Οργή...

Τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη τον τελευταίο καιρό σίγουρα δεν αποτελούν έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην περιοχή εδώ και χρόνια. Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι η ένταση του φαινομένου, όπως επίσης και η προθυμία των εμπλεκομένων να προβούν σε μια σειρά από, άνευ προηγουμένου, ακρότητες που δε αιτιολογείται, σε καμία περίπτωση από τα τα γεγονότα.

Δεν έχει νόημα να πούμε τα αυτονόητα: Οι Ισραηλινοί όντως "φυτεύτηκαν" στην περιοχή μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αν και ο ερχομός τους είχε προαναγγελθεί τις αρχές του 20ου αιώνα. Όμως είχαν "δικαιώματα" στη συγκεκριμένη περιοχή γιατί κατοικούσαν εκεί ως λαός για αιώνες. Οπότε όταν βρέθηκαν χωρίς πατρίδα μετά τη ναζιστική θηριωδία, ήταν μάλλον λογικό στο να σταλούν εκεί απ' οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Αυτό βέβαια δε δικαιολογεί την μονοκρατορία που δημιούργησαν εις βάρος των Παλαιστινίων (πολλοί εκ των οποίων εκείνα τα χρόνια ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι), εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια συμπάθεια και συμπόνια. Η αντίδραση των Αράβων της περιοχής, με μια σειρά ατυχών συγκρούσεων και πολέμων, το μόνο που κατάφερε ήταν να σφίξει τους Παλαιστινίους σε ένα ασφυκτικό κλοιό, δημιουργώντας ένα καθεστώς καταπίεσης που ούτε και οι οι ναζί διώκτες των Εβραίων δε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν. Για μια ακόμα φορά δηλαδή, οι μαθητές κατάφεραν να ξεπεράσουν τους δασκάλους τους. 

Σε διάφορα χρονικά σημεία οι δύο πλευρές βρέθηκαν πραγματικά κοντά στο να υπογράψουν μια συμφωνία. Η πολυδιάσπαση όμως των Παλαιστινίων μεταξύ διαφόρων οργανώσεων δε βοήθησε ακόμα και ηγέτες που πραγματικά είχαν κύρος ανάμεσά τους, όπως τον Αραφάτ, να κάνουν ένα έντιμο συμβιβασμό. 

Το γιατί δε έγινε αυτό είναι περίπλοκο και ταυτόχρονα απλό: οι ηγεσίες των αραβικών οργανώσεων που δρουν στην περιοχή, βρίσκουν πειθήνια όργανα και "μάρτυρες του Αλλάχ" ανάμεσα στα στρατόπεδα των προσφύγων της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Αιγύπτου και στις φτωχογειτονιές της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.υ  Δέχονται ευχαρίστως εισφορές αγνών (τις περισσότερες φορές) Αράβων (και μη) δωρητών της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης για να μπορούν να κάνουν με άνεση μεγάλη ζωή στο Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, πίνοντας στο όνομα του Αλλάχ (και των κορόιδων) που δουλεύουν 12ωρα στα ταξί των Βρυξελλών και τα εστιατόρια της Νέας Υόρκης ή ψωμολυσσάνε στην Γάζα. Καμία από τις μουσουλμανικές χώρες δεν τους "τραβάει το αυτί" γιατί για το Ιράν και την Τουρκία είναι πολύ πιο εύκολο να στρέφει το ευσεβές εσωτερικό ακροατήριο στην μεγάλη ιδέα της προστασίας των "αδερφών μουσουλμάνων" (πράγμα αστείο γιατί οι πιο καταπιεσμένοι Παλαιστίνιοι δεν είναι μουσουλμάνοι αλλά χριστιανοί, αφού είναι διπλά καταπιεσμένοι και ως Άραβες (από τους Ισραηλινούς) και ως Χριστιανοί (από τους μουσουλμάνους), ενώ ο λαός στο εσωτερικό των χωρών τους καταπιέζεται και στερείται βασικών ελευθεριών. Για τη δε Δύση δεν θα πούμε κάτι - ζει στο καθεστώς των τύψεων του Β' Π.Π. και κάνει τα στραβά μάτια, ακόμα και όταν μιλάει για τα όσα γίνονται εκεί (βλ. περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας).

Έτσι τα χρόνια πέρασαν σε καθεστώς καταπίεσης, εξευτελισμού και υποτίμησης των Παλαιστινίων από πλευράς των Ισραηλινών, σε μια κατάσταση που δεν τιμάει την ανθρωπότητα. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στην "εισβολή" των Παλαιστινίων στις περιοχές των Ισραηλινών στα πέριξ της λωρίδας της Γάζας, όπου οι "αγανακτισμένοι" Παλαιστίνιοι έκαναν πράγματα που όχι μόνο δε δικαιολογούνται με οποιαδήποτε κριτήριο και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες, αλλά αντίθετα κατάφεραν να δώσουν το έναυσμα για μια αντίδραση από πλευράς Ισραήλ, που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα διέλυε τα πάντα στην περιοχή. Οι τελευταίοι βέβαια, ως ανώτεροι πολεμικά, είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στοχευμένα, αλλά αντίθετα προτίμησαν να τσακίσουν 2 εκατομμύρια ανθρώπους, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο και να αφήσουν χήρες και ορφανά στο δρόμο.

Αν αφαιρέσουμε οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας στην άκρη, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε ένα πιθανό λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η "επίθεση" τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πέραν της αναμενόμενης ισραηλίτικης αντίδρασης, εδώ και αρκετό καιρό τα πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας ήταν καλύτερα: Πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι είχαν πλέον άδειες και δούλευαν (χωρίς προβλήματα) στις Ισραηλίτικες περιοχές, υπήρχε δημιουργία νέων υποδομών στις παλαιστινιακές περιοχές και υπήρχε σαφής διάθεση (θεωρητικά) να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για εξεύρεση μιας λύσης που θα απεγκλώβιζε τους εκατομμύρια εγκλωβισμένους Παλαιστινίους. Άρα αυτό που έγινε, έκανε κακό και στις δύο πλευρές μεν, αλλά χτύπησε περισσότερο αυτούς που "πονούσαν" ήδη, δηλαδή τους Παλαιστινίους.

Αν όμως αφήσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας να καταλάβουν τη σκέψη μας, θα δούμε ότι αυτό που έγινε, βόλευε μια μερίδα "οργισμένων" και από τις δύο πλευρές. Είναι πρακτικά αδύνατο (θα πουν οι συνωμοσιολόγοι) η Μοσάντ η οποία έχει μάτια και ανθρώπους μέσα στα πιο υψηλά κλιμάκια των Παλαιστινιακών οργανώσεων να μην είχε πληροφορίες για τις προετοιμασίες των επιθέσεων: H συγκέντρωση πυραύλων και γενικότερου οπλισμού ήταν τέτοια που θα ήταν αδύνατον να μη υποπέσει της αντίληψης των ισραηλινών μυστικών οργανώσεων, ακόμα και αν βάλουμε στην εξίσωση την αλαζονεία αυτών, περί ισραηλινής πολεμικής ανωτερότητας. Η ομολογία των αιγυπτιακών αρχών ότι υπήρχε σχετική προειδοποίηση συμβάλει στο να πιστέψουμε το ενδεχόμενο ότι ήξεραν αλλά δεν έκαναν κάτι. Από την άλλη προφανώς και δε συνέφερε την Χαμάς η βελτίωση των συνθηκών των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας, αφού σταδιακά θα χάνονταν "οπαδοί" και "πελάτες". Όταν ο κόσμος έχει χρήματα στην τσέπη του και η ζωή του βελτιώνεται, ηρεμεί. Είναι μαθηματικά βέβαιο λοιπόν ότι για κάποιους έπρεπε να προκληθεί το Ισραήλ, πράγμα που έγινε. Εξάλλου τι πιο εύκολο να βρεις ανεγκέφαλους "μάρτυρες" ανάμεσα σε 2 εκατομμυρία καταπιεσμένων; Αίμα για τα κανόνια υπάρχει άφθονο.

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Σφαγές, βιασμοί και λεηλασίες από την μία πλευρά, βομβαρδισμοί αμάχων από την άλλη. Και αυτοί που έφυγαν για τον άλλο κόσμο, ας πάνε στο καλό και ο Θεός (τους) ας τους συγχωρέσει. Αλλά στα παιδιά που έμειναν ορφανά, κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους και στα ερείπια, είναι είναι παιδιά του Ισραήλ είτε της Παλαιστίνης, που θα μείνουν βορά στις ορέξεις και στην εκμετάλλευση εκείνων που τους στέρησαν τους γονείς τους, ποιος θα τους εξηγήσει το γιατί έγινε ό,τι έγινε; Ποιος θα τους δώσει την αγάπη και τη στοργή που έχουν ανάγκη;

Αυτό και μόνο πρέπει να μας προκαλεί οργή...Και το σίγουρο είναι ένα: κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Οι ίδιοι όμως, όχι άλλοι αντ' αυτών...

Η αίσθησή μας είναι ότι τα πράγματα δε θα είναι εύκολα για καμία από τις δύο πλευρές. Από τη μία, η μεν Χαμάς θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της για τους λόγους της επίθεσής της, ενώ από την άλλη το Ισραήλ, ακόμα και αν δεν εύθύνεται για την ισοπέδωση του νοσοκομείου στην Γάζα, θα πρέπει να απαντήσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη για το μέγεθος της αντίδρασης. Κάποιοι θα πρέπει να βάλουν και τις δύο πλευρές στη θέση τους, όσο και αν είναι πανίσχυρα τα λόμπι που τους υποστηρίζουν...

Ως κατακλείδα αντιγράφουμε από τη στήλη του Τάκη Θεωδορόπουλου στην Καθημερινή: "Ακόμη κι αν συντριβεί η Χαμάς στη Γάζα, δεν θα εξουδετερωθεί η ιδεολογία της. Και για να αποκρυσταλλωθεί αυτή η ιδεολογία, υπάρχουν ευθύνες και του Ισραήλ, κυρίως της ακροδεξιάς εθνικιστικής πολιτικής του. Από τη μία πλευρά η απανθρωπιά της Χαμάς και από την άλλη η βλακεία του Ισραήλ. Οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί της Γάζας είναι όμηροι της Χαμάς. Την ψήφισαν, θα μου πείτε, το 2006. Εκτοτε, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την κρίνουν. Ομως η βλακεία του Ισραήλ είναι ότι δεν τους πρόσφερε την εναλλακτική. Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα της Χαμάς αν το Ισραήλ είχε αποδεχθεί τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους; Και ποιο είναι το μέλλον αν το Ισραήλ μετά τις επιχειρήσεις εκκαθαρίσεων στη Γάζα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Αυτή είναι κρατική πολιτική που θα έλεγε και ο Ελί Μπαρναβί. Αν δεν υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν αιχμάλωτοι της τρομοκρατίας της Χαμάς".

Αυτή την Κυριακή ας ψηφίσουμε...

  Το καλοκαίρι που μας πέρασε το ένα τρίτο της Ελλάδας κάηκε και το δεύτερο τρίτο πνίγηκε γιατί ρέματα μπαζώθηκαν και οι κανόνες της βασικής αντιπυρικής προστασίας δεν τηρήθηκαν. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι δημοτικοί και επαρχιακοί δρόμοι θυμίζουν τα "κακοτράχαλα βουνά" της Πίνδου την περίοδο της ελληνικής εποποϊίας κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου με αποτέλεσμα, ένα στα τρία αυτοκίνητα να καταλήγει με ζημιές στο συνεργείο. Αλλού το σκουπίδι πάει σύννεφο, πάρκινγκ δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, δημοτικοί κήποι του 1,5 εκατομμυρίου ευρώ γίνονται πισίνες με την πρώτη καταιγίδα και το καλοκαίρι τα παιδάκια παθαίνουν ηλιάση γιατί οι φωστήρες που ενέκριναν τις μελέτες δε σκέφτηκαν να έχουν δύο δέντρα για σκιά. Αλλού ολόκληρες πόλεις επανασχεδιάζονται με βάση το συμφέρον των τουριστών και όχι των μόνιμων κατοίκων τους. Σε άλλους δήμους ντόπιοι επιχειρηματίες κάνουν δικούς τους συνδυασμούς γιατί ο δήμαρχος δεν τους έκανε το χατήρι να τους δώσει το δικαίωμα να μπαζώσουν μια ολόκληρη παραλία σε περιοχή Natura. 

Σε άλλες περιοχές οι δήμαρχοι δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και "βγάζουν λάδι" άλλους επιχειρηματίες, που με τη σειρά τους έχουν καταλάβει 300 στρέμματα παραλίας έχοντας χτίσει τις Πυραμίδες των Φαραώ μέσα στη θάλασσα. Αλλού πάλι έχουμε δημάρχους-τραμπούκους που χειροδικούν και καταβρέχουν με μάνικες τους δημότες, που τολμούν να τους αντιμιλήσουν. Σε άλλες περιοχές τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια μετατρέπονται σε λεκτικά "ρίνγκ" από τα οποία απουσιάζει μόνο ο ανίκητος Χαλκ Χόγκαν ή (επί το ελληνικότερο) ο Απόστολος Σουγκλάκος, των παιδικών μας χρόνων. Σε άλλες περιφέρειες εθνικοί οδοί επί σειρά χιλιομέτρων το βράδυ δεν έχουν μια λάμπα αναμμένη, ενώ τα χόρτα και τα καλάμια φτάνουν μέχρι τη μέση. Για να μην πούμε για άλλο Δήμο της χώρας που δημιουργήθηκαν "μεγάλοι περίπατοι" με τους οποίους γελάει ακόμα και ο στενός οικογενειακός κύκλος της οικογένειας του Δημάρχου.

Όσοι δεν ενοχλούνται από τα παραπάνω, όσους τους εκφράζει αυτός ο τρόπος άσκησης εξουσίας και όσοι καλύπτονται με την παρουσία του (αντι-)δημάρχου ή του (αντι-)περιφερειάρχη σε μια κοινωνική τους εκδήλωση, δεν χρειάζεται να διαβάσουν παρακάτω.

Όσοι ενοχλούνται ας συνεχίσουν να διαβάζουν: Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που η λύση τους ή η αποφυγή τους, δεν αποτελεί ευθύνη μόνο του κεντρικού κράτους. Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το περίφημο  "τα παράπονά σας στο δήμαρχο/περιφερειάρχη".

Την Κυριακή έχουμε την μοναδική ευκαιρία να (επι)βραβεύσουμε τους "σωστούς" και να "τιμωρήσουμε" τους ανίκανους. 

Ψηφίζουμε! Οπότε μην καθίσετε σπίτι - πηγαίνεται στο εκλογικό τμήμα και ασκήσετε το εκλογικό σας δικαίωμα. Επιβάλλεται.

Καλή ψήφο σε όλες και όλους!

Το φαινόμενο "Στέφανος Κασσελάκης" και η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ

 Η υπερψήφιση του Στέφανου Κασσελάκη ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και (επομένως) της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί (ως ένα βαθμό) στοιχείο προόδου για την χώρα. Είναι η πρώτη φορά που ένας (δεδηλωμένος) ομοφυλόφιλος ηγείται ενός πολιτικού κόμματος, το οποίο αποτελεί την εν δυνάμει βάση μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Ελλάδας. Μακάρι να έρθει μια μέρα που ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός πολιτικού αρχηγού, να μην αποτελεί βαρόμετρο για το αν αυτός είναι κατάλληλος για Πρωθυπουργός. Φοβόμαστε ότι αυτή η μέρα είναι ακόμα μακρυά - αλλά το πρώτο βήμα έγινε. Αν μάθουμε να ψηφίζουμε με βάση την πολιτική αξία κάποιου και μόνο, θα έχουμε πραγματικά προοδεύσει σημαντικά ως χώρα και ως κοινωνία.

Το πρόβλημα με το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει όμως απ' αλλού: το ότι ήρθε ξαφνικά για να ταράξει τα "νερά" του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κινητοποιήσει και να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι των απλώς ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που γράφτηκαν και συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής προέδρου, για να τον υπερψηφίσουν.

Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό. Αν ο κύριος Κασσελάκης είχε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικές θέσεις και ένα πολιτικό στόχο (πέραν της εκλογής του), θα αποτελούσε (μια) λύση για την έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από το τέλμα στο οποίο έχει πέσει, και το οποίο τον οδήγησει στη μεγαλειώδη ήττα των εκλογών τόσο του Μαϊου όσο και του Ιουνίου.  Το  αρνητικό είναι ότι κατάφερε και έπεισε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να έχει (στην αρχή) τίποτα απ' όλα αυτά. Ένα μέρος απ' αυτά τα απέκτησε στη συνέχεια, δείχνοντας μια καταπληκτική προσαρμοστικότητα, αποκτώντας γνώμη για πράγματα που πριν λίγες μέρες είχε πλήρη (επικίνδυνα πλήρη για την ακρίβεια) άγνοια - όπως  π.χ. για το Κυπριακό. Με συνεχείς ντρίπλες κατάφερε να ξεπεράσει σειρά σκόπελων (που για να είμαστε ειλικρινείς ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του), και χρησιμοποιώντας την (πολύ καλή) επικοινωνιακή εικόνα του, κέρδισε. 

Την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής θα έπρεπε να είχε ρίξει σε βαθιά περισυλλογή όλο το κομματικό κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ, από το συμπαθέστατο Ευκλείδη Τσακαλώτο εώς τον (και μέχρι πρότινος Νο2) Νίκο Παππά, που απέτυχαν παταγωδώς να προσελκύσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό από τους φίλους και τα μέλη του κόμματος. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Έφη Αχτσιόγλου, η οποία όμως "το πάλεψε", αλλά φαινόταν ξεκάθαρα το ότι η δυναμική που είχε ήταν κυρίως λόγω της έλλειψης αντιπάλου, που να προέρχεται από τα προβεβλημένα στελέχη του στενού πυρήνα που κυβέρνησε για 4 χρόνια την χώρα, και όχι τόσο λόγω της πολιτικής της πορείας και του προγράμματός της. 

Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είχαν ανοίξει τα μάτια όλων, και να τους επισημάνει το πόσο έξω είχαν πέσει πολιτικά και το πόσο πολύ είχαν αποτύχει να πείσουν - ακόμα και τους δικούς τους ψηφοφόρους - για το σωστό και δίκαιο των πολιτικών τους πεπραγμένων. Θα έπρεπε να τους είχε "ξυπνήσει" το ότι τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν να επιλέγουν, αντί γι' αυτούς, ως αρχηγό κάποιον που μέχρι 6 μήνες πριν, τους ήταν άγνωστος και που δεν θα ήταν βουλευτής για να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Το ότι υποστηρίχθηκε ακόμα και από ανθρώπους που είχαν ιδεολογικές διαφορές με τον πολιτικό του μέντορα, τον Παύλο Πολάκη, δείχνει το πόσο απεγνωσμένη ήταν η βάση για κάτι νέο και διαφορετικό. Εκεί κάπου, αν υπήρχε πολιτικό αισθητήριο, θα έπρεπε να είχε λήξει το ζήτημα και όλοι ν' αλλάξουν πορεία.

Αντί να κάνουν αυτό όμως, κάποιοι άρχισαν τις προσωπικές επιθέσεις - πολλές εκ των οποίων δεν ήταν πάντως αβάσιμες - έχοντας ρίξει το βάρος στο τι είχε πει ο κύριος εσωτερικός πολιτικός τους αντίπαλος και όχι προωθώντας τις δικές τους πολιτικές απόψεις. 

Αυτό δεν (θα έπρεπε να) είναι αριστερά όμως... 

Βέβαια και αυτό που πρεσβεύει ο Κασσελάκης δε φαίνεται να είναι αριστερά. Ξεπερνώντας τους "θείους" και τις "γιαγιάδες" που "τον ήξεραν από μικρό" και τον χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ ως "πρώην οπαδό του Μητσοτάκη" (το οποίο και να ισχύει δεν είναι πρόβλημα - το θέμα δεν είναι τι ήταν πριν από 5 χρόνια, αλλά τι είναι σήμερα), το ζήτημα που παραμένει είναι το πολιτικό του ποιόν, που παραμένει απροσδιόριστο. 

Βέβαια πλέον έχει χρόνο και χώρο ν' αναπτύξει και πρόγραμμα και θέσεις. Αν δεν αποκτήσει, η φωτογένεια του θα ξεθωριάσει, και σε 4 χρόνια το αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές θα είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα του Ιουνίου - η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα ξανακερδίσουν. 

Όμως, οι άνθρωποι που τον στηρίζουν, δεν πρόκειται να τον αφήσουν έτσι, γιατί προφανώς δεν τους συμφέρει - αλλά παράλληλα στο χέρι του είναι να ξεκαθαρίσει την "ήρα από το σιτάρι", αφού πολλά (και πολλοί/ές) θα πρέπει ν' αλλάξουν. Οι "καινούργιες" θέσεις δεν θ' αρκέσουν.

Κάπου εκεί θα πρέπει να χωρέσει και το ζήτημα της "αριστεράς". Βέβαια για να είμαι ειλικρινείς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι "αριστερό" κόμμα εδώ και χρόνια. Έχει όμως τις καταβολές και την ιδεολογική αναφορά, τα οποία δεν πρέπει ν' απωλέσει. Αν τα χάσει, "θα χάσει": Πολλοί θα χρειαστούν μαθήματα πολιτικής ιστορίας, ας ελπίσουμε ότι αυτοί που τα παρακολουθήσουν, θα το κάνουν προσεκτικά.

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη; Απλώς θα του ευχηθούμε σιδεροκέφαλος. Θα του χρειαστεί...Και η δουλειά θα πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα, γιατί οι προκλήσεις (και τα προβλήματα της χώρας) είναι τεράστιες. Όσο δεν υπάρχει αξιόμαχη αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα κάνει πάρτυ - και θα την πληρώνουμε όλοι εμείς.

Αυτό το καλοκαίρι ας φύγει και ας μην ξαναγυρίσει...

Πριν μερικά χρόνια είχαμε γράψει για "το καλοκαίρι που αποτελούσε απόδειξη για τους λόγους για τους οποίους είχαμε ως χώρα καταλήξει, στα χάλια που είχαμε" (τότε). Από τότε περάσαμε πολλά και αν και τίποτα δεν προμήνυε ότι είχαμε και παρακάτω ως χώρα, εμείς καταφέραμε και ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας: Το φετεινό καλοκαίρι είναι απ' αυτά που παλιά θα λέγαμε ότι "πρέπει να φύγει και να μην ξαναέρθει". Αν πάρουμε τις μετρητοίς τα όσα συνέβησαν - καταστροφικά και τραγικά - θα πρέπει μάλλον να ξανασκεφτούμε τα πλάνα μας για το χειμώνα: Aν to καλοκαίρι θεωρηθεί προπομπός για το τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς που διανύουμε, τα πράγματα δεν αναμένονται να καθόλου καλά.

Και η αναδρομή ξεκινά: Τα τραγικά καλοκαιρινά γεγονότα ξεκίνησαν τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουνίου, όταν στα ανοιχτά της Πύλου συνέβη μία ασύλληπτη τραγωδία. Το αλιευτικό σκάφος Andrianna (το οποίο είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο δουλεμπορικό), είχε ξεκινήσει λίγες μέρες πριν από τη Λιβύη (στις 10 Ιουνίου) μεταφέροντας (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες) 750 μετανάστες από την Βόρεια Αφρική (και όχι μόνο). Κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες το πλοίο αναποδογύρισε. Ανασύρθηκαν 82 νεκροί, ενώ μόλις 104 κατάφεραν να σωθούν από τις επιχειρήσεις διάσωσης των ελληνικών αρχών. Οι αγνοούμενοι εκατοντάδες...Μέχρι στιγμής, ακόμα αναζητούνται τα ακριβή αίτια της τραγωδίας.

Ο Ιούνιος είχε όμως και συνέχεια...Οι εκλογές της 24ης Ιουνίου αν και δεν είχαν έκπληξη ως προς το νικητή, επιφύλασσαν δυσάρεστη έκπληξη στο ποιοι θα εισέρχονταν στην Βουλή: Οι Σπαρτιάτες ήταν ένα μόρφωμα που ιδρύθηκε το 2017 με επικεφαλής τον Βασίλη Στίγκα με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Για ένα μεγάλο διάστημα ήταν ανενεργό μέχρι να προωθηθεί από τα social media του καταδικασμένου Ηλία Κασιδιάρη στον οποίο είχε απαγορευτεί η συμμετοχή στις εθνικές εκλογές. Τα παλαιά δίκτυα της Χρυσής Αυγής έδειξαν να είναι ενεργά ακόμα και μετά την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης και, εκμεταλλευόμενοι και τη μεγάλη αποχή, οδήγησαν (αφού ενίσχυσαν με υποψηφίους) στην Βουλή τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι με το τρομερό 4,68% εξέλεξαν 12 βουλευτές. Τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού (βλέπε διαμάχη Βασίλη Στίγκα με την κοινοβουλευτική του ομάδα την οποία κατηγόρησε για σχέσεις με την "Greek mafia") κατέδειξαν το πόσο επικίνδυνο είναι το μόρφωμα αυτό - τόσο εντός, όσο και εκτός Βουλής. Προφανώς και αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες - ο λαός ήξερε τι ψήφιζε.

Και ύστερα ήρθε ο Ιούλιος. Στις 18, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δασών και εξοχικές (κατά βάση) κατοικίες καταστράφηκαν μετά το ξέσπασμα μεγάλων δασικών πυρκαγιών στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής και περίπου 27 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά για το καλοκαίρι του 2023 που μεγάλο κομμάτι της πρωτεύουσας πνίγηκε από τους καπνούς. Την ίδια ακριβώς ημέρα και στην περιοχή της Βοιωτίας, στα Δερβενοχώρια, ξεσπάει νέα πυρκαγιά η οποία κατέκαψε περισσότερα από 100.000 στρέμματα και προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές σε πολλά σπίτια και επιχειρήσεις. Η πυρκαγιά ήταν τόσο μεγάλη που την επόμενη μέρα, στις 18 Ιουλίου, η πόλη του Λουτρακίου κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Την ώρα που η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στα πύρινα μέτωπα της Αττικής και της Βοιωτίας, στα πευκοδάση της Ρόδου ξεσπάει νέο μέτωπο που οδηγεί άμεσα εκκένωση των χωριών Ελεούσα, Σαλακάνος και Δημήλια. Σύντομα το μέτωπο γιγαντώθηκε καταστρέφοντας επί μέρες τοπία απίστευτης φυσικής ομορφιάς. Στις 22 Ιουλίου περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι, κάτοικοι και τουρίστες, αναγκάζονται να απομακρυνθούν από τις βάσεις τους καθώς η πυρκαγιά απειλούσε άμεσα πια κατοικημένες περιοχές. Στις 23 Ιουλίου απομακρύνονται ακόμα 1200 άνθρωπό από Πεύκη και Κάλαθο ενώ ακυρώνονται πτήσεις από βρετανικές εταιρείες που προσέφεραν πακέτα διακοπών στο νησί. Η πυρκαγιά κατέκαιε επί μέρες το νησί και οι εικόνες αυτού που άφησε πίσω της είναι αποκαρδιωτικές. Μέχρι το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου είχαν καεί 107.000 στρέμματα με νέες εστίες να δημιουργούνται συνεχώς προκαλώντας και επιπλέον καταστροφές. Στις 27 Ιουλίου η έκταση των καμμένων εκτάσεων υπολογίστηκε από τον Κοπέρνικο (δηλαδή το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τη δημιουργία ευρωπαϊκής ικανότητας γεωσκόπησης) στις 206.000 στρέμματα. Υπάρχουν αναφορές ότι ένα ποσοστό κοντά στο 15% της συνολικής έκτασης του νησιού παραδόθηκε στις φλόγες. Το οικονομικό μέλλον του νησιού και αυτό αβέβαιο, όπως και τα δάση του...

Κάπου εκεί είχαμε και ανθρώπινες απώλειες. «Την Τρίτη 25 Ιουλίου 2023 και ώρα 14:52 αεροσκάφος τύπου CL-215 της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης, κατέπεσε, κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης, στον Πλατανιστό Ευβοίας με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη, Σμηναγού (Ι) Χρήστου Μουλά, 34 ετών και του συγκυβερνήτη, Ανθυποσμηναγού (Ι) Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών». Η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους όλων: ο θάνατος των δύο πιλότων βύθισε σε πένθος όλη τη χώρα, ενώ συγκλονιστικές ήταν οι εικόνες στις κηδείες των δύο ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κατά την προσπάθεια κατάσβεσης μίας εστίας φωτιάς στην Εύβοια.

Στη συνέχεια είχαμε την έκρηξη στην αποθήκη πυρομαχικών στην Νέα Αγχίαλο - που κατέδειξε τα ριζικά προβλήματα που έχουμε ως χώρα στη διαχείρηση κινδύνων και την προστασία εθνικών στόχων, ακόμα και σε καιρό ειρήνης. Αλλά τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα: Στις 7 Αυγούστου είχαμε τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη. αραμονές του παιχνιδιού της ΑΕΚ με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο πλαίσιο των προκριματικών αγώνων για την είσοδο στους ομίλους του Champions League. Στην μισοάδεια λόγω ώρας και περιόδου Νέα Φιλαδέλφεια κάνει επιδρομή μία ομάδα Κροατών χούλιγκανς που χτυπούν και σπάνε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Όπως φάνηκε αργότερα επρόκειτο για μέλη των Bad Blue Boys, σκληροπυρηνικών οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, γνωστών για τη νεοναζιστική τους ιδεολογία. Κατά την επιδρομή που έγινε -με στρατιωτική καθώς φάνηκε πειθαρχία- υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί ενώ χάνει τη ζωή του ένας οπαδός της ΑΕΚ, ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής, ο οποίος βρισκόταν στον χώρο γύρω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Ο θάνατός του οφείλεται σε τραύμα που προήλθε από μαχαιριά στο χέρι του. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η δολοφονία του Μιχάλη έχει παραμείνει ανεξιχνίαστη. Η τραγική ολιγωρία της Ελληνικής Αστυνομίας εξόργισε την ελληνική κοινωνία που ήταν θεατής σε ακόμα μία τραγωδία που έγινε στο πλαίσιο της οπαδικής βίας, λίγες μέρες μόνο μετά την καταδίκη των δολοφόνων του Άλκη Καμπανού.

Ο Αύγουστος συνεχίστηκε με πυρκαγιές. Αυτή τη φορά στο κέντρο της πύρινης λαίλαπας βρέθηκε η περιοχή του Έβρου. Το τραγικό είναι ότι πύρινα μέτωπα έκαιγαν επί 10 συναπτές μέρες προκαλώντας ανυπολόγιστη φυσική καταστροφή με το πανέμορφο δάσος της Δαδιάς να έχει μετατραπεί, σε ποσοστό πάνω από 50%, σε στάχτη. Όσο η πυρκαγιά μαινόταν ανεξέλεγκτη στην περιοχή του Έβρου, η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μία ακόμα ανθρώπινη τραγωδία με θύματα και πάλι μετανάστες. Η νέα αυτή τραγωδία αποκαλύφθηκε κατά της διάρκεια της επιχείρησης κατάσβεσης της πυρκαγιάς στον Έβρο. Πιο συγκεκριμένα, στην ευρύτερη περιοχή του Άβαντα βρέθηκαν τα απανθρακωμένα σώματα 18 μεταναστών οι οποίοι εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες βρίσκοντας έναν τραγικό θάνατο. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, αποδείχθηκε ότι τα σώματα ανήκαν όλα σε άντρες ενώ ανάμεσά τους βρίσκονταν και δύο μικρά παιδιά. Οι σωροί βρέθηκαν σε ομάδες δύο-τριών ατόμων και σε μία απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων.

Και μετά μπήκε ο Σεπτέμβριος...Οι καλοκαιρινές διακοπές έφταναν στο τέλος τους, αλλά οι ανθρώπινες τραγωδίες συνεχίστηκαν. Η Μαγνησία και η Θεσσαλία, "πνίγηκαν" από το νερό κατά τη διάρκεια του περάσματος της κακοκαιρίας "Daniel". Η "βιβλική" καταστροφή είναι τέτοιας έκτασης (διαβάστε σχετικά εδώ) που θα περάσουν μήνες για να μπορέσουν να καθαριστούν οι περιοχές που πλήγησαν - για να μην αναφερθούμε στην αποκατάσταση των ζημιών, η οποία θεωρείται από πολλούς ως αδύνατη...Το δε αντίκτυπο στις τοπικές κοινωνίες είναι ανυπολόγιστο.

Την ίδια περίοδο είχαμε και τη δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη, στον καταπέλτη του πλοίου Blue Horizon. Οι δολοφόνοι; Άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Και το σερί ολοκληρώθηκε στις 17 του μήνα, όταν μέλη της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής στην Λιβυή, όπου είχαν πάει για να παράσχουν αρωγή στην χώρα που επίσης επλήγει από την κακοκαιρία "Daniel", σκοτώθηκαν όταν το λεωφορείο που τους μετέφερε από το αεροδρόμιο της Βεγγάζης στον χώρο όπου συγκεντρώνεται η διεθνής βοήθεια, συγκρούστηκε με όχημα που κινούνταν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Και αν για την Πύλο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κρατικό μηχανισμό, και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ευθύνεται για την κακοκαιρία "Daniel" ούτε για το δυστύχημα στην Λιβυή, στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, η κυβέρνηση και η κυβερνητική πολιτική φέρουν τεράστια ευθύνη: π.χ. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν για πυροσβεστικά μέσα, αλλά αντί να προωθείται η οικονομική λύση της σωστής συντήρησης για τα υπάρχοντα, και με δεδομένη της υπάρχουσας τεχνογνωσίας στην ΕΑΒ, αντ' αυτής προωθήθηκε η παραχώρηση του έργου (σε κατώτερη ποιότητα) σε ιδιώτες και ξένες εταιρείες (προφανώς ως πολιτικό "αντάλλαγμα"), με τα γνωστά αποτελέσματα. Λεφτά επίσης ΔΕΝ υπάρχουν για χρηματοδότηση νέων αντιπλυμμηρικών έργων, αλλά πρόσφατα μάθαμε ότι είχαν απενταχθεί άλλα που είχαν προγραμματιστεί να χρηματοδοτηθούν μέσω του ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης, λόγω "καθυστέρησης". Για ποιο λόγο υπήρξε αυτή; Για να μην αναφερθούμε στην σπατάλη των υπάρχοντων πόρων και το λάθος σχεδιασμό (που φαίνεται εκ του αποτελέσματος) σε όσα έγιναν και ολοκληρώθηκαν. Θα μπορούσαμε να πούμε και για το τραγικό σχεδιασμό της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας, αλλά αυτό αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του, που θα μπορούσε να αποτελεί μέρος του Εγχειριδίου για το πως "ΔΕΝ πρέπει να αντιμετωπίζεται φυσικές καταστροφές". Ευτυχώς που δεν είχαμε και σεισμό! 

Κλείνοντας θα προσπαθήσουμε να προλάβουμε και μια πιθανή ερώτηση από τους αναγνώστες μας, σχετικά με ένα από άσχημα που συνέβησαν το φετεινό καλοκαίρι - δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών της 24ης Ιουνίου και την άνοδο της ακροδεξιάς. Και εδώ η απάντηση είναι προφανής - το κράτος άμεσα μπορεί να μη φέρει ευθύνη γι' αυτό, αλλά το πολιτικό σύστημα σίγουρα φταίει. Και οι λόγοι εξηγούνται εδώ.

Ας ελπίσουμε πως το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα είναι καλύτερα... 

Οι δολοφόνοι της διπλανής πόρτας...

  Πριν λίγο καιρό είχαμε έναν Νεάντερνταλ ιθαγενή, κάτοικο αυτής της χώρας, να επαίρεται στα social media για το ότι είχε πάρει μέρος στη δολοφονική επιδρομή των Κροατών χούλιγκαν (που διέσχισαν την χώρα για να κάνουν ρημαδιό τον χώρο πέριξ του γηπέδου της ΑΕΚ). Και το έκανε τόσο ανάλγητα που στις επίμονες ερωτήσεις αυτών που διάβαζαν τη σχετική ανάρτησή του, απαντούσε υπερήφανα ότι "ήταν εκεί". Ήταν εκεί δηλαδή που τρομοκρατήθηκαν οικογένειες με μικρά παιδιά, που κυνηγήθηκαν γέροντες, που σκοτώθηκε ένας νέος άνθρωπος και που η μανία των ηλιθίων οπαδών ήταν τέτοια που έσπαγαν παιδικά καρότσια. Και αντί να ντραπεί και να κρυφτεί σε μια τρύπα για το υπόλοιπο της (μίζερης) ζωής του, το δήλωνε υπερήφανα.

Και αν αυτό ήταν μια χαρακτηριστική φάση της εποχής μας, το περιστατικό στο λιμάνι του Πειραιά όπου ένας ακόμα άνθρωπος έχασε τη ζωή του, επειδή οι άνθρωποι που πληρώνονται από τις κρατικές επιδοτήσεις και από τα εισιτήρια των επιβατών για να διασφαλίσουν ένα ασφαλές ταξίδι, αποφάσισαν ότι έπρεπε να τον ρίξουν στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να πνιγεί. Και όπως γράφει σωστά ο Στέλιος Πουλερές:

"Όσο μας παίρνει ακόμα, καλό είναι να το αποφασίσουμε και να αλλάξουμε το όνομα της χώρας. Να μη λέγεται Ελλάδα, να λέγεται η Χώρα των Ψευδαισθήσεων. Γιατί πλέον, μετά και τον θάνατο του 36χρονου στο Blue Horizon στο Ηράκλειο της Κρήτης, μόνο άμα γεμίζουμε το μέσα μας με ψέματα, αντέχεται το να ζεις, να ξυπνάς και να υπάρχεις σε τούτη τη χώρα. Μια θα είναι η κρατική ανικανότητα, μια η ατομική ανευθυνότητα, μια η εγκληματική μας φύση, πόσα να αντέξεις αν θες να μείνεις στη σωστή πλευρά της ζωής; Ξυπνάς, φωτιές. Κοιμάσαι. Ξυπνάς, πάλι φωτιές. Ξανακοιμάσαι. Ξυπνάς, πλημμύρες και καταστροφές. Κοιμάσαι. Ξυπνάς και διαβάζεις ότι ο άνθρωπος που πνίγηκε στο Blue Horizon, δεν πνίγηκε έτσι μόνος του, δεν έκανε κάποιο απονενοημένο διάβημα, δεν βούτηξε στο νερό παράτολμα, όχι. Προσπάθησε να προλάβει το πλοίο και οι τύποι στην μπουκαπόρτα μαζί με αξιωματικό, τον έσπρωξαν επανειλημμένα για να πέσει στο νερό. Κι όχι σε οποιοδήποτε νερό, αλλά στο σημείο που κινούνται οι μηχανές του πλοίου, οι προπέλες, που κάνουν το νερό να μοιάζει με αδάμαστο κύμα, άρα σε παρασέρνει για πλάκα. Ό,τι κι αν υποστηρίξουν οι εν λόγω στο δικαστήριο, ο 36χρονος πέθανε εξαιτίας τους. Δεν γίνεται να πίστευαν σπρώχνωντάς τον από την πόρτα που είχε πιαστεί, ότι απλά θα πέσει στο νερό και θα κολυμπήσει ακίνδυνα προς τους κάβους για να ανέβει στην προκυμαία. Δεν γίνεται να μη γνώριζαν, όντας τόσα χρόνια στα καράβια, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, αν όχι να πεθάνει κάποιος, να τραυματιστεί σοβαρά, να χτυπήσει το κεφάλι του, να χάσει τις αισθήσεις του και να πνιγεί;

Κι ακόμα κι αν πιστέψει κάποιος, πάλι ως ψευδαίσθηση, ότι όντως δεν τους πέρασε από το μυαλό, πώς να δικαιολογήσεις μέσα σου τις αντιδράσεις τους όταν έβλεπαν τον άνθρωπο να παλεύει να κρατηθεί στην επιφάνεια για 15 λεπτά και τελικά να ξεψυχάει; Κι η κατηγορία για ανθρωποκτονία επιεικής είναι για αυτό που δείχνει το βίντεο. Γιατί αυτό που δείχνει είναι δολοφονία. Είναι ο άνθρωπος στο νερό και δίνεται εντολή να ξεκινήσουν οι μηχανές. Έγιναν όλα εν πλήρη γνώση και αντίληψη. Είναι από τις φορές που η εικόνα είναι ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας. Έχει καμία σημασία αν είχε ή δεν είχε εισιτήριο; Κι αν δεν είχε εισιτήριο, οι εγκληματίες του Blue Horizon που τον έριξαν στο νερό, πότε πρόλαβαν να το μάθουν; Τον είδαν να κρέμεται στην πόρτα και αυτό που σκέφτηκαν πρώτο είναι «το εισιτήριό σας παρακαλώ»; Κι άκουσαν «δεν έχω» και είπαν «ε, ας τον πετάξουμε στο νερό»; Σύμφωνα μάλιστα με τις πληροφορίες, ο άνθρωπος αυτός έτρεχε προς το πλοίο δίχως κάποια βαλίτσα, άρα ακόμα κι αν δεν είχε εισιτήριο δεν θα είχε κανέναν λόγο να γίνει λαθρεπιβάτης. Προφανώς κάτι συνέβαινε. Ίσως να ήταν συγγενείς ή φίλοι στο Blue Horizon και να είχαν το εισιτήριό του. Ελάχιστη σημασία έχει. Τον σκότωσαν."

Αυτό φυσικά είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι εκείνων που όντας στην προκυμαία, μερικά μέτρα μακρυά (όχι στο πλοίο ή απέναντι) και δεν έκαναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα, για να τον σώσουν. Κάποιοι φώναξαν σωστά, κάποιοι πήραν τηλέφωνο το λιμεναρχείο (σωστότερα). Κάποιοι απλώς τραβούσαν βίντεο. Θα πήραν τα likes και προφανώς θα είναι ευχαριστημένοι. Είναι όμως και αυτοί συνεργοί στη δολοφονία του άτυχου επιβάτη. Και ας μην το ήθελαν (πιθανώς) ...

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι τα δημιουργήματα μιας ανάλγητης κοινωνίας που η ανθρώπινη ζωή και τα συναισθήματα των άλλων δεν παίζουν κανένα ρόλο, και που κάποιοι πιστεύουν ότι ακόμα και αν εγκληματίσουν όχι μόνο δε θα τιμωρηθούν αλλά θα βρεθούν και κάποιοι που θα τους χτυπήσουν στην πλάτη, ενθαρρύνοντάς τους να συνεχίσουν. Στο χέρι όλων μας είναι αυτό να σταματήσει...