παράλληλη μετατροπή του συστήματος σε "ένας από κάθε κόμμα ενάντια στους άλλους" περιορίζει τον κίνδυνο αισθητά. Από κει και πέρα βέβαια, ένα εκλογικό σύστημα το οποίο είναι "σχεδόν" πλειοψηφικό, περιορίζει αισθητά και την αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων: Θα είναι πολύ εύκολο πλέον να βγουν κυβερνήσεις με πολύ χαμηλά εκλογικά ποσοστά, πράγμα που ευνοεί τα μεγάλα κόμματα με βάση τις παρούσες συνθήκες (βλέπε χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά) και εξορίζει στην άβυσσο τα μικρότερα.

Είναι δύσκολο επομένως να δεχτεί κανείς ότι υπάρχουν αγνές προθέσεις - Όπως και να έχει όμως, εμείς εδώ θα είμαστε και όταν έρθει η ώρα θα τα ξαναπούμε επ' αυτού...
Πηγή: "Έθνος"