Ποια πρέπει να είναι η θέση της Ελλάδας στο Oυκρανικό ζήτημα;

 Τις τελευταίες μέρες, διαβάζουμε πολλές αναλύσεις για τη "δύσκολη" θέση της Ελλάδας στο Ουκρανικό. Υπάρχουν πολλοί που αναλύουν το πως η πρόσφατη (ομολογουμένως κακή) συμφωνία "συνεργασίας" με τις ΗΠΑ, μας φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στη Ρωσία, που "αισθάνεται άβολα" με την χρήση του ελληνικού εδάφους για μεταφορά προσωπικού προς τις ανατολικές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. 

Τα πράγματα όμως είναι στην πραγματικότητα πολύ απλά: α) Καταρχήν, η χώρα μας έχει πολλούς λόγους να είναι δυσαρεστημένη με την Ρωσία. Η τελευταία ενισχύει ποικιλοτρόπως τον άμεσα ανταγωνιστή μας στην περιοχή - δηλαδή την Τουρκία - με τελευταίας τεχνολογίας οπλικά συστήματα και χρηματικές διευκολύνσεις, καθώς και με το να της δίνει πεδίο δράσης σε περιοχές που η Τουρκία δεν έχει λόγο να βρίσκεται (βλέπε Συρία και Λιβύη), ενώ παράλληλα "κάνει την πάπια" για τις προκλήσεις της γείτονος στην Κύπρο. Επίσης η Ρωσία διατηρεί μια επιθετική στάση απέναντι στις ελληνο-ορθόδοξες εκκλησίες, επιμένοντας στην ανιστόρητη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας στην Ορθοδοξία, ενώ επιτρέπει στους ρωσόφωνους αντάρτες της περιοχής του Ντόνεσκ να έχουν υπό καθεστώς τρομοκρατίας τα ελληνικά χωριά της Ουκρανίας που βρίσκονται υπό τη σφαίρα επιρροής τους (Σημείωση: τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα ούτε από την πλευρά της Ουκρανίας, όπως βλέπουμε τις τελευταίες μέρες). 

β) Η Ελλάδα - είτε το θέλουμε, είτε όχι - παραμένει πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και έχει κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, ιδίως όσο αφορά την ενίσχυση της άμυνας των υπολοίπων μελών της συμμαχίας. Άρα πρέπει να βοηθά, τουλάχιστον όσο αφορά την μεταφορά προσωπικού και οπλισμού, που θα συνεισφέρει στην "προστασία" τους. 

Επομένως, αν οι ανατολικές χώρες θεωρούν ότι "κινδυνεύουν", και οι ΗΠΑ θέλουν να στείλουν οπλισμό ώστε να γίνει "αποτροπή" του κινδύνου, τότε η χώρα μας πρέπει να βοηθήσει, επιτρέποντας τη διελευσή τους. Η δε σχέση μας με την Ρωσία - η οποία ζητάει συνεχώς αλλά δε προσφέρει και πολλά σε αντάλλαγμα - δεν είναι σε τέτοιο επίπεδο ώστε να δικαιολογείται μια "άρνηση συμμόρφωσης". Στην παρούσα φάση η σχέση μας με τις ΗΠΑ είναι σε πολύ καλύτερο σημείο και έχουμε δυστυχώς πολύ περισσότερα να χάσουμε απ' ότι να κερδίσουμε. Και όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, σε ανάρτησή μας που αφορούσε την αναζήτηση "σωτήρων" από το εξωτερικό, πρέπει να κοιτάμε το άμεσο συμφέρον μας, αντί να στηριζόμαστε σε "παραδοσιακές" φιλίες και "ομόδοξες" χώρες (που ποτέ μα ποτέ δεν μας υποστήριξαν όταν το χρειαστήκαμε).

Αυτά σε γεωπολιτικό επίπεδο. Γιατί υπάρχει και η ηθική πλευρά των πραγμάτων: Κακά τα ψέμματα, αυτό που έχει κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, δεν απέχει πολύ απ' αυτό που έχει κάνει η Τουρκία στην Κύπρο. Και αν η συμφωνία του Μινσκ είναι σαφέστατα καλύτερη από τις αδιέξοδες συζητήσεις για τη λύση του Κυπριακού, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τα όσα έχουν συμβεί εκεί, ενώ η πραγματικότητα είναι - επίσης - απλή: Η Ρωσία θεωρώντας ότι η Ουκρανία είναι κομμάτι του ζωτικού της χώρου, αυτο-νομιμοποιεί την απόσπαση εδάφους και προετοιμάζεται για να πραγματοποιήσει κάτι ακόμα χειρότερο, δηλαδή μια εισβολή σε ξένο έδαφος. Και αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε, ως έθνος που γέννησε τη δημοκρατία και που έκανε το "Ελευθερία ή Θάνατος" σημαία, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. 

Και για όσους φοβούνται για τις ενεργειακές επιπτώσεις που θα έχει η στάση μας, μπορούμε να τους καθησυχάσουμε. Αυτό δεν εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην Ρωσία, αλλά από το αν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία. Αν αυτό συμβεί τότε η ρωσική παροχή αερίου προς ολόκληρη την Ευρώπη θα μηδενιστεί, οπότε θα επηρεαστούμε και εμείς - η στάση μας δεν θα παίξει ρόλο καθόλου. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να προχωρήσουμε τις αδειοδοτήσεις, ώστε κάποια στιγμή να καλύπτουμε τις ανάγκες μας από δικά μας κοιτάσματα - μέχρι τότε θα υποφέρουμε όπως και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι, εξαρτημένοι από "δημοκρατικούς" δικτάτορες (βλ. Ρωσία) ή ολιγάρχες-δικτάτορες (βλ. Αζερμπαϊτζάν).