Να το πως στο Ουκρανικό οι νικητές θα είναι εκείνοι που δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά...

 Τρία χρόνια πριν η Ρωσία αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία. Η ανάλυση των αιτιών της εισβολής δεν είναι απλή, αν και ο βασικός λόγος μπορεί στο συνοψιστεί στην ανάγκη της Ρωσίας να δείξει ότι παραμένει μια μεγάλη δύναμη, που δεν ανέχεται εισβολές των "αντιπάλων" της στο ζωτικό της χώρο (στον οποίο υποτίθεται ανήκει ιστορικά η Ουκρανία).

Η τεράστια υποστήριξη των περισσότερων δυτικών χωρών προς τους Ουκρανούς ήταν αναμενόμενη και η στάση της χώρας μας, η πρέπουσα. Το αν η Ε.Ε. κατάφερε ν' αποτύχει στο ρόλο που είχε, ξοδεύοντας παράλληλα τεράστια ποσά για την ενίσχυση της Ουκρανίας και καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα τοξικό μείγμα ακρίβειας και ενεργειακής ένδειας λόγω της σταδιακής διακοπής της χρήσης ρωσικού φυσικού αερίου, θα πρέπει να γίνει μάθημα προς αποφυγή, σε όλα τα μελλοντικά μαθήματα ιστορίας, όλων των πανεπιστημίων της Γηραιάς Ηπείρου.

Η αλήθεια βέβαια είναι μία: η εισβολή στην Ουκρανία έδωσε μια πολύ καλή δικαιολογία για πολλά - οι τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια ήταν μόνο ένα κομμάτι των συνεπειών. Αυτό που φαινόταν εξαρχής (και για το οποίο έχουμε γράψει σχετικά εδώ), αλλά αυτό που δε φανταζόταν κανείς είναι ότι η μακροβιότητα των συνεπειών αυτών, καθώς και του πολέμου. 

Όσο όμως οι Ουκρανοί έχαναν εδάφη και στρατιώτες - βλέποντας παράλληλα ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας της να μεταναστεύει, όσο η Ρωσία μάτωνε οικονομικά, αναγκαζόμενη να "σκοτώνει" το πετρέλαιό και το φυσικό της αέριο "όσο-όσο" πουλώντας της κάτω του κόστους σε όσους έβρισκε πρόθυμους να το αγοράσουν, χάνοντας παράλληλα μια ακόμα γενιά στα χαρακώματα, όσο η Ευρώπη πλήρωνε ακριβά τα όπλα των Ουκρανών, αγοράζοντας ακριβό LNG ως αντικατάσταση του "φτηνού" ρωσικού αερίου και μένοντας υπόχρεη να στηρίξει τους Ουκρανούς πρόσφυγες στα εδάφη της, υπήρχε κάποιος που φαινόταν να είναι μπροστάρης στην αντίσταση ενάντια της ρωσικής εισβολής, αλλά στην πραγματικότητα, εξύφαινε ένα εξαιρετικό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Αυτός ο κάποιος δεν είναι η Τουρκία (που πάντως πέρασε αλώβητη και απ' αυτή την πολεμική σύγκρουση), ούτε η Κίνα που "έκανε τον Κινέζο" προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του ειρηνοποιού. Αυτός ο κάποιος ήταν οι ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ που ξεσήκωσαν την Ουκρανία μόλις είδαν το αντιρωσικό συναίσθημα ν' αυξάνει στην χώρα, κατάφεραν και όχι μόνο "πούλησαν" όπλα στους δύσμοιρους Ουκρανούς που πίστεψαν ότι οι Αμερικανοί "ήταν στο πλευρό τους", αλλά να υποχρεώσουν την Ευρώπη να δώσει - χωρίς δεσμεύσεις - χρήματα και όπλα στην Ουκρανία, κάτι που εκείνες δεν έκαναν. Και δεν το είχαν κάνει, για προσβλέπανε στις "σπάνιες γαίες" που βρίσκονται στο υπέδαφος της Ουκρανίας, την ύπαρξη των οποίων, οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι αν και γνώριζαν, παρέβλεπαν τυφλωμένοι από ιδεοληψία. Στη ζωή όμως δεν κερδίζουν οι τυφλωμένοι ιδεολήπτες, αλλά εκείνοι που είναι προσηλωμένοι στο στόχο - εν προκειμένω οι ΗΠΑ. Και αυτό αποδεικνύεται από την καθ' όλα επιτυχημένη (για τα συμφέροντά τους) συμφωνία, στην οποία υποχρέωσαν τους Ουκρανούς και τον Ζελένσκι να βάλουν την υπογραφή τους. Η συμφωνία είναι μάλιστα τέτοια που μπροστά της, η δημιουργία του Υπερταμείου στην Ελλάδα θυμίζει γαμήλιο δώρο σε κρητικό γάμο. 

Όλα αυτά όμως δε σημαίνουν πως η υπόθεση δεν έχει και μια σειρά από χαμένους και άτυχους...

Ο πρώτος άτυχος στην όλη την ιστορία ήταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν. Γιατί παρότι εκτέλεσε το σχέδιο άψογα, δεν κατάφερε να συνεχίσει με μια 2η θητεία, και έτσι ήρθε ο Πρόεδρος Τραμπ, με το γνωστό χοντροκομμένο τρόπο του, να επιταχύνει τα γεγονότα και να κάνει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει αρκετό καιρό πριν: να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι βασικοί εμπλεκόμενοι, με μόνο στόχο τη συμφωνία, κάτι που στην πραγματικότητα δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι σήμερα.

Οι δεύτεροι άτυχοι στην όλη στην ιστορία είναι οι Ευρωπαίοι. Όχι μόνο γιατί σύρθηκαν σε μια διαμάχη που στην πραγματικότητα δεν ήταν έτοιμοι να συμμετάσχουν, και πλήρωσαν τόσο οικονομικά αλλά και ενεργειακά, αλλά γιατί αποκλείστηκαν πανηγυρικά απ' όλες τις ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Ουκρανίας, στο οποίο όμως θα κληθούν να συμμετάσχουν πληρώνοντας τόσο με χρήματα, όσο και με δέσμευση ειρηνευτικών δυνάμεων, χωρίς να λάβουν σχεδόν τίποτα από τις σπάνιες γαίες. Το ότι κάνουν σειρά συσκέψεων, δεν έχει καμία σημασία - και αυτό φάνηκε καθαρά από το αποτέλεσμα της επίσκεψης Μακρόν στην Ουάσιγκτον, όπου ο Πρόεδρος Τραμπ έλεγε τα δικά του, χωρίς να δίνει σημασία στον Γάλλο ηγέτη.

Οι τρίτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι φυσικά οι Ουκρανοί. Θα δώσουν τα πιο ακριβά από τα κοιτάσματά τους ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη που έλαβαν από τους Αμερικανούς, χωρίς να λαμβάνουν όμως καμία δέσμευση ότι οι τελευταίοι θα διασφαλίσουν την ειρήνη. Αυτή τη δουλειά θα την αναλάβουν μεταξύ των άλλων οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί - γνωστοί όλοι τους για τις πολεμικές τους αρετές - κάτι που θα κάνει την όποια συμφωνία αρκετά εύθραυστη. Παράλληλα και ενώ θα λάβουν προφανώς κάποια από τα χαμένα εδάφη πίσω, η χώρα θα θυμίζει πολύ λίγο εκείνη που ήταν τον Γενάρη του 2022, έχοντας τεράστια χρέη και βρισκόμενη "ξεδοντιασμένη" στρατιωτικά, μένοντας στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας για το διηνεκές μέλλον.

Οι τέταρτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι οι Ρώσοι. Αυτό ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι. Μπορεί να λάβουν κάποια από τα εδάφη που επιζητούσαν και φαίνεται να ολοκληρώνουν τον πόλεμο ως "νικητές" αλλά δεν είναι. Όχι μόνο δεν κατάφεραν να καταλάβουν όλα τα εδάφη τα οποία ήθελαν, όχι μόνο έχασαν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα παιδία των μαχών, όχι μόνο υπέφεραν οικονομικά, πουλώντας κάτω του κόστους πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά παράλληλα υποχρεώθηκαν να βάλουν συνέταιρους τους Αμερικανούς στο υπέδαφος της Ουκρανίας, ακόμα και στις περιοχές που κατέχουν στην παρούσα φάση. Παράλληλα, με το να είναι συγκεντρωμένοι στο Ουκρανικό μέτωπο, δεν μπόρεσαν να στηρίξουν και τον Άσαντ στην Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο τις βάσεις τους στη Μεσόγειο, χάνοντας παράλληλα αρκετά από τα ερείσματα τους στην ευρύτερη περιοχή. 

Έτσι συμπερασματικά μπορούμε να πούμε αυτό: οι Αμερικανοί τα κατάφεραν γι' άλλη μια φορά. Ήπιαν, έφαγαν και στο τέλος έβαλαν κάποιους άλλους να πληρώσουν το λογαριασμό, αποδεικνύοντας ότι ο ελληνικός λαός που φωνάζει 50 χρόνια στους δρόμους ότι οι "Αμερικανοί είναι φονιάδες των λαών", έχουν μάλλον δίκιο...

(Οι γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Ποντίκι" και τον "Ελεύθερο Τύπο").