Το "Μινιόν" δεν ξαναγυρίζει - όσο και αν θα το θέλαμε...

Για όσους είναι πάνω από 40, και είτε ζούσαν είτε περνούσαν ως επισκέπτες από την Αθήνα, το "Μινιόν" αποτέλεσε ένα σημείο "κατατεθέν" της παιδικής τους ηλικίας. Ο τελευταίος όροφος του, ο γεμάτος παιχνίδια και η αίθουσα στο "πατάρι" που λάμβαναν μέρος παραστάσεις, συναυλίες και γιορτές κάθε Σαββατοκύριακο (τις μη εορταστικές περιόδους) και καθημερινά (τις εορταστικές), δωρεάν για όλους, σίγουρα θα τους μείνουν αξέχαστα. Το "Μινιόν" ξαναήρθε στην επικαιρότητα, μιας και οι νυν ιδιοκτήτες του, έχοντας μετατρέψει το κτίριο σε γραφεία και διαμερίσματα, το φωταγώγησαν - δίνοντάς του, ένα "εορταστικό" χαρακτήρα. Αμέσως το διαδίκτυο γέμισε με "ειδήσεις" που ως κεντρικό τίτλο είχαν ότι "το Μινιόν επιστρέφει". Προφανώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει - αλλά τα δεκάδες sites που αναμετάδωσαν την είδηση βασίστηκαν στη γενικευμένη νοσταλγία για να μαζέψουν "επισκέψεις"...Το άρθρο του Μιχάλη Τσαμπά, σχολιάζει την "είδηση" - και αξίζει να διαβαστεί...

"Η νοσταλγία είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα ενός ανθρώπου. Συνήθως αφορά όμορφες στιγμές που έχει ζήσει κανείς στο παρελθόν. Το μακρινό κυρίως. Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες, την περίοδο των Χριστουγέννων ένα συγκεκριμένο θέμα έχει περίοπτη θέση στην λίστα με τα viral θέματα. Είτε αφορούν ένα άρθρο σε κάποιο site, είτε μια ανάρτηση στα social media. Και το όνομα αυτού (του viral θέματος ντε...) «Μινιόν». 

Χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες αναρτήσεις, δεκάδες videos αφορούν το πολυκατάστημα – μύθος που μεσουρανούσε στην Αθήνα τις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80. Η νοσταλγία χτυπάει... κόκκινο σε ό,τι έχει να κάνει με το απόλυτο meeting point (όπως λένε και στο χωριό μου) εκείνων των δεκαετιών. Μικροί και μεγάλοι. Παιδιά και γονείς. Παππούδες και εγγόνια. Όλοι ζούσαν τον μύθο από τα χρώματα, από τα χιλιάδες παιχνίδια, από τις κυλιόμενες σκάλες. Ειδικά οι τελευταίες, στα παιδικά μάτια έμοιαζαν ως την μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου. Σκέψη αρκετή ώστε τα «πάνω – κάτω» να είναι σε μόνιμη βάση. 

Οι φωτογραφίες με την θρυλική σακούλα του «Μινιόν», τα videos με την grande υποδοχή του Άϊ – Βασίλη, οι πόζες των παιδιών μπροστά από τον «γεράκο με την κόκκινη στολή και στην μακριά άσπρη γενιάδα» κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, κάτι σαν έθιμο πια κάνουν την εμφάνισή τους. Κι από κάτω στα σχόλια, οι πάντες έχουν κάτι να θυμηθούν. Ένα περιστατικό, μια αξέχαστη αγορά, ένα αγαπημένο πρόσωπα, την πρώτη τους επίσκεψη. Η νοσταλγία που λέγαμε στην αρχή... Και ξαφνικά πριν μερικά 24ωρα μια φωτογραφία έκανε τον «γύρο του κόσμου». To... copy paste είχε την τιμητική του. Ο ένας μετά τον άλλο. «Το Μινιόν φωταγωγήθηκε», ήταν στο περίπου η λεζάντα που θύμιζε την... πιστολιά του αφέτη ώστε να αρχίσει ο αγώνας των αναμνήσεων. 

Προφανώς και η μοναδική ομοιότητα στις δύο περιπτώσεις του τότε και του σήμερα είναι μόνο το όνομα. Δεν υπάρχει ούτε χρονοκάψουλα, ούτε μηχανή του χρόνου να μας ταξιδέψει, να μας γυρίσει, σε εκείνον τον παράδεισο των μικρών και των μεγάλων. Ένας γίγαντας από σίδερο, ένα θηρίο με γραφεία και εκατοντάδες παράθυρα είναι αυτό που πρόσφατα φωταγωγήθηκε, κυρίως για την φωτογραφία και την λεζάντα αφού ακόμη δεν είναι λειτουργικό. Ένας κολοσσός που σε μερικούς μήνες θα φιλοξενεί γραφεία, υπηρεσίες, διαμερίσματα και καταστήματα μάλλον στο γιγαντιαίο ισόγειο. 

Ενα κτίριο που προφανώς θα δώσει και χρώμα και αίγλη στο καταταλαιπωρημένο κέντρο της πρωτεύουσας. Όμως «Μινιόν» δεν θα είναι. Δεν θα είναι ξανά το χριστουγεννιάτικο στέκι των μικρών, δεν θα είναι ο εμπορικός παράδεισος των μεγάλων. Δεν θα είναι μια εστία αναμνήσεων και διηγήσεων. Το «Μινιόν» ήταν ένα. Και όσοι δεν ξέρετε το γιατί, αναζητήστε το αυτές τις γιορτινές ημέρες με μια βόλτα στον «ιντερνετικό ωκεανό».