Η Γιουροβίζιον με απλά λόγια

Μετά από χρόνια καλών θέσεων στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον ξαναγυρίσαμε στην προ-Ρουβά εποχή της μιζέριας. Εικοστή θέση, τριαντάένας βαθμοί. Με ελάχιστες χώρες να μας ψηφίζουν παρά το "ξεσηκωτικό" χαρακτήρα του τραγουδιού μας και το τραμπολίνο (που συνειρμικά κολλούσε στον τίτλο του τραγουδιού μας). Όπως ήταν αναμενόμενο επίσης η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας έφερε κατήφεια και (τη πολύ κοινότυπη για εμάς τους Έλληνες) ομφαλοσκόπηση. "Να δούμε τι φταίει", "δεν έπρεπε να στείλουμε τέτοιο τραγούδι", "το ραπ στην Γιουροβίζιον έχει ξεπεραστεί εδώ και χρόνια" κ.λπ.

Βέβαια τίποτα απ' αυτά δεν είναι σωστό, όπως δεν ήταν δικαιολογημένη και η αισιοδοξία που είχαμε μετά την είσοδό μας στον τελικό. Ο λόγος είναι απλός: τόσα χρόνια που πηγαίναμε καλά φροντίζαμε και στέλναμε ή τραγουδιστές γνωστούς στη γειτονιά μας (βλ. Ρουβάς, Παπαρίζου, Αλκαίος), ή τραγούδια με έντονο "ελληνικό" χρώμα (βλ. Αγάθωνας, Γιώρκας) και πάντα "σπρωγμένα" με ταξίδια προώθησης και εμφανίσεις ώστε το τραγούδι να γίνει γνωστό σ' αυτούς που ψηφίζουν. Και βέβαια όλα αυτά τα χρόνια πηγαίναμε με την παρακαταθήκη της υποστήριξης του τρίου Κύπρος, Βουλγαρία, Αλβανία (η οποία φερόμενη "αχάριστα" κατά πολλούς μας έδωσε μόνο 2 βαθμούς φέτος). Οι 3 αυτές χώρες πέρσυ μας έδωσας σχεδόν περισσότερους βαθμούς απ' αυτούς που πήραμε συνολικά φέτος.

Κακά τα ψέμματα, αν δεν ακολουθήσουν την παραπάνω συνδυαστική συνταγή χώρες σαν την Ελλάδα δεν θα πάνε μακρυά, αν δε στείλουν την Ντάνα του 2014 (με σκοπό να συγκινήσουν συγκεκριμένο κομμάτι του πληθυσμού που και νιώθει την ανάγκη να υποστηρίξει τέτοιες παρουσίες και το οποίο ούτως ή άλλως ενδιαφέρεται για το διαγωνισμό) ή παρόμοιες, εξαιρετικά εκκεντρικές παρουσίες. Δεν είμαστε σλαβική ή σκανδιναβική χώρα να έχουμε 4-5 χώρες να μας δίνουν βαθμούς ούτως ή άλλως, ούτε μπορούμε να δίνουμε ένα κάρο χρήματα ώστε να έχουμε σίγουρη την παρουσία μας στον τελικό και να μην έχουμε το άγχος του αποκλεισμού. Προσπαθώντας να μιμηθούμε τους άλλους (όπως φέτος) καταλήγουμε εκεί που φτάσαμε φέτος...

Δεν πειράζει πάντως, τα προβλήματά μας είναι άλλα...Και του χρόνου καλύτερα...