Οργή...

Τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη τον τελευταίο καιρό σίγουρα δεν αποτελούν έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην περιοχή εδώ και χρόνια. Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι η ένταση του φαινομένου, όπως επίσης και η προθυμία των εμπλεκομένων να προβούν σε μια σειρά από, άνευ προηγουμένου, ακρότητες που δε αιτιολογείται, σε καμία περίπτωση από τα τα γεγονότα.

Δεν έχει νόημα να πούμε τα αυτονόητα: Οι Ισραηλινοί όντως "φυτεύτηκαν" στην περιοχή μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αν και ο ερχομός τους είχε προαναγγελθεί τις αρχές του 20ου αιώνα. Όμως είχαν "δικαιώματα" στη συγκεκριμένη περιοχή γιατί κατοικούσαν εκεί ως λαός για αιώνες. Οπότε όταν βρέθηκαν χωρίς πατρίδα μετά τη ναζιστική θηριωδία, ήταν μάλλον λογικό στο να σταλούν εκεί απ' οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Αυτό βέβαια δε δικαιολογεί την μονοκρατορία που δημιούργησαν εις βάρος των Παλαιστινίων (πολλοί εκ των οποίων εκείνα τα χρόνια ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι), εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια συμπάθεια και συμπόνια. Η αντίδραση των Αράβων της περιοχής, με μια σειρά ατυχών συγκρούσεων και πολέμων, το μόνο που κατάφερε ήταν να σφίξει τους Παλαιστινίους σε ένα ασφυκτικό κλοιό, δημιουργώντας ένα καθεστώς καταπίεσης που ούτε και οι οι ναζί διώκτες των Εβραίων δε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν. Για μια ακόμα φορά δηλαδή, οι μαθητές κατάφεραν να ξεπεράσουν τους δασκάλους τους. 

Σε διάφορα χρονικά σημεία οι δύο πλευρές βρέθηκαν πραγματικά κοντά στο να υπογράψουν μια συμφωνία. Η πολυδιάσπαση όμως των Παλαιστινίων μεταξύ διαφόρων οργανώσεων δε βοήθησε ακόμα και ηγέτες που πραγματικά είχαν κύρος ανάμεσά τους, όπως τον Αραφάτ, να κάνουν ένα έντιμο συμβιβασμό. 

Το γιατί δε έγινε αυτό είναι περίπλοκο και ταυτόχρονα απλό: οι ηγεσίες των αραβικών οργανώσεων που δρουν στην περιοχή, βρίσκουν πειθήνια όργανα και "μάρτυρες του Αλλάχ" ανάμεσα στα στρατόπεδα των προσφύγων της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Αιγύπτου και στις φτωχογειτονιές της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.υ  Δέχονται ευχαρίστως εισφορές αγνών (τις περισσότερες φορές) Αράβων (και μη) δωρητών της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης για να μπορούν να κάνουν με άνεση μεγάλη ζωή στο Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, πίνοντας στο όνομα του Αλλάχ (και των κορόιδων) που δουλεύουν 12ωρα στα ταξί των Βρυξελλών και τα εστιατόρια της Νέας Υόρκης ή ψωμολυσσάνε στην Γάζα. Καμία από τις μουσουλμανικές χώρες δεν τους "τραβάει το αυτί" γιατί για το Ιράν και την Τουρκία είναι πολύ πιο εύκολο να στρέφει το ευσεβές εσωτερικό ακροατήριο στην μεγάλη ιδέα της προστασίας των "αδερφών μουσουλμάνων" (πράγμα αστείο γιατί οι πιο καταπιεσμένοι Παλαιστίνιοι δεν είναι μουσουλμάνοι αλλά χριστιανοί, αφού είναι διπλά καταπιεσμένοι και ως Άραβες (από τους Ισραηλινούς) και ως Χριστιανοί (από τους μουσουλμάνους), ενώ ο λαός στο εσωτερικό των χωρών τους καταπιέζεται και στερείται βασικών ελευθεριών. Για τη δε Δύση δεν θα πούμε κάτι - ζει στο καθεστώς των τύψεων του Β' Π.Π. και κάνει τα στραβά μάτια, ακόμα και όταν μιλάει για τα όσα γίνονται εκεί (βλ. περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας).

Έτσι τα χρόνια πέρασαν σε καθεστώς καταπίεσης, εξευτελισμού και υποτίμησης των Παλαιστινίων από πλευράς των Ισραηλινών, σε μια κατάσταση που δεν τιμάει την ανθρωπότητα. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στην "εισβολή" των Παλαιστινίων στις περιοχές των Ισραηλινών στα πέριξ της λωρίδας της Γάζας, όπου οι "αγανακτισμένοι" Παλαιστίνιοι έκαναν πράγματα που όχι μόνο δε δικαιολογούνται με οποιαδήποτε κριτήριο και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες, αλλά αντίθετα κατάφεραν να δώσουν το έναυσμα για μια αντίδραση από πλευράς Ισραήλ, που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα διέλυε τα πάντα στην περιοχή. Οι τελευταίοι βέβαια, ως ανώτεροι πολεμικά, είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στοχευμένα, αλλά αντίθετα προτίμησαν να τσακίσουν 2 εκατομμύρια ανθρώπους, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο και να αφήσουν χήρες και ορφανά στο δρόμο.

Αν αφαιρέσουμε οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας στην άκρη, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε ένα πιθανό λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η "επίθεση" τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πέραν της αναμενόμενης ισραηλίτικης αντίδρασης, εδώ και αρκετό καιρό τα πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας ήταν καλύτερα: Πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι είχαν πλέον άδειες και δούλευαν (χωρίς προβλήματα) στις Ισραηλίτικες περιοχές, υπήρχε δημιουργία νέων υποδομών στις παλαιστινιακές περιοχές και υπήρχε σαφής διάθεση (θεωρητικά) να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για εξεύρεση μιας λύσης που θα απεγκλώβιζε τους εκατομμύρια εγκλωβισμένους Παλαιστινίους. Άρα αυτό που έγινε, έκανε κακό και στις δύο πλευρές μεν, αλλά χτύπησε περισσότερο αυτούς που "πονούσαν" ήδη, δηλαδή τους Παλαιστινίους.

Αν όμως αφήσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας να καταλάβουν τη σκέψη μας, θα δούμε ότι αυτό που έγινε, βόλευε μια μερίδα "οργισμένων" και από τις δύο πλευρές. Είναι πρακτικά αδύνατο (θα πουν οι συνωμοσιολόγοι) η Μοσάντ η οποία έχει μάτια και ανθρώπους μέσα στα πιο υψηλά κλιμάκια των Παλαιστινιακών οργανώσεων να μην είχε πληροφορίες για τις προετοιμασίες των επιθέσεων: H συγκέντρωση πυραύλων και γενικότερου οπλισμού ήταν τέτοια που θα ήταν αδύνατον να μη υποπέσει της αντίληψης των ισραηλινών μυστικών οργανώσεων, ακόμα και αν βάλουμε στην εξίσωση την αλαζονεία αυτών, περί ισραηλινής πολεμικής ανωτερότητας. Η ομολογία των αιγυπτιακών αρχών ότι υπήρχε σχετική προειδοποίηση συμβάλει στο να πιστέψουμε το ενδεχόμενο ότι ήξεραν αλλά δεν έκαναν κάτι. Από την άλλη προφανώς και δε συνέφερε την Χαμάς η βελτίωση των συνθηκών των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας, αφού σταδιακά θα χάνονταν "οπαδοί" και "πελάτες". Όταν ο κόσμος έχει χρήματα στην τσέπη του και η ζωή του βελτιώνεται, ηρεμεί. Είναι μαθηματικά βέβαιο λοιπόν ότι για κάποιους έπρεπε να προκληθεί το Ισραήλ, πράγμα που έγινε. Εξάλλου τι πιο εύκολο να βρεις ανεγκέφαλους "μάρτυρες" ανάμεσα σε 2 εκατομμυρία καταπιεσμένων; Αίμα για τα κανόνια υπάρχει άφθονο.

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Σφαγές, βιασμοί και λεηλασίες από την μία πλευρά, βομβαρδισμοί αμάχων από την άλλη. Και αυτοί που έφυγαν για τον άλλο κόσμο, ας πάνε στο καλό και ο Θεός (τους) ας τους συγχωρέσει. Αλλά στα παιδιά που έμειναν ορφανά, κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους και στα ερείπια, είναι είναι παιδιά του Ισραήλ είτε της Παλαιστίνης, που θα μείνουν βορά στις ορέξεις και στην εκμετάλλευση εκείνων που τους στέρησαν τους γονείς τους, ποιος θα τους εξηγήσει το γιατί έγινε ό,τι έγινε; Ποιος θα τους δώσει την αγάπη και τη στοργή που έχουν ανάγκη;

Αυτό και μόνο πρέπει να μας προκαλεί οργή...Και το σίγουρο είναι ένα: κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Οι ίδιοι όμως, όχι άλλοι αντ' αυτών...

Η αίσθησή μας είναι ότι τα πράγματα δε θα είναι εύκολα για καμία από τις δύο πλευρές. Από τη μία, η μεν Χαμάς θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της για τους λόγους της επίθεσής της, ενώ από την άλλη το Ισραήλ, ακόμα και αν δεν εύθύνεται για την ισοπέδωση του νοσοκομείου στην Γάζα, θα πρέπει να απαντήσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη για το μέγεθος της αντίδρασης. Κάποιοι θα πρέπει να βάλουν και τις δύο πλευρές στη θέση τους, όσο και αν είναι πανίσχυρα τα λόμπι που τους υποστηρίζουν...

Ως κατακλείδα αντιγράφουμε από τη στήλη του Τάκη Θεωδορόπουλου στην Καθημερινή: "Ακόμη κι αν συντριβεί η Χαμάς στη Γάζα, δεν θα εξουδετερωθεί η ιδεολογία της. Και για να αποκρυσταλλωθεί αυτή η ιδεολογία, υπάρχουν ευθύνες και του Ισραήλ, κυρίως της ακροδεξιάς εθνικιστικής πολιτικής του. Από τη μία πλευρά η απανθρωπιά της Χαμάς και από την άλλη η βλακεία του Ισραήλ. Οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί της Γάζας είναι όμηροι της Χαμάς. Την ψήφισαν, θα μου πείτε, το 2006. Εκτοτε, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την κρίνουν. Ομως η βλακεία του Ισραήλ είναι ότι δεν τους πρόσφερε την εναλλακτική. Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα της Χαμάς αν το Ισραήλ είχε αποδεχθεί τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους; Και ποιο είναι το μέλλον αν το Ισραήλ μετά τις επιχειρήσεις εκκαθαρίσεων στη Γάζα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Αυτή είναι κρατική πολιτική που θα έλεγε και ο Ελί Μπαρναβί. Αν δεν υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν αιχμάλωτοι της τρομοκρατίας της Χαμάς".