Αναρτήσεις
Κάποιοι στην κυβέρνηση το έχουν χάσει τελείως. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις κόκκινες γραμμές που γίνονται ροζ μετά από δύο πλύσεις, στους μετανάστες που "λιάζονται" ή ακόμα και στην πρόταση Καμμένου για νατοϊκή βάση στο Αιγαίο, με σκοπό την αποτροπή των Τούρκων (λες και οι Τούρκοι δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ και δεν θα πατήσουν έτσι πόδι σε ελληνικό έδαφος και μάλιστα αναίμακτα).
Στα παραπάνω έχουμε να προσθέσουμε και τα λεγόμενα του κ. Ξυδάκη, αρμόδιου υπουργού στα θέματα πολιτισμού, για τα γλυπτά του Παρθενώνα: "Δεν μπορώ να απορρίψω το ενδεχόμενο δανεισμού αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ και προκαταβολικά χωρίς να ξέρω ποιο είναι το περιβάλλον και οι συνθήκες αυτής της σύμβασης". Παρακάτω προσθέτει και το γνωστό τσιτάτο "Τα Μάρμαρα δεν είναι των Ελλήνων είναι παγκόσμια" και το θέμα λήγει αφού αναφέρει ότι η λύση της προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο αποκλείεται πλέον ως λύση.
Από την ημέρα που η Μελίνα Μερκούρη δημόσια ξεκίνησε ουσιαστικά την εκστρατεία της επιστροφές των Μαρμάρων του Παρθενώνα, στις αρχές της δεκαετίας του '80, δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη υποχώρηση στις ελληνικές θέσεις από αυτήν. Και εξηγούμαστε: η πάγια θέση της χώρας μας μέχρι σήμερα είναι ότι: α) τα Μάρμαρα είναι κλεμμένα, β) τα Μάρμαρα ανήκουν στον Παρθενώνα, γ) τα Μάρμαρα πρέπει να επιστρέψουν μόνιμα στην Ελλάδα και κάθε ιδέα δανείου απορρίπτεται γιατί έτσι αποδεχόμαστε ότι το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς είναι παγειωμένο (δηλ. ανήκουν στο Βρεταννικό Μουσείο).
Μπορεί επομένως η κίνηση της κλήσης της κ.Αλαμουντίν (μετά τις περίφημες δηλώσεις Κλούνεϊ) από την προηγούμενη κυβέρνηση να ήταν καθαρά ψηφοθηρική, δεν παύει όμως να ήταν σε συνέχεια των πάγιων ελληνικών θέσεων και σε αντίδραση του αδιεξόδου που υπάρχει στο θέμα, εδώ και καιρό - αφού οι όποιες παρεμβάσεις από μέρους διεθνών προσωπικοτήτων, οργανισμών και η επίκληση δημοσκοπήσεων στην Αγγλία, έχουν κάνει προφανώς τον κύκλο τους χωρίς αποτέλεσμα.
Τώρα ο κ. Ξυδάκης μας φέρνει σε μια πραγματικότητα, που μάλλον αντικατοπτρίζει μια στάση που ετοιμάζεται να πάρει η χώρα μας και στο θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου: παραπομπή στο μέλλον ή στην καλύτερη περίπτωση μια υποχώρηση με αποδοχή μιας λύσης που φέρνει τον υπόχρεο σε πλεονεκτική θέση.
Δε γνωρίζαμε την Μελίνα Μερκούρη προσωπικά αλλά η στάση της στο θέμα ήταν αδιαπραγμάτευτη - "τα Μάρμαρα πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους", πάση θυσία. Πράγμα που το εξέφραζε απλά και ανοιχτά όπως όλοι θυμόμαστε:
Η εκστρατεία που ξεκίνησε είχε στάδια και νόημα: α) ανακίνηση του θέματος με ανοιχτό διάβημα, β) δημιουργία κλίματος υποστήριξης στο εξωτερικό, γ) κατάρριψη των Βρετανικών επιχειρημάτων (π.χ. "δεν υπάρχει Μουσείο για να τα στεγάσει" - δημιουργήθηκε, "εμείς τα προσέχουμε καλύτερα" - ψέμα αφού τα τρίβαμε με μπατανόβουρτσες), δ) διαμεσολάβηση διεθνών οργανισμών και ε) προσφυγή στη διαιτησία.
Εμείς έχοντας κάνει όλα αυτά, φτάνουμε στο σήμερα - ένα βήμα πριν το τέλος. Και η μοίρα τα φέρνει να υπάρχει μια αριστερή κυβέρνηση - ιδανική υποτίθεται για ρήξεις και διεθνείς διεκδικήσεις, αφού δεν έχει τις αγκυλώσεις και τους περιορισμούς των "άλλων". Και αντί να φέρει ανοιχτά στο τραπέζι τα θέματα που έχουμε, ώστε να κλείσουν μια καλή, τα παραπέμπουμε "στο μέλλον", αφήνοντας ένα παράθυρο για "δάνεια". Είναι δηλαδή σαν να έρθει κάποιος στο σπίτι μας τον καιρό που λείπουμε, να μας κλέψει και μετά εμείς να δανειστούμε τα κλοπιμαία για να τα έχουμε σε μια γιορτή που ετοιμάζουμε - πληρώνοντας δάνειο ή υπογράφοντας ένα χαρτί ότι θα τα επιστρέψουμε στους κλέφτες. Και αυτό να μας το προτείνει κάποιος που μιλάει για αγώνες και γι' ανάγκη δικαίωσης όλη του τη ζωή...Αν αυτό φαντάζει λογικό και δίκαιο, τότε εμείς δεν έχουμε κάτι παραπάνω να προσθέσουμε...
Από την ημέρα που η Μελίνα Μερκούρη δημόσια ξεκίνησε ουσιαστικά την εκστρατεία της επιστροφές των Μαρμάρων του Παρθενώνα, στις αρχές της δεκαετίας του '80, δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη υποχώρηση στις ελληνικές θέσεις από αυτήν. Και εξηγούμαστε: η πάγια θέση της χώρας μας μέχρι σήμερα είναι ότι: α) τα Μάρμαρα είναι κλεμμένα, β) τα Μάρμαρα ανήκουν στον Παρθενώνα, γ) τα Μάρμαρα πρέπει να επιστρέψουν μόνιμα στην Ελλάδα και κάθε ιδέα δανείου απορρίπτεται γιατί έτσι αποδεχόμαστε ότι το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς είναι παγειωμένο (δηλ. ανήκουν στο Βρεταννικό Μουσείο).
Μπορεί επομένως η κίνηση της κλήσης της κ.Αλαμουντίν (μετά τις περίφημες δηλώσεις Κλούνεϊ) από την προηγούμενη κυβέρνηση να ήταν καθαρά ψηφοθηρική, δεν παύει όμως να ήταν σε συνέχεια των πάγιων ελληνικών θέσεων και σε αντίδραση του αδιεξόδου που υπάρχει στο θέμα, εδώ και καιρό - αφού οι όποιες παρεμβάσεις από μέρους διεθνών προσωπικοτήτων, οργανισμών και η επίκληση δημοσκοπήσεων στην Αγγλία, έχουν κάνει προφανώς τον κύκλο τους χωρίς αποτέλεσμα.
Τώρα ο κ. Ξυδάκης μας φέρνει σε μια πραγματικότητα, που μάλλον αντικατοπτρίζει μια στάση που ετοιμάζεται να πάρει η χώρα μας και στο θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου: παραπομπή στο μέλλον ή στην καλύτερη περίπτωση μια υποχώρηση με αποδοχή μιας λύσης που φέρνει τον υπόχρεο σε πλεονεκτική θέση.
Δε γνωρίζαμε την Μελίνα Μερκούρη προσωπικά αλλά η στάση της στο θέμα ήταν αδιαπραγμάτευτη - "τα Μάρμαρα πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους", πάση θυσία. Πράγμα που το εξέφραζε απλά και ανοιχτά όπως όλοι θυμόμαστε:
Η εκστρατεία που ξεκίνησε είχε στάδια και νόημα: α) ανακίνηση του θέματος με ανοιχτό διάβημα, β) δημιουργία κλίματος υποστήριξης στο εξωτερικό, γ) κατάρριψη των Βρετανικών επιχειρημάτων (π.χ. "δεν υπάρχει Μουσείο για να τα στεγάσει" - δημιουργήθηκε, "εμείς τα προσέχουμε καλύτερα" - ψέμα αφού τα τρίβαμε με μπατανόβουρτσες), δ) διαμεσολάβηση διεθνών οργανισμών και ε) προσφυγή στη διαιτησία.
Εμείς έχοντας κάνει όλα αυτά, φτάνουμε στο σήμερα - ένα βήμα πριν το τέλος. Και η μοίρα τα φέρνει να υπάρχει μια αριστερή κυβέρνηση - ιδανική υποτίθεται για ρήξεις και διεθνείς διεκδικήσεις, αφού δεν έχει τις αγκυλώσεις και τους περιορισμούς των "άλλων". Και αντί να φέρει ανοιχτά στο τραπέζι τα θέματα που έχουμε, ώστε να κλείσουν μια καλή, τα παραπέμπουμε "στο μέλλον", αφήνοντας ένα παράθυρο για "δάνεια". Είναι δηλαδή σαν να έρθει κάποιος στο σπίτι μας τον καιρό που λείπουμε, να μας κλέψει και μετά εμείς να δανειστούμε τα κλοπιμαία για να τα έχουμε σε μια γιορτή που ετοιμάζουμε - πληρώνοντας δάνειο ή υπογράφοντας ένα χαρτί ότι θα τα επιστρέψουμε στους κλέφτες. Και αυτό να μας το προτείνει κάποιος που μιλάει για αγώνες και γι' ανάγκη δικαίωσης όλη του τη ζωή...Αν αυτό φαντάζει λογικό και δίκαιο, τότε εμείς δεν έχουμε κάτι παραπάνω να προσθέσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου