Τα μάρμαρα, ο Κλούνεϊ, ο Πάνος και η Όλγα...

Και να που η ερώτηση ενός Έλληνα δημοσιογράφου στο περιθώριο της Μπερλινάλε (του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου δηλαδή), έφερε ξανά (έστω και πρόσκαιρα) στο φως το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην χώρα μας. Μια ερώτηση που πιθανότατα έγινε για πατριωτικούς λόγους (και χωρίς μεγάλες πιθανότητες για να βγει κάτι ενδιαφέρον), απαντήθηκε διπλωματικά αλλά "υπέρ μας" από τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Η αρχική του απάντηση, έδωσε το έναυσμα να ξαναερωτηθεί (και μάλιστα σ' "εχθρικό" βρετανικό έδαφος) κι εκεί ενώ εκείνος είχε την ευκαιρία ν' ανασκευάσει, όχι μόνο δεν το έκανε αλλά επανήλθε με μεγαλύτερη δριμύτητα για την ανάγκη τα Μάρμαρα να έρθουν στον τόπο τους, αδιαφορώντας για τις "επιπτώσεις" των δηλώσεών του. Και όχι μόνο αυτό, μαζί του μίλησε ξεκάθαρα ο Μπιλ Μάρεϊ (συμπρωταγωνιστής του στην ταινία), ενώ και ο Μάτ Ντέϊμον σχολίασε για την παιδικότητα των εγχειρημάτων των 'Αγγλων ("τι πάει να πει, είναι Αμερικάνος και δεν μπορεί να μιλήσει για το θέμα; Επιχείρημα με στοιχεία είναι αυτό;" ήταν το νόημα των λεγομένων του).  Και εκεί που το θέμα φαινόταν να μένει στο περιθώριο πρεμιερών ταινιών και φεστιβάλ κινηματογράφου, εμφανίστηκε ο γνωστός κλόουν-δήμαρχος του Λονδίνου (μη νομίζετε ότι μόνο εμείς ψηφίζουμε νούμερα στην εκλογές - το φαινόμενο είναι παγκόσμιο) Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος τον παρομοίασε με τον Χίτλερ.

Και κάπου εκεί ξυπνήσαμε κι εμείς. Ο αρμόδια υπουργός Πάνος Παναγιωτόπουλος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το όλο γεγονός, μ' ένα τρόπο έδειξε το πόσο πονάει αυτή η χώρα από την έλλειψη προγραμματισμού: αντί να βγει και να μιλήσει αμέσως, ν' ανακατέψει την επιτροπή που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο Λονδίνο για την επιστροφή των μαρμάρων, ν' αρχίσει τις επαφές στην ομογένεια ώστε οι "ελληνικής καταγωγής" σταρ του πολιτισμού να μιλήσουν κι αυτοί για το θέμα - να γίνει τέλος πάντων ένα σούσουρο για το θέμα, προβάλοντας τα ελληνικά επιχειρήματα (μην αφήνοντας μόνο του τον Κλούνεϊ και την εφημερίδα Γκάρντιαν να κάνουν εξωτερική πολιτική και να μιλάει για το πως το Γκετί και το Μουσείο του Βατικανού επέστρεψαν σε μας τις ελληνικές αρχαιότητες), δήλωσε ότι θα του "τηλεφωνήσει" να "τον ευχαριστήσει", λες και δεν έπρεπε από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε η είδηση να υπάρξει μια ανακίνηση του θέματος (και ίσως μια προσπάθεια εμπλοκής του στην όλη προσπάθεια, σε "τιμητικό επίπεδο"). Η δε κυρία Κεφαλογιάννη (της γνωστής οικογενείας) αρμόδια για τα θέματα τουρισμού, αποφάσισε να μπει κι εκείνη στο παιχνίδι (πως, γιατί, που - άγνωστο και ανεξήγητο), κάνοντας δηλώσεις, λες και το θέμα είναι αρμοδιότητά της. Λίγη δημοσιότητα (εγχώρια πάντα για να μην ξεχνιόμαστε), δεν πειράζει βέβαια - αλλά μήπως να έχουμε κάτι ουσιαστικό να προσθέσουμε αντί να μιλάμε, "για να μιλάμε";

Το πρόβλημα της χώρας μας πάντως είναι η νοοτροπία: μια ζωή βασιζόμαστε στην καλή διάθεση κάποιων άλλων για να κάνουμε πράγματα, χωρίς να παίρνουμε την πρωτοβουλία μόνοι μας. Ποτέ δε διεκδικούμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, δεν κινητοποιούμε την όποια δυναμική υπάρχει σε όλα τα επίπεδα (επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, ομογένεια κ.λπ) και περιμένουμε "λίγα ψίχουλα αγάπης" από τους "φίλους" και "εταίρους" μας. Έτσι κι τώρα...Και όχι τίποτε άλλο - η Μελίνα πέθανε και δεν υπάρχει και κάποιος ανάλογου βεληνεκούς στο Υπουργείο Πολιτισμού να κυνηγήσει το θέμα...