Τι δεν έγινε... / Προτάσεις αντί Μνημονίου

Ας δεχτούμε ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει καμία ευθύνη για την κατάσταση (πράγμα βέβαια λανθασμένο αφού τα περισσότερα από τα προβλήματα τα οποία πληρώνουμε σήμερα είναι αποτελέσματα χρόνιων λανθασμένων πολιτικών), ότι είχε όλη την καλή διάθεση να προστατέψει την χώρα και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και ότι τέλος πάντων έκανε ότι μπορούσε για να αποτρέψει αυτή την κατάληξη...

Είναι όμως αυτό αλήθεια; Η προσωπική μου άποψη είναι όχι και την στηρίζω όχι σε κινήσεις και μέτρα που πήρε, αλλά στα πράγματα που η απλή λογική επιβάλλει να γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις και τα οποία δεν έκανε. Πιο συγκεκριμένα:

α) Ενώ έκανε πολλές συζητήσεις για δανεισμό με "λογικά" επιτόκια εκτός Ε.Ε. (Κίνα, Ρωσία, χώρες του Αραβικού κόλπου) και έφτασε πολύ κοντά σε συμφωνία με κάποιες εξ αυτών, τελικά έκανε πίσω μετά από πιέσεις της Ε.Ε. (η οποία τελικώς συμφώνησε να μας δανείσει με επαχθείς όρους) για ν' αποφευχθεί έτσι ο έλεγχος της οικονομίας χώρας της Ευρωζώνης, από χώρα εκτός αυτής. Βέβαια μια ισχυρή εθνική κυβέρνηση κοιτάζει πρώτα το συμφέρον των πολιτών της, και αυτό κατά την κοινή λογική σημαίνει, δανειζόμαστε όπου μας συμφέρει και όχι όπου μας επιβάλλουν κάτω από το τραπέζι, όπως έγινε τελικά.

β) Έχασε πολύτιμο χρόνο λειτουργώντας χωρίς στρατηγική δανεισμού. Έτσι αντί να δανειστεί σε περίοδο που τα spreads ήταν χαμηλά (π.χ. τον Δεκέμβριο) άφησε να περάσει ο καιρός ενώ γνώριζε τις επερχόμενες δανειακές μας υποχρεώσεις και ανέμενε την επερχόμενη λαίλαπα. Τι πίστευε ότι θα συνέβαινε; Άγνωστο.

γ) Προχώρησε σ΄ενεργοποίηση του 2ου πακέτου στήριξης των τραπεζών (το οποίο προσέφερε συνολικό ποσό 28 δισ. ευρώ), ενώ γνώριζε τις ταμειακές αδυναμίες του κρατικού κορβανά και ενώ το πρώτο πακέτο (ύψους 8 δισ. ευρώ) είχε μηδενικό αντίκτυπο στην αγορά, αφού οι τράπεζες (που παρεπιπτόντως αφού έπαιρναν τα λεφτά, δάνειζαν πίσω το κράτος με επιτόκια πολύ υψηλά) απέφευγαν να ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα, σιγουρεύοντας απλώς την κερδοφορία τους.

δ) Δεν εξέδωσε λαϊκά ομόλογα ή ,όπως αλλιώς λέγεται, δεν κατέφυγε σε "εσωτερικό δανεισμό". Αυτό, κατά την άποψή μου πάλι, είναι το πιο "περίεργο" απ' όλα: Αποτελεί τακτική ιδανική σε δύσκολες περιόδους, στην οποία είχε καταφύγει και ο Ανδρέας Παπανδρέου (βιολογικός και όχι πολιτικός πατέρας του σημερινού μας πρωθυπουργού) την δεκαετία του '80. Κατά την έκδοση των ομολόγων θα μπορούσε το κράτος να χτυπήσει "μ'ένα σμπάρο δυό τριγώνια".
- Θα μπορούσε να επιβάλλει το ίδιο το κράτος τα επιτόκια και να καλύψει τις δανειακές του ανάγκες για μια ορισμένη περίοδο, περιμένοντας ν' αποδώσουν τα σκληρά μέτρα του Μαρτίου και
- Θα σταματούσε την έξοδο των καταθέσεων από την χώρα, δίνοντας παράλληλα μια διέξοδο στον μέσο πολίτη που καταφεύγει σε προθεσμιακές καταθέσεις με εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο.
Το γιατί δεν το έκανε αποτελεί ένα ακόμα από τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα των κινήσεων της κυβέρνησης...

Βεβαίως (και γι'απαντήσω σε πολλούς που θα ρωτήσουν) δεν είμαι οικονομολόγος, και επομένως είναι πιθανόν κάποια ή όλα αυτά που έγραψα παραπάνω να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα. Όμως αλήθεια, στα τόσα που υποσχέθηκε και που δοκίμασε, θα χανόταν τίποτα αν προσπαθούσε να πραγματοποιήσει και κάποιο από τα παραπάνω;