Καταπάτησε και εσύ μια παραλία - μπορείς!

"Σύμφωνα με την οργάνωση, το νομοσχέδιο («Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας») επιδιώκει, μεταξύ άλλων, τα εξής «αδιανόητα»:

• Νομιμοποιεί επιχειρηματικής χρήσης αυθαίρετα και καταπατήσεις έναντι τιμήματος και δίχως ουσιαστική εκτίμηση περιβαλλοντικής επίπτωσης.
• Επιτρέπει την ολοκληρωτική κατάληψη παραλιών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις.
• Καταργεί στην πράξη τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγιαλού και θέτει στη διακριτική ευχέρεια του ιδιοκτήτη του ακινήτου να «αφήσει σε κοινή χρήση το τμήμα του ακινήτου που καταλαμβάνεται από τη ζώνη παραλίας».
• Αφήνει εκτός προστασίας την παρόχθια ζώνη πολλών και μεγάλων λιμνών, τις οποίες χαρακτηρίζει ως «μικρές».
• Καθιστά προαιρετική τη χάραξη παραλίας, υποβαθμίζοντας έτσι σοβαρά την οριοθέτηση της ζώνης προστασίας και τη διαπίστωση παρανομιών και καταπατήσεων.
• Αγνοεί τον προ τριετίας νόμο για τη βιοποικιλότητα που επιβάλλει την οριοθέτηση και προστασία της «κρίσιμης παράκτιας ζώνης».

«Θεωρούμε απολύτως αδικαιολόγητη την καταιγιστική συρρίκνωση της νομοθεσίας προστασίας του φυσικού χώρου και των φυσικών πόρων, στο όνομα μιας χαώδους, μακροπρόθεσμα μη βιώσιμης και σαφώς αμφισβητήσιμης με οικονομικούς όρους "ανάπτυξης"» δήλωσε η επικεφαλής περιβαλλοντικής πολιτικής της WWF Ελλάς Θεοδότα Νάντσου.

»Ειδικά στην εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία της χώρας να αντιμετωπίσει για ιστορικά πρώτη φορά την εθνική ανάγκη για βιώσιμο αναπτυξιακό σχεδιασμό, βασισμένο στη διατήρηση του φυσικού κεφαλαίου και την οικολογικά ορθή, κοινωνικά δίκαιη και νομικά ασφαλή τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας».

Όπως καταγγέλλει η ίδια, σημαντικά τμήματα του νομοσχεδίου είναι αντισυνταγματικά και ορισμένα μπορούν να θεωρηθούν αντίθετα στην ευρωπαϊκή νομοθεσία (όπως ενδεικτικά το Πρωτόκολλο Ολοκληρωμένης διαχείρισης του Παράκτιου Χώρου και οι κοινοτικές οδηγίες 92/43/ΕΟΚ και 2011/92/ΕΕ, όπως πρόσφατα τροποποιήθηκε), ειδικά καθώς αγνοείται η οικολογική σημασία της παρόχθιας και της παράκτιας ζώνης και υιοθετούνται οι πλέον ξεπερασμένες αντιλήψεις για τη διαχείρισή τους.

Στην επιστολή της οργάνωσης, επισημαίνεται ότι ακόμα και οι καθαρά εισπρακτικοί στόχοι του σχεδίου είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «σε μία εποχή παγκόσμιας κρίσης, οι εκατομμύρια επισκέπτες της χώρας δεν έρχονται να δουν ούτε κατειλημμένες παραλίες, ούτε επιχωματωμένους θαλάσσιους χώρους ή κακότεχνες κατασκευές σε αποκλεισμένες ακτές.

»Όπως επανειλημμένα έχει τονίσει η οργάνωσή μας, οι τουρίστες έρχονται για τη φύση μας και αυτή θα έπρεπε να είναι η βασική μέριμνα του προτείνοντα Υπουργού και της Κυβέρνησης. Η έμφαση θα έπρεπε να δίνεται σε ένα σύγχρονο και ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο που θα εγγυάται την προστασία του ευαίσθητου και οικολογικά και αισθητικά πολύτιμου παράκτιου περιβάλλοντος, την απομάκρυνση των αυθαίρετων κατασκευών, ήπιες και οικολογικά βιώσιμες χρήσεις, με παράλληλη διασφάλιση της κοινοχρησίας». "

Σχόλιο: Σα να ακούμε τις αντιδράσεις πολλών από τους αναγνώστες μας..."Έλα μωρέ, οι τρελλοί οικολόγοι πάλι φωνάζουν, θα νομιμοποιηθούν αυθαίρετα που έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα γκρεμίσει ποτέ...Στην Ελλάδα ζούμε. Ας βγάλει το κράτος κανένα φράγκο τώρα που το χρειάζεται". Και όμως...

Τα πράγματα δεν είναι έτσι. 

Εδώ δε μιλάμε για "παραγκούλες ψαράδων" στην άκρη του γιαλού. Μιλάμε για χιλιάδες στρέμματα παραλιών που για χρόνια (ή και σχετικά πρόσφατα) πολλοί επιτήδειοι χρησιμοποιούν για ιδίον όφελος, εις βάρος ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Τα πράγματα εξάλλου είναι απλά: με τη νομιμοποίηση των αυθαίρετων κατασκευών αυτών και την επιβολή εισιτηρίου (ή ακόμα και της απαγόρευσης εισόδου στον μέσο Έλληνα) καταπατείται ένα βασικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό, αυτό της πρόσβασης στη θάλασσα.

Είναι μια ακόμα κλασσική αντίληψη περί της μετα-Μνημονίου κατάστασης: "τώρα είναι η ευκαιρία να τα περάσουμε όλα, τώρα που δε μιλάει κανείς". Κι έτσι έχουμε κάτι ακόμα για το οποίο, πέραν της περιβαλλοντικής του σημασίας την οποία εξετάζει η WWF με απλά λόγια, αποστερεί ένα ακόμα μικρό κομμάτι ελευθερίας για όλους μας.

Στα πλαίσια λοιπόν της "ανάγκης" για ανάπτυξη, υιοθετούμε πρακτικές Γκάμπιας και Ακτή Ελεφαντοστού όπου ο κάθε διαπλεκόμενος μπορεί να καταπατήσει μια δημόσια έκταση, να την πληρώσει ύστερα για ένα κομμάτι ψωμί και να την "πουλήσει" σε κάποιους "ξένους" ή να εκμεταλλευτεί βάζοντας του "ιθαγενείς" να δουλεύουν για ένα πιάτο φαϊ (στην κυριολεξία) χωρίς να έχουν δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό το κομμάτι γης, για το οποίο αγωνίστηκαν χύνοντας ποτάμια αίμα. Αυτά βέβαια για τον νεο-Έλληνα είναι ψιλά γράμματα. Αν απαγορευόταν η πρόσβαση στις καφετέριες, τότε ναι κάτι θα γινόταν...Αλλά τώρα...Ποιος νοιάζεται;

(Και επειδή εμείς μπορεί να είμαστε αντι-κυβερνητικοί, αλλά είναι άραγε και η Πιπιλή;)