Wikileaks, Τόμσεν και "Δρακουλέσκου" - μια ιστορία που δημιουργεί πολλές απορίες

Και να λοιπόν που το WikiLeaks για 3η φορά (διαβάστε εδώ τις αποκαλύψεις για τους "ελεγχόμενους" δημοσιογράφους και εδώ για τους Πλεύρη και Μιχαλολιάκο) δημιουργεί αίσθηση αφού σε πρόσφατη "διαρροή" του ασχολήθηκε με έναν αποκαλυπτικό διάλογο μεταξύ των μεγαλοστελεχών του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν και Ντέλιας Βελκουλέσκου (γνωστής και ως Δρακουλέσκου), στην οποία φαίνεται οι δύο τους ν' αναζητούν τρόπους ώστε να σπρώξουν την χώρα μας στα άκρα ώστε να δεχτούν παράλογες απαιτήσεις - πέραν των συμφωνηθέντων.

Τα όσα έχουμε διαβάσει βέβαια τις τελευταίες μέρες ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οι αντιπολιτευόμενοι - εμφανώς συγκλονισμένοι - προσπαθούν ν' αμφισβητήσουν την εγκυρότητα της πηγής αναρωτούμενοι το "ποιος τους ηχογράφησε" (λες και έχει σημασία - εφόσον ο διάλογος είναι αληθινός). Οι συμπολιτευόμενοι - νιώθωντας δικαιωμένοι - τονίζουν το επαίσχυντο ρόλο του ΔΝΤ, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα όσο αφορά την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης στις όποιες απαιτήσεις των δανειστών: και οι μεν όμως και οι δε παραβλέπουν βασικά σημεία της όλης υπόθεσης:
α) Οι αποκαλύψεις στην πραγματικότητα δεν εκπλήσσουν κανένα Έλληνα ή ξένο παρατηρητή ο οποίος παρακολουθεί το δράμα "ελληνικό Μνημόνιο" από την έναρξή του το 2010. Από την αρχή των συνομιλιών με την (τότε) τρόικα, το ΔΝΤ πάντα επιζητούσε μια πιο σκληρή προσέγγιση της συμφωνίας προκειμένου να εκταμιεύσει δόσεις και πάντα την τελευταία στιγμή ζητούσε υποχωρήσεις που ήταν πέραν των συμφωνηθέντων.
β) Το ότι το ΔΝΤ είχε σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο διαπραγμάτευσης, ειδικά από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, συνεχίζοντας την τακτική "yes men" των προηγούμ

ενων κυβερνήσεων. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε (από έγκυρες πηγές που προέρχονται μέσα από την Κομισιόν) ότι στις διαπραγματεύσεις οι θέσεις των δανειστών γίνονται αποδεκτές με ελάχιστες αποκλίσεις και ότι ο μόνος λόγος που δεν έχει κλείσει η αξιολόγηση είναι το ότι το ΔΝΤ συνεχώς παρουσιάζει νέες απαιτήσεις (σε περιπτώσεις και ζητήματα μάλιστα που συμφωνία είχε επιτευχθεί) για τις οποίες οι αντιδράσεις είναι κυρίως από τους υπόλοιπους δανειστές και όχι από την ίδια την κυβέρνηση και
γ) οι αποκαλύψεις δεν πρόκειται να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο ούτε στον τρόπο δράσης του ΔΝΤ, αλλά και ούτε των υπολοίπων δανειστών. Ούτε η κυβέρνηση δηλαδή πρόκειται να ζητήσει λιγότερο επαχθή μέτρα (τα οποία ούτε πρόκειται να βγουν αλλά και τα οποία θα οδηγήσουν - ακόμα και με την επιβολή ισχυρών ελέγχων στο εισόδημα - σε μεγαλύτερη φοροδιαφυγή) αφού έχει ήδη συμφωνήσει, αλλά ούτε και οι υπόλοιποι δανειστές θα μας "λυπηθούν" ώστε να υποχωρήσουν και να δεχτούν μικρότερες αλλαγές στο ασφαλιστικό ή στο φορολογικό. Το μόνο πράγμα που πιθανόν να γίνει είναι μια αναθάρρυνση στους κυβερνητικούς υποστηρικτές υπό το καθεστώς "αυτολύπησης" (δηλ. να πουν κάποιοι "κοίτα τα καημένα τα παιδιά, προσπάθησαν αλλά τους την έφεραν οι κακοί ξένοι που θέλουν να μας καταστρέψουν).

Παράλληλα με όλα αυτά υπάρχουν και ορισμένες εύλογες απορίες που δημιουργούνται σε όσους διαβάζουν με την απαιτούμενη σοβαρότητα την ειδησεογραφία: α) αν το ΔΝΤ είναι ο "κακός μπάτσος" της υπόθεσης, τότε υπάρχει καλός και αν ναι ποιος είναι; Προφανώς είναι κρυμμένος καλά γιατί εμείς δε φαίνεται να έχουμε υποστήριξη από πουθενά.
β) Οι υπόλοιποι δανειστές δεν έχουν καταλάβει το στόχο του ΔΝΤ να οδηγήσει την ελληνική πλευρά στ' άκρα; Και αν ναι γιατί δεν επεμβαίνουν ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες και η ελληνική ομάδα να διατηρήσει κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας την οποία έχει απωλέσει πλήρως από τον Ιούλιο του 2015 και ύστερα;
γ) Η αποστολή επιστολών από πλευράς της κυβέρνησης και η άρνηση σχολιασμού "διαρροών" από πλευράς ΔΝΤ θα έχει κάποια επίδραση στο ρόλο του ΔΝΤ στην διαπραγμάτευση ως κινητήριας δύναμης επιβολής νέων μέτρων;

Δύσκολα ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις...