Δύο λόγια για τον Αντώνη Καλογιάννη

Όταν μάθαμε ότι ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε στα 81 του χρόνια, έχοντας ταλαιπωρημένη υγεία και ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία στην κατοχή του,  για ένα περίεργο λόγο, δεν μας ήρθε στο μυαλό κάποιο τραγούδι από τη μεγάλη του καριέρα τόσο στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη (που μόλις έμαθε για το φευγιό του έγραψε το φοβερά συγκινητικό "είναι πολύ άδικο που έφυγε πρώτος και με άφησε πίσω του να ζω με τις ωραίες μας αναμνήσεις"), όσο και απ' αυτά του ερωτικού τραγουδιού που τραγούδησε με τεράστια επιτυχία από τα τέλη του 1970 μέχρι τα μέσα του 1990.
Εκείνο το τραγούδι που έρχεται στο μυαλό είναι το "Ρίξε μια ζαριά καλή", ένα από τα δύο τραγούδια, που τραγούδησε, με φωνή σπασμένη, στη τιμητική συναυλία για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση στα 2002, λίγο πριν ο τελευταίος πεθάνει, και αποτελούν τα τελευταία δισκογραφημένα τραγούδια του...

Το τραγούδι φαίνεται να του ταιριάζει γάντι και ας μην είναι "δικό του". Όντας ένα φτωχόπαιδο από την Καισαριανή, που λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων είχε μάθει να ζει με το φόβο του χωροφύλακα και του μπουντρουμιού, κανείς δε θα περίμενε ότι θα καταλήξει στο πλευρό του Μίκη και θα γυρίσει τον κόσμο, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι πέρασε πολλά μέχρι να γίνει η τυχαία συνάντηση - ο Μίκης πιεζόμενος αν βρει τραγουδιστή για μια σειρά συναυλιών στην πρώνη ΕΣΣΔ όταν ο Πουλόπουλος τον άφησε "στα κρύα του λουτρού" υποκύπτοντας στους εκβιασμούς του παρακράτους, τον άκουσε σε μια ακρόαση και αποφάσισε να τον πάρει αμέσως μαζί του - που θα του άνοιγε την πόρτα για μια μαγική πορεία. 

Με τον Μίκη θα παραμείνουν φίλοι ακόμα και όταν ο Καλογιάννης άφησε το πολιτικό τραγούδι, τραγουδώντας πιο "ελαφρά" και "ερωτικά" τραγούδια. Σε αντίθεση με άλλους τραγουδιστές, η σχέση τους παραέμεινε σταθερή, και αυτό έγινε γιατί ότι ο τραγουδιστής ποτέ δεν ξέχασε σε ποιον χρωστούσε την ανακάλυψή του, καθώς και γιατί κράτησε ένα χαμηλό προφίλ σε όλη του τη ζωή.

Μπορεί καλλιτεχνικά να ήταν τυχερός μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, αλλά μετά τον χαμό του γιού του (που έφυγε νέος από ανεύρυσμα), μια σειρά από αποτυχημένες επενδύσεις (που τον χτύπησαν οικονομικά), την αλλαγή του τραγουδιστικού κλίματος στην χώρα (που είδαν τον Καλογιάννη και το ρεπερτόριο που υπηρετούσε να πηγαίνει στο περιθώριο) και με τη σταδιακή επιβάρυνση της φωνής του, έκαναν πολλά πράγματα που μέχρι τα τέλη του 1990 φαίνονταν αυτονόητα, αρκετά δύσκολα. Μια από τις τελευταίες μεγάλες συνεντεύξεις του στην εκπομπή "Προσωπικά" της Έλενας Κατρίτση είναι αρκετά χαρακτηριστική των όσων πέρασε, κρατώντας πάντα μια αξιοπρεπή στάση, ακόμα και όταν τα φώτα της δημοσιότητας είχαν σχεδόν σβήσει.

Το πόσο σπουδαίος και αγαπητός ήταν φάνηκε και στην τελευταία του μεγάλη συναυλία - στα 2016 - όταν όχι μόνο γέμισε ασφυκτικά το Άλσος Περιστερίου που έγινε η συναυλία αλλά και μια σειρά σπουδαίων και καταξιωμένων τραγουδιστών, έσπευσαν αφιλοκερδώς να τραγουδήσουν προς τιμήν του. 

Ο θάνατός βέβαια είναι ανίκητος - αλλά η αλήθεια είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος αφού χαιρετάμε έναν από τους τελευταίους μεγάλους ερμηνευτές μια εποχής που άφησε "διαμάντια", έχοντας ζήσει παράλληλα με αξιοπρέπεια. Έτσι φτώχυνε ακόμα περισσότερο ο καλλιτεχνικός χώρο της χώρας, σε μια εποχή που ακούμε για νοσηρές συμπεριφορές και καταστάσεις. Τα τραγούδια του πάντως θα μείνουν να μας συντροφεύουν...