Ελλάδα η χώρα των οικολόγων (ιστορίες εκλογικής τρέλας μέρος 1ο)

Αν διαβάσει κανείς τα εκλογικά νέα θα νομίζει ότι βρίσκεται στην Γερμανία ή τουλάχιστον σε μια χώρα όπου η οικολογία και το περιβάλλον αποτελούν "δυνατά" χαρτιά στην εκλογική ατζέντα. Θα νομίζει ότι οι Έλληνες ψηφίζουν με "οικολογικά" κριτήρια, ότι τα οικολογικά κόμματα έχουν ένα 15-20% και πως τέλος πάντων δεκάδες χιλιάδες αναποφάσιστων περιμένουν με "κομμένη την ανάσα" να δουν πιο οικολογικό κόμμα θα κατέβει με ποιον για να ρίξουν την ψήφο τους.
Αλλά το ακόμα πιο μεγάλο ανέκδοτο είναι το ότι στην χώρα μας υπάρχουν δεκάδες οικολογικές οργανώσεις (10-15 ανθρώπων δυστυχώς οι περισσότερες) που εν μία νυκτί έγιναν "πολιτικά κόμματα", διεκδικώντας εκλογικές συμμαχίες με "μεγάλα" κόμματα για προφανής λόγους: πολιτικά ανταλλάγματα και ποσοστό επί της κρατικής χρηματοδότησης.
Έτσι ένα κομμάτι των Οικολόγων Πράσινων κατεβαίνει με την ΔΗΜΑΡ (η οποία μάλιστα προς χάριν της εκλογικής συνεργασίας αυτής, άλλαξε και τον τίτλο του συνδυασμού), ένα άλλο με τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος για χάρη τους έκανε μπάχαλο μια σειρά από εκλογικές περιφέρειες, με άσχετους ανθρώπους να κατεβαίνουν σε περιοχές που τις γνωρίζουν μόνο από τον χάρτη), ενώ ένα παντελώς άγνωστο μέχρι σήμερα "ευρωπαϊκό" οικολογικό κόμμα συμπράττει με το Ποτάμι (το οποίο έχει βαλθεί να μαζέψει ότι κινείται ανεξαρτήτως θέσεων και πολιτικής τοποθέτησης προκειμένου να βγει τρίτο κόμμα και να έχει την περίφημη "τρίτη εντολή").
Και φυσικά έπεται συνέχεια.
Χρειάζεται όμως ένας "οικολόγος" υποψήφιος για να "πρασινίσει" ένα κόμμα; Αρκεί να έχει ένα κόμμα εξουσίας σύμπραξη με κάποια οικολογική οργάνωση για να φανεί φιλικό προς το περιβάλλον;
Όχι βέβαια...
Το παράδειγμα του Κρίτωνα Αρσένη (πρώην ευρωβουλευτή με το ΠΑΣΟΚ που μετά κατέβηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ) αποτελεί το καλύτερο αποδεικτικό: ο Γ.Παπανδρέου τον επέλεξε και τον προώθησε (εκλέγοντάς τον) βάζοντας τον ως προμετωπίδα της "οικολογικής του διαπίστευσης" αλλά την ίδια ώρα η κυβέρνησή του έκανε αίσχη, τσιμεντώνοντας τα πάντα...
Επομένως αυτές οι οικολογικές συμπράξεις είναι παραμύθια-φούμαρα. Ένα κόμμα πρέπει να έχει σαφή και καθορισμένα πλάνα για την προστασία του περιβάλλοντος και όχι επαγγελματίες-οικολόγους στα ψηφοδέλτιά του (με αμφίβολης ποιότητας πρόγραμμα και θέσεις στα υπόλοιπα θέματα).  Η οικολογία δεν είναι πολιτικός προσανατολισμός, είναι στάση ζωής και φαίνεται με πράξεις και όχι λόγια...