Η εξέγερση στην Ουκρανία και η (ανύπαρκτη) ελληνική προεδρία της Ε.Ε.

Το πόσο μικρή σημασία έχει η ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση της Ουκρανίας. Ενώ η εξέγερση είχε φτάσει στο απόγειό της, οι νεκροί ξεπερνούσαν τους 50 και η ουκρανική πρωτεύουσα είχε γίνει "αρειανό" τοπίο, η χώρα μας, όντας προεδρεύουσα της Ε.Ε. "έλαμψε" δια της απουσίας της.

Τα μόνα πράγματα που έκανε ο Α.Σαμαράς ήταν ένα 3ωρο δείπνο με τους πρεσβευτές της G20 (τι έτρωγαν 3 ώρες, ο Θεός και η ψυχή τους) και ένα τηλεφώνημα με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Την ίδια ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς τρωγόπινε, οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς και της Πολωνίας Ράντοσλαβ Σικόρσκι πραγματοποιούσαν πολύωρες συνομιλίες με τον πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και τους ηγέτες της αντιπολίτευσης καταλήγοντας σε μια πρώτη συμφωνία για πρόωρες εκλογές εντός του 2014 (με λίγες πάντως πιθανότητες κατά τους διπλωματικούς κύκλους για να γίνει πραγματικότητα). Και λέμε εμείς με το φτωχό μας το μυαλό...Δεν έπρεπε μαζί τους - έστω και για το τυπικό της υπόθεσης - να πάει και ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ.; Μας θυμίζει τις εποχές της "εξέγερσης" στην Λιβύη που ο Γ.Παπανδρέου, όλο στο αεροπλάνο έμπαινε για να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο και όλο ξέμενε στο "Ελ.Βενιζέλος" αφού κανείς από τους "συμμάχους" δεν έδινε εγγυήσεις για την ασφάλειά του (κοινώς δεν τους ένοιαζε να τον βάλουν στο ίδιο πλάνο προστασίας με τους διπλωμάτες τους).

Και βέβαια για να εξηγούμαστε, να μην παρεξηγούμαστε. Δε λέμε ότι αν ήταν ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος στη θέση του Αντώνη Σαμαρά τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά - αν και δεν αποκλείεται και τελείως να ήταν. Αλλά αυτή η κραυγαλέα υποβάθμιση του (τυπικού) ρόλου του "προεδρεύοντος" που εδώ τυγχάνει να είμαστε εμείς ως χώρα, δείχνει κατά την άποψή μας το πόσο απαξιωμένη είμαστε ως χώρα στο παγκόσμιο σκηνικό. Ποτέ η χώρα μας δεν ήταν υπερδύναμη. Είχε όμως στο παρελθόν ρόλο διαμεσολαβητικό σε διάφορες περιπτώσεις (κυρίως κατά τις πρωθυπουργίες του Ανδρέα Παπανδρέου) και όταν συμμετείχε είχε φωνή, έστω και σιγανή. Η ζημιά όμως που έκανε το Μνημόνιο (και η δουλικότητα των διαχειριστών της εξουσίας στην χώρα μας) είναι τέτοια, που ούτε τα προσχήματα δε τηρούνται πλέον: έτσι αν και υποτίθεται ότι η χώρα μας θα έπρεπε να συντονίζει τις όποιες ενέργειες, αντ' αυτού ενημερώνεται εκ των υστέρων και μάλιστα από τους τελευταίους και ο Πρωθυπουργός να συναντάται με πρέσβεις λες και πρόκειται για δευτεροκλασάτο στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών...

Και το χειρότερο; Το παρουσιάζουν ως επιτυχία...