Αναρτήσεις
Η οργή που κατευθύνεται ενάντια στον Ταγίπ Ερντογάν και την Τουρκία είναι λανθασμένη. Το ίδιο και αυτή που κατευθύνεται ενάντια των προσφύγων καθώς και ενάντια στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Και εξηγούμαστε. Είναι λανθασμένη γιατί πολύ απλά, όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.
Η Τουρκία θέλει να λάβει υποστήριξη από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ώστε να νομιμοποιήσει και να μονιμοποιήσει την κατοχή της βόρειας Συρίας, επεκτείνοντας παραπέρα τη ζώνη επιρροής της. Όσο δεν τη λαμβάνει - όπως επίσης όσο καθυστερούν και τα οικονομικά ανταλλάγματά για τη φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών στα εδάφη της - τόσο θα πιέζει την Ε.Ε. και την Ελλάδα στέλνοντας μετανάστες και πρόσφυγες στα σύνορά της με την χώρα μας. Η στάση της αυτή βέβαια έχει διπλό όφελος γι' αυτούς - από την μία πιέζει την Ε.Ε. από την άλλη δημιουργεί προβλήματα στην χώρα μας, που παραμένει ο "προαιώνιος εχθρός" της Τουρκίας και επομένως τέτοιες κινήσεις δημιουργούν θετικές εντυπώσεις για τον Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας του (και αποσπούν την προσοχή της κοινής γνώμης από τους νεκρούς Τούρκους στρατιώτες στην Τουρκία).
Οι μετανάστες που βρίσκονται στα σύνορα θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη, όπου η ζωή είναι καλύτερη και όπου ακούν ότι "υπάρχουν επιδόματα, δίνονται σπίτια και μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθερα". Το αν βέβαια τους θέλουν οι Ευρωπαϊκές χώρες και οι κάτοικοι των χωρών αυτών αποτελεί μια άλλη κουβέντα - που δεν τους απασχολεί. Όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, δε σ' απασχολεί τι λέει ο άλλος για σένα, κοιτάς το συμφέρον σου.
Η Ε.Ε. υποστήριξε τη δημιουργία της κρίσης τόσο στην Συρία όσο και στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ποτέ δεν είχε καμία όρεξη όμως να σηκώσει το βάρος των πράξεών της, ούτε πολύ περισσότερο να δημιουργήσει συνθήκες ώστε αυτές οι χώρες να γυρίσουν σε μια κανονικότητα που θα ταιριάζει με την κουλτούρα τους και τις παραδόσεις τους. Και όταν τελείωσαν οι Χριστιανοί και μορφωμένοι ή πλούσιοι πρόσφυγες, τελείωσε και ο ανθρωπισμός της. Από κει και πέρα ο ρόλος της Ελλάδας περιορίστηκε στο καθεστώς "περιφερειακής αποθήκης ψυχών", στη οποία θα ζουν ντόπιοι κολλίγοι και μετανάστες που θα προσφέρουν υπηρεσίες σε όσους κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια έρχονται μεν - αλλά αυτά θα σταματήσουν, όταν η Ελλάδα θεωρηθεί ότι έφτασε σε μια καινούργια κανονικότητα.
Το ΝΑΤΟ υπάρχει απλώς για να επιβραβεύει τις κινήσεις των ΗΠΑ. Και σ' αυτή την περίπτωση - που εμφανίστηκε ξανά η κακή "Ρωσία" - ο "καλός" της υπόθεσης είναι η Τουρκία, αφού βρίσκεται απέναντι της. Αυτό ανεξάρτητα από το αν η Τουρκία εισέβαλλε κανονικότατα σε μια ξένη χώρα, χωρίς τη συγκατάθεσή της, παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες (όχι δηλαδή πως ποτέ τις σεβόταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Άρα λοιπόν τα όσα γίνονται στον Έβρο, καθώς και οι αντιδράσεις των "φίλων" και "συμμάχων" μας, είναι μάλλον αναμενόμενα -ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ως χώρα για ν' αποτρέψουμε μια κατάσταση στην οποία δεν θα υπάρχει κανείς έλεγχος και που θα μονιμοποιήσει ένα δυσμενές καθεστώς στην χώρα. Ένα καθεστώς για το οποίο ευθυνόμαστε και εμείς ως χώρα, για πολλά πράγματα: για το πως δεχτήκαμε το "Δουβλίνο 2", για το πως δεν επιβάλαμε με όσα μέσα είχαμε την αλληλεγγύη στο προσφυγικό, για το πως ανεχτήκαμε πολύνεκρα ναυάγια χωρίς να φέρουμε την Ευρώπη προ των ευθυνών της, ότι αφήσαμε στα χέρια ενός ιδεοληπτικού ένα υφυπουργείο Μετανάστευσης με αποτέλεσμα να μην υπάρχει στρατηγική για την κρίση για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, για το πως ανεχτήκαμε την παρουσία κατευθυνόμενων ΜΚΟ στην Ελλάδα οι οποίες προωθούσαν δικές τους πολιτικές, καθώς και για το ότι μια μερίδα ανθρώπων εξαγοράσε τη σιωπή της με αντάλλαγμα το προσφυγικό χρήμα - τόσο στα νησιά όσο και στην ενδοχώρα (ποιος ξεχνάει άραγε το "5 ευρώ η χρεώση του κινητού").
Τώρα βέβαια που η "απειλή" είναι στα σύνορα και η κατάσταση στα νησιά έχει φτάσει στο "αμήν", όλοι αντιδρούν. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά και ότι εμείς θα κάνουμε επιτέλους ό,τι είναι απαραίτητο για το συμφέρον της χώρας μας - όπως επίσης κάνουν και όλοι οι άλλοι, "φίλοι", "σύμμαχοι" και "εχθροί", χωρίς να καταλήξουμε να χάσουμε τελείως την ανθρωπιά μας σα λαός - έχοντας πλέον τα πρόσφατα αίσχη στην Μυτιλήνη απέναντι στους πρόσφυγες ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας...
Οι μετανάστες που βρίσκονται στα σύνορα θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη, όπου η ζωή είναι καλύτερη και όπου ακούν ότι "υπάρχουν επιδόματα, δίνονται σπίτια και μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθερα". Το αν βέβαια τους θέλουν οι Ευρωπαϊκές χώρες και οι κάτοικοι των χωρών αυτών αποτελεί μια άλλη κουβέντα - που δεν τους απασχολεί. Όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, δε σ' απασχολεί τι λέει ο άλλος για σένα, κοιτάς το συμφέρον σου.
Η Ε.Ε. υποστήριξε τη δημιουργία της κρίσης τόσο στην Συρία όσο και στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ποτέ δεν είχε καμία όρεξη όμως να σηκώσει το βάρος των πράξεών της, ούτε πολύ περισσότερο να δημιουργήσει συνθήκες ώστε αυτές οι χώρες να γυρίσουν σε μια κανονικότητα που θα ταιριάζει με την κουλτούρα τους και τις παραδόσεις τους. Και όταν τελείωσαν οι Χριστιανοί και μορφωμένοι ή πλούσιοι πρόσφυγες, τελείωσε και ο ανθρωπισμός της. Από κει και πέρα ο ρόλος της Ελλάδας περιορίστηκε στο καθεστώς "περιφερειακής αποθήκης ψυχών", στη οποία θα ζουν ντόπιοι κολλίγοι και μετανάστες που θα προσφέρουν υπηρεσίες σε όσους κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια έρχονται μεν - αλλά αυτά θα σταματήσουν, όταν η Ελλάδα θεωρηθεί ότι έφτασε σε μια καινούργια κανονικότητα.
Το ΝΑΤΟ υπάρχει απλώς για να επιβραβεύει τις κινήσεις των ΗΠΑ. Και σ' αυτή την περίπτωση - που εμφανίστηκε ξανά η κακή "Ρωσία" - ο "καλός" της υπόθεσης είναι η Τουρκία, αφού βρίσκεται απέναντι της. Αυτό ανεξάρτητα από το αν η Τουρκία εισέβαλλε κανονικότατα σε μια ξένη χώρα, χωρίς τη συγκατάθεσή της, παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες (όχι δηλαδή πως ποτέ τις σεβόταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Άρα λοιπόν τα όσα γίνονται στον Έβρο, καθώς και οι αντιδράσεις των "φίλων" και "συμμάχων" μας, είναι μάλλον αναμενόμενα -ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ως χώρα για ν' αποτρέψουμε μια κατάσταση στην οποία δεν θα υπάρχει κανείς έλεγχος και που θα μονιμοποιήσει ένα δυσμενές καθεστώς στην χώρα. Ένα καθεστώς για το οποίο ευθυνόμαστε και εμείς ως χώρα, για πολλά πράγματα: για το πως δεχτήκαμε το "Δουβλίνο 2", για το πως δεν επιβάλαμε με όσα μέσα είχαμε την αλληλεγγύη στο προσφυγικό, για το πως ανεχτήκαμε πολύνεκρα ναυάγια χωρίς να φέρουμε την Ευρώπη προ των ευθυνών της, ότι αφήσαμε στα χέρια ενός ιδεοληπτικού ένα υφυπουργείο Μετανάστευσης με αποτέλεσμα να μην υπάρχει στρατηγική για την κρίση για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, για το πως ανεχτήκαμε την παρουσία κατευθυνόμενων ΜΚΟ στην Ελλάδα οι οποίες προωθούσαν δικές τους πολιτικές, καθώς και για το ότι μια μερίδα ανθρώπων εξαγοράσε τη σιωπή της με αντάλλαγμα το προσφυγικό χρήμα - τόσο στα νησιά όσο και στην ενδοχώρα (ποιος ξεχνάει άραγε το "5 ευρώ η χρεώση του κινητού").
Τώρα βέβαια που η "απειλή" είναι στα σύνορα και η κατάσταση στα νησιά έχει φτάσει στο "αμήν", όλοι αντιδρούν. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά και ότι εμείς θα κάνουμε επιτέλους ό,τι είναι απαραίτητο για το συμφέρον της χώρας μας - όπως επίσης κάνουν και όλοι οι άλλοι, "φίλοι", "σύμμαχοι" και "εχθροί", χωρίς να καταλήξουμε να χάσουμε τελείως την ανθρωπιά μας σα λαός - έχοντας πλέον τα πρόσφατα αίσχη στην Μυτιλήνη απέναντι στους πρόσφυγες ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου