Το Μενίδι και το πως η παραβατικότητα συνυφαίνεται με τη διαφορετικότητα

Για άλλη μια φορά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, φτάσαμε στο σημείο να χαθεί μια αθώα ζωή στην αυλή ενός σχολείου μιας προβληματικής περιοχής και  να παρουσιαστούν δεκάδες όψιμοι και μη "αγανακτισμένοι", για ν' αποφασίσει το κράτος να κάνει το αυτονόητο δηλ. να δείξει ότι ενδιαφέρεται να πατάξει την χρόνια παραβατικότητα που επικρατεί στην περιοχή.

Με τη βοήθεια ποιού; Της αστυνομίας που χρόνια τώρα σηκώνει "ψηλά τα χέρια" δηλώνοντας αδυναμία, που κάνει τα στραβά μάτια εισπράτοντας "δωράκια" από μικρό- και μεγαλό-απατεώνες και που κάνει επιχειρήσεις-"αρετή" που κρατάνε λίγο και έχουν μηδενικό αποτέλεσμα.

Η περιοχή του Μενιδίου (με αποκορύφωμα το Ζεφύρι) αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια κράτος εν κράτη. Όσοι γνωρίζουν καταστάσεις γελάνε πραγματικά, όταν ακούν τα συστεμικά μέσα μαζικής ενημέρωσης να λένε για το "άβατο" των Εξαρχείων, όταν στους καταυλισμούς των Ρομά που τα ναρκωτικά, η πορνεία, το λαθρεμπόριο και η διακίνηση κλοπιμαίων αποτελούν βασικές δραστηριότητες, η αστυνομία κάνει επισκέψεις μόνο για κοινωνικούς λόγους. Η περιοχή όμως δεν έχει τη σημειολογική σημασία των Εξαρχείων και έτσι κανείς δεν ασχολείται μαζί της. Ή τουλάχιστον αυτό δε συνέβαινε μέχρι που υπήρξε αθώος νεκρός.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο η αστυνομία. Η αστυνομία δεν ασχολείται για τον ίδιο λόγο που οι αστυνομικοί πίνουν τον καφέ τους στα Έβερεστ της Πλατείας Συντάγματος και δεν ασχολούνται με την πορνεία και το λαθρεμπόριο που λαμβάνει χώρα στα 600 μέτρα πιο κάτω: Θεωρεί αυτούς που το κάνουν "κατώτερους" ανθρώπους που δεν αξίζουν προσοχή.

Το δε κράτος, λειτουργώντας ιδεοληπτικά είτε ως "συμπαθών" είτε ως "αντιπαθών", δε φρόντισε ποτέ να δει το πως σε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα κατάντησε η αποφυγή του σχολείου, οι γάμοι ανηλίκων, η παραβατικότητα, ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά ν' αποτελούν κάτι το αποδεκτό και όχι το μεπτό: η μεν αριστερά αποφεύγει να θίξει τα κακώς κείμενα για να μη γίνει "politically-incorrect", η δε δεξιά ακολουθεί την τακτική του "δεν ξέρω - δεν με νοιάζει" που ακολουθεί και η αστυνομία. Έτσι το μόνο που γίνεται είναι η πάγια πληρωμή επιδομάτων πολυτεκνίας και η στράτευσή τους (όταν και αν γίνεται κανονικά). Για τα υπόλοιπα πλήρης αδιαφορία.

Οι αντιδράσεις των υπολοίπων κατοίκων της περιοχής είναι επίσης φαρισαϊκές: αντί να υπάρξουν οργανωμένες αντιδράσεις και να υποχρεωθεί η Πολιτεία να πάρει τ' απαραίτητα μέτρα ώστε: α) να υπάρχει σωστή αστυνόμευση και τήρησης των νόμων του κράτους, β) να υπάρχει παρακολούθηση της τήρησης των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη συμμετοχή των συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων σε μια οργανωμένη κοινωνία, και γ) να ενταθούν οι δράσεις ουσιαστικής ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, αυτοί λειτουργούν μικροκομματικά, αδιαφορώντας ως επί το πλείστον για το συμβαίνει γύρω τους, εφόσον το πρόβλημα δεν τους ακουμπάει άμεσα. Οι δράσεις είναι υποτονικές και περιορίζονται στο "τσουβάλιασμα" όλων των Ρομά ως "κακοποιών". 

Προφανώς και αυτό δεν είναι αλήθεια. Αλλά εκείνοι οι Ρομά που αντιδρούν στα τεκταινόμενα είτε απομονώνονται, είτε μετακομίζουν αλλού, αφού δεν υποστηρίζονται από κανέναν ουσιαστικά: Το πρόβλημά μας, είναι ότι οι αλλαγές που επιτεύχθηκαν στην κοινωνία περιορίστηκαν στη χρήση του όρου "Ρομά" αντί για "Αθίγγανος" στα δημόσια έγγραφα και στην καθημερινότητα. Μέχρι εκεί, αφού οι όποιες δράσεις γίνονται για ενσωμάτωση και "αλλαγή" είναι μικρού βεληνεκούς και ανυποστήρικτες.   

Έτσι στους καταυλισμούς συνεχίζεται το πανηγύρι της παραβατικότητας, με αποτέλεσμα να έχουμε το πρόσφατο γεγονός. 

Οι σπασπωδικές επιδρομές της αστυνομίας για την ανακάλυψη των ενόχων δε θα φέρουν το νεκρό παιδί πίσω, ενώ σε λίγο καιρό που το θέμα θα ξεχαστεί, η κατάσταση θα γυρίσει στα πρώτερα.
Το θέμα είναι να υπάρξουν αλλαγές ώστε το μήνυμα για αλλαγή να περάσει σε όλους. Διαφορετικά σύντομα πάλι το Ζεφύρι και το Μενίδι θα ξαναέρθουν για τους ίδιους λόγους στην επικαιρότητα...