Μια κατάληψη, ο κύριος Διγαλάκης και ένα μνημείο που κάποιοι θέλουν να κάνουν με το ζόρι ξενοδοχείο...

 Ο κύριος Διγαλάκης δεν είναι άγνωστος στο τοπικό κύκλο των στελεχών της Ν.Δ. στα Χανιά. Πολιτικά ενεργός εδώ και πολλά χρόνια και σταθερά προσκείμενος στο νυν Πρωθυπουργό, εκδήλωσε νωρίς το ενδιαφέρον του να "εκτεθεί" πολιτικά ως υποψήφιος βουλευτής και εκλέχθηκε εκμεταλλευόμενος την αποπομπή του πρώην υφυπουργού Δικαιοσύνης κύριου Μαρκογιαννάκη από τα τα ψηφοδέλτια, καθώς και το γεγονός ότι λόγω νίκης της ΝΔ σε πανελλαδικό επίπεδο, το κυβερνών κόμμα θα εξέλεγε 3 βουλευτές στα Χανιά ούτως ή άλλως.

Η σταθερή υποστήριξή του στο νυν Πρωθυπουργό ανταμοίφθηκε με μια θέση στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο, αυτή του αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας. Ο λόγος της επιλογής του Υπουργείου; Ο κύριος Διγαλάκης είχε διατελέσει Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, στο οποίο ήταν καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρονικών Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, ενώ διατέλεσε και Πρύτανης του Ιδρύματος για 4 και κάτι χρόνια. Η θητεία του στην Πρυτανεία στιγματίστηκε από μια περίεργη απόφαση, με την οποία ουσιαστικά "παραχωρούσε" έναντι μετρίου ετήσιου ενοικίου κτίρια του Πολυτεχνείου Κρήτης σε ιδιωτική εταιρεία, για να μετατραπούν αυτά σε ξενοδοχείο. Αυτό ως πρώτη ανάγνωση δεν ήταν κακό - αφού μπορούσε ν' αναγνωστεί ως ότι "το Πολυτεχνείο Κρήτης αποφάσισε ν' "αξιοποιήσει" μέρος της περιουσίας του για να μπορέσει να ενισχύσει το διδακτικό του έργο και να μπορέσει ν' "ανεξαρτοποιηθεί" οικονομικά" (ό,τι και αν αυτό σημαίνει για ένα ίδρυμα που χρηματοδοτείται σταθερά και υποχρεωτικά λόγω Συντάγματος από τον κρατικό προϋπολογισμό). Τα προβλήματα όμως αυτής της απόφασης, ήταν άλλα: 

α) για την παραχώρηση των κτιρίων δεν είχε ακολουθηθεί η αναμενόμενη διαδικασία για δημόσια περιουσία (δηλ.ευρύς διαγωνισμός με τελική επιλογή του ανάδοχου που θα έδινε τα περισσότερα ωφελήματα για το ίδρυμα και την τοπική κοινωνία),

β) τα κτίρια βρίσκονταν σε μια από τις πλέον προνομιούχες (από πλευράς τοποθεσίας) αλλά και τουριστικά "φορτωμένες" περιοχές της πόλης των Χανίων (με τεράστια αντικειμενική και αρχαιολογική αξία), ενώ είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας της χώρας για τα οποία απαιτείται ειδική διαδικασία για οποιαδήποτε αλλαγή χρήσης τους,

γ) για το έργο υπήρξαν (υπερκομματικές) αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία, και κυρίως 

δ) τα κτίρια αυτά είχαν παραχωρηθεί από το κράτος στο ίδρυμα για τη στέγαση των υπηρεσιών του και μόνο (χωρίς δηλαδή να έχουν αγοραστεί με χρήματα -που έτσι κι αλλιώς το ΠτΚ δεν είχε -του προϋπολογισμού του ιδρύματος). 

Αξίζει να σημειωθεί ότι το τελευταίο ισχύει για το σύνολο σχεδόν της περιουσίας του Πολυτεχνείου: Όντας ένα ίδρυμα που αγκαλιάστηκε απ' όλη την τοπική κοινωνία, προικοδοτήθηκε με σειρά δωρεών που μπροστά στο σύνολό τους λίγα πανεπιστημιακά ιδρύματα μπορούν να καυχηθούν ότι υπσστηρίχθηκαν περισσότερο. Οι περισσότερες δωρεές προς αυτό είχαν συγκεκριμένο σκοπό, με αποτέλεσμα σε περίπτωση διαφοροποίησης της χρήσης τους από αυτήν που είχε πρόθεση ο δωρητής, να είναι προσβαλλόμενες στα δικαστήρια με κίνδυνο ανάκλησής τους.  

 Όλα τα παραπάνω ήταν γνωστά στον κύριο Διγαλάκη αλλά και στη Σύγκλητου του ΠτΚ που έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση στα 2017 - παραταύτα, στην τούρλα των μνημονίων  (και υπό την ανοχή της κεντρικής και τοπικής εξουσίας), η απόφαση ελήφθη και κατέληξε στο συρτάρι της αναμονής. Ο λόγος; Στο ένα από τα κτίρια, υπήρχε μια από τις παλαιότερες και πιο ενεργές καταλήψεις της Κρήτης, η περίφημη "Rosa Nera". Με την αστυνομία να μην ασχολείται και το Πολυτεχνείο να μην επιδιώκει (ανοιχτά) το "άδειασμά" της, τα πράγματα έμειναν στάσιμα για χρόνια. Είναι αλήθεια ότι και η τοπική κοινωνία (που αντέδρασε αρνητικά στο άκουσμα της απόφασης) δε ξεσηκώθηκε μαζικά γιατί υπήρχε η πίστη ότι "η κατάλειψη δεν πρόκεται ν' αδειάσει και η απόφαση θ' ακυρωθεί στην πράξη" (όπως πίστεψε δηλαδή ότι θα συνέβαινε και με τα μνημόνια). Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός, ο Χρυσοχοϊδης (γνωστός για τη θέση του απέναντι στις καταλήψεις) πήρε θέση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ενώ και ο κ. Διγαλάκης μπαίνοντας στην κυβέρνηση δεν ήταν πλέον κάποιος "τυχαίος" πρύτανης αλλά ένας υφυπουργός και βουλευτής. Παράλληλα ο κύριος Διγαλάκης δεν ήταν διαθετιμένος ν' αφήσει τα πράγματα ως έχουν και ήταν αποφασισμένος να τηρήσει την υπόσχεση του προς τους επενδυτές που είχε βρει για να μετατρέψουν το λόφο Καστέλι σε προνομιακό boutique ξενοδοχείο. ΄Έτσι ασκώντας πίεση προς όλες τις πλευρές, κατάφερε στο να γίνει μια επιχείρηση και να διωχθούν οι καταληψίες κακής κακώς...

Εκεί κάπου τα πράγματα πήραν μια τροπή που πιθανόν ούτε ο ίδιος ο κύριος Διγαλάκης θα περίμενε να δει: η συντριπτική πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας (με σύσταση επιτροπής στην οποία συμμετέχουν και συνοδοιπόροι του κυρίου Διγαλάκη στη ΝΔ), σχεδόν όλα τα τοπικά ΜΜΕ (με ορισμένα απ' αυτά να βγάζουν στη φόρα σειρά εγγράφων που αποδεικνύουν τις νομικά αβάσιμες αιτιάσεις της Συγκλήτου και να θέτουν το θέμα στη σωστή του βάση), την τοπική αυτοδιοίκηση, συλλόγους και οργανισμούς βρέθηκαν απέναντί του, αντιδρώντας με πάθος στο σχέδιο για ξενοδοχοποίησή του λόφου. Η δε τοπική και μη αυτοδιοίκηση ήρθε και με συγκεκριμένες προτάσεις έδωσε διέξοδο στο "αδιέξοδο" που η Σύγκλητος (η οποία υπάρχει γιατί μια κοινωνία στήριξε με όλες της τις δυνάμεις το ίδρυμα στα Χανιά) είχε περιέλθει από δικές τις αστοχίες.

Η αντίδραση του ίδιου και του Πολυτεχνείου ήταν σπασμωδική. Ξεσήκωσε τους πολιτικούς του φίλους να μαζέψουν υπογραφές "υπέρ" της ξενοδοχοποίησης (που ως σύνολο υπολείπονται κατά πολύ το αριθμό εκείνων που που αντιδρούν σε αυτή), έβαλε την Σύγκλητο να "επιβεβαιώσει" την απόφαση (στηριζόμενη σε ρήτρες που θα υπάρξουν αν δε γίνει το έργο) και προσπάθησε να οδηγήσει το θέμα στην κεντρική πολιτική σκηνή, πιέζοντας για κυβερνητική στήριξη στο ανώτατο επίπεδο (χωρίς επιτυχία). Κουβέντα για τις αντιδράσεις, για το περίεργο γεγονός ότι η εταιρεία έχει μετοχικό κεφάλαιο που υπολείπεται κατά πολύ το ποσό που θα χρειαστεί να επενδύσει (από την τσέπη της) για το έργο όπως και για το γεγονός ότι στα σχέδια που είχε αναρτήσει στο site της ο "χώρος περιπάτου και αναψυχής" που υποσχόταν ήταν μια τεραστίων διαστάσεων πισίνα, όσο και για το γεγονός ότι η κυβέρνηση γνωρίζει για το πόσο πολύ "μπάζει" το συγκεκριμένο θέμα από τα 2017. Θα μας πείτε "η κυβέρνηση άλλαξε", το οποίο είναι σωστό, αλλά θ' απαντήσουμε ότι υποτίθεται ότι το κράτος έχει συνέχεια και όταν μια υπηρεσία του κράτους έχει λάβει θέση για ένα συγκεκριμένο θέμα (στηριγμένο στα υπάρχοντα στοιχεία), δε θα είναι εύκολο ν' αλλάξει, εκτός και αν ο κύριος Διγαλάκης βγάλει κάποιο έγγραφο-"λαγό από το καπέλο του" που ν' ακυρώνει τα προηγούμενα...

Το τι θα γίνει στο τέλος αναμένεται να το δούμε. Εδώ δεν έχουμε κάποιους "άπλυτους" καταληψίες και απέναντι την "έννομη τάξη": η υπόθεση "μυρίζει" άσχημα, υπάρχει σειρά ερωτημάτων (17 τον αριθμό!) στην υπόθεση που παραμένουν αναπάντητα,  ενώ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις ώστε και την ύστατη στιγμή να μην αποξενωθεί πλήρως ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα από την κοινωνία με την οποία υποτίθεται έχει συνταχθεί, και όλα αυτά στο βωμό προσωπικών στοιχημάτων και καπρίτσιων της νυν και πρώην Πρυτανείας. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από καθηγητές-"ξερόλες", αλλά από ακαδημαϊκούς που είναι κοντά στις τοπικές κοινωνίες και αποφεύγουν δογματισμούς που ταιριάζουν μόνο σε ιεράρχες.