Από τον Τράγκα στον Κοκλώνη (διαμέσου Φουρθιώτη και Πάτση): ένα τσιγάρο δρόμος...

Και ενώ τα επεισόδια της υπόθεσης Τράγκα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, έσκασε ξαφνικά και η υπόθεση Κοκλώνη με την έρευνα της Αρχής για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος . Όχι, με την υπόθεση Πάτση δεν έχουμε κάτι νέο, πλην του ότι ο ατσίδας αυτός (με τα μπλε) παραμένει βουλευτής! Εκ πρώτης όψεως οι τρεις υποθέσεις φαίνονται άσχετες μεταξύ τους. Αλλά δεν είναι. Αυτοί οι τρεις τύποι έχουν κάτι κοινό: πλούτισαν με δημόσιο χρήμα. Είτε ενθυλακώνοντάς το παράνομα, όπως ο βουλευτής είτε κλέβοντάς το, όπως οι άλλοι δύο.

Η ιστορία του Τράγκα είναι γνωστή. Ήταν ο πλέον γνωστός έμπορος της ενημέρωσης και όχι δημοσιογράφος, παρά το ότι ξεκίνησε ως τέτοιος. Ο Γιώργος Τράγκας κατάφερε να πλουτίσει με ποικίλους τρόπους. Είχε επιχειρήσεις και πανάκριβα ακίνητα σε πλήθος χωρών, αλλά μόνο μετά το θάνατό του «κατάφεραν» οι αρμόδιες αρχές να αποκαλύψουν το μέγεθος των παρανομιών του. Είναι, όντως, αξιοθαύμαστο πώς ένα τόσο προβεβλημένο πρόσωπο τα έκανε όλα αυτά επί πολλά χρόνια χωρίς καμιά δημόσια Αρχή να υποψιαστεί κάτι και να ερευνήσει έγκαιρα.  Άρα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα πολλά να ήταν για χρόνια γνωστά αλλά κανείς να μην τα σκάλιζε λόγω φόβου μην εκτεθεί προσωπικά και λόγω των πάμπολλων γνωριμιών του εκλειπόντος στους διάφορους κύκλους εξουσίας.

Για το βουλευτή Ανδρέα Πάτση έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν (αξίζει να διαβάσετε εδώ σχετικά): αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα περιφρόνησης των νόμων. Ένα πρόσωπο που αποστολή του είχε να νομοθετεί διαπράττει σκαστή παρανομία, παραβιάζοντας ασύστολα όχι ένα απλό νόμο, αλλά το ίδιο ο Σύνταγμα, στο οποίο- τι ειρωνεία!- ορκίστηκε! Το εξοργιστικότερο όλων είναι ότι ο περί ου ο λόγος επικαλέστηκε άγνοια του «ασυμβιβάστου». Αλλά γιατί ένας βουλευτής να μην μπορεί να πει «δεν γνώριζα», όταν ακούει το πρωθυπουργό να λέει ότι «δεν γνώριζε» ότι η μυστική υπηρεσία της χώρας παρακολουθούσε αρχηγό κόμματος; 

Η υπόθεση Κοκλώνη είναι «φρέσκια» ακόμη και θυμίζει σε πολλά (σε ότι αφορά το παρασκήνιο) την υπόθεση Φουρθιώτη (ο οποίος επίσης είχε κάνει πολλά χιλιόμετρα στα υπόγεια της εξουσίας). Θα περιμένουμε να δούμε την εξέλιξή της. Ο περί ου ο λόγος υπέβαλε αίτημα να επιχορηγηθεί από το υπουργείο Ανάπτυξης. Η αίτησή του εγκρίθηκε, αλλά δεν του καταβλήθηκε η επιχορήγηση. Πολύ απλά δεν…πρόκαμε να εισπράξει. Αλλά υπάρχει μια απορία. Όταν εξετάζονται τέτοια αιτήματα, ουδείς ελέγχει ποιος είναι ο «αιτών»; Ουδείς ρωτάει αν χρωστάει στο Δημόσιο, πώς κάνει τις δουλειές του; Διάβολε, ζούμε στην ψηφιακή εποχή (έτσι δεν μας λένε;), στην εποχή της διασύνδεσης των υπηρεσιών. Πώς γίνεται η μια(κρατική) αρχή να ψάχνει παρανομίες και η άλλη να εγκρίνει επιχορηγήσεις στο ίδιο πρόσωπο; Μια εξήγηση για όλα αυτά είναι το θράσος με το οποίο πορεύονται τέτοιοι τύποι. Το οποίο (θράσος) «είναι χρήσιμο σ’ αυτούς που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες», σύμφωνα με τη ρήση του Μαρσέλ Προυστ. Αλλά η εξήγηση αυτή δεν αρκεί. Δεν φτάνει το θράσος. Αυτοί οι τύποι ευδοκιμούν, διότι κάποιοι άλλοι τους επιτρέπουν να απομυζούν και να κλέβουν το δημόσιο χρήμα.

Και αυτό κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει - ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα δυσκολευτούν να ξανακερδίσουν τη θέση τους στην εξουσία. Τότε θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε προοδεύσει ως χώρα...