Εθνικές ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου: και τώρα τι;

Οι εθνικές μας ομάδες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ ολοκλήρωσαν τις Σεπτεμβριανές τους υποχρεώσεις, καταλήγοντας να κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Για την εθνική του ποδοσφαίρου τα πράγματα ήταν απλά - ζητούσε 2/2 νίκες για να παραμείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης για τα τελικά του Euro της επόμενης χρονιάς, αλλά κατάφερε (παίζοντας απέναντι σε μια θεωρητικά ισοδύναμη και σε μια θεωρητικά πολύ κατώτερη ομάδα) να πάρει μόνο ένα βαθμό σε 2 αγώνες. Και όλα αυτά σ' ένα όμιλο που ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της, έχοντας τον θεωρητικά (πάντα) αντίπαλο της για τη 2η θέση (δηλ. την Βοσνία-Ερζεογοβίνη) σε μεγάλα αγωνιστικά χάλια.

Οι συνεχείς αλλαγές προπονητών και παραγόντων, οι αλλοπρόσαλλες τακτικές στο θέμα της επιλογής της έδρας, η απουσία ενός κορμού γύρω από την οποία θα δημιουργηθεί μια δυνατή ομάδα και η παντελής έλλειψη στήριξης σε οποιαδήποτε επίπεδο (τόσο εντός όσο και εκτός του αγωνιστικού χώρου), δείχνει μια ομάδα που έχει μπει σ' ένα τέλμα, μέσα από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να βγει.

Η εθνική του μπάσκετ από την άλλη ξεκίνησε από καλύτερη βάση. Η ομάδα παρουσιάστηκε στο Μουντομπάσκετ έχοντας κάνει μια καλή προετοιμασία, έχοντας σαφέστατα καλύτερη οργάνωση εξω-αγωνιστικά, έχοντας στις τάξεις της έναν από τους καλύτερους εν ενεργεία μπασκετμπολίστες στον κόσμο (τον Γιάννη Αντετοκούνμπο). όντας έτοιμη να παίξει σύγχρονο μπάσκετ, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής και των αθλητών της. Την ίδια στιγμή οι αθλητές της ήταν σε μια πολύ καλή κατάσταση, έχοντας (σε αντίθεση με το Ευρωμπάσκετ του 2017) φοβερό κλίμα στ' αποδυτήρια.

Δηλαδή υπήρχαν τα εχέγγυα για μια καλή πορεία, δεδομένης και της ικανοποιητικής κλήρωσης που υπήρχε ως αποτέλεσμα της πορείας μας στα προκριματικά.

Δυστυχώς όμως και εδώ το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας, με την εθνική ν' αποχαιρετά τη διοργάνωση στο 2ο γύρο, έχοντας αποδείξει εντός του αγωνιστικού χώρου ότι πολλές φορές, οι σπουδαίοι αθλητές, τα καλά συστήματα και η καλή κλήρωση δεν επαρκούν για ένα καλό αποτέλεσμα: Κακές διαιτησίες, αγωνιστική εμφάνιση κατώτερη των περιστάσεων για τους περισσότερους αθλητές της 12αδας μας (και του καλύτερου θεωρητικά παίκτη της που παρουσιάστηκε εγκλωβισμένος και ανέτοιμος να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του) και κυρίως κακή ψυχική προετοιμασία οδήγησαν σ' ένα αποτέλεσμα που δε δικαιολογείται δεδομένης της αξίας της ομάδας.

Και στις δύο περιπτώσεις βέβαια οι περισσότεροι αθλητές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και πήραν την ευθύνη πάνω τους (εκτός του Γιάννη) αν και στην 2η περίπτωση ίσως θα μπορούσαν να ρίξουν εν μέρει την ευθύνη στις συνολικά κακές διαιτησίες που αντιμετώπισε η εθνική μας (κάτι που σημειώνει σωστά και ο δημοσιογράφος Παντελής Διαμαντόπουλος εδώ).

Η ουσία όμως δεν αλλάζει: αποτύχαμε - αν και στην πρώτη περίπτωση (της εθνικής ποδοσφαίρου), οι απαιτήσεις είναι μικρότερες γιατί ποιοτικά η αξία των ποδοσφαιριστών μας, με εξαίρεση την άμυνα και τον απόντα αυτή την χρονική περίοδο Φορτούνη, είναι χαμηλή. Βέβαια αυτό δε συνάδει με τα χρήματα για τα οποία πληρώνονται για ν' αγωνιστούν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Για την εθνική όμως του μπάσκετ η όλη εικόνα (όπου προηγήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα με την Βραζιλία, φτάνοντας τη διαφορά στους 17 πόντους, για να χάσει στο τέλος ή που δέχτηκε τεχνική ποινή για διαμαρτυρία ενώ κέρδιζε με 12 πόντους στον αγώνα με την Τσεχία), δείχνει ότι αν και αγωνιστικά η προετοιμασία ήταν σωστή, η ψυχική προετοιμασία της για ένα τουρνουά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ήταν λάθος. Στα λόγια ήμασταν καλοί - αλλά στην πράξη ούτε τα μαγικά του Γιάννη είδαμε, ούτε μια ομάδα έτοιμοι να "φάει σίδερα", με εξαίρεση τον τελευταίο αγώνα με την Τσεχία.

Η αποτυχία και η επιτυχία έχει πάντα πολλούς πατέρες. Και στις δύο περιπτώσεις - του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου - είχαμε παρόμοια αποτελέσματα αν και ξεκινήσαμε σαφέστατα από διαφορετικές βάσεις. Μπορούμε επομένως να προδικάσουμε ένα αποτέλεσμα πριν τελειώσει ο αγώνας; Προφανώς όχι. Η επόμενη ευκαιρία μπορεί και να έρθει - μπορεί και όχι - απλά εμείς πρέπει να προετοιμαζόμαστε καλύτερα για την περίπτωση που αυτή έρθει. Το θέμα είναι όμως πάντα να είμαστε οργανωμένοι και να μπορούμε να στηρίζουμε τις εθνικές μας ομάδες, σε όλα τα επίπεδα.
Οι αλλαγές προπονητών δεν αρκούν πάντα. Για να έρθουν επιτυχίες στην εποχή μας χρειάζεται οργάνωση, σχέδιο πολλών χρόνων και υπομονή. Εμείς δεν έχουμε σχεδόν τίποτε απ' όλα αυτά αλλά πρέπει να τ' αποκτήσουμε.

Διαφορετικά η ιστορία θα συνεχίσει να γράφετε χωρίς εμάς, και εμείς θα μένουμε αιωνίως στις δάφνες του παρελθόντος.