Περί συναίνεσης...

Η έννοια της "συναίνεσης" αποτελεί άγνωστο λήμμα λεξικού για τα πολιτικά κόμματα της χώρας από την Μεταπολίτευση και μετά. Αν εξαιρέσει κανείς την οικουμενική κυβέρνηση επί Ζολώτα, είναι ελάχιστες φορές που τα πολιτικά κόμματα μαζεύτηκαν, συναποφάσισαν και αγωνίστηκαν μαζί για οτιδήποτε.

Σε πολλές περιπτώσεις η αδυναμία εύρεσης κοινού τόπου ήταν δικαιολογημένη: όταν η κυβέρνηση ήθελε συναίνεση για να υπογράψει Μνημόνια, ήταν δικαιολογημένο για τον ΣΥΡΙΖΑ που τότε ΔΕΝ ήθελε μνημόνια να μην τα ψηφίσει. Άλλες φορές ήταν αδύνατη λόγων πολιτικών διαφορών. Υπήρξαν όμως φορές - όπως π.χ. στο θέμα της ανακήρυξης της ΑΟΖ - που ήταν επιβεβλημένη.

Η παρούσα χρονική συγκυρία αποτελεί μια από τις περιπτώσεις που χρειάζεται κοινή αντιμετώπιση. Έχουμε μια σειρά από παράλογες απαιτήσεις των δανειστών: Αδυνατούμε ως πολίτες να καταλάβουμε το γιατί τα κόμματα δεν παίρνουν μια κοινή θέση και δεν παρουσιάζονται να έχουν μια κοινή γραμμή άμυνας απέναντι στα όσα παρα-τραβηγμένα ζητούν το ΔΝΤ, ο ESM και οι λοιποί βασανιστές της χώρας και του λαού μας.

Είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι δεν αποζητάει κανείς συγκυβέρνηση. Αλλά νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι δανειστές ότι δεν μπορούν να ωθούν την κατάσταση στα άκρα ζητώντας νέες μειώσεις συντάξεων, και άλλη μείωση της έκπτωσης φόρου, περαιτέρω σκληρές ιδιωτικοποιήσεις (εις βάρος του Δημοσίου συμφέροντος) και ένα ακόμα γύρο καταβαράθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, έχοντας στο βάθος του μυαλού τους ότι ο επόμενος που θα έρθει θα τα δεχτεί, σε περίπτωση που η παρούσα κυβέρνηση τολμήσει να πει όχι. Αν υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση ότι τα πράγματα είναι "ως εδώ", μπορεί να καταλάβουν ότι κάπου πρέπει να μπει ένα φρένο.

Η παρούσα κυβέρνηση βέβαια έπεσε στο λάκκο που έσκαψε η ίδια για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Εξώθησε τα πράγματα σ' εκλογές και στη συνέχει κατέληξε να κάνει χειρότερα από εκείνη, κάνοντας ηθική ζημιά τόσο στην Αριστερά όσο και στο σύνολο του πολιτικού κόσμου. Εσπρωξε καινούργιες κοινωνικές ομάδες στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και απέδειξε ότι πολλοί επαγγελματίες "αριστεροί" που είναι στις τάξεις της, δεν ονειρεύονταν μια καλύτερη Ελλάδα χωρίς εξαρτήσεις αλλά τρόπους για να κονομήσουν.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει μαζί της να τιμωρηθούμε και όλοι μαζί ως Έλληνες. Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να είναι αποδεδειγμένα χαμηλών δυνατοτήτων και η ομάδα που τον περιβάλλει να είναι απλώς "για γέλια", αλλά φανταζόμαστε κατανοούν ακόμα και αυτοί, ότι η κατρακύλα δεν μπορεί να συνεχιστεί αιωνίως: όπως έχουν τα πράγματα σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η χώρα μας από την μέγγενη του υπόανάπτυξης των ψεύτικων πλεονασμάτων ούτε στον "αιώνα τον άπαντα". Ας κάνουν επομένως αντιπολίτευση αλλά ας συμφωνήσουν μαζί με την κυβέρνηση ότι οι γραμμές άμυνας είναι κοινές. Μετά ας κάνει αντιπολίτευση στα "καθημερινά", που στο τέλος είναι εκείνα (μαζί με την ψευτιά) που θα ρίξουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτως ή άλλως στο τέλος της 4ετίας. Ας λειτουργήσει το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς αποφυγή, και ας δράσει διαφορετικά. Στο κάτω-κάτω πλέον το ερώτημα δεν είναι "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" αλλά "και άλλα μέτρα - όχι άλλα νέα μέτρα".

Ας μας αποδείξουν ότι όντως φοράνε τη "φανέλα της εθνικής Ελλάδας" - όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της χώρας μας.