Αναρτήσεις
Είδηση: Οι ελληνικές τράπεζες έχουν τα τελευταία χρόνια φτιάξει τον εξής μηχανισμό, που λόγω της κρίσης έχει πάρει μπροστά για τα καλά: Με σκοπό την αναζήτηση ρευστότητας έχουν ιδρύσει άλλες θυγατρικές εταιρείες, υπό τον γενικό χαρακτηρισμό «χαρτοφυλάκια εγγυήσεων» και εταιρείες «ειδικού σκοπού» με το 51% των μετοχών να ανήκει υποχρεωτικά στη μητρική. Πωλούν σε αυτές, ουσιαστικά στον εαυτό τους, τις προβληματικές συμβάσεις δανείων πελατών τους.
Αυτές οι εταιρείες αναζητούν άλλες τράπεζες ή θεσμικούς επενδυτές που θα αγοράσουν τις συμβάσεις αυτές με σκοπό να ενισχυθεί η ρευστότητα της τράπεζας από την οποία πήρε το δάνειο αυτός που πλέον αδυνατεί να πληρώσει.
Κι έτσι, η ξένη εταιρεία, το «χαρτοφυλάκιο εγγυήσεων» δηλαδή, αποκτά το δικαίωμα να εισπράξει τις απαιτήσεις της τράπεζας. Το σκηνικό είναι γνωστό στους οικονομικούς κύκλους, αλλά όχι στους καταναλωτές που παραλαμβάνουν έγγραφα απαιτήσεων από εταιρείες με ξενικούς τίτλους και έδρες στο Λονδίνο ή αλλού.
Μέχρι τώρα όλα φαίνονται νόμιμα. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ναι μεν η μεταβίβαση της διεκδίκησης σε τρίτο πρόσωπο περιλαμβάνεται στα ψιλά γράμματα των συμβάσεων, αλλά όταν η τράπεζα προχωρήσει στη μεταβίβαση οφείλει να ενημερώνει εγγράφως τον καταναλωτή, κάτι που δεν γίνεται. Κι έτσι ο πελάτης που βρέθηκε στη δύσκολη στιγμή, ενημερώνεται ξαφνικά ότι δεν χρωστάει στην Ελλάδα αλλά στην Αγγλία...
Πρόκειται για εταιρείες που υπάγονται σε ειδικά φορολογικά καθεστώτα και νομικά συστήματα. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειες της λειτουργίας αυτών των εταιρειών για τους Ελληνες δανειολήπτες είναι η εξής: Για παράδειγμα, κάποιος για δάνειο 30.000 ευρώ έχει υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του και αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε δόση, ας πούμε, 600 ευρώ τον μήνα λόγω της αποδεδειγμένης μείωσης των αποδοχών του οι οποίες μειώθηκαν στα 1.200 ευρώ μηνιαίως. Τότε, βάσει εσωτερικής εγκυκλίου μιας ιδιωτικής τράπεζας, η οποία στηρίζεται σε γενικότερη οδηγία της Τραπέζης της Ελλάδος, απολαμβάνει το δικαίωμα να μην πληρώνει περισσότερα από το 40% του ετήσιου εισοδήματός του για στεγαστικά προϊόντα.
Σε περίπτωση καταναλωτικών το ποσοστό είναι μικρότερο, 30%, καθώς η έκθεση της τράπεζας σε κίνδυνο είναι μεγαλύτερη. Κάτι που ακούγεται σχετικώς δίκαιο. Στην περίπτωση, όμως, που το αίτημα διεκδικείται να ικανοποιηθεί από εταιρεία που λειτουργεί υπό το βρετανικό, φέρ' ειπείν, νομικό καθεστώς, τότε η ίδια δεν είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί την οποιαδήποτε εγκύκλιο. Δηλαδή, η ξένη εταιρεία δεν θα μειώσει τις απαιτήσεις της στην περίπτωση των κουρεμένων αποδοχών του Ελληνα δανειολήπτη, όπως θα έκανε μια ελληνική.
Αυτή την περίοδο, οι εταιρείες που έχουν ιδρύσει όλες οι ελληνικές τράπεζες είναι περίπου είκοσι. Σύμφωνα με λίστα που κυκλοφορεί ευρέως στα ονόματά τους παρουσιάζονται βασικές ομοιότητες και ελάχιστες διαφοροποιήσεις- έχουν έδρα το ίδιο κτίριο αλλά και τον ίδιο όροφο στο Λονδίνο («όνομα εταιρείας», Fifth Floor 6, Broad Street Place). Πρόσφατα μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα, που έχει ιδρύσει αρκετές από αυτές, «πούλησε» 4.500 συμβάσεις δανείων σε θυγατρικές της, κάτι που έφερε στα ταμεία της περίπου 800 εκατ. ευρώ ζεστό χρήμα. Εννοείται ότι οι 4.500 συμβάσεις είναι υπερπολλαπλάσιας αξίας.
Στις συμβάσεις που υπογράφει ο δανειολήπτης με τις τράπεζες αναφέρεται σαφώς ότι τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διατηρούν το δικαίωμα να εκχωρήσουν σε τρίτους την είσπραξη των απαιτήσεών τους. Σύμφωνα με νομικούς κύκλους, οι πελάτες έχουν κάθε δικαίωμα να μην υπογράψουν τον συγκεκριμένο όρο στη σύμβασή τους με την τράπεζα. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να κατορθώσει κάποιος να εντοπίσει αυτόν τον όρο μέσα στο σχοινοτενές συμβόλαιο.
Σχόλιο: Ενώ οι μισθοί στην χώρα μας είναι σε επίπεδα 2003 (διαβάστε εδώ αναλυτικά) και χιλιάδες νοικοκυριά είναι στο κόκκινο, οι τράπεζες εκμεταλλευόμενοι νομικά κενά, την απουσία κρατικού ελέγχου (παρά τις συνεχείς οικονομικές "ενέσεις" που δέχονται από το κράτος όπως έχουμε επισημάνει εδώ) καθώς και την αφέλεια/ανάγκη των δανειοληπτών έχει βρει καινούργια φάμπρικα κέρδους - που παρουσιάζεται στο παραπάνω ρεπορτάζ.
Η πρακτική βέβαια δεν είναι παράνομη. Δείχνει όμως καθαρά την αναλγησία που έχουν ακόμα και κρατικές τράπεζες και τη διάθεση για παράκαμψη της εθνικής νομοθεσίας (την οποία βέβαια χρησιμοποιούν κατά το δοκούν) προκειμένου να "στραγγαλίσουν" τους χρεωμένους σ' αυτούς πολίτες: Οι τράπεζες βέβαια δεν το βλέπουν έτσι (και σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας και αγοράς έχουν δίκιο), αλλά από την άλλη πολλές φορές ο τραπεζικός δανεισμός είναι μονόδρομος (βλ. στεγαστικά δάνεια, δάνεια για στήσιμο επιχειρήσεων κ.ο.κ). Έτσι η προστασία του δανειολήπτη αποκτάει και τον χαρακτήρα υποχρέωσης του κράτους, το οποίο σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης έχει υποχρέωση να προστατέψει τους πολίτες της, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που έχει αποκτήσει με την χρηματοδότηση των τόσων δις ευρώ ώστε οι τράπεζες να λειτουργούν "ηθικά" στα πλαίσια των σημερινών καταστάσεων. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει εξάλλου από την πλευρά του.
Από την άλλη υπάρχει και η προσωπική ευθύνη. Ο καθένας από μας πρέπει να προσέχει που βάζει την υπογραφή του, διαβάζοντας τους όρους του "συμβολαίου" που συνάπτει με τις τράπεζες και παρακάπτοντας εκείνους που μπορεί. Το παράδειγμα του ρεπορτάζ (όπου δείχνει ότι το μείζον πρόβλημα της πώλησης δανείων σε άλλους οργανισμούς μπορεί να παρακαμφθεί), πρέπει να ληφθεί απ' όλους μας υπόψιν. Λίγη προσοχή δε βλάπτει.
(14/8/2013: Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας "Έθνος" και κατά τις εκτιμήσεις της αγοράς αυτή τη στιγμή ένα στα τέσσερα δάνεια βρίσκονται στο «κόκκινο» και σύντομα το ποσοστό των υποχρεώσεων που δεν θα εξυπηρετούνται θα ξεπεράσει το 30%. Πληροφορίεςαναφέρουν ότι πρόσφατα μεγάλο fund του εξωτερικού κατάθεσε πρόταση σε μία από τις σημαντικότερες ελληνικές τράπεζες για να εξαγοράσει ένα μεγάλο μέρος των στεγαστικών της δανείων στο 30% της αξίας τους. Δηλαδή, για κάθε 100 ευρώ δανείου, να δώσει 30 ευρώ και να αναλάβει το δανειακό χαρτοφυλάκιο.
Ανάλογες προτάσεις έχουν γίνει και σ’ άλλες τράπεζες που θέλουν να ξεφορτωθούν χιλιάδες «κόκκινα» δάνεια, δίνοντάς τα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Τα distress funds έχουν μπει δυναμικά στην ελληνική αγορά και στοχεύουν στην απόκτηση, κυρίως στεγαστικών, δανείων σχεδόν… τσάμπα. Ο σχετικός τιμοκατάλογος των distress funds αναφέρει ότι τα δάνεια που διαθέτουν εξασφαλίσεις ακινήτων μπορούν να πουληθούν στο 30-40% της αξίας τους, ενώ όσα δεν έχουν τέτοιες εξασφαλίσεις «πωλούνται» ακόμα και στο 10%. Ετσι, τα στεγαστικά που έχουν δοθεί με προσημειώσεις ακινήτων θεωρούνται τα καλύτερα στο χαρτοφυλάκιο των τραπεζών, ακόμα κι αν δεν εξυπηρετούνται κανονικά, αφού οι μπορούν να προσελκύσουν ξένους επενδυτές που θεωρούν ότι μπορούν να εισπράξουν ποσά μεγαλύτερα του κεφαλαίου που δαπάνησαν για την αγορά του δανείου. Ακόμα κι αν δεν πετύχουν το στόχο τους, όμως, θα παραμείνουν στην κατοχή τους ακίνητα με σαφώς μεγαλύτερη αξία. Παράλληλα, οι fund managers φέρονται να έχουν βάλει στο μάτι και τα λεγόμενα «καλά» δάνεια, κυρίως αυτά που έχουν δοθεί στο χώρο της ναυτιλίας και του τουρισμού.
Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει με όσους δουν το δάνειό τους – κυρίως τα στεγαστικά όπου δεν προβλέπεται όρος αλλαγής κατόχου – να περνά στην κατοχή ενός ξένου fund; Το δάνειο θα εξακολουθεί να το διαχειρίζεται η εκάστοτε τράπεζα, αλλά αυτή τη φορά θα το κάνει για λογαριασμό του fund και οι πιέσεις θα αυξηθούν στον μέγιστο βαθμό και η όποια κοινωνική ανοχή θα εξαφανιστεί μπροστά στη εισπρακτική λογική. Αν, μάλιστα, το 2014 απελευθερωθούν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα, αφού εκτιμάται πως υπάρχουν περίπου 150.000 κατασχέσεις. Στα δικαστήρια της Αττικής, άλλωστε, σύμφωνα πάντα με το «Εθνος», έγιναν οι πρώτες αγωγές ξένων εταιριών κατά δανειοληπτών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το δάνειό τους.)
Και για να μην ξεχνιόμαστε... "Το Συμβούλιο της Ε.Ε. της 25ης Μαρτίου, το οποίο άλλωστε έγινε σε μία συμβολική ημερομηνία, εορτή απελευθέρωσης, αναμένεται να απελευθερώσει τις νέες δυνάμεις της Ευρώπης απέναντι στις αγορές και να περάσουμε από την οικονομική παγκοσμιοποίηση στην πολιτική ενοποίηση. Απαιτείται να οικοδομηθεί μία παγκόσμια νέου τύπου διακυβέρνηση και η Ελλάδα θα πρέπει να είναι παρούσα σε αυτό το νέο κόσμο", είπε ο "σοφός Ινδιάνος" (δείτε εδώ για τον λέμε Ινδιάνο), υπουργός Επικρατείας της χώρας μας, Χάρης Παμπούκης. Αλήθεια πως γίνεται μια "παγκόσμια διακυβέρνηση" να "απελευθερώνει δυνάμεις"; Πως γίνεται η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από τις εθνικές κυβερνήσεις στο κονκλάβιο των Βρυξελλών να είναι ίση με την λέξη "ελευθερία"; Και τέλος πως είμαστε εμείς ως χώρα παρόντες, όταν καθόμαστε στην γωνία, σαν "κακοί μαθητές"; Κύριε Παμπούκη, η πολιτική ενοποίηση δε γίνεται με το ζόρι. Και πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε χώρες που έχουν κοινούς στόχους, κοινά ιδανικά, κοινό παρελθόν και κοινά συμφέροντα. Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει μέσα στην Ε.Ε. Βέβαια σε άλλες εποχές αυτές οι δηλώσεις θα είχαν κάνει πάταγο. Στα χάλια όμως που βρισκόμαστε, περνάνε στα ψιλά - Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος (μαζί με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) της σημερινής κατάστασης που ζούμε.
Πηγή είδησης: "Ελευθεροτυπία"
Αυτές οι εταιρείες αναζητούν άλλες τράπεζες ή θεσμικούς επενδυτές που θα αγοράσουν τις συμβάσεις αυτές με σκοπό να ενισχυθεί η ρευστότητα της τράπεζας από την οποία πήρε το δάνειο αυτός που πλέον αδυνατεί να πληρώσει.
Κι έτσι, η ξένη εταιρεία, το «χαρτοφυλάκιο εγγυήσεων» δηλαδή, αποκτά το δικαίωμα να εισπράξει τις απαιτήσεις της τράπεζας. Το σκηνικό είναι γνωστό στους οικονομικούς κύκλους, αλλά όχι στους καταναλωτές που παραλαμβάνουν έγγραφα απαιτήσεων από εταιρείες με ξενικούς τίτλους και έδρες στο Λονδίνο ή αλλού.
Μέχρι τώρα όλα φαίνονται νόμιμα. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ναι μεν η μεταβίβαση της διεκδίκησης σε τρίτο πρόσωπο περιλαμβάνεται στα ψιλά γράμματα των συμβάσεων, αλλά όταν η τράπεζα προχωρήσει στη μεταβίβαση οφείλει να ενημερώνει εγγράφως τον καταναλωτή, κάτι που δεν γίνεται. Κι έτσι ο πελάτης που βρέθηκε στη δύσκολη στιγμή, ενημερώνεται ξαφνικά ότι δεν χρωστάει στην Ελλάδα αλλά στην Αγγλία...
Πρόκειται για εταιρείες που υπάγονται σε ειδικά φορολογικά καθεστώτα και νομικά συστήματα. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειες της λειτουργίας αυτών των εταιρειών για τους Ελληνες δανειολήπτες είναι η εξής: Για παράδειγμα, κάποιος για δάνειο 30.000 ευρώ έχει υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του και αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε δόση, ας πούμε, 600 ευρώ τον μήνα λόγω της αποδεδειγμένης μείωσης των αποδοχών του οι οποίες μειώθηκαν στα 1.200 ευρώ μηνιαίως. Τότε, βάσει εσωτερικής εγκυκλίου μιας ιδιωτικής τράπεζας, η οποία στηρίζεται σε γενικότερη οδηγία της Τραπέζης της Ελλάδος, απολαμβάνει το δικαίωμα να μην πληρώνει περισσότερα από το 40% του ετήσιου εισοδήματός του για στεγαστικά προϊόντα.
Σε περίπτωση καταναλωτικών το ποσοστό είναι μικρότερο, 30%, καθώς η έκθεση της τράπεζας σε κίνδυνο είναι μεγαλύτερη. Κάτι που ακούγεται σχετικώς δίκαιο. Στην περίπτωση, όμως, που το αίτημα διεκδικείται να ικανοποιηθεί από εταιρεία που λειτουργεί υπό το βρετανικό, φέρ' ειπείν, νομικό καθεστώς, τότε η ίδια δεν είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί την οποιαδήποτε εγκύκλιο. Δηλαδή, η ξένη εταιρεία δεν θα μειώσει τις απαιτήσεις της στην περίπτωση των κουρεμένων αποδοχών του Ελληνα δανειολήπτη, όπως θα έκανε μια ελληνική.
Αυτή την περίοδο, οι εταιρείες που έχουν ιδρύσει όλες οι ελληνικές τράπεζες είναι περίπου είκοσι. Σύμφωνα με λίστα που κυκλοφορεί ευρέως στα ονόματά τους παρουσιάζονται βασικές ομοιότητες και ελάχιστες διαφοροποιήσεις- έχουν έδρα το ίδιο κτίριο αλλά και τον ίδιο όροφο στο Λονδίνο («όνομα εταιρείας», Fifth Floor 6, Broad Street Place). Πρόσφατα μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα, που έχει ιδρύσει αρκετές από αυτές, «πούλησε» 4.500 συμβάσεις δανείων σε θυγατρικές της, κάτι που έφερε στα ταμεία της περίπου 800 εκατ. ευρώ ζεστό χρήμα. Εννοείται ότι οι 4.500 συμβάσεις είναι υπερπολλαπλάσιας αξίας.
Στις συμβάσεις που υπογράφει ο δανειολήπτης με τις τράπεζες αναφέρεται σαφώς ότι τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διατηρούν το δικαίωμα να εκχωρήσουν σε τρίτους την είσπραξη των απαιτήσεών τους. Σύμφωνα με νομικούς κύκλους, οι πελάτες έχουν κάθε δικαίωμα να μην υπογράψουν τον συγκεκριμένο όρο στη σύμβασή τους με την τράπεζα. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να κατορθώσει κάποιος να εντοπίσει αυτόν τον όρο μέσα στο σχοινοτενές συμβόλαιο.
Σχόλιο: Ενώ οι μισθοί στην χώρα μας είναι σε επίπεδα 2003 (διαβάστε εδώ αναλυτικά) και χιλιάδες νοικοκυριά είναι στο κόκκινο, οι τράπεζες εκμεταλλευόμενοι νομικά κενά, την απουσία κρατικού ελέγχου (παρά τις συνεχείς οικονομικές "ενέσεις" που δέχονται από το κράτος όπως έχουμε επισημάνει εδώ) καθώς και την αφέλεια/ανάγκη των δανειοληπτών έχει βρει καινούργια φάμπρικα κέρδους - που παρουσιάζεται στο παραπάνω ρεπορτάζ.
Η πρακτική βέβαια δεν είναι παράνομη. Δείχνει όμως καθαρά την αναλγησία που έχουν ακόμα και κρατικές τράπεζες και τη διάθεση για παράκαμψη της εθνικής νομοθεσίας (την οποία βέβαια χρησιμοποιούν κατά το δοκούν) προκειμένου να "στραγγαλίσουν" τους χρεωμένους σ' αυτούς πολίτες: Οι τράπεζες βέβαια δεν το βλέπουν έτσι (και σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας και αγοράς έχουν δίκιο), αλλά από την άλλη πολλές φορές ο τραπεζικός δανεισμός είναι μονόδρομος (βλ. στεγαστικά δάνεια, δάνεια για στήσιμο επιχειρήσεων κ.ο.κ). Έτσι η προστασία του δανειολήπτη αποκτάει και τον χαρακτήρα υποχρέωσης του κράτους, το οποίο σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης έχει υποχρέωση να προστατέψει τους πολίτες της, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που έχει αποκτήσει με την χρηματοδότηση των τόσων δις ευρώ ώστε οι τράπεζες να λειτουργούν "ηθικά" στα πλαίσια των σημερινών καταστάσεων. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει εξάλλου από την πλευρά του.
Από την άλλη υπάρχει και η προσωπική ευθύνη. Ο καθένας από μας πρέπει να προσέχει που βάζει την υπογραφή του, διαβάζοντας τους όρους του "συμβολαίου" που συνάπτει με τις τράπεζες και παρακάπτοντας εκείνους που μπορεί. Το παράδειγμα του ρεπορτάζ (όπου δείχνει ότι το μείζον πρόβλημα της πώλησης δανείων σε άλλους οργανισμούς μπορεί να παρακαμφθεί), πρέπει να ληφθεί απ' όλους μας υπόψιν. Λίγη προσοχή δε βλάπτει.
(14/8/2013: Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας "Έθνος" και κατά τις εκτιμήσεις της αγοράς αυτή τη στιγμή ένα στα τέσσερα δάνεια βρίσκονται στο «κόκκινο» και σύντομα το ποσοστό των υποχρεώσεων που δεν θα εξυπηρετούνται θα ξεπεράσει το 30%. Πληροφορίεςαναφέρουν ότι πρόσφατα μεγάλο fund του εξωτερικού κατάθεσε πρόταση σε μία από τις σημαντικότερες ελληνικές τράπεζες για να εξαγοράσει ένα μεγάλο μέρος των στεγαστικών της δανείων στο 30% της αξίας τους. Δηλαδή, για κάθε 100 ευρώ δανείου, να δώσει 30 ευρώ και να αναλάβει το δανειακό χαρτοφυλάκιο.
Ανάλογες προτάσεις έχουν γίνει και σ’ άλλες τράπεζες που θέλουν να ξεφορτωθούν χιλιάδες «κόκκινα» δάνεια, δίνοντάς τα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Τα distress funds έχουν μπει δυναμικά στην ελληνική αγορά και στοχεύουν στην απόκτηση, κυρίως στεγαστικών, δανείων σχεδόν… τσάμπα. Ο σχετικός τιμοκατάλογος των distress funds αναφέρει ότι τα δάνεια που διαθέτουν εξασφαλίσεις ακινήτων μπορούν να πουληθούν στο 30-40% της αξίας τους, ενώ όσα δεν έχουν τέτοιες εξασφαλίσεις «πωλούνται» ακόμα και στο 10%. Ετσι, τα στεγαστικά που έχουν δοθεί με προσημειώσεις ακινήτων θεωρούνται τα καλύτερα στο χαρτοφυλάκιο των τραπεζών, ακόμα κι αν δεν εξυπηρετούνται κανονικά, αφού οι μπορούν να προσελκύσουν ξένους επενδυτές που θεωρούν ότι μπορούν να εισπράξουν ποσά μεγαλύτερα του κεφαλαίου που δαπάνησαν για την αγορά του δανείου. Ακόμα κι αν δεν πετύχουν το στόχο τους, όμως, θα παραμείνουν στην κατοχή τους ακίνητα με σαφώς μεγαλύτερη αξία. Παράλληλα, οι fund managers φέρονται να έχουν βάλει στο μάτι και τα λεγόμενα «καλά» δάνεια, κυρίως αυτά που έχουν δοθεί στο χώρο της ναυτιλίας και του τουρισμού.
Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει με όσους δουν το δάνειό τους – κυρίως τα στεγαστικά όπου δεν προβλέπεται όρος αλλαγής κατόχου – να περνά στην κατοχή ενός ξένου fund; Το δάνειο θα εξακολουθεί να το διαχειρίζεται η εκάστοτε τράπεζα, αλλά αυτή τη φορά θα το κάνει για λογαριασμό του fund και οι πιέσεις θα αυξηθούν στον μέγιστο βαθμό και η όποια κοινωνική ανοχή θα εξαφανιστεί μπροστά στη εισπρακτική λογική. Αν, μάλιστα, το 2014 απελευθερωθούν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα, αφού εκτιμάται πως υπάρχουν περίπου 150.000 κατασχέσεις. Στα δικαστήρια της Αττικής, άλλωστε, σύμφωνα πάντα με το «Εθνος», έγιναν οι πρώτες αγωγές ξένων εταιριών κατά δανειοληπτών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το δάνειό τους.)
Και για να μην ξεχνιόμαστε... "Το Συμβούλιο της Ε.Ε. της 25ης Μαρτίου, το οποίο άλλωστε έγινε σε μία συμβολική ημερομηνία, εορτή απελευθέρωσης, αναμένεται να απελευθερώσει τις νέες δυνάμεις της Ευρώπης απέναντι στις αγορές και να περάσουμε από την οικονομική παγκοσμιοποίηση στην πολιτική ενοποίηση. Απαιτείται να οικοδομηθεί μία παγκόσμια νέου τύπου διακυβέρνηση και η Ελλάδα θα πρέπει να είναι παρούσα σε αυτό το νέο κόσμο", είπε ο "σοφός Ινδιάνος" (δείτε εδώ για τον λέμε Ινδιάνο), υπουργός Επικρατείας της χώρας μας, Χάρης Παμπούκης. Αλήθεια πως γίνεται μια "παγκόσμια διακυβέρνηση" να "απελευθερώνει δυνάμεις"; Πως γίνεται η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από τις εθνικές κυβερνήσεις στο κονκλάβιο των Βρυξελλών να είναι ίση με την λέξη "ελευθερία"; Και τέλος πως είμαστε εμείς ως χώρα παρόντες, όταν καθόμαστε στην γωνία, σαν "κακοί μαθητές"; Κύριε Παμπούκη, η πολιτική ενοποίηση δε γίνεται με το ζόρι. Και πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε χώρες που έχουν κοινούς στόχους, κοινά ιδανικά, κοινό παρελθόν και κοινά συμφέροντα. Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει μέσα στην Ε.Ε. Βέβαια σε άλλες εποχές αυτές οι δηλώσεις θα είχαν κάνει πάταγο. Στα χάλια όμως που βρισκόμαστε, περνάνε στα ψιλά - Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος (μαζί με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) της σημερινής κατάστασης που ζούμε.
Πηγή είδησης: "Ελευθεροτυπία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου