Μερικές σκέψεις για το "κοινωνικό" και το "ιατρικό" τέλος της πανδημίας

Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για το πότε θα τελειώσει η πανδημία, με τους επιστήμονες να ξεχωρίζουν το τέλος σε "κοινωνικό" και "ιατρικό".  Το ιατρικό τέλος συμβαίνει όταν τα νέα κρούσματα και οι θάνατοι σταδιακά εξαφανίζονται χωρίς να αναζωπυρώνονται - ενώ το κοινωνικό όταν ο φόβος της λοίμωξης εξαφανίζεται μεταξύ των ανθρώπων. Όπως αναφέρεται, η ιστορία έχει δείξει ότι αρκετές φορές το δεύτερο έρχεται πριν του πρώτου, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλούς αχρείαστους θανάτους, αθώων ανθρώπων στους οποίους ο ιός ή το βακτήριο μεταδόθηκε, λόγω αβλεψίας κάποιων "γνωστών" ή αγνώστων σε αυτούς ανθρώπους. Και αν στην αρχή μιας πανδημίας υπάρχει η "άγνοια κινδύνου", όταν το πρώτο κύμα περάσει, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Επομένως η ατομική ευθύνη (για το τι μπορεί αυτό να σημαίνει μπορεί να διαβάσετε εδώ), είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε η κοινωνία να μπορέσει να επαναλειτουργήσει.
Στην παρούσα φάση είναι μάλλον απίθανο να συμβεί ιατρικό τέλος χωρίς την ύπαρξη αποτελεσματικής, κλινικά αποδεδειγμένης, φαρμακευτικής αγωγής ή/και ενός εμβολίου που θα χρησιμοποιηθεί μαζικά και αποτελεσματικά.
Αλλά οι ενδείξεις δείχνουν ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού έχει επέλθει ήδη το κοινωνικό τέλος της πανδημίας - και αυτό όσο και αν είναι κατανοητό (γιατί η κόπωση είναι φυσιολογική και έχει επέλθει σε όλους), είναι επικίνδυνο.
Είναι επικίνδυνο γιατί απ' τη στιγμή που έχουν επιβληθεί μέτρα, και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος δημόσιας υγείας, πρέπει να υπάρχει τήρηση των μέτρων. Διαφορετικά θα υπάρχει κίνδυνος μεγάλης διασποράς που θα οδηγήσει σε ανθρώπινες απώλειες και επαναφορά της καραντίνας - πιθανότατα τοπικού χαρακτήρα βέβαια, αλλά σίγουρας πιο "σκληρής" απ' τα όσα ζήσαμε στην Ελλάδα μέχρι στιγμής. Και σ' αυτό δε θα διαφωνήσουμε με τον κύριο Χαρδαλιά: ο κορωναϊός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις...
Το ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων παραμένει ανοιχτό. Βέβαια συνωμοσίες δεν υπάρχουν - Προφανώς και αποτελεί "ευκαιρία" για κάθε είδους εξουσία μια τέτοια κατάσταση ώστε να προχωρήσουν "παράλληλες" ατζέντες και να επιβάλλουν μέτρα που διαφορετικά πιθανότατα δε θα τολμούσαν να προωθήσουν, αλλά καμία κυβέρνηση σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα τολμούσε να ρισκάρει την ολική καταστροφή της οικονομίας των χωρών τους, για να μπορέσει να ελέγξει τους κατοίκους της. Κακά τα ψέμματα η ζημιά είναι τόσο μεγάλη και σε τόσο μεγάλη κλίμακα, που καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.

Όπως και να έχει επιβάλλεται να υπάρξει εγρήγορση και έλεγχος απ' όλους - ένα "ναι" σε όλα δε βοήθησε καμία κοινωνία να προχωρήσει. Γι' αυτό και το άνοιγμα της κοινωνίας θα πρέπει να υποστηριχθεί (για τη ψυχική υγεία των πολιτών πρωτίστως και της οικονομίας κατά δεύτερον) αλλά θα πρέπει να επιβληθούν κανόνες όχι μόνο στους πολίτες αλλά και στο κράτος π.χ. τα μέτρα θα πρέπει να υποστηρίζονται με κρατικές παρεμβάσεις: για παράδειγμα η προστασία των εργαζομένων και των επιβατών στα ΜΜΕ είναι κομβικής σημασίας - σε καμία επιχείρηση δε θα πρέπει να λειτουργεί χωρίς τ' απαραίτητα μέτρα προστασίας, θα πρέπει να υπάρχουν επαρκή δρομολόγια στα ΜΜΜ που να επιτρέπουν τη λειτουργία των μέτρων και να προστατεύουν τους επιβάτες (ώστε ν' αποφύγουμε εικόνες όπως αυτές που είδαμε στην Αγγλία) κ.ο.κ.
Επίσης τα μέτρα που προωθούνται, θα πρέπει ν' αμφισβητούνται όταν η επιστημονική βάση τους δεν είναι επαρκής ή είναι τόσο κακο-προετοιμασμένα που εγείρονται ζητήματα διαφορετικής φύσεως (βλ. κάμερες στα σχολεία και προσωπικά δεδομένα).
Τέλος η κυβέρνηση δε θα πρέπει να θέλει "χειροκροτητές", όσο και αυτό τη βοηθούν επικοινωνιακά και ανεβάζουν το "εγώ" των υπουργών της - θα πρέπει να δέχεται και την επισήμανση των λαθών της, όταν αυτά γίνονται. Οι εποχές δε σηκώνουν τυχοδιωκτισμούς, θέλουν συνεργασία - για να καταφέρουμε να έχουμε το κοινωνικό τέλος της πανδημίας την κατάλληλη στιγμή και νωρίτερα ή αργότερα απ' ότι πρέπει για το καλό όλων μας...