Πέντε συν ένας λόγοι για τους οποίους θα θέλαμε να περάσει η εθνική μπάσκετ στους Ολυμπιακούς

Ο αποκλεισμός της εθνικής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά την ήττα της στον τελικό του Προ-ολυμπιακού τουρνουά του Καναδά μας άφησε μια πικρή γεύση - κυρίως σε όσους από μας ακολούθησαν την ομάδα και ξενύχτησαν για χάρη της. Η αποστολή ήταν εξαρχής δύσκολη, αλλά αφού φτάσαμε μέχρι το τέλος, υπήρχε η ελπίδα ότι τελικά θα καταφέρναμε.

Μιας και το ταξίδι τελείωσε, σας παρουσιάζουμε πέντε συν ένα λόγους που θα θέλαμε να περάσει τη εθνική ομάδα μπάσκετ στους Ολυμπιακούς:

Λόγος 1ος: Ο Ρικ Πιτίνο.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο να έχει η εθνική μας ως προπονητή έναν Hall of Famer. Ο Ρικ Πιτίνο ανέλαβε την εθνική αμισθί, για να πραγματοποιήσει ένα από τα λίγα πράγματα που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα: Να πάει ως πρώτος προπονητής μιας εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι συνθήκες φάνταζαν καταπληκτικές αλλά δυστυχώς, η παράταση της σεζόν του ΝΒΑ, οι πολλαπλοί τραυματισμοί βασικών αθλητών και η άρνηση δύο εκ των βασικών στελεχών του σχεδιασμού (Ιωάννης Παπαπέτρου - με πρόφαση τραυματισμο και Τάιλερ Ντόρσεϊ - χωρίς πρόφαση απλώς γιατί ήθελε να "μελετήσει τις επιλογές του"), άλλαξαν το σχεδιασμό και δημιούργησαν προβλήματα στην εφαρμογή του αρχικού πλάνου. Το ότι έφτασε μέχρι τον τελικό του Προολυμπιακού είναι δείγμα της δουλειάς που έκανε στο λίγο διάστημα που έκατσε στον πάγκο, καθώς και στη μεγάλη ικανότητά του να παίρνει το μέγιστο από τους (χαμηλής δυναμικότητας) αθλητές του, δημιουργώντας ένα καταπληκτικό κλίμα. Φανταστείτε μόνο τι θα συνέβαινε αν η εθνική κατάφερνε να περάσει στους Ολυμπιακούς και εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια πραγματική πλήρη εθνική, με ένα πραγματικά καλό προπονητή στον πάγκο της. Απόδειξη της αύρας του ήταν και το γεγονός ότι στην ομάδα συνηπήρξαν ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, που έφυγε κάνοντας προσφυγή από την ΑΕΚ έχοντας ως βασικό λόγο το ότι δεν έπαιζε, με τον προπονητή που δεν τον έβαζε να παίξει (τον Ηλία Παπαθεοδώρου) - και αυτό χωρίς προβλήματα.  

Λόγος 2ος: Οι αθλητές της ομάδας.

Αν εξαιρέσει κανείς τον (υπερβολικά χαμηλών δυνατοτήτων) Βασίλη Καββαθά, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί κλήθηκε αντί του (πιο έμπειρου και ποιοτικού) Κώστα Κουφού, και ο οποίος είχε μεγάλα προβλήματα με όλους τους (μέτριας ποιότητας και άνω) ψηλούς τους οποίους αντιμετώπισε, σε όλους τους αγώνες από την προετοιμασία και πέρα, αυτοί που κλήθηκαν ήταν ότι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο στις θέσεις του. Αθλητές χαμηλών εώς μετρίων δυνατοτήτων - με εξαίρεση τον Νίκ Καλάθη, τον Κώστα Σλούκα, τον Ντίνο Μήτογλου και (ίσως) τον Γιάννη Παπαγιάννη. Αυτοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, φτάνοντας να χάνουν στις λεπτομέρειες από τον Καναδά των 8 ΝΒΑers και να παιρνούν στον τελικό. Θα ήταν δίκαιο (για την προσπάθεια τους και μόνο) το να τους δινόταν η ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση στην Ολυμπιακή ομάδα.

Λόγος 3ος: Η απαξίωση του αθλήματος.

Χάρις τη λάθος αντιμετώπιση της εθνικής από την ομοσπονδία, τις ατυχίες της στιγμής (βλ. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019) και την παραδοχή ότι πλέον "έχει περάσει η εποχή της Ελλάδας" από τα κέντρα αποφάσεων της παγκόσμιας ομοσπονδίας, η εθνική μας ομάδα έχει χρόνια να φέρει μια επιτυχία. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια τονωτική ένεση για το άθλημα, το οποίο παραπαίει τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Μια τέτοια επιτυχία μπορεί να έρθει δυστυχώς μόνο από την εθνική - που ενώνει - αφού και δεδομένων της αλλαγής των οικονομικών μεγεθών της Euroleague, κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπία να το περιμέναμε από τις μεγάλες ομάδες, δηλ. του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Γιατί για το πρωτάθλημα καλύτερα ας μην το συζητήσουμε...

Λόγος 4ος: Υπάρχει ανάγκη ν' αλλάξουμε θεώρηση στον τρόπο παιχνιδιού.

Το "σκεπτόμενο μπάσκετ" (δηλ. επίθεση 24 δευτερολέπτων - με πάσες μέχρι να βρεθεί ελεύθερο σουτ) έχει ξεπεραστεί. Το άθλημα έχει γίνει αθλητικό, γρήγορο (με σουτ στα 10 δεύτερα) και η άμυνα έχει γίνει βασικό συστατικό σε όλο το γήπεδο. Δυστυχώς όμως η εθνική μας έχει μείνει πίσω στην αντιμετώπιση του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα - ακόμα και όταν είναι καλύτερη στα χαρτιά - να μη φτάνει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Αυτό και όταν είχε στις τάξεις της τον Γιάννη (Αντετοκούνμπο)...Το ανέκδοτο με τα "24 plays" που (υποτίθεται) ότι είχε ο Σκουρτόπουλος στο Παγκόσμιο (με την ομάδα να παίζει τελικά μόνο το "γύρω-γύρω-σουτ") είναι παροιμιώδες. Αυτή θα ήταν μια ευκαιρία για την Ελλάδα να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και να το καθιερώσει, απελευθερώνοντας πολλούς απ' αυτούς που δυνητικά έχουν τη δυνατότητα να σουτάρουν με ικανοποιητικά ποσοστά. Το "χαλινάρι" που υπάρχει, μπαίνει δυστυχώς από τα παιδικά τμήματα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αθλητές στις μικρές ηλικίες που να μπορούν να παίξουν το "ένας-με-έναν" και να σουτάρουν από αποστάσεις μεγαλύτερες των 6 μέτρων.

Λόγος 5ος: Μήπως και η ομοσπονδία αποφασίσει ν' αντιμετωπίσει με σοβαρότητα την εθνική ομάδα.

Μπορεί οι εκλογές να είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει σιγουριά ότι όποιος τις κερδίσει, θ' αντιμετωπίσει με σοβαρότητα το οικοδόμημα της εθνικής - το οποίο ξεκινάει από το αναπτυξιακό, τις ομάδες παίδων και καταλήγει στην εθνική ανδρών. Δυστυχώς αυτό που συνέβαινε στα παλιά χρόνια της εποχής Βασιλακόπουλου (δηλ. αναπτυξιακά τουρνουά, σκάουτιγκ σε όλη την Ελλάδα και τις ΗΠΑ για ελληνόπουλα με δυνατότητες, σεμινάρια με τους καλύτερους προπονητές κ.ά.) έχει σταματήσει εδώ και καιρό. Η δήλωση "με τέτοια ομάδα δεν χρειαζόμαστε προπονητή" του κ. Βασιλακόπουλου πριν μερικά χρόνια - που συνδυασμένη με την παρουσία στον πάγκο συμπαθών (αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων) προπονητών που αναλώνονταν στην εφαρμογή του δόγματος "ας μην στεναχωρήσουμε τον Πρόεδρο", καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. 

Και τέλος...

Λόγος 6ος: Η εθνική μπάσκετ είναι η μεγάλη "επίσημη αγαπημένη".

Ό,τι και να λέμε, το μπάσκετ είναι το εθνικό μας άθλημα. Μπορεί το πόλο να είναι το πιο σταθερό σε επιτυχίες, το ποδόσφαιρο να είναι το παγκόσμια πιο δημοφιλές και το βόλλεϋ να μας έχει δώσει χαρές, αλλά το μπάσκετ είναι το άθλημα που μας πρωτοέβγαλε στους δρόμους, με την εθνική να μας έχει δώσει τις μεγαλύτερες (αγνές) αθλητικές χαρές. Το Euro του 2004 στο ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη αθλητική επιτυχία, αλλά το Ευρωμπάσκετ του '87 και η νίκη επί των ΗΠΑ στη Σαϊτάμα είναι οι μεγαλύτερες χαρές που έχουμε βιώσει, αθλητικά, ως Έλληνες.