Μια άποψη για τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις (στην Ευρώπη και όχι μόνο)

Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επίθεσεις στο Λονδίνο (αλλά και οι πιο πρόσφατες στην Κωνσταντινούπολη και εναντίον Χριστιανών στην Αίγυπτο) φέρνουν στο προσκήνιο γι' άλλη μια φορά τη σκληρή πραγματικότητα: οι τρελαμένοι ισλαμιστές τρομοκράτες (που οι δυτικές κυβερνήσεις είτε εξέθρεψαν είτε άφησαν να εξελιχθούν) θα συνεχίσουν να δρουν, αλλάζοντας ονόματα, αλλά ακολουθώντας τις ίδιες πρακτικές. Παλιότερα ήταν η Αλ - Κάιντα, τώρα οι "μαχητές" του Ισλαμικού Κράτους - η ουσία είναι ίδια: τυφλή βία μέχρι τέλους.

Μοιραία οι Μουσουλμάνοι που βρίσκονται στην Ευρώπη βρίσκονται στο προσκήνιο. Γιατί μπορεί να υπάρχει ένας κόσμος που κατανοεί ότι τα τυφλά χτυπήματα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους (και παλιότερα ενάντια της Αλ Κάιντα) έχουν αθώα θύματα που αποτελούν την αφορμή (αλλά ποτέ την επαρκή δικαιολογία) για τις επιθέσεις στις δυτικές χώρες και σε χριστιανικούς πληθυσμούς στην Μέση Ανατολή, αλλά υπάρχει ένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που αναρωτιέται γιατί οι καθ' όλα φιλήσυχες μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη, δεν εξοβελίζουν όλα εκείνα τ' ακραία στοιχεία που μεγαλώνουν μέσα τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι - στο Βέλγιο, στην Γερμανία, στην Μ. Βρετανία και στην Γαλλία, δεν ήρθαν από τον πλανήτη Άρη. Ήταν άνθρωποι που ζούσαν (εις βάρος - για να μην ξεχνιόμαστε - του συστήματος που θέλουν να χτυπήσουν) μέσα στις κοινότητες αυτές, παρουσιάζονταν ως "ευσεβής" Μουσουλμάνοι, εκφράζοντας ανοιχτά ακραίες απόψεις. Που ήταν τα τοπικά μουσουλμανικά συμβούλια, οι ιμάμηδες και τα σεβάσμια μέλη της κοινότητας να τους απομονώσουν και να τους φέρουν προ των ευθυνών τους; Να ξεκαθαρίσουν με πράξεις εκείνους που - αφού εισπράξουν το κρατικό επίδομα βοήθειας - καλούν σε τζιχάντ ενάντια στις κυβερνήσεις που τους πληρώνουν μηνιάτικο για να μπορούν εκείνοι να καλούν σε (αν)"ιερούς" πολέμους; Γιατί επιτρέπουν κηρύγματα βίας στους χώρους λατρείας τους; Η ιστορία ότι ο βομβιστής του Μάνστεστερ είχε εκδιωχθεί (για λίγο) από το τοπικό τζαμί του όχι γιατί έλεγε (δημόσια) τα όσα έλεγε για "ιερούς" πολέμους αλλά γιατί είχε επιδείξει ασέβεια φορώντας τα παπούτσια του στο τζαμί και προσπαθώντας να μπει σ' ένα χώρο που δεν επιτρεπόταν, δείχνει καθαρά το μέγεθος του προβλήματος.

Είναι αδιανόητο μια οποιαδήποτε θρησκευτική, εθνική ή κοινωνική ομάδα ν' απαιτεί δικαιώματα χωρίς να απαιτεί τα ίδια δικαιώματα και για τους υπόλοιπους, τόσο στις χώρες που τους φιλοξενούν όσο και στις χώρες απ' όπου προέρχονται. Είναι αδιανόητο π.χ. το να υπάρχουν αιώνες Χριστιανοί στην Αραβική Χερσόνησο αλλά να ζουν υπό καθεστώτα που τους απαγορεύεται η δημόσια (και πολλές φορές ακόμα και κατ' οίκον) λατρεία, αλλά να υπάρχει απαίτηση από τους Μουσουλμάνους των χωρών αυτών οι αδερφοί τους στην Δύση να μπορούν να το κάνουν ανεμπόδιστα. Δεν μπορεί επίσης να υπάρχει υποχρέωση κάλυψης ΟΛΩΝ των γυναικών στην Σ. Αραβία αλλά ν' αντιδράει η κυβέρνηση της να ζητάει ελευθερία "επιλογής" για τις Μουσουλμάνες της Γαλλίας. 

Και προφανώς είναι αδιανόητο κάποιος να ζει (προφανώς καλύτερα από την χώρα προέλευσής του) σε μια χώρα αλλά να προσπαθεί να "χτυπήσει" την κοινωνία μέσα στην οποία ζει, με θανατηφόρα μέσα.

Είναι σίγουρο ότι η ζωή θα συνεχιστεί - όπως συνεχίστηκε και μετά την 11η Σεπτεμβρίου, στα χρόνια της αναταραχής του ΙΡΑ και παλιότερα εν μέσω πολέμων και βομβαρδισμών. Πάντα συνεχίζεται.

Όμως η τυφλή βία δε φέρνει ποτέ αποτέλεσμα. Αντίθετα τροφοδοτεί ένα φαύλο κύκλο - τα τρομοκρατικά χτυπήματα οδηγούν σε αντίδραση που εκφράζεται με βομβαρδισμούς και στοχοποίηση μειονοτήτων που με τη σειρά τους δημιουργεί νέους πρόσφυγες και καινούργιους εν δυνάμει τζιχαντιστές από τους στοχοποιημένους κ.ο.κ. Η τελευταία επίθεση με βαν σε μουσουλμάνους πιστούς έξω από τζαμί στο βόρειο Λονδίνο δείχνει ότι δεν θέλει πολύ να βρεθούν ισλαμόφοβοι τρελοί που θ' αποφασίσουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να επιτεθούν σε αθώους που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Αθώα θα είναι τα θύματα και από τις δύο πλευρές.

Γι' αυτό είναι απαραίτητο κάποιοι να μπουν προ των ευθυνών τους. Οι δηλώσεις των πολιτικών ότι η "βία δεν θα μας λυγίσει" - οι οποίες γίνονται με στρατιές ειδικών δυνάμεων και αστυνομικών γύρω-γύρω είναι το λιγότερο αστείες - θα είχε αξία αν το έλεγαν όλα τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων. Το ίδιο αστεία είναι και η αντίδραση της "αγκαλιάς": είναι προφανές ότι η τρομοκρατία δεν είναι μια "κακή σκέψη" και απαιτεί σχεδιασμό και αντίδραση. Και αυτό προφανώς δεν μπορεί να γίνει μαζικοί βομβαρδισμοί ούτε η γενική στοχοποίηση και τα πογκρόμ.
Κομμάτι της αντίδρασης όμως θα πρέπει να είναι το να ειπωθούν τα πράγματα με τ' όνομά τους: η τρομοκρατία δεν προέρχεται από τους οπαδούς της Γιουβέντους με αφορμή την ήταν στο τελικό του Champions League - έχει σχέση μ' ένα κομμάτι του Ισλάμ, το οποίο αγνοεί επιδεικτικά το ιερό του βιβλίο. Και η βάση της λύσης θα πρέπει να προέρχεται από το ίδιο Ισλάμ: τόσο τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης (που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούνται από ανθρώπους φιλήσυχους και νομοταγείς) όσο και τις κυβερνήσεις των ισλαμικών κρατών στις οποίες τέτοιες ακραίες απόψεις έχουν ευρεία αποδοχή. Οι δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να πάψουν να χαϊδεύουν ανελεύθερα καθεστώτα τα οποία τρέφουν την τρομοκρατία.
Όσο όλα αυτά δε συμβαίνουν, η λύση θα είναι πάντοτε μακρυά, οι επιθέσεις στις ατομικές μας ελευθερίες ακόμα μεγαλύτερες και ο κίνδυνος να βρεθούμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή πάντα κοντινός.