Το φαινόμενο "Στέφανος Κασσελάκης" και η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ

 Η υπερψήφιση του Στέφανου Κασσελάκη ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και (επομένως) της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί (ως ένα βαθμό) στοιχείο προόδου για την χώρα. Είναι η πρώτη φορά που ένας (δεδηλωμένος) ομοφυλόφιλος ηγείται ενός πολιτικού κόμματος, το οποίο αποτελεί την εν δυνάμει βάση μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Ελλάδας. Μακάρι να έρθει μια μέρα που ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός πολιτικού αρχηγού, να μην αποτελεί βαρόμετρο για το αν αυτός είναι κατάλληλος για Πρωθυπουργός. Φοβόμαστε ότι αυτή η μέρα είναι ακόμα μακρυά - αλλά το πρώτο βήμα έγινε. Αν μάθουμε να ψηφίζουμε με βάση την πολιτική αξία κάποιου και μόνο, θα έχουμε πραγματικά προοδεύσει σημαντικά ως χώρα και ως κοινωνία.

Το πρόβλημα με το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει όμως απ' αλλού: το ότι ήρθε ξαφνικά για να ταράξει τα "νερά" του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κινητοποιήσει και να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι των απλώς ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που γράφτηκαν και συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής προέδρου, για να τον υπερψηφίσουν.

Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό. Αν ο κύριος Κασσελάκης είχε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικές θέσεις και ένα πολιτικό στόχο (πέραν της εκλογής του), θα αποτελούσε (μια) λύση για την έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από το τέλμα στο οποίο έχει πέσει, και το οποίο τον οδήγησει στη μεγαλειώδη ήττα των εκλογών τόσο του Μαϊου όσο και του Ιουνίου.  Το  αρνητικό είναι ότι κατάφερε και έπεισε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να έχει (στην αρχή) τίποτα απ' όλα αυτά. Ένα μέρος απ' αυτά τα απέκτησε στη συνέχεια, δείχνοντας μια καταπληκτική προσαρμοστικότητα, αποκτώντας γνώμη για πράγματα που πριν λίγες μέρες είχε πλήρη (επικίνδυνα πλήρη για την ακρίβεια) άγνοια - όπως  π.χ. για το Κυπριακό. Με συνεχείς ντρίπλες κατάφερε να ξεπεράσει σειρά σκόπελων (που για να είμαστε ειλικρινείς ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του), και χρησιμοποιώντας την (πολύ καλή) επικοινωνιακή εικόνα του, κέρδισε. 

Την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής θα έπρεπε να είχε ρίξει σε βαθιά περισυλλογή όλο το κομματικό κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ, από το συμπαθέστατο Ευκλείδη Τσακαλώτο εώς τον (και μέχρι πρότινος Νο2) Νίκο Παππά, που απέτυχαν παταγωδώς να προσελκύσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό από τους φίλους και τα μέλη του κόμματος. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Έφη Αχτσιόγλου, η οποία όμως "το πάλεψε", αλλά φαινόταν ξεκάθαρα το ότι η δυναμική που είχε ήταν κυρίως λόγω της έλλειψης αντιπάλου, που να προέρχεται από τα προβεβλημένα στελέχη του στενού πυρήνα που κυβέρνησε για 4 χρόνια την χώρα, και όχι τόσο λόγω της πολιτικής της πορείας και του προγράμματός της. 

Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είχαν ανοίξει τα μάτια όλων, και να τους επισημάνει το πόσο έξω είχαν πέσει πολιτικά και το πόσο πολύ είχαν αποτύχει να πείσουν - ακόμα και τους δικούς τους ψηφοφόρους - για το σωστό και δίκαιο των πολιτικών τους πεπραγμένων. Θα έπρεπε να τους είχε "ξυπνήσει" το ότι τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν να επιλέγουν, αντί γι' αυτούς, ως αρχηγό κάποιον που μέχρι 6 μήνες πριν, τους ήταν άγνωστος και που δεν θα ήταν βουλευτής για να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Το ότι υποστηρίχθηκε ακόμα και από ανθρώπους που είχαν ιδεολογικές διαφορές με τον πολιτικό του μέντορα, τον Παύλο Πολάκη, δείχνει το πόσο απεγνωσμένη ήταν η βάση για κάτι νέο και διαφορετικό. Εκεί κάπου, αν υπήρχε πολιτικό αισθητήριο, θα έπρεπε να είχε λήξει το ζήτημα και όλοι ν' αλλάξουν πορεία.

Αντί να κάνουν αυτό όμως, κάποιοι άρχισαν τις προσωπικές επιθέσεις - πολλές εκ των οποίων δεν ήταν πάντως αβάσιμες - έχοντας ρίξει το βάρος στο τι είχε πει ο κύριος εσωτερικός πολιτικός τους αντίπαλος και όχι προωθώντας τις δικές τους πολιτικές απόψεις. 

Αυτό δεν (θα έπρεπε να) είναι αριστερά όμως... 

Βέβαια και αυτό που πρεσβεύει ο Κασσελάκης δε φαίνεται να είναι αριστερά. Ξεπερνώντας τους "θείους" και τις "γιαγιάδες" που "τον ήξεραν από μικρό" και τον χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ ως "πρώην οπαδό του Μητσοτάκη" (το οποίο και να ισχύει δεν είναι πρόβλημα - το θέμα δεν είναι τι ήταν πριν από 5 χρόνια, αλλά τι είναι σήμερα), το ζήτημα που παραμένει είναι το πολιτικό του ποιόν, που παραμένει απροσδιόριστο. 

Βέβαια πλέον έχει χρόνο και χώρο ν' αναπτύξει και πρόγραμμα και θέσεις. Αν δεν αποκτήσει, η φωτογένεια του θα ξεθωριάσει, και σε 4 χρόνια το αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές θα είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα του Ιουνίου - η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα ξανακερδίσουν. 

Όμως, οι άνθρωποι που τον στηρίζουν, δεν πρόκειται να τον αφήσουν έτσι, γιατί προφανώς δεν τους συμφέρει - αλλά παράλληλα στο χέρι του είναι να ξεκαθαρίσει την "ήρα από το σιτάρι", αφού πολλά (και πολλοί/ές) θα πρέπει ν' αλλάξουν. Οι "καινούργιες" θέσεις δεν θ' αρκέσουν.

Κάπου εκεί θα πρέπει να χωρέσει και το ζήτημα της "αριστεράς". Βέβαια για να είμαι ειλικρινείς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι "αριστερό" κόμμα εδώ και χρόνια. Έχει όμως τις καταβολές και την ιδεολογική αναφορά, τα οποία δεν πρέπει ν' απωλέσει. Αν τα χάσει, "θα χάσει": Πολλοί θα χρειαστούν μαθήματα πολιτικής ιστορίας, ας ελπίσουμε ότι αυτοί που τα παρακολουθήσουν, θα το κάνουν προσεκτικά.

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη; Απλώς θα του ευχηθούμε σιδεροκέφαλος. Θα του χρειαστεί...Και η δουλειά θα πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα, γιατί οι προκλήσεις (και τα προβλήματα της χώρας) είναι τεράστιες. Όσο δεν υπάρχει αξιόμαχη αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα κάνει πάρτυ - και θα την πληρώνουμε όλοι εμείς.