Αναρτήσεις
Διαβάζουμε στο "Πρώτο Θέμα" για την κόντρα που έχει ανάψει μεταξύ Γεωργιάδη και Κασιδιάρη. Αν ήμασταν σε άλλες εποχές θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει και πλάκα. Σήμερα απλώς προκαλεί λύπη:
Ο κ. Γεωργιάδης παίζει επιθετική άμυνα, εξαπολύοντας στον προσωπικό του αντίπαλο φραστικούς μύδρους όπως αυτοί που ακολουθούν: «Μάλλον την έχει ψωνίσει», «επειδή το περιστατικό με την κυρία Κανέλλη πήρε μεγάλη δημοσιότητα και αισθάνθηκε το πρόσωπο των ημερών, λίγο του τη σβούριξε», «έρχεται μονίμως στη Βουλή με σηκωμένα τα μανίκια λες και μπαίνει σε american bar, να μας πλακώσει όλους στο ξύλο», «είναι θρασύδειλος», «όποτε με βλέπει εξαφανίζεται για να μην απαντήσει στα ερωτήματα που του έχω θέσει».
Την 1η Οκτωβρίου ο κ. Γεωργιάδης διόρθωσε κάποιον συνομιλητή του στο Twitter σχετικά με τον Ηλία Κασιδιάρη γράφοντας: «Δεν είναι φασίστας, αλλά ναζί». Την ίδια ημέρα σε άλλο tweet εξήγησε περαιτέρω γιατί ο Ηλίας Κασιδιάρης αποφεύγει να τον αντιμετωπίσει: «Διάβασα στη Βουλή το άρθρο Κασιδιάρη και ακόμη ο ‘‘γενναίος’’ τρέχει». Το άρθρο στο οποίο αναφέρεται ο κ. Γεωργιάδης ήταν ένα κείμενο του κ. Κασιδιάρη με τίτλο «Ο Χίτλερ πέρα από την Ιστορία», το οποίο δημοσιεύτηκε στις 20 Απριλίου του 2011 στην εφημερίδα της Χ.Α. Ο κ. Κασιδιάρης υπέγραφε τότε ως «Γεωπόνος-Επιστήμων Τροφίμων και εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή».
Στο κείμενό του κατέθετε τη δική του ερμηνεία για την προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, χαρακτηρίζοντάς τον «πολιτικό ηγέτη, κοινωνικό αναμορφωτή και στρατηγική ιδιοφυΐα», κάποιον για τον οποίον «θα μπορούσαμε να ομιλούμε επί ώρες». Καθώς όμως ο χώρος της εφημερίδας ήταν περιορισμένος, ο κ. Κασιδιάρης περιορίζεται σε ορισμένες νύξεις για το ποιο θα ήταν το μέλλον «της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν σταματούσε την αναγεννητική πορεία του εθνικοσοσιαλισμού». Βασιζόμενος λοιπόν κατεξοχήν σε αυτό το άρθρο, ο κ. Γεωργιάδης παρουσίασε τον Ηλία Κασιδιάρη ως νοσταλγό του Χίτλερ και οπαδό του ναζισμού. Παραδόξως, η απάντηση του κ. Κασιδιάρη επ’ αυτού ήρθε σε ήπιους τόνους - ύποπτα ήπιους. Δεν μπήκε καν στον κόπο να θυμίσει στον κ. Γεωργιάδη ότι δεν πάει πολύς καιρός που υπερηφανευόταν πως αποκατέστησε την υπόληψη του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Επίσης, ο κ. Κασιδιάρης απέφυγε την παγίδα στην οποία πέφτουν κατά καιρούς άλλοι που καταλογίζουν απροκάλυπτες φιλοχουντικές τάσεις στον κ. Γεωργιάδη.
Σε όσους τον θεωρούν συνυπεύθυνο για την πρόσκληση που είχε απευθύνει σε κάθε ακροδεξιό στοιχείο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης, ο κ. Γεωργιάδης διακόπτει κάθε περαιτέρω συζήτηση λέγοντας απλώς: «Αυτά ο κ. Καρατζαφέρης τα έλεγε δέκα χρόνια πριν γνωριστούμε, πώς είναι δυνατόν να με αφορούν;». Αντί για όλα αυτά, ο κ. Κασιδιάρης αρκέστηκε να ειρωνευτεί τον νυν βουλευτή της Ν.Δ. και πρώην του ΛΑΟΣ σε τηλεοπτικό τους διαξιφισμό. «Και εσείς το κάνατε αυτό, κύριε Γεωργιάδη, μόνο που το κάνατε κατ’ ιδίαν», είπε ο κ. Κασιδιάρης, μισοαποκαλύπτοντας ότι ο κ. Γεωργιάδης είχε προσπαθήσει να προσεγγίσει με δικές του γέφυρες τον ακροδεξιό χώρο. Η αντίδρασή του, όμως, σε αυτόν τον υπαινιγμό ήταν άμεση και οξεία, χαρακτηρίζοντας τα λόγια του κ. Κασιδιάρη «λάσπη».
Ιδιαίτερα αφότου μεταπήδησε στη Νέα Δημοκρατία, ο κ. Γεωργιάδης προσπαθεί να αποποιηθεί οποιαδήποτε συνάφειά του με την άκρα Δεξιά, κάτι που, πιθανότατα, ερεθίζει ακόμη περισσότερο τον κ. Κασιδιάρη. Ο Αδωνις, ακόμη και ως στέλεχος του ΛΑΟΣ, ανέκαθεν έλεγε ότι αποτάσσεται μετά βδελυγμίας τον ολοκληρωτισμό και τις βίαιες πρακτικές που ενθαρρύνει η Χρυσή Αυγή. Ο μόνος άξονας συνεννόησής του με τη Χ.Α. θα μπορούσε να είναι ο πατριωτισμός - αλλά και αυτός υπό προϋποθέσεις. Ετσι, το μόνο σημείο που απομένει να ενώνει τους κυρίους Γεωργιάδη και Κασιδιάρη είναι η αποστροφή που και οι δύο νιώθουν για την Αριστερά, τους συνδικαλιστές («συνδικάφροι» είναι ο όρος που έχει εφεύρει ο κ. Γεωργιάδης) και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το περίεργο όμως είναι ότι με κάθε ευκαιρία καταλογίζουν ο ένας στον άλλον «φιλοσυριζισμό».
Ιδιαίτερα για το μεταναστευτικό ζήτημα, ο μεν κ. Κασιδιάρης κατηγόρησε τον κ. Γεωργιάδη ότι είναι «το δεξί χέρι του ΣΥΡΙΖΑ» επειδή υποστηρίζει τους χειρισμούς Δένδια, ο δε Αδωνις αντεπιτέθηκε στον κ. Κασιδιάρη και τη Χ.Α. καγχάζοντας προκλητικά ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μια νέα Συνιστώσα, τη Χρυσή Αυγή». Και παρόλο που ο 40χρονος κ. Γεωργιάδης είναι κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος του κ. Κασιδιάρη, φαίνεται πολύ πιο εξοικειωμένος με το Twitter. Συνέχισε λοιπόν να κεντρίζει τη Χ.Α. με ένα δηκτικό tweet στις 27/9: «Παλαιότερα έλεγα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χ.Α. λένε περίπου τα ίδια σε όλα πλην του Μεταναστευτικού. Πριν από λίγο στη Βουλή το μόνο κόμμα (ακόμη και το ΚΚΕ είπε όχι) που στήριξε την ένσταση αντισυνταγματικότητος του ΣΥΡΙΖΑ κατά των κέντρων φύλαξης λαθρομεταναστών ήταν η Χ.Α.».
Στο πρόσωπο του Αδωνη δεν μπορεί να διαβάσει κανείς τίποτα, καθώς καταφέρνει να παραμένει εντελώς ανέκφραστος όση ένταση κι αν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, ακόμη κι αν την έχει προκαλέσει ο ίδιος, κάτι που συνήθως συμβαίνει. Εξάλλου, το δικό του όπλο είναι η αμίμητη -και εκνευριστική όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος- στριγκιά φωνή του. Αντιθέτως, ο κ. Κασιδιάρης δείχνει μονίμως στα όρια της χειροδικίας: η στάση του σώματός του, το ατρόμητο στέρνο και το ανοιχτό πουκάμισο, ο μόνιμος μορφασμός που εκφράζει κάτι ανάμεσα σε ειρωνεία, απέχθεια και περιφρόνηση, ο τόνος της φωνής του που αφήνει διαρκώς υπόνοιες ότι η οργή μέσα του μόλις και μετά βίας συγκρατείται κ.λπ. Παρακολουθώντας κάποιος τις αντιπαραθέσεις Κασιδιάρη - Αδωνη τείνει να υποθέσει πως ο πρώτος ευχαρίστως θα χρησιμοποιούσε τις γροθιές του για να τονίσει τη δύναμη των επιχειρημάτων του. Ωστόσο, στο υποθετικό σενάριο ενός ξυλοδαρμού που από διαρκής απειλή θα γινόταν πράξη ο κ. Γεωργιάδης πιθανότατα θα τις έτρωγε από τον ρωμαλέο κ. Κασιδιάρη, ίσως έπαιρνε όμως κάτι που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί άριστα σε επίπεδο εντυπώσεων: ως θύμα της Χρυσής Αυγής και του Ηλία Κασιδιάρη, ο εξαιρετικά επικοινωνιακός Αδωνις θα ξεσήκωνε γενική κατακραυγή και θα έστρεφε τη βία πίσω στην πηγή της. Και αυτό, βέβαια, θα ήταν η άλλη όψη ενός λαϊκισμού, για τον οποίο ο κ. Γεωργιάδης κατηγορεί μονίμως τον κ. Κασιδιάρη. Διότι αν υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους δυο τους -εκτός από τον φθόνο που για κάποιους μη προφανείς λόγους τρέφει ο ένας για τον άλλον- είναι η έμφυτη ικανότητα που έχει ο καθένας να επινοεί επιτόπου επιχειρήματα για να στηρίξει τις κραυγές του. Ισως λοιπόν η λυσσαλέα κόντρα τους να οφείλεται εν μέρει σε μια υπόγεια συνειδητοποίηση ότι τελικά, όσο κι αν μισούν αυτή την ιδέα περισσότερο απ’ όσο μισούν ο ένας τον άλλον, ανάμεσά τους υπάρχουν ομοιότητες."
Και η ιστορία έχει συνέχεια - ένα απολαυστικό απόσπασμα από την τοποθέτηση Γεωργιάδη στην Βουλή για τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, ο άνθρωπος είναι "showman":
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Παρά την πρότερη εμπειρία, υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που πιστεύουν ότι υπάρχουν κοινωνικά αντανακλαστικά στα κόμματα της εγχώριας τρόικας. Υπάρχει όμως όντως κάτι τέτοιο ή είναι όνειρο θερινής νύχτας; O Γ.Δελαστίκ στο "Έθνος" κρίνει πως όχι και εξηγεί το γιατί: "
Ωραίο είναι για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων το υποτιθέμενο θρίλερ των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη με την τρόικα, αλλά τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. Κανένας Ελληνας δεν είναι πλέον τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως δεν θα υποχωρήσει άνευ όρων η ελληνική κυβέρνηση. Τα διασκεδαστικά σκετσάκια των αντιπαραθέσεων υπουργών - τροϊκανών θα αντικατασταθούν από μια «βαθυστόχαστη» και «δραματική» σύσκεψη των ηγετών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και ο γνωστός θίασος των πολιτικών αρχηγών που συγκυβερνούν θα δώσει τη λύση, παίρνοντας με «γενναιότητα» πάνω του τις ευθύνες για τον οικονομικό και κοινωνικό περαιτέρω εξανδραποδισμό των Ελλήνων. Κι έτσι θα ζήσουν αυτοί πολύ καλά κι εμείς πολύ χειρότερα.
Ο Αντώνης Σαμαράς ούτως ή άλλως συμφωνεί με οποιαδήποτε μέτρα του ζητήσει οποιοσδήποτε, αρκεί να συνεχίσει να κυβερνά. Βενιζέλος και Κουβέλης ό,τι και αν λένε κατά καιρούς, όσες «κόκκινες γραμμές» και αν διακηρύσσουν ότι βάζουν, είναι αγκιστρωμένα ψάρια που δεν έχουν περιθώριο επιλογής. Θα ψηφίζουν αδίστακτα τα πάντα! Ο λόγος είναι απλούστατος και πολιτικά ιδιοτελής: Αν ο Βενιζέλος πάρει το ΠΑΣΟΚ και φύγει από την κυβέρνηση, αναγκαστικά θα πάμε σε εκλογές. Αυτό θα σηματοδοτούσε την ολοκληρωτική καταστροφή και για τα τρία κυβερνητικά κόμματα. Η ΝΔ είναι ζήτημα αν θα έπιανε πάνω από το 20% των ψήφων, καθώς η δημοτικότητα του Αντ. Σαμαρά έχει καταρρεύσει αφού αποδείχθηκαν ψέματα όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις του και η διακυβέρνησή του είναι ακόμη πιο ολέθρια και από εκείνη του Γ. Παπανδρέου. Ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βαρύνεται βεβαίως με το έγκλημα της υπαγωγής της χώρας στο καθεστώς του Μνημονίου. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει τον Αντ. Σαμαρά από την εξαπάτηση των ψηφοφόρων της Δεξιάς με την αντιμνημονιακή στάση του, την οποία αποκήρυξε ο ίδιος και επισήμως μέσα στη γερμανική καγκελαρία ενώπιον των δημοσιογράφων, αλλά και πρωτίστως με την πολιτική που ακολουθεί ως πρωθυπουργός.
Σε καθόλου καλύτερη πολιτική μοίρα δεν βρίσκεται ο Ευ. Βενιζέλος. Σε ενδεχόμενες εκλογές, θεωρείται βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα πέσει κάτω από το 10% και δεν αποκλείεται καθόλου να μην είναι ούτε καν... τέταρτο κόμμα! Υπό τέτοιες συνθήκες ο Ευ. Βενιζέλος απειλείται πλέον σοβαρότατα να αναδειχθεί σε «Ζίγδη του ΠΑΣΟΚ», σε πολιτικό νεκροθάφτη δηλαδή του ιστορικού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οσο για τον Φώτη Κουβέλη, κανενός δεν θα λείψει αν πάει σπίτι του, αλλά με τη ΔΗΜΑΡ να φλερτάρει επικίνδυνα με το 3% τα υπόλοιπα και νεότερα στελέχη του κόμματος αυτού λογικό είναι να μη θέλουν με τίποτα εκλογές. Τόσα στελέχη της ΔΗΜΑΡ έχουν βολευτεί σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού που δεν έχουν προλάβει καν να τις ζεστάνουν. Οσον αφορά τους 17 βουλευτές της, αυτοί κι αν αγωνιούν μη χάσουν το αξίωμά τους.
Προτιμούν χίλιες φορές να ψηφίσουν με χέρια και με πόδια τα πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα για να παραμείνουν βουλευτές, έστω και αν δυο - τρεις συνάδελφοί τους τα καταψηφίσουν λόγω στοιχειώδους αριστερής συνείδησης, παρά να ξαναγίνουν εκλογές και να χάσουν οι περισσότεροι από αυτούς τις έδρες τους ή και όλοι, αν η ΔΗΜΑΡ δεν ξεπεράσει το φράγμα του 3%. Σε αντίθεση άλλωστε με τους φραστικούς λεονταρισμούς κάποιων από το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ δεν διστάζει από καιρό σε καιρό να διακηρύσσει ότι υπεράνω όλων είναι να μην ανατραπεί η κυβέρνηση.
Αλλωστε η ΔΗΜΑΡ έχει μόνο 17 βουλευτές, οπότε ούτε καν προστιθέμενοι στους αρχικούς (πριν τις αποχωρήσεις) 129 βουλευτές της ΝΔ δεν μπορούσαν να δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με άλλα λόγια γνωρίζουν ότι είναι... «λαθρεπιβάτες» της κυβερνητικής εξουσίας, την οποία θέλουν πάση θυσία να απολαύσουν, οπότε συμφωνούν από θέση αρχής με όλα όσα θέλει ο Αντώνης Σαμαράς και φροντίζουν να μην τον εξοργίσουν και τους διώξει από την κυβέρνηση."
"Ενα καρούμπαλο μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμο σε μια πολιτική
αντιπαράθεση - αρκεί να εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή. Ο Αδωνις
Γεωργιάδης θα πρέπει να καταριέται την τύχη του που το εξόγκωμα στο
κεφάλι του εξαφανίστηκε πριν από την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο
ελληνικό κοινοβούλιο. Εάν το περίφημο καρούμπαλο εξακολουθούσε να κοσμεί
το κρανίο του, ο Αδωνις θα το είχε αξιοποιήσει, θα το είχε μετατρέψει
σε κανονική μπάλα κανονιού εναντίον του Ηλία Κασιδιάρη - μεταφορικά
μιλώντας. Η ιστορία της κόντρας ανάμεσα στους δύο βουλευτές είναι
λίγο-πολύ η ιστορία αυτού του καρούμπαλου. «Ενας σωματώδης νεαρός με όψη
μπράβου μού έριξε εντελώς ξαφνικά και απρόκλητα μια κουτουλιά στο
κεφάλι προκαλώντας μου ζάλη» έγραφε ο κ. Γεωργιάδης τον Μάρτιο του 2010,
καταγγέλλοντας στο forum της ιστοσελίδας του ένα επεισόδιο που είχε
συμβεί το καλοκαίρι του 2009 στην πλατεία Αττικής. Τότε ο ίδιος ήταν
βουλευτής και διακεκριμένος στέλεχος του ΛΑΟΣ και το μόνο στοιχείο
σχετικά με τον δράστη της επίθεσης ήταν ότι ανήκε στη Χρυσή Αυγή. Τον
Ιούνιο του 2012, τρία χρόνια μετά το συμβάν, ο βουλευτής πλέον της Νέας
Δημοκρατίας κ. Γεωργιάδης αποκάλυπτε την ταυτότητα του έως τότε ανώνυμου
«κουτουλοφόρου»: επρόκειτο για τον Ηλία Κασιδιάρη, τα χαστούκια του
οποίου στη Λιάνα Κανέλλη είχαν μόλις προκαλέσει σεισμό στη δημόσια ζωή.
Εν μέσω εκείνου του τρομερού σάλου, ο Αδωνις έσπευσε να προσθέσει ο
ίδιος το όνομά του στη λίστα των πολιτικών προσώπων που υποστήριζαν πως
είχαν γευτεί τη βία από τα χέρια -ή το κεφάλι- του νεοφώτιστου
Χρυσαυγίτη βουλευτή. Ο κ. Κασιδιάρης επανειλημμένα απέρριψε ως
ανυπόστατους και συκοφαντικούς τους σχετικούς ισχυρισμούς, διατηρώντας
όμως την ίδια θρασεία στάση απέναντι στους εκάστοτε συνομιλητές του και
ιδιαίτερα στον κ. Γεωργιάδη. Τους τελευταίους μήνες, όποια κι αν είναι η
τηλεοπτική συγκυρία που τους αναγκάζει να συναντηθούν, όποια κι αν
είναι η αφορμή, το στούντιο μετατρέπεται σε ρινγκ για δύο: Αδωνις
εναντίον Κασιδιάρη, σε έναν αγώνα μποξ χωρίς έλεος και κανόνες.
Ο κ. Γεωργιάδης παίζει επιθετική άμυνα, εξαπολύοντας στον προσωπικό του αντίπαλο φραστικούς μύδρους όπως αυτοί που ακολουθούν: «Μάλλον την έχει ψωνίσει», «επειδή το περιστατικό με την κυρία Κανέλλη πήρε μεγάλη δημοσιότητα και αισθάνθηκε το πρόσωπο των ημερών, λίγο του τη σβούριξε», «έρχεται μονίμως στη Βουλή με σηκωμένα τα μανίκια λες και μπαίνει σε american bar, να μας πλακώσει όλους στο ξύλο», «είναι θρασύδειλος», «όποτε με βλέπει εξαφανίζεται για να μην απαντήσει στα ερωτήματα που του έχω θέσει».
Την 1η Οκτωβρίου ο κ. Γεωργιάδης διόρθωσε κάποιον συνομιλητή του στο Twitter σχετικά με τον Ηλία Κασιδιάρη γράφοντας: «Δεν είναι φασίστας, αλλά ναζί». Την ίδια ημέρα σε άλλο tweet εξήγησε περαιτέρω γιατί ο Ηλίας Κασιδιάρης αποφεύγει να τον αντιμετωπίσει: «Διάβασα στη Βουλή το άρθρο Κασιδιάρη και ακόμη ο ‘‘γενναίος’’ τρέχει». Το άρθρο στο οποίο αναφέρεται ο κ. Γεωργιάδης ήταν ένα κείμενο του κ. Κασιδιάρη με τίτλο «Ο Χίτλερ πέρα από την Ιστορία», το οποίο δημοσιεύτηκε στις 20 Απριλίου του 2011 στην εφημερίδα της Χ.Α. Ο κ. Κασιδιάρης υπέγραφε τότε ως «Γεωπόνος-Επιστήμων Τροφίμων και εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή».
Στο κείμενό του κατέθετε τη δική του ερμηνεία για την προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, χαρακτηρίζοντάς τον «πολιτικό ηγέτη, κοινωνικό αναμορφωτή και στρατηγική ιδιοφυΐα», κάποιον για τον οποίον «θα μπορούσαμε να ομιλούμε επί ώρες». Καθώς όμως ο χώρος της εφημερίδας ήταν περιορισμένος, ο κ. Κασιδιάρης περιορίζεται σε ορισμένες νύξεις για το ποιο θα ήταν το μέλλον «της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν σταματούσε την αναγεννητική πορεία του εθνικοσοσιαλισμού». Βασιζόμενος λοιπόν κατεξοχήν σε αυτό το άρθρο, ο κ. Γεωργιάδης παρουσίασε τον Ηλία Κασιδιάρη ως νοσταλγό του Χίτλερ και οπαδό του ναζισμού. Παραδόξως, η απάντηση του κ. Κασιδιάρη επ’ αυτού ήρθε σε ήπιους τόνους - ύποπτα ήπιους. Δεν μπήκε καν στον κόπο να θυμίσει στον κ. Γεωργιάδη ότι δεν πάει πολύς καιρός που υπερηφανευόταν πως αποκατέστησε την υπόληψη του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Επίσης, ο κ. Κασιδιάρης απέφυγε την παγίδα στην οποία πέφτουν κατά καιρούς άλλοι που καταλογίζουν απροκάλυπτες φιλοχουντικές τάσεις στον κ. Γεωργιάδη.
Σε όσους τον θεωρούν συνυπεύθυνο για την πρόσκληση που είχε απευθύνει σε κάθε ακροδεξιό στοιχείο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης, ο κ. Γεωργιάδης διακόπτει κάθε περαιτέρω συζήτηση λέγοντας απλώς: «Αυτά ο κ. Καρατζαφέρης τα έλεγε δέκα χρόνια πριν γνωριστούμε, πώς είναι δυνατόν να με αφορούν;». Αντί για όλα αυτά, ο κ. Κασιδιάρης αρκέστηκε να ειρωνευτεί τον νυν βουλευτή της Ν.Δ. και πρώην του ΛΑΟΣ σε τηλεοπτικό τους διαξιφισμό. «Και εσείς το κάνατε αυτό, κύριε Γεωργιάδη, μόνο που το κάνατε κατ’ ιδίαν», είπε ο κ. Κασιδιάρης, μισοαποκαλύπτοντας ότι ο κ. Γεωργιάδης είχε προσπαθήσει να προσεγγίσει με δικές του γέφυρες τον ακροδεξιό χώρο. Η αντίδρασή του, όμως, σε αυτόν τον υπαινιγμό ήταν άμεση και οξεία, χαρακτηρίζοντας τα λόγια του κ. Κασιδιάρη «λάσπη».
Ιδιαίτερα αφότου μεταπήδησε στη Νέα Δημοκρατία, ο κ. Γεωργιάδης προσπαθεί να αποποιηθεί οποιαδήποτε συνάφειά του με την άκρα Δεξιά, κάτι που, πιθανότατα, ερεθίζει ακόμη περισσότερο τον κ. Κασιδιάρη. Ο Αδωνις, ακόμη και ως στέλεχος του ΛΑΟΣ, ανέκαθεν έλεγε ότι αποτάσσεται μετά βδελυγμίας τον ολοκληρωτισμό και τις βίαιες πρακτικές που ενθαρρύνει η Χρυσή Αυγή. Ο μόνος άξονας συνεννόησής του με τη Χ.Α. θα μπορούσε να είναι ο πατριωτισμός - αλλά και αυτός υπό προϋποθέσεις. Ετσι, το μόνο σημείο που απομένει να ενώνει τους κυρίους Γεωργιάδη και Κασιδιάρη είναι η αποστροφή που και οι δύο νιώθουν για την Αριστερά, τους συνδικαλιστές («συνδικάφροι» είναι ο όρος που έχει εφεύρει ο κ. Γεωργιάδης) και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το περίεργο όμως είναι ότι με κάθε ευκαιρία καταλογίζουν ο ένας στον άλλον «φιλοσυριζισμό».
Ιδιαίτερα για το μεταναστευτικό ζήτημα, ο μεν κ. Κασιδιάρης κατηγόρησε τον κ. Γεωργιάδη ότι είναι «το δεξί χέρι του ΣΥΡΙΖΑ» επειδή υποστηρίζει τους χειρισμούς Δένδια, ο δε Αδωνις αντεπιτέθηκε στον κ. Κασιδιάρη και τη Χ.Α. καγχάζοντας προκλητικά ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μια νέα Συνιστώσα, τη Χρυσή Αυγή». Και παρόλο που ο 40χρονος κ. Γεωργιάδης είναι κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος του κ. Κασιδιάρη, φαίνεται πολύ πιο εξοικειωμένος με το Twitter. Συνέχισε λοιπόν να κεντρίζει τη Χ.Α. με ένα δηκτικό tweet στις 27/9: «Παλαιότερα έλεγα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χ.Α. λένε περίπου τα ίδια σε όλα πλην του Μεταναστευτικού. Πριν από λίγο στη Βουλή το μόνο κόμμα (ακόμη και το ΚΚΕ είπε όχι) που στήριξε την ένσταση αντισυνταγματικότητος του ΣΥΡΙΖΑ κατά των κέντρων φύλαξης λαθρομεταναστών ήταν η Χ.Α.».
Στο πρόσωπο του Αδωνη δεν μπορεί να διαβάσει κανείς τίποτα, καθώς καταφέρνει να παραμένει εντελώς ανέκφραστος όση ένταση κι αν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, ακόμη κι αν την έχει προκαλέσει ο ίδιος, κάτι που συνήθως συμβαίνει. Εξάλλου, το δικό του όπλο είναι η αμίμητη -και εκνευριστική όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος- στριγκιά φωνή του. Αντιθέτως, ο κ. Κασιδιάρης δείχνει μονίμως στα όρια της χειροδικίας: η στάση του σώματός του, το ατρόμητο στέρνο και το ανοιχτό πουκάμισο, ο μόνιμος μορφασμός που εκφράζει κάτι ανάμεσα σε ειρωνεία, απέχθεια και περιφρόνηση, ο τόνος της φωνής του που αφήνει διαρκώς υπόνοιες ότι η οργή μέσα του μόλις και μετά βίας συγκρατείται κ.λπ. Παρακολουθώντας κάποιος τις αντιπαραθέσεις Κασιδιάρη - Αδωνη τείνει να υποθέσει πως ο πρώτος ευχαρίστως θα χρησιμοποιούσε τις γροθιές του για να τονίσει τη δύναμη των επιχειρημάτων του. Ωστόσο, στο υποθετικό σενάριο ενός ξυλοδαρμού που από διαρκής απειλή θα γινόταν πράξη ο κ. Γεωργιάδης πιθανότατα θα τις έτρωγε από τον ρωμαλέο κ. Κασιδιάρη, ίσως έπαιρνε όμως κάτι που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί άριστα σε επίπεδο εντυπώσεων: ως θύμα της Χρυσής Αυγής και του Ηλία Κασιδιάρη, ο εξαιρετικά επικοινωνιακός Αδωνις θα ξεσήκωνε γενική κατακραυγή και θα έστρεφε τη βία πίσω στην πηγή της. Και αυτό, βέβαια, θα ήταν η άλλη όψη ενός λαϊκισμού, για τον οποίο ο κ. Γεωργιάδης κατηγορεί μονίμως τον κ. Κασιδιάρη. Διότι αν υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους δυο τους -εκτός από τον φθόνο που για κάποιους μη προφανείς λόγους τρέφει ο ένας για τον άλλον- είναι η έμφυτη ικανότητα που έχει ο καθένας να επινοεί επιτόπου επιχειρήματα για να στηρίξει τις κραυγές του. Ισως λοιπόν η λυσσαλέα κόντρα τους να οφείλεται εν μέρει σε μια υπόγεια συνειδητοποίηση ότι τελικά, όσο κι αν μισούν αυτή την ιδέα περισσότερο απ’ όσο μισούν ο ένας τον άλλον, ανάμεσά τους υπάρχουν ομοιότητες."
Και η ιστορία έχει συνέχεια - ένα απολαυστικό απόσπασμα από την τοποθέτηση Γεωργιάδη στην Βουλή για τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, ο άνθρωπος είναι "showman":
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Παρά την πρότερη εμπειρία, υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που πιστεύουν ότι υπάρχουν κοινωνικά αντανακλαστικά στα κόμματα της εγχώριας τρόικας. Υπάρχει όμως όντως κάτι τέτοιο ή είναι όνειρο θερινής νύχτας; O Γ.Δελαστίκ στο "Έθνος" κρίνει πως όχι και εξηγεί το γιατί: "
Ωραίο είναι για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων το υποτιθέμενο θρίλερ των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη με την τρόικα, αλλά τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. Κανένας Ελληνας δεν είναι πλέον τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως δεν θα υποχωρήσει άνευ όρων η ελληνική κυβέρνηση. Τα διασκεδαστικά σκετσάκια των αντιπαραθέσεων υπουργών - τροϊκανών θα αντικατασταθούν από μια «βαθυστόχαστη» και «δραματική» σύσκεψη των ηγετών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και ο γνωστός θίασος των πολιτικών αρχηγών που συγκυβερνούν θα δώσει τη λύση, παίρνοντας με «γενναιότητα» πάνω του τις ευθύνες για τον οικονομικό και κοινωνικό περαιτέρω εξανδραποδισμό των Ελλήνων. Κι έτσι θα ζήσουν αυτοί πολύ καλά κι εμείς πολύ χειρότερα.
Ο Αντώνης Σαμαράς ούτως ή άλλως συμφωνεί με οποιαδήποτε μέτρα του ζητήσει οποιοσδήποτε, αρκεί να συνεχίσει να κυβερνά. Βενιζέλος και Κουβέλης ό,τι και αν λένε κατά καιρούς, όσες «κόκκινες γραμμές» και αν διακηρύσσουν ότι βάζουν, είναι αγκιστρωμένα ψάρια που δεν έχουν περιθώριο επιλογής. Θα ψηφίζουν αδίστακτα τα πάντα! Ο λόγος είναι απλούστατος και πολιτικά ιδιοτελής: Αν ο Βενιζέλος πάρει το ΠΑΣΟΚ και φύγει από την κυβέρνηση, αναγκαστικά θα πάμε σε εκλογές. Αυτό θα σηματοδοτούσε την ολοκληρωτική καταστροφή και για τα τρία κυβερνητικά κόμματα. Η ΝΔ είναι ζήτημα αν θα έπιανε πάνω από το 20% των ψήφων, καθώς η δημοτικότητα του Αντ. Σαμαρά έχει καταρρεύσει αφού αποδείχθηκαν ψέματα όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις του και η διακυβέρνησή του είναι ακόμη πιο ολέθρια και από εκείνη του Γ. Παπανδρέου. Ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βαρύνεται βεβαίως με το έγκλημα της υπαγωγής της χώρας στο καθεστώς του Μνημονίου. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει τον Αντ. Σαμαρά από την εξαπάτηση των ψηφοφόρων της Δεξιάς με την αντιμνημονιακή στάση του, την οποία αποκήρυξε ο ίδιος και επισήμως μέσα στη γερμανική καγκελαρία ενώπιον των δημοσιογράφων, αλλά και πρωτίστως με την πολιτική που ακολουθεί ως πρωθυπουργός.
Σε καθόλου καλύτερη πολιτική μοίρα δεν βρίσκεται ο Ευ. Βενιζέλος. Σε ενδεχόμενες εκλογές, θεωρείται βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα πέσει κάτω από το 10% και δεν αποκλείεται καθόλου να μην είναι ούτε καν... τέταρτο κόμμα! Υπό τέτοιες συνθήκες ο Ευ. Βενιζέλος απειλείται πλέον σοβαρότατα να αναδειχθεί σε «Ζίγδη του ΠΑΣΟΚ», σε πολιτικό νεκροθάφτη δηλαδή του ιστορικού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οσο για τον Φώτη Κουβέλη, κανενός δεν θα λείψει αν πάει σπίτι του, αλλά με τη ΔΗΜΑΡ να φλερτάρει επικίνδυνα με το 3% τα υπόλοιπα και νεότερα στελέχη του κόμματος αυτού λογικό είναι να μη θέλουν με τίποτα εκλογές. Τόσα στελέχη της ΔΗΜΑΡ έχουν βολευτεί σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού που δεν έχουν προλάβει καν να τις ζεστάνουν. Οσον αφορά τους 17 βουλευτές της, αυτοί κι αν αγωνιούν μη χάσουν το αξίωμά τους.
Προτιμούν χίλιες φορές να ψηφίσουν με χέρια και με πόδια τα πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα για να παραμείνουν βουλευτές, έστω και αν δυο - τρεις συνάδελφοί τους τα καταψηφίσουν λόγω στοιχειώδους αριστερής συνείδησης, παρά να ξαναγίνουν εκλογές και να χάσουν οι περισσότεροι από αυτούς τις έδρες τους ή και όλοι, αν η ΔΗΜΑΡ δεν ξεπεράσει το φράγμα του 3%. Σε αντίθεση άλλωστε με τους φραστικούς λεονταρισμούς κάποιων από το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ δεν διστάζει από καιρό σε καιρό να διακηρύσσει ότι υπεράνω όλων είναι να μην ανατραπεί η κυβέρνηση.
Αλλωστε η ΔΗΜΑΡ έχει μόνο 17 βουλευτές, οπότε ούτε καν προστιθέμενοι στους αρχικούς (πριν τις αποχωρήσεις) 129 βουλευτές της ΝΔ δεν μπορούσαν να δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με άλλα λόγια γνωρίζουν ότι είναι... «λαθρεπιβάτες» της κυβερνητικής εξουσίας, την οποία θέλουν πάση θυσία να απολαύσουν, οπότε συμφωνούν από θέση αρχής με όλα όσα θέλει ο Αντώνης Σαμαράς και φροντίζουν να μην τον εξοργίσουν και τους διώξει από την κυβέρνηση."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου