Αναρτήσεις
Τα όσα διαδραματίζονται στην Ευρώπη την τελευταία 10ετία, όσο αφορά τη σχέση της με τον ισλαμικό κόσμο, θα μπορούσε κάλιστα να περιλαμβάνονται στις σελίδες ενός βιβλίου με θεωρείες συνωμοσίας. Αποτελούν όμως μια αποτύπωση μιας κατάστασης, η οποία αν ξεφύγει θα έχει οδυνηρές συνέπειες για την ήπειρό μας, και τις ανοιχτές και ανεκτικές δυτικές κοινωνίες.
Τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία προσφέρουν χρηματοδότηση σε διεθνείς ΜΚΟ, που έχουν ισλαμικό προσανατολισμό. Αυτές έχουν ως πεδίο δράσης τις χώρες που υπάρχει έντονο το ισλαμικό στοιχείο (είτε ως επικρατούσα θρησκεία είτε ως μειονότητα) και οι οποίες λειτουργούν - αυτόνομα - με στόχο την καθιέρωση της πρωτοκαθεδρίας των δύο αυτών χωρών, στον ισλαμικό κόσμο. Παλιότερη τη ίδια δουλειά έκαναν και οι οργανώσεις που δρούσαν υπό την καθοδήγηση του Φετουλάχ Γκιουλέν προς όφελος της Τουρκίας - η ρήξη όμως του τελευταίου με τον Ερντογάν και οι σαφείς μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες των δύο χωρών του κόλπου, έφεραν την Τουρκία σε δεύτερη μοίρα, με το παιχνίδι εξουσίας να επικεντρώνεται μεταξύ του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας.
Μέχρι σήμερα η Σαουδική Αραβία επικεντρωνόταν σε χώρες που το Ισλάμ διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Υεμένη, Ινδονησία και μεγάλος αριθμός αφρικανικών χωρών (όπως η Τυνησία και το Σουδάν) ήταν μερικές από τις χώρες που η Σαουδική Αραβία επηρέαζε πολιτικά για χρόνια. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έριχνε κλεφτές ματιές στον Δυτικό κόσμο: εκμεταλλευόμενη τους χαλαρούς ελέγχους χρηματοδότησης, και πάντα μέσω ΜΚΟ, υπολογίζεται ότι η Σαουδική κυβέρνηση χρηματοδοτεί αυτή την χρονική στιγμή, πάνω από 1500 τζαμιά, 2200 σχολεία και 250 ισλαμικά κέντρα στην Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η χρηματοδότηση περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων, δράσεις γνωριμίας με το Ισλάμ, "διαφωτιστικές" δράσεις (με στόχο τον εξισλαμισμό), την εκπαίδευση και μισθοδοσία ιμάμηδων, και την κάλυψη λειτουργικών εξόδων των οργανισμών αυτών. Περιλαμβάνει επίσης την χρηματοδότηση δράσεων υποστήριξης του Ισλάμ: Οι οργανώσεις International Islamic Relief και British Islamic Relief ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα μεταξύ των άλλων, για να πληρώνουν παρατηρητήρια "ισλαμοφοβίας" (ακόμα και όπου αυτή δεν υπάρχει) και δικηγόρους για όσους παραβιάζουν ευρωπαϊκές νομοθεσίες (όπως π.χ. στην περίπτωση της απαγόρευσης της μπούργκας σε δημόσιους χώρους στην Γαλλία).
Το Κατάρ, έχοντας έντονη πολιτική κόντρα με τη Σαουδική Αραβία, δεν μπορούσε προφανώς να μείνει πίσω - έχοντας χάσει έδαφος ανάμεσα στον Ισλαμικό κόσμο και έχοντας απομονωθεί πολιτικά ανάμεσα στις αραβικές χώρες, ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια έντονη δραστηριότητα, στις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Για παράδεγιμα, τα τελευταία 3 χρόνια χρηματοδοτεί, μέσω παραρτημάτων της Qatar Charity, το χτίσιμο παραπάνω από 140 τζαμιών στην Δυτική Ευρώπη, έχοντας διαθέσει πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ σε Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία και Ελβετία. Η οργάνωση θεωρητικά έχει ως σκοπό την υποστήριξη "κοινοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο που έχουν ανάγκη" και μάλιστα "ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος ή πολιτικών πιστεύω". Μια όμως προσεκτική ματιά στις δράσεις του οργανισμού καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία του προϋπολογισμού της ξοδεύεται στο χτίσιμο τζαμιών στον Δυτικό κόσμο, ενώ με βάση τον εκτελεσμένο προϋπολογισμό πάντα, απουσιάζουν ουσιαστικά (και όχι αριθμητικά) οι δράσεις σε χώρες που έχουν έντονο ισλαμικό στοιχείο και οι οποίες έχουν περάσει πολέμους, και οι οποίες στόχο θα είχαν τη συγκράτηση και τη βελτίωση συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων τους.
Παρά τα παχιά λόγια, και τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της Γαλλίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Μ. Βρετανίας, για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή, η αλήθεια είναι μία: τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία, παρά τα τεράστια ποσά που ξοδεύουν για "φιλανθρωπικές" δράσεις, δεν έχουν κάνει τίποτα για ν' ανακουφίσουν τους μουσουλμάνους "αδερφούς" τους. Υποδέχτηκαν ελάχιστους πρόσφυγες, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για τη διόρθωση της κατάστασης (αντίθετα στην περίπτωση της Υεμένης, του Σουδάν και της Συρίας έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου) και άφησαν την Ευρώπη να βγάλει το φίδι από την τρύπα, υποδεχόμενη εκατομμύρια προσφύγων. Αντίθετα επικεντρώθηκαν στην προώθηση των προσφύγων στις χώρες του Δυτικού κόσμου, χτίζοντας τζαμιά και χρηματοδοτώντας ιμάμηδες που αντί να προωθούν την ειρήνη, έκαναν ότι μπορούσαν για να πάρουν με το μέρος τους εκείνους που τους άκουγαν. Παράλληλα, ως χώρες αποτέλεσαν πεδίο εκκόλαψης εξτρεμιστικών απόψεων - δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των δραστών των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου είχαν εκπαιδευτεί και αποτελούσαν πολίτες της Σαουδικής Αραβίας. Πολλοί είναι εκείνοι οι κληρικοί του Ισλάμ που Ευρώπη έχουν καταδικαστεί ανά την Ευρώπη για ρητορικές μίσους ή για την παρότρυνση σε τρομοκρατικές ενέργειες, και οι οποίοι έχουν υπάρξει υπό την έμμεση ή άμεση μισθοδοσία "φιλανθρωπικών" ισλαμικών οργανώσεων. Η κύρια δράση στις κατά βάση μουσουλμανικές χώρες, των "φιλανθρωπικών" αυτών ιδρυμάτων, περιορίστηκε στην χρηματοδότηση του κινήματος των "Μουσουλμάνων Αδερφών", που θεωρητικά είχε κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά στην πράξη είχε ως στόχο την καθιέρωση ισλαμικού κράτους στις χώρες που παρουσιάστηκε.
Σε ό,τι μας αφορά ως χώρα, δυστυχώς αυτές οι οργανώσεις δεν μένουν εκεί. Την περίοδο των μεγάλων μεταναστευτικών ροών, υπήρξε ανεξέλεγκτη δράση τους στον Ελλαδικό χώρο, με χρηματοδότηση - από μέρους τους - της μετακίνησης των μεταναστών προς την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο στην Λέσβο δρούσαν 7 ΜΚΟ με ισλαμικό προσανατολισμό (σε συνολικό αριθμό 60 συνολικά). Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι όλες είχαν "πονηρά" κίνητρα, καταδεικνύει όμως ένα πρόβλημα, αφού από αυτές πολλές λειτουργούσαν ως "tour operators" και σε συνδυασμό με τους επαγγελματίες διακινητές, προωθούσαν μετανάστες (και πρόσφυγες), αντί να συγκρατήσουν τις ροές και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες ώστε οι άνθρωποι αυτοί να επιστρέψουν στις εστίες τους, το συντομότερο δυνατόν. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι ροές δεν κατευθύνονταν (όπως και θα έπρεπε) στις κοντινότερες, οικονομικά εύρωστες ισλαμικές χώρες (όπως θα επέβαλε η λογική), αλλά στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Πράγμα παράλογο και ασύμφορο.
Η Ε.Ε. πιάστηκε εξαπίνης. Όσο αφορά το μεταναστευτικό, ξεκίνησε εφαρμόζοντας πολιτική ανοιχτών συνόρων, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοιο ήταν: α) οικονομικά ασύμφορο (αφού οι ροές και οι ανάγκες των ανθρώπων που ξαφνικά βρέθηκαν στην Ευρώπη ήταν τεράστιες), β) δημιουργούσε δημογραφική ανισορροπία, γ) ήταν μη αρεστό στους Ευρωπαίους πολίτες και δ) δεν μπορούσε (λόγω έλλειψης υποδομών) ν' ανταπεξέλθει στην ανάγκη να παράσχει ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, άλλαξε στάση. Ήταν όμως αργά γιατί οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί και η κατάσταση έχει παγιωθεί. Έτσι ενώ στην αρχή η Κομισιόν έριξε την ευθύνη στην Ελλάδα και στην Ιταλία (λες και αυτές έκαναν τα στραβά μάτια στα όσα αίσχη συνέβησαν στην Συρία ή λες και αυτές δεν είχαν προειδοποιήσει για τη λαίλαπα που ερχόταν), μετά αποφάσισε να πάρει μέτρα (όπως την προώθηση προγραμμάτων παραμονής και ανοικοδόμησης και τη περίφημη συμφωνία με την Τουρκία) τα οποία όμως στην πράξη αποδείκτηκαν ανεπαρκή.
Όσο αφορά την αποδοχή χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών Ισλαμικών οργανισμών από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, η Ε.Ε. καλύφθηκε πίσω από την ύπαρξη "κοσμικών" κρατών στις τάξεις της. Αυτό καθιστάει τη θρησκεία "ιδιωτική" υπόθεση και εφόσον δεν υπάρχει ξέπλυμα χρήματος στην μέση, τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και η Ε.Ε. δεν "ανακατεύονται". Όταν όμως άρχισαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα να γίνονται κοινός τόπος και όταν άρχισε να φαίνεται ότι ο εξισλαμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση των τρομοκρατών που γινόταν στα τζαμιά και τους οργανισμούς που χρηματοδοτούνταν από τις χώρες του κόλπου (και η οποία σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας), άρχισε να εφαρμόζει μια σχετικά πιο αυστηρή πολιτική αποδοχής κληρικών και ελέγχου στα όσα λέγονται σ' αυτά, επιβάλλοντας ποινικές διώξεις στις ρητορικές μίσους και υποστήριξης της τρομοκρατίας. Δυστυχώς όμως, και εδώ η αντίδραση αποδείχτηκε ανεπαρκής: χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες (παιδιά μεταναστών και εξισλαμισμένοι) πήγαν (ακολουθώντας περίεργες διαδρομές) και είτε πολέμησαν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους, είτε έγιναν "νύφες" για να δημιουργηθεί η επόμενη γενιά "πιστών" μουσουλμάνων, είτε εκπαιδεύτηκαν με σκοπό να επιστρέψουν στις χώρες τους και εκτελέσουν τρομοκρατικά χτυπήματα. Η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους δημιούργησε επιπλέον προβλήματα στον Δυτικό κόσμο, αφού όσοι εξ' αυτών επέζησαν, θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες από τις οποίες έφυγαν. Εκεί όμως πλέον δεν είναι επιθυμητοί, ενώ θεωρούνται και επικίνδυνοι...Όσοι δε θεωρούν ότι η χώρα μας είχε ανοσία στο συγκεκριμένο ζήτημα κάνουν λάθος: εκατοντάδες μουσουλμάνοι που ζούσαν (ειρηνικά) στην χώρα μας για χρόνια, πήγαν και πολέμησαν ως μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και την Συρία, ακολουθώντας το δόγμα "οι Χριστιανοί στο Λίβανο, οι αλεβίτες στο χώμα" και προσπαθώντας να το εφαρμόσουν, πλήρως στην πράξη. Απλά η χώρα μας με το να υπάρχει στην χώρα μας μεγάλος αριθμός παράνομων μεταναστών, οι οποίοι όπως ήρθαν στην χώρα μας, αποχώρησαν και απ' αυτή, δεν μπορούσε να καταγράψει τις μετακινήσεις τους και να έχει ακριβή εικόνα του προβλήματός.
Είναι προφανές ότι η συνέχιση της παρούσας κατάστασης δε θα έχει ευτυχή κατάληξη. Μπορεί το πρώτο κύμα από τις χώρες της Μέσης Ανατολής να ήταν από τους διωκόμενους χριστιανούς των χωρών αυτών (των οποίων ο αριθμός τα τελευταία 15 χρόνια έχει μειωθεί πάνω από 60%), των οποίων η ενσωμάτωση ήταν εφικτή, τα επόμενα όμως κύματα είναι μουσουλμανικά. Πέραν των πολισμικών διαφορών και της έλλειψης διάθεσής τους για ενσωμάτωση στο καινούργιο τους περιβάλλον (εξάλλου ο ρατσισμός δεν είναι μόνο προνόμιο των Ευρωπαίων - δείτε για παράδειγμα την υπόθεση των σεξουαλικών κακοποιήσεων στο Ρόδεραμ της Μ. Βρετανίας), ο ερχομός τους σε μεγάλους αριθμούς δημιουργεί επιπλέον προβλήματα: H υποστήριξή και η υπερσυγκέντρωση τους σε υποβαθμισμένες περιοχές, δημιουργεί ασφυξία στα κράτη υποδοχής, που αδυνατούν να προσφέρουν τ' απολύτως απαραίτητα. Αυτό οδηγεί στην απογοήτευση και την επιπλέον ριζοσπαστικοποίηση τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά παραμένουν εξαιρέσεις, όσο και οι πιο πολλοί απ' αυτούς θέλουν απλώς να ζήσουν μια καλύτερη ζωή...
Είναι επίσης προφανές ότι η λύση δεν είναι ούτε τα απόλυτα κλειστά σύνορα, ούτε η στοχοποίηση των μουσουλμάνων, ούτε φυσικά η μαζική υποβάθμιση της ποιότητας ελευθερίας των Ευρωπαίων. Ήδη η ελεύθερη μετακίνηση μέσω Σένγκεν είναι "υπό διωγμόν" - και η μετακίνηση σε χώρες εκτός Σένγκεν είναι πλέον προβληματική. Η Ευρώπη όμως πρέπει να συνεχίσει να είναι λίκνο της ελευθερίας και της δημοκρατίας και να στηρίζει ουσιαστικά τους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη. Για να συμβεί αυτό επαρκώς όμως, δεν μπορεί να επιτρέπει σε δύο (ή παραπάνω), ισλαμικές χώρες να χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για ενίσχυση του ρόλου τους στον κόσμο (ή ακόμα και την επιβολή του Ισλάμ σ' αυτόν). Η "περίεργη" χρηματοδότηση πολιτικών, πανεπιστημιακών και αξιωματούχων με αντάλλαγμα τα "στραβά μάτια" θα πρέπει να διωχθεί ουσιαστικά. Επίσης η Ευρώπη μπορεί να παρέχει ουσιαστική βοήθεια στις χώρες που έχουν πρόβλημα, χωρίς να χρειάζεται να υποδέχεται όλους εκείνους που έχουν ανάγκη μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο. Πρέπει να ζητήσει επίσης ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν η Σαουδική Αραβία να επιτάσει την ελεύθερη άσκηση θρησκευτικών ελευθεριών αλλά να διώκει την δημόσια άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων είτε εντός των συνόρων της, είτε στις χώρες που ελέγχει έμμεσα.
Διαφορετικά η θρησκευτικό-πολιτική σύγκρουση που υπάρχει θα ενταθεί. Οι Ευρωπαίοι θα κατευθύνονται σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς σε ακροδεξιά σχήματα που θα υπόσχονται "λύσεις", η γκετοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός των θρησκευτικών μειονοτήτων θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση και οι κοινωνικές ελευθερίες θα θυσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη ευκολία στο όνομα της "ασφάλειας". Και η ζωή μας θα γίνεται όλο και χειρότερη...
Μέχρι σήμερα η Σαουδική Αραβία επικεντρωνόταν σε χώρες που το Ισλάμ διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Υεμένη, Ινδονησία και μεγάλος αριθμός αφρικανικών χωρών (όπως η Τυνησία και το Σουδάν) ήταν μερικές από τις χώρες που η Σαουδική Αραβία επηρέαζε πολιτικά για χρόνια. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έριχνε κλεφτές ματιές στον Δυτικό κόσμο: εκμεταλλευόμενη τους χαλαρούς ελέγχους χρηματοδότησης, και πάντα μέσω ΜΚΟ, υπολογίζεται ότι η Σαουδική κυβέρνηση χρηματοδοτεί αυτή την χρονική στιγμή, πάνω από 1500 τζαμιά, 2200 σχολεία και 250 ισλαμικά κέντρα στην Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η χρηματοδότηση περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων, δράσεις γνωριμίας με το Ισλάμ, "διαφωτιστικές" δράσεις (με στόχο τον εξισλαμισμό), την εκπαίδευση και μισθοδοσία ιμάμηδων, και την κάλυψη λειτουργικών εξόδων των οργανισμών αυτών. Περιλαμβάνει επίσης την χρηματοδότηση δράσεων υποστήριξης του Ισλάμ: Οι οργανώσεις International Islamic Relief και British Islamic Relief ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα μεταξύ των άλλων, για να πληρώνουν παρατηρητήρια "ισλαμοφοβίας" (ακόμα και όπου αυτή δεν υπάρχει) και δικηγόρους για όσους παραβιάζουν ευρωπαϊκές νομοθεσίες (όπως π.χ. στην περίπτωση της απαγόρευσης της μπούργκας σε δημόσιους χώρους στην Γαλλία).
Το Κατάρ, έχοντας έντονη πολιτική κόντρα με τη Σαουδική Αραβία, δεν μπορούσε προφανώς να μείνει πίσω - έχοντας χάσει έδαφος ανάμεσα στον Ισλαμικό κόσμο και έχοντας απομονωθεί πολιτικά ανάμεσα στις αραβικές χώρες, ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια έντονη δραστηριότητα, στις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Για παράδεγιμα, τα τελευταία 3 χρόνια χρηματοδοτεί, μέσω παραρτημάτων της Qatar Charity, το χτίσιμο παραπάνω από 140 τζαμιών στην Δυτική Ευρώπη, έχοντας διαθέσει πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ σε Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία και Ελβετία. Η οργάνωση θεωρητικά έχει ως σκοπό την υποστήριξη "κοινοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο που έχουν ανάγκη" και μάλιστα "ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος ή πολιτικών πιστεύω". Μια όμως προσεκτική ματιά στις δράσεις του οργανισμού καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία του προϋπολογισμού της ξοδεύεται στο χτίσιμο τζαμιών στον Δυτικό κόσμο, ενώ με βάση τον εκτελεσμένο προϋπολογισμό πάντα, απουσιάζουν ουσιαστικά (και όχι αριθμητικά) οι δράσεις σε χώρες που έχουν έντονο ισλαμικό στοιχείο και οι οποίες έχουν περάσει πολέμους, και οι οποίες στόχο θα είχαν τη συγκράτηση και τη βελτίωση συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων τους.Παρά τα παχιά λόγια, και τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της Γαλλίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Μ. Βρετανίας, για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή, η αλήθεια είναι μία: τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία, παρά τα τεράστια ποσά που ξοδεύουν για "φιλανθρωπικές" δράσεις, δεν έχουν κάνει τίποτα για ν' ανακουφίσουν τους μουσουλμάνους "αδερφούς" τους. Υποδέχτηκαν ελάχιστους πρόσφυγες, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για τη διόρθωση της κατάστασης (αντίθετα στην περίπτωση της Υεμένης, του Σουδάν και της Συρίας έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου) και άφησαν την Ευρώπη να βγάλει το φίδι από την τρύπα, υποδεχόμενη εκατομμύρια προσφύγων. Αντίθετα επικεντρώθηκαν στην προώθηση των προσφύγων στις χώρες του Δυτικού κόσμου, χτίζοντας τζαμιά και χρηματοδοτώντας ιμάμηδες που αντί να προωθούν την ειρήνη, έκαναν ότι μπορούσαν για να πάρουν με το μέρος τους εκείνους που τους άκουγαν. Παράλληλα, ως χώρες αποτέλεσαν πεδίο εκκόλαψης εξτρεμιστικών απόψεων - δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των δραστών των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου είχαν εκπαιδευτεί και αποτελούσαν πολίτες της Σαουδικής Αραβίας. Πολλοί είναι εκείνοι οι κληρικοί του Ισλάμ που Ευρώπη έχουν καταδικαστεί ανά την Ευρώπη για ρητορικές μίσους ή για την παρότρυνση σε τρομοκρατικές ενέργειες, και οι οποίοι έχουν υπάρξει υπό την έμμεση ή άμεση μισθοδοσία "φιλανθρωπικών" ισλαμικών οργανώσεων. Η κύρια δράση στις κατά βάση μουσουλμανικές χώρες, των "φιλανθρωπικών" αυτών ιδρυμάτων, περιορίστηκε στην χρηματοδότηση του κινήματος των "Μουσουλμάνων Αδερφών", που θεωρητικά είχε κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά στην πράξη είχε ως στόχο την καθιέρωση ισλαμικού κράτους στις χώρες που παρουσιάστηκε.
Η Ε.Ε. πιάστηκε εξαπίνης. Όσο αφορά το μεταναστευτικό, ξεκίνησε εφαρμόζοντας πολιτική ανοιχτών συνόρων, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοιο ήταν: α) οικονομικά ασύμφορο (αφού οι ροές και οι ανάγκες των ανθρώπων που ξαφνικά βρέθηκαν στην Ευρώπη ήταν τεράστιες), β) δημιουργούσε δημογραφική ανισορροπία, γ) ήταν μη αρεστό στους Ευρωπαίους πολίτες και δ) δεν μπορούσε (λόγω έλλειψης υποδομών) ν' ανταπεξέλθει στην ανάγκη να παράσχει ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, άλλαξε στάση. Ήταν όμως αργά γιατί οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί και η κατάσταση έχει παγιωθεί. Έτσι ενώ στην αρχή η Κομισιόν έριξε την ευθύνη στην Ελλάδα και στην Ιταλία (λες και αυτές έκαναν τα στραβά μάτια στα όσα αίσχη συνέβησαν στην Συρία ή λες και αυτές δεν είχαν προειδοποιήσει για τη λαίλαπα που ερχόταν), μετά αποφάσισε να πάρει μέτρα (όπως την προώθηση προγραμμάτων παραμονής και ανοικοδόμησης και τη περίφημη συμφωνία με την Τουρκία) τα οποία όμως στην πράξη αποδείκτηκαν ανεπαρκή.
Όσο αφορά την αποδοχή χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών Ισλαμικών οργανισμών από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, η Ε.Ε. καλύφθηκε πίσω από την ύπαρξη "κοσμικών" κρατών στις τάξεις της. Αυτό καθιστάει τη θρησκεία "ιδιωτική" υπόθεση και εφόσον δεν υπάρχει ξέπλυμα χρήματος στην μέση, τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και η Ε.Ε. δεν "ανακατεύονται". Όταν όμως άρχισαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα να γίνονται κοινός τόπος και όταν άρχισε να φαίνεται ότι ο εξισλαμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση των τρομοκρατών που γινόταν στα τζαμιά και τους οργανισμούς που χρηματοδοτούνταν από τις χώρες του κόλπου (και η οποία σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας), άρχισε να εφαρμόζει μια σχετικά πιο αυστηρή πολιτική αποδοχής κληρικών και ελέγχου στα όσα λέγονται σ' αυτά, επιβάλλοντας ποινικές διώξεις στις ρητορικές μίσους και υποστήριξης της τρομοκρατίας. Δυστυχώς όμως, και εδώ η αντίδραση αποδείχτηκε ανεπαρκής: χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες (παιδιά μεταναστών και εξισλαμισμένοι) πήγαν (ακολουθώντας περίεργες διαδρομές) και είτε πολέμησαν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους, είτε έγιναν "νύφες" για να δημιουργηθεί η επόμενη γενιά "πιστών" μουσουλμάνων, είτε εκπαιδεύτηκαν με σκοπό να επιστρέψουν στις χώρες τους και εκτελέσουν τρομοκρατικά χτυπήματα. Η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους δημιούργησε επιπλέον προβλήματα στον Δυτικό κόσμο, αφού όσοι εξ' αυτών επέζησαν, θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες από τις οποίες έφυγαν. Εκεί όμως πλέον δεν είναι επιθυμητοί, ενώ θεωρούνται και επικίνδυνοι...Όσοι δε θεωρούν ότι η χώρα μας είχε ανοσία στο συγκεκριμένο ζήτημα κάνουν λάθος: εκατοντάδες μουσουλμάνοι που ζούσαν (ειρηνικά) στην χώρα μας για χρόνια, πήγαν και πολέμησαν ως μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και την Συρία, ακολουθώντας το δόγμα "οι Χριστιανοί στο Λίβανο, οι αλεβίτες στο χώμα" και προσπαθώντας να το εφαρμόσουν, πλήρως στην πράξη. Απλά η χώρα μας με το να υπάρχει στην χώρα μας μεγάλος αριθμός παράνομων μεταναστών, οι οποίοι όπως ήρθαν στην χώρα μας, αποχώρησαν και απ' αυτή, δεν μπορούσε να καταγράψει τις μετακινήσεις τους και να έχει ακριβή εικόνα του προβλήματός.
Είναι προφανές ότι η συνέχιση της παρούσας κατάστασης δε θα έχει ευτυχή κατάληξη. Μπορεί το πρώτο κύμα από τις χώρες της Μέσης Ανατολής να ήταν από τους διωκόμενους χριστιανούς των χωρών αυτών (των οποίων ο αριθμός τα τελευταία 15 χρόνια έχει μειωθεί πάνω από 60%), των οποίων η ενσωμάτωση ήταν εφικτή, τα επόμενα όμως κύματα είναι μουσουλμανικά. Πέραν των πολισμικών διαφορών και της έλλειψης διάθεσής τους για ενσωμάτωση στο καινούργιο τους περιβάλλον (εξάλλου ο ρατσισμός δεν είναι μόνο προνόμιο των Ευρωπαίων - δείτε για παράδειγμα την υπόθεση των σεξουαλικών κακοποιήσεων στο Ρόδεραμ της Μ. Βρετανίας), ο ερχομός τους σε μεγάλους αριθμούς δημιουργεί επιπλέον προβλήματα: H υποστήριξή και η υπερσυγκέντρωση τους σε υποβαθμισμένες περιοχές, δημιουργεί ασφυξία στα κράτη υποδοχής, που αδυνατούν να προσφέρουν τ' απολύτως απαραίτητα. Αυτό οδηγεί στην απογοήτευση και την επιπλέον ριζοσπαστικοποίηση τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά παραμένουν εξαιρέσεις, όσο και οι πιο πολλοί απ' αυτούς θέλουν απλώς να ζήσουν μια καλύτερη ζωή...
Είναι επίσης προφανές ότι η λύση δεν είναι ούτε τα απόλυτα κλειστά σύνορα, ούτε η στοχοποίηση των μουσουλμάνων, ούτε φυσικά η μαζική υποβάθμιση της ποιότητας ελευθερίας των Ευρωπαίων. Ήδη η ελεύθερη μετακίνηση μέσω Σένγκεν είναι "υπό διωγμόν" - και η μετακίνηση σε χώρες εκτός Σένγκεν είναι πλέον προβληματική. Η Ευρώπη όμως πρέπει να συνεχίσει να είναι λίκνο της ελευθερίας και της δημοκρατίας και να στηρίζει ουσιαστικά τους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη. Για να συμβεί αυτό επαρκώς όμως, δεν μπορεί να επιτρέπει σε δύο (ή παραπάνω), ισλαμικές χώρες να χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για ενίσχυση του ρόλου τους στον κόσμο (ή ακόμα και την επιβολή του Ισλάμ σ' αυτόν). Η "περίεργη" χρηματοδότηση πολιτικών, πανεπιστημιακών και αξιωματούχων με αντάλλαγμα τα "στραβά μάτια" θα πρέπει να διωχθεί ουσιαστικά. Επίσης η Ευρώπη μπορεί να παρέχει ουσιαστική βοήθεια στις χώρες που έχουν πρόβλημα, χωρίς να χρειάζεται να υποδέχεται όλους εκείνους που έχουν ανάγκη μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο. Πρέπει να ζητήσει επίσης ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν η Σαουδική Αραβία να επιτάσει την ελεύθερη άσκηση θρησκευτικών ελευθεριών αλλά να διώκει την δημόσια άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων είτε εντός των συνόρων της, είτε στις χώρες που ελέγχει έμμεσα.
Διαφορετικά η θρησκευτικό-πολιτική σύγκρουση που υπάρχει θα ενταθεί. Οι Ευρωπαίοι θα κατευθύνονται σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς σε ακροδεξιά σχήματα που θα υπόσχονται "λύσεις", η γκετοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός των θρησκευτικών μειονοτήτων θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση και οι κοινωνικές ελευθερίες θα θυσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη ευκολία στο όνομα της "ασφάλειας". Και η ζωή μας θα γίνεται όλο και χειρότερη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου