Άκρα Δεξιά, ολοκληρωτικά καθεστώτα και υμνητές τους / Ρήτρα δραχμής ζητάει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων από τις ελληνικές επιχειρήσεις

Τηρώντας την υπόσχεσή μας ν' ασχοληθούμε ξεχωριστά με την "Χρυσή Αυγή" (σε συνέχεια του εκλογικού μας αφιερώματος που βρίσκεται εδώ), σας παραθέτουμε το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στον ημερήσιο τύπο σχετικά την εν λόγω οργάνωση και την "αγάπη" που έχει για δικτατορίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα:

"Και ενώ οι εκλογές πλησιάζουν με βήμα ταχύ,  παρουσιάζεται έντονο το φαινόμενο της υποστήριξης

(έστω και σε θεωρητικό επίπεδο) ακραίων πολιτικών σχηματισμών, που ούτε πρόταση έχουν για

τη λύση των προβλημάτων της χώρας αλλά και ούτε μπορούν να φέρουν λύση σ’ αυτά.

Ιστορικά βέβαια σε καιρούς παρόμοιους μ’ αυτούς που περνάμε σήμερα, τα άκρα υπήρξαν “καταφύ-
γιο” για μια μεγάλη μάζα ανθρώπων, που εθελοτυφλώντας έβρισκαν έναν αόρατο ή ορατό “εχθρό” ως αιτία για όλα τα κακά που σαν τις πληγές του Φαραώ έπεφταν στη χώρα. Η ελπίδα βέβαια που υπήρχε στο σήμερα είναι ότι θα περίμενε κανείς ότι στον 21ο αιώνα που η Υποχρεωτική Εκπαίδευση έχει καλύψει μέχρι και τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου και η ενημέρωση μέσω του Διαδικτύου είναι προσβάσιμη σε πολύ περισσότερους και σε μεγαλύτερο εύρος πηγών απ’ ό,τι ήταν παραδοσιακά μέχρι σήμερα. Δυστυχώς
όμως όσοι πίστευαν αυτό έπεσαν έξω. Έτσι λοιπόν νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων έκαναν την επανεμφάνισή τους υποσχόμενοι καλύτερες μέρες και κάποιοι (οι ίδιοι που κατηγορούν τους Γερμανούς ως Ναζί) άρχισαν να τους ακολουθούν, ξεχνώντας το τι πέρασε η πατρίδα μας σε καιρούς που χούντες και δικτατορίες είχαν τον έλεγχο της χώρας μας.
Γιατί όμως κάποιος να θέλει να βάλει ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς στο Κοινοβούλιο; Σε μια προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους αξίζει να δούμε μια σειρά από μύθους, οι οποίοι αποτελούν τη βάση των υποστηρικτικών επιχειρημάτων για τέτοια κόμματα.
Πρώτος μύθος: “Η Ελλάδα σε τέτοιες περιόδους ήταν ισχυρή απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς”. Αυτός ο ισχυρισμός έχει καταρριφθεί ιστορικά. Από τις πολεμικές αποζημιώσεις που αναγκάστηκε να πληρώσει στη Βουλγαρία η χώρα μας επί Πάγκαλου, την ανυπαρξία της στη διευθέτηση συνοριακών διαφορών επί Κονδύλη, Μεταξά αλλά και της επταετίας ’67 - ’74 και τέλος την τραγωδία της Κύπρου το 1974, φαίνεται καθαρά ότι κάθε άλλο παρά “ισχυρή” ήταν η χώρα μας, ενώ η προετοιμασία της ήταν το λιγότερο πλημμελής και ανοργάνωτη (με αποδεικτικό στοιχείο τα αποτελέσματα στο
πεδίο των μαχών).
Δεύτερος μύθος: “Υπήρχε οικονομική ευημερία”. Αυτό αποτελεί έναν αστικό μύθο (ιδιαίτερα για την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών), που βασίζεται σε μια σημαντική παράλειψη, αυτή της ύπαρξης κρυφού δανεισμού που διοχετεύτηκε στη χώρα μας από τους εξωτερικούς υποστηρι-
κτές της χούντας. Αυτός (ο οποίος προστέθηκε αργότερα στο δημόσιο χρέος ή οδήγησε σε χαριστικές υπογραφές συμβάσεων) έδωσε την ευκαιρία στους υποστηρικτές της να πάρουν τα λεγόμενα “θαλασσοδάνεια” (δάνεια δηλ. με μηδενικό επιτόκιο και άνευ εγγυήσεων), την ίδια ώρα που τα
επιτόκια δανεισμού στους υπόλοιπους (με ταυτόχρονο έλεγχο του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων) ήταν τεράστια και υπερδιπλάσια του πληθωρισμού της εποχής.
Φαραωνικά έργα άνευ σκοπού (με συμβάσεις κατασκευής που κάνουν ακόμα και το σκάνδαλο των υποβρυχίων να μοιάζει με απάτη μικρής κλίμακας) ήταν επίσης συχνό φαινόμενο, με στόχο να φανεί μια επίπλαστη ανάπτυξη στους οικονομικούς δείκτες.
Τρίτος μύθος: “Σε περιόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων, υπάρχει χαμηλή εγκληματικότητα”. Η εγκληματικότητα δυστυχώς δεν είναι συνάρτηση της αστυνομοκρατίας, όσο και αν πολλοί πιστεύουν το αντίθετο. Αν ήταν έτσι στη Μ. Βρετανία που υπάρχει πεζή αστυνόμευση και ο μεγαλύτερος αριθ-
μός καμερών ανά χιλιάδα κατοίκωνστον δυτικό κόσμο θα έπρεπε οι εγκληματικές δραστηριότητες να ήταν μηδενικές, πράγμα που δεν ισχύει. Από τη στιγμή που υπάρχει εκτεταμένη φτώχεια, υψηλή ανεργία και υποαπασχόληση (όπως στην περίοδο που ζούμε) είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει αύξηση της εγκληματικότητας. Αυτό που ίσωςαλλάζει είναι η υφή της παραβατικότητας. Παράλληλα δε εν καιρώ δικτατορίας, έχουμε και την παρουσίαση πλαστών στοιχείων, ώστε να δημιουργείται στον μέσο πολίτη το αίσθημα της ασφάλειας.
Τέταρτος μύθος: “Επί Χούντας δεν υπήρχαν ρουσφέτια και διακρίσεις”. Αν τα “θαλασσοδάνεια” στους “φίλους” με μηδενικό επιτόκιο την ίδια ώρα που ο απλός πολίτης (αν δεν τον “έκοβαν” λόγω πολιτικών πεποιθήσεων) δανειζόταν με 15 - 20%, η αποπομπή και η πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων με βάση τα πολιτικά πιστεύω, τα φακελάκια στην Αστυνομία και τις δημόσιες υπηρεσίες για έκδοση διαβατηρίων και πιστοποιητικών σε “δύσκολες” περιπτώσεις κ.ο.κ. δεν αποτελούν ενδείξεις διακρίσεων και ρουσφετιών,
τότε αλήθεια τι είναι;
Πέμπτος μύθος: “Η άκρα Δεξιά έχει πατριωτικό χαρακτήρα και ήταν εκεί που το χρέος την καλούσε στα εθνικά ζητήματα”. Δυστυχώς ούτε κι αυτό ήταν αλήθεια: Επί γερμανικής Κατοχής, η ομάδα “Χ” (του στρατηγού Γρίβα που πάντως διέπρεψε στον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου) και οι συναφείς “εθνικοσοσιαλιστικές” ομάδες, αποτέλεσαν τους βασικότερους συνεργάτες των Γερμανών, αμαυρώνοντας ακόμα και την τιμημένη ευζωνική στολή φορώντας την σε μάχες εναντίοντόσο του ΕΑΜ όσο και του ΕΔΕΣ. Παράλληλα, ουδεμία ουσιαστική προσπάθεια για συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, δεν έγινε από τις πολιτικές δυνάμεις που εξέφραζαν τον χώρο αυτό. Σε νεότερες, δε, περιόδους περιορίστηκε σε μισθοφορικές συμμετοχές στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (πράγμα που ακυρώνει πρακτικά την έννοια της “συμπαράστασης’), ενώ ακολούθησε ασθματικά την Αριστερά
(την οποία κατ’ άλλα κατηγορεί συνεχώς για “εθνική μειοδοσία”) στην ανακίνηση θεμάτων όπως το Βορειοηπειρωτικό, της προστασίας της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία και της κάλυψης της ΑΟΖ.
Σ’ αυτά καλό είναι να θυμηθούμε και άλλα “παρατράγουδα”, όπως η κλήση των δημοκρατικών (με πολιτικές συμπάθειες που καλύπτουν τις παρυφές της Δεξιάς μέχρι τ’ άκρα της Αριστεράς) πολιτών στο Αστυνομικό Τμήμα “διά υπόθεσίν τους”, οι εξαφανίσεις “πολιτικών αντιπάλων” σε μπουντρούμια και κέντρα βασανισμού χωρίς καν μια προειδοποίηση, οι εν ψυχρώ δολοφονίες, η απαγόρευση έκφραση γνώμης, η απαγόρευση κυκλοφορίας, η απαγόρευση συγκεντρώσεων πάνω από συγκεκριμένο αριθμό ατόμων χωρίς την άδεια της Αστυνομίας, η ύπαρξη του “χαφιέ της γειτονιάς” για οποιαδήποτε κίνηση φαντάζει “ύποπτη”, η ύπαρξη προληπτικής λογοκρισίας σε έντυπα, ραδιοφωνικές εκπομπές και μουσική και τέλος η ύπαρξη του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” για οτιδήποτε απασχολεί οποιονδήποτε, χωρίς καν μια επίφαση δημοκρατικού διαλόγου, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα…
Αν παρ’ όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν και νοσταλγούν το “ολοκληρωτικό” παρελθόν τότε τι να πούμε: Σε μια πραγματική δημοκρατία, επιτρέπετα κι αυτό, χωρίς η νοσταλγία από μόνη της ν’ αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το αντίθετο πάντως δε θα μπορούσε να συμβεί."
Και για να μην ξεχνιόμαστε...  Είναι λυπηρό ότι την ίδια στιγμή που υπάρχει θριαμβολογία για τις "επιτυχίες" των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου η Eυρωπαϊκή Tράπεζα Eπενδύσεων (ΕΤΕπ)ζητάει εξασφαλίσεις για την περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη στις νέες δανειακές συμβάσεις με τις ελληνικές επιχειρήσεις. Είναι φανερό ότι υπάρχει μια αδυναμία από πλευράς της χώρας μας να πείσει ακόμα και τους οργανισμούς εκείνους που ελέγχονται από την Κομισιόν ότι θα πρέπει να μας αντιμετωπίζει ισότιμα και με αξιοπρέπεια. Αν μη τι άλλο οι αποφάσεις της ΕΤΕπ είναι πολιτικές και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Πιο συγκεκριμένα, η αρχή έγινε στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της ΕΤΕπ με τη ΔEH για την υπογραφή δανείου ύψους 70 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση του νέου σταθμού φυσικού αερίου στη Mεγαλόπολη.  Σύμφωνα με την Καθημερινή, η ETEπ έθεσε για πρώτη φόρα στη διοίκηση της ΔEH δύο νέους όρους: πρόβλεψη για επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης σε περίπτωση αλλαγής νομίσματος, με το επιχείρημα είτε της αποχώρησης της χώρας από την Eυρωζώνη είτε της διάλυσης της Eυρωζώνης, και υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο για την περίπτωση αθέτησης της αποπληρωμής.
Πηγές από την ETEπ υποστηρίζουν ότι η ρήτρα αλλαγής νομίσματος θα συμπεριληφθεί σε όλες τις συμβάσεις με τις χώρες που εφαρμόζουν αυτή τη στιγμή προγράμματα σταθερότητας (Eλλάδα, Πορτογαλία και Iρλανδία) και θα επεκταθεί συνολικά στις χώρες της Eυρωζώνης.
Παράλληλα, πληροφορίες αναφέρουν ότι η ΕΤΕπ έχει διαμηνύσει στο υπουργείο Oικονομικών πως το σύνολο των νέων συμβάσεων για δάνεια προς τις ελληνικές επιχειρήσεις θα συμπεριλαμβάνουν «ρήτρα δραχμής» καθώς επίσης και ότι θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο. Και η κυβέρνηση πιθανότατα να βγει και να θριαμβολογήσει λέγοντας ότι "υπάρχει εμπιστοσύνη στις ελληνικές εταιρείες"...

Πηγή ειδήσεων: "Καθημερινή", "Χανιώτικα Νέα"