Ο ανεκδιήγητος Αλέξης Τσίπρας και οι επερχόμενες εκλογές...

Κανείς μας δε θα το πίστευε – 7 μήνες πριν – ότι το blog μας θα κατέληγε να έχει ως κύριο θέμα ανάρτησης μια τόσο αρνητική κριτική για τον Αλέξη Τσίπρα. Εμείς όπως και χιλιάδες άλλοι πιστέψαμε ότι ήταν ειλικρινής όταν επιζητούσε την απεμπλοκή από τα μνημόνια, ότι έβαζε το συμφέρον της πατρίδας πάνω από το προσωπικό/κομματικό του και κυρίως ότι ερχόμενος στην εξουσία θα ξεκαθάριζε την χώρα μια και καλή, τιμωρώντας τους κλέφτες, εγκαθιστώντας αξιοκρατία και ανοίγοντας το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.

Εφτά μήνες μετά όμως, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πούμε ότι πέσαμε έξω. Πέσαμε έξω γιατί αντί για μια αριστερά «του λαού», είδαμε μια αριστερά άκρατα μνημονιακή. Είδαμε μια αριστερά που απέτυχε να κυβερνήσει – έστω και στοιχειωδώς, καταφέρνοντας ν’ αφήσει ατιμώρητους όλους – όσους έφεραν την χώρα ως εδώ, στηριζόμενη μάλιστα εν πολλοίς σε αυτούς. Δεν προώθησε ούτε ένα εθνικό θέμα επιτυχώς, ακολούθησε την ίδια μικροκομματική τακτική όπου μπορούσε (π.χ. τα κατορθώματα του κύριου Σταθάκη στο υπερυπουργείο σε βολέματα πολιτικών του φίλων, θα έκαναν τους κυρίους Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη να τρέμουν από συγκίνηση), αφήνοντας την ίδια ώρα δεκάδες άλλα κομματικά στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων στις θέσεις τους – να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο το φαγοπότι στο οποίο επιδίδονταν όλα αυτά τα χρόνια.  Το σοβαρό ζήτημα της μετανάστευσης αντιμετωπίστηκε ιδεοληπτικά με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει καταντήσει μια αποθήκη ψυχών, στην οποία συντελείται η μεγαλύτερη πληθυσμιακή αλλοίωση από την προώθηση τούρκικων φύλων στην Μ. Ασία των 11^ο αιώνα. Για να μην μιλήσουμε για τις υποθέσεις των Γερμανικών αποζημιώσεων και του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους, που έμειναν επιτροπές στην Βουλή.

Εφτά μήνες μετά δεν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο μπορούμε να πούμε «μπράβο», αν εξαιρέσει κανείς την προώθηση του αγωγού με την Ρωσία, ο οποίος δείχνει να έχει μπει στον πάγο από τον Ιούλιο και πέρα.

Η δε αντιμετώπιση της υπόθεσης του δημόσιου χρέους – που οδήγησε στο αναμφίβολα καταστροφικό 3^ο Μνημόνιο καταδεικνύει ένα απαράδεκτο ερασιτεχνισμό σε όλα τα επίπεδα, για τον οποίο ευθύνονται ισομερώς το οικονομικό επιτελείο του κόμματος (που σχεδίασε ένα υπερφίαλα αισιόδοξο σχέδιο) και ο πολιτικός περίγυρος του κυρίου Τσίπρα (ο οποίος μη μαθαίνοντας από τα λάθη των προηγουμένων αποδέχτηκε σειρά επαγγελματιών αυλοκολάκων στον περίγυρό του, ατόμων που μπορούν μόνο να συγκριθούν με αυτούς που περιτριγύριζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στα τελευταία του).

Αλλά και αυτά θα μπορούσαμε ν’ αποδεχτούμε αν δεν υπήρχε ένα διαρκές λαϊκίστικο, πολιτικό «παπατζηλίκι» στις πλάτες του ελληνικού λαού. Από τις εκβιαζόμενες εκλογές του Γενάρη (που με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν στην πορεία δεν έπρεπε να γίνουν), περάσαμε στο δημοψήφισμα (το οποίο ως φαίνεται εκ των υστέρων έγινε με σκοπό να επιτρέψουν στον Πρωθυπουργό να νίψει «τας χείρας του» - αλλά κάπου στο δρόμο ο απρόβλεπτος Έλληνας χάλασε τη συνταγή), για να καταλήξουμε στις τωρινές εκλογές που γίνονται ώστε να επιτρέψουν στον Τσίπρα να βάλει τον Σταύρο και την Φώφη στην κυβέρνηση.  Απαράδεκτες καταστάσεις που δε δικαιολογούνται, ούτε αιτιολογούνται: οι εκλογές έπρεπε να είχαν γίνει αντί του δημοψηφίσματος – σε νωρίτερο χρόνο – όταν είχαν διαφανεί οι αρνητικές εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις. Αλλά τώρα έχουμε 3πλά έξοδα και συνεχιζόμενη ακυβερνησία για άλλον ένα μήνα…Το δε σχόλιο ότι "η χώρα θα έχει πρώτη φορά γυναίκα Πρωθυπουργό σε υπηρεσιακή κυβέρνηση" είναι το λιγότερο ένα ατυχές στατιστικό που δεν αφορά κανέναν...

Είναι η λύση όμως το «δραχμικό λόμπι» (όπως τους κατηγορούν) του κυρίου Λαφαζάνη; Πιθανότατα όχι. Προσωπικά δεν έχουμε πειστεί – όχι τόσο από το σκεπτικό τους (που φαίνεται δικαιολογημένο) αλλά από τον τρόπο εφαρμογής του σχεδίου τους (το οποίο κανείς δεν φαίνεται διαθετημένος και έτοιμος να εξηγήσει σε μας που θα το υποστούμε). Για τους υπόλοιπους ας μην το συζητάμε…Και η αντίδραση της κυρίας Μέρκελ «η παραίτηση Τσίπρα είναι μέρος της λύσης, όχι μέρος της κρίσης», θα έπρεπε να βάλει και τον Τσίπρα (αλλά και τους συμβουλάτορές του) σε σκέψεις για το ποιον ωφελούν πραγματικά οι εκλογές

Τι να ψηφίσουμε όμως στις εκλογές; Δημοκρατική ειλικρίνεια για αλλαγή – όποιος και αν την εκφράζει και αρκεί να μην έχει «φάει» στο παρελθόν. Όποιος την προβάλει και μας πείσει θα πάρει την ψήφο μας – γιατί θα το αξίζει…

Καλή δύναμη σε όλους μας…