Τι είναι τελικά η Eurovision; "Πανηγυράκι" ή "η μεγαλύτερη μουσική συνάντηση της Ευρώπης";

Ο διαγωνισμός της Eurovision πάντα τραβούσε τα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) βλέμματα. Από την εποχή που οι Antique οδήγησαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια την χώρα μας στην 5άδα του διαγωνισμού, το ενδιαφέρον ανέβηκε ακόμα περισσότερο. Πλέον η χώρα μας δε συμμετείχε για "την χαρά της συμμετοχής" αλλά έπαιρνε μέρος και διεκδικούσε θέση "μεταλλίου" και γιατί όχι, νικητή. Το ενδιαφέρον παρέμεινε και όταν οι καλές εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί, με αποκλεισμούς στους ημιτελικούς και αποτυχημένες εμφανίσεις στα τελικά (όταν περνούσαμε). Θυμηθείτε τι συνέβει τις εποχές της ΝΕΡΙΤ, όταν παραλίγο να μη στείλουμε καθόλου τραγούδι στο διαγωνισμό...

Αυτό όμως που πάντα παρέμενε όλο αυτό το διάστημα, ήταν η κόντρα "οπαδών" και "αρνητών" του διαγωνισμού. "Το γεγονός της χρονιάς" για τους μεν, "πανηγυράκι χωρίς σημασία για τους δε". Με λίγα λόγια ένας ακόμα λόγος για να κάνουμε αυτό που μας αρέσει περισσότερο από τον ήλιο, τη θάλασσα και τις βόλτες την παραλία: να διχαζόμαστε και να μαλώνουμε.

Η φετεινή Eurovision δεν αποτελεί εξαίρεση. Μετά τη μη διεξαγωγή του διαγωνισμού το 2020, ήταν αναμενόμενο ότι το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο. Και είναι φοβερό ότι πριν από το "μεγάλο Σάββατο του τελικού" (στον οποίο η χώρα μας συμμετείχε περνώντας από το σκόπελο των ημιτελικών), είχε αρχίσει πάλι το γνωστό τροπάριο και από τις δύο πλευρές. Οι μεν να ημνούν το διαγωνισμό και οι δε να τον καταδικάζουν. Ευτυχώς δε φτάσαμε πάλι στα γεγονότα του 2003, όταν με αφορμή την χρήση αγγλικού στίχου στο "Ι will die for you" είχε κάνει παρέμβαση ως και ο Μίκης Θεοδωράκης (για ν' αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι είμαστε καταπληκτικοί ως λαός στο να δίνουμε σημασία σε μη σημαντικά πράγματα).

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο πνευματικός κόσμος της χώρας παρέμεινε αμέτοχος. Ειδικά μετά το τέλος της βραδιάς και με την ανακοίνωση των μεγάλων θεαματικοτήτων της ΕΡΤ1, είχαμε καταιγισμό άρθρων και αναρτήσεων για "την κατάντια της χώρας" και καταδίκη του καναλιού που έδωσε τόσο θεσμό στο διαγωνισμό. Ναι του ίδιου καναλιού που έχει 30 ντοκυμανταίρ την εβδομάδα, καταπληκτικές μουσικές εκπομπές και που οι σειρές του είναι (σε γενικές γραμμές) υψηλού επιπέδου. Το τραγελαφικό την ίδια ώρα που οι αρθογράφοι κατακεραύνονουν το διαγωνισμό τη Eurovision, οι ιστοσελίδες που τους φιλοξενούν δημοσιεύουν ειδήσεις του τύπου "Μάγεψε το τραγούδι της Κύπρου", "Κόλαση οι τραγουδίστριες της Σερβίας" κ.ο.κ. Κάποιοι κακεντρεχείς θα που ότι αυτό γίνεται γιατί η Eurovision πουλάει - εμείς θα πούμε ότι πιθανότατα αυτό να συμβαίνει στα πρόθυρα της "σφαιρικής ενημέρωσης".

Όπως και να έχει ο διαγωνισμός είναι απλά ένας διαγωνισμός τραγουδιού. Είναι ο τελευταίος μεγάλος πανευρωπαϊκός διαγωνισμός και είναι λογικό να τραβάει το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι επίσης ένας καλός (εντός και εκτός εισαγωγικών) περισπασμός, σε μια εποχή που οι "χαλαρές" ειδήσεις, οι οποίες μπορεί να ενδιαφέρουν τον κόσμο, είναι λίγες. Σε μια εποχή που υπάρχει αβεβαιότητα για το μέλλον, τα πράγματα σα εργασιακά δε δείχνουν καλά, οι μισθοί καταρρέουν και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, χρειάζονται και αυτά. Αρκεί να μην τους δίνουμε παραπάνω σημασία απ' όση πρέπει. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και μετά τη Eurovision...

Και για να κλείσουμε: Μπορεί σήμερα η υποκουλτούρα να κυριαρχεί, αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την Ελλάδα εκπαιδευτικά ποιοτικά σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι σήμερα, την κρατική ραδιοτηλεόραση να προστατεύει "ποιοτικά" τον ελληνικό λαό και τον ελληνικό πολιτισμό να είναι στα ντουζένια του σε όλα τα επίπεδα, ο κόσμος έβλεπε ταινίες σεξ στους κινηματογράφους, έσπαγε πιάτα στα μπουζούκια και τραγουδούσε "Σ' αγαπάω, μ' ακούς". Υποκουλτούρα υπήρχε λοιπόν και θα υπάρχει πάντα.