Να το πώς περάσαμε από τους ειδικούς Κοβιντ-ολόγους στους ειδικούς διεθνολόγους...

 Τα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στην Ουκρανία δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με ελαφρότητα. Το πώς αναγκάστηκε η Ε.Ε. να πάρει μέτρα ενάντια στην Ρωσία μετά την αρχική "ραθυμία" της, το δίλημμα πολλών μέσα στην Ελλάδα για το ποιά πρέπει να είναι η στάση της χώρας μας αποτελούν μέρος μιας πρωτόγνωρης κατάστασης που φέρνει τον πόλεμο κοντά στην "πόρτα μας" για πρώτη φορά μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. 

Αυτό που προκαλεί όμως θυμηδία είναι η εμφάνιση δεκάδων "ειδικών" διεθνολόγων, των οποίων η ασχετοσύνη είναι προφανής όταν αυτοί εκφέρουν γνώμη για τα γεγονότα. Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος γράφει σχετικά:

Ένα από τα συμπτώματα της ελληνικής δημόσιας σφαίρας είναι η ευκολία με την οποία διάφοροι αυτοπροβάλλονται ως ειδικοί.

Δεν φτάνει που έχουμε μια από τις σοβαρότερες παγκόσμιες κρίσεις στην πρόσφατη
ιστορία, που απειλεί να μας οδηγήσει σε καταστάσεις που ούτε θέλουμε να τις φανταστούμε.Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όλους τους αυτόκλητους «ειδικούς» διεθνολόγους. Που την ώρα που δεν ξέρουν καν που πέφτουν στον χάρτη οι πόλεις της Ουκρανίας και αγνοούν όλο το ιστορικό βάθος και την περιπλοκότητα αυτής της σύγκρουσης, σπεύδουν να πουν την αποψάρα τους. 

Και το κάνουν αυτό όχι στη βάση της γνώσης ή της μελέτης που έχουν κάνει. Ούτε στη βάση σοβαρής σκέψης της κατάστασης.Αλλά απλώς και μόνο «ψωνίζουν» από τα έτοιμα, αυτά που κυκλοφορούν και μοιάζουν να εκφράζουν το «πνεύμα» των καιρών. Είτε αυτό σημαίνει να αναπαράγουν άκριτα όσα υποστηρίζουν σήμερα οι δυτικές κυβερνήσεις, είτε όσα περιλαμβάνει η ρωσική προπαγάνδα.Και το πρόβλημα δεν είναι ότι παίρνουν θέση. Το πρόβλημα είναι παίρνουν θέση, χωρίς γνώση. Και αναπαράγοντας την ημιμάθειά τους στα κανάλια και το διαδίκτυο, απλώς δεν επιτρέπουν να γίνει συζήτηση.Με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή η κουβέντα να είναι σχεδόν «οπαδική».

Από τη μια, όλοι όσοι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν – από την ασφάλεια του πληκτρολόγιου φυσικά…– για τον «ελεύθερο κόσμο» λες και είμαστε στη δεκαετία του 1950 και με επιχειρήματα ανάλογης αισθητικής που αγνοούν ότι πρώτη φροντίδα πρέπει να είναι να μην μπει η χώρα μας σε επικίνδυνες περιπέτειες.Από την άλλη, όλοι όσοι έχουν μπερδέψει τον Πούτιν με τον Λένιν, δεν βλέπουν ότι είναι επικίνδυνη επιλογή η εισβολή και μπερδεύουν τη σύγχρονη καπιταλιστική Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση.

Και φυσικά στη διαδρομή χάνεται κάθε δυνατότητα σοβαρής συζήτησης, ανάλυσης, αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, κοντολογίς όλων εκείνων των πρακτικών που επιτρέπουν να πάρουμε θέση στη βάση της γνώσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε το πρόβλημα αυτό.Το ζήσαμε και στην πανδημία όπου είχαμε το ίδιο πρόβλημα με τους αυτόκλητους ειδικούς. 

Αυτούς που επειδή μπορούσαν να κάνουν έναν στατιστικό υπολογισμό, πίστευαν ότι μπορούσαν να προτείνουν τι μέτρα να πάρουμε και πώς να εφαρμόσουμε τα λοκντάουν για να «ισοπεδώσουμε την καμπύλη».Και αυτούς που επειδή διάβασαν ένα βιβλίο βιολογίας μπορούσαν να μας πουν γιατί δεν πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο.Στην πανδημία το πρόβλημα με όλους τους αυτόκλητους «ειδικούς» το ζήσαμε.Και είδαμε πόσα προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν, μέχρι του σημείου του να εκθέτουν τη ζωή ανθρώπων που τους πίστεψαν σε κίνδυνο.Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος και στη συζήτηση για την κατάσταση στην Ουκρανία. Ας αναζητήσουμε και ας ακούσουμε τους ανθρώπους που έχουν γνώση. Που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα χρόνια. Που καταλαβαίνουν τις περίπλοκες δυναμικές του.Και που μπορούν να βοηθήσουν να σχηματίσουμε γνώμη.

Για να μπορέσουμε να χαράξουμε μια πορεία που τουλάχιστον να προστατεύει τη χώρα από το μεγάλο κόστος που θα έχει – αντικειμενικά… – η νέα βαθιά διαίρεση του κόσμου.