Αναρτήσεις
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσα στα πολλά που "αποκάλυψε" στον μέσο Έλληνα, ήταν και μια άγνωστη πλευρά του νεοναζισμού - φασισμού στην χώρα μας, αυτή της σύνδεσης της ακροδεξιάς με του "φανατικούς" των γηπέδων και συγκεκριμένα με αυτούς του Ολυμπιακού.
Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι πρόσφατο. Στη δεκαετία του 1980 ήταν γνωστή η σχέση της ακροδεξιάς με τους φανατικούς του Παναθηναϊκού, ενώ αργότερα το "Εθνικό Μέτωπο" (του ανανήψαντος δημοκράτη κ. Βορίδη) είχε μόνιμη φωλιά στους αγώνες της εθνικής Ελλάδος στην Αθήνα. Αυτά όμως ήταν περιθωριακές κινήσεις που ενδιέφεραν και εξέφραζαν λίγους. Σε ορισμένα αθλητικά σωματεία μάλιστα (βλ. ΑΕΚ, Πανιώνιος που ήταν συνυφασμένες με προσφυγιά) η περιθωριοποίηση (και λοιδόρηση) της ακροδεξιάς ήταν τέτοια που δε νοούνταν καν η παρουσία στις κερκίδες των οργανωμένων οποιαδήποτε "σεσημασμένου" ψηφοφόρου τέτοιου κόμματος.
Σ' αυτές τις ομάδες μπορεί να μην άνηκε ο Ολυμπιακός, αλλά το γεγονός ότι η οπαδική βάση του ήταν στις προσφυγικές και παραδοσιακά περιοχές της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά (βλ. Νίκαια, Κοκκινιά, Κορυδαλλός), η ενεργός αντι-φασιστική δράση ποδοσφαιριστών του στον πόλεμο (βλ. Δαρίβας, Μουράτης) και η η "κακή" αντιμετώπιση που είχε η ομάδα στα χρόνιας της Χούντας την τοποθετούσαν στις "δημοκρατικές" ομάδες - σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που θεωρούνταν ομάδα του "συστήματος" και της "δεξιάς".
Όλα αυτά άλλαξαν με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Στην αρχή δειλά, στη συνέχεια πιο ενεργά, η Χρυσή Αυγή κατάφερε - με όχημα την αδερφοποίηση του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα - να κάνει αποδεκτές ακροδεξιές πολιτικές απόψεις στην "Θύρα 7", σε σημείο που η στρατολόγηση στελεχών να γίνεται ανοιχτά, όσο ανοιχτά περνούν φωτοβολίδες σε αγώνες ντέρμπι. Κάτι που 8-10 χρόνια πριν θα ξεσήκωνε διαμαρτυρίες από τους μεγαλύτερους "ηγέτες" της κερκίδας, κατέληξε να γίνει κοινός τόπος σε βαθμό τέτοιο ώστε ηγετικά στελέχη της Θύρας 7 να γίνονται υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής και να παρουσιάζονται ως "εκπαιδευτές" της, έχοντας στενή σχέση με τους πυρηνάρχες της Νίκαιας, του Περάματος και του Πειραιά (όπως διαβάζουμε εδώ), μοιράζοντας ψηφοδέλτια του εν λόγω κόμματος στα πέριξ του "Γ.Καραϊσκάκης" - προς στήριξη των "δικών μας παιδιών" παραμονές των περσινών εκλογών.
Βέβαια όσο και αν μας λυπεί το γεγονός, είναι απίθανο να μην υπάρχουν οπαδοί ενός κόμματος που δημοσκοπικά μέχρι πριν από λίγο βρισκόταν στο 10-11% στις τάξεις της λαοφιλέστερης ελληνικής ομάδας. Από την ύπαρξη οπαδών και συμπαθούντων όμως, μέχρι την μερική ιδεολογική ταύτιση υπάρχει μεγάλη διαφορά, αν και το τελευταίο παρέμενε "κάτω από το χαλί" επιμελώς για καιρό. Δύο γεγονότα όμως έγιναν οι σταγόνες για να ξεχειλίσει το ποτήρι - και να βγει παραέξω κάτι που ήταν εδώ και καιρό γνωστό στους "παροικούντες" του "Γ.Καραϊσκάκης". Το πρώτο ήταν η αποκάλυψη του βρετανικού "Guardian" για "πολύ γνωστό εφοπλιστή, ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας" που "χρηματοδοτεί" την Χρυσή Αυγή, κάτι που αναπαράχθηκε από δεκάδες μέσα, αλλά ακόμα και σήμερα - με την εν λόγω οργάνωση να βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος - δεν έχει ερευνηθεί από κανέναν εισαγγελέα. Μήπως λόγω της στενής σχέσης του κ. Μαρινάκη με τον κ. Σαμαρά (όπως έχουμε αναφέρει αναλυτικά εδώ); Μήπως λόγω της φιλοκυβερνητικής στάσης των ελεγχόμενων από τον κ. Μαρινάκη μέσων (βλ. "Παραπολιτικά"); Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε. Το ενδιαφέρον πάντως της όλης υπόθεσης προέρχεται ότι παρά το ότι η εν λόγω φημολογία (που δικαιολογεί ξεκάθαρα τη γιγάντωση της παρουσίας της Χ.Α. ανά την επικράτεια ακόμα και σε περιοχές που η υποστήριξή της ήταν πολύ μικρή, σε εποχές που η οργάνωση δεν είχε λάβει ακόμα την κρατική χρηματοδότηση) υπήρχε πολύ καιρό, μόνο μετά την προσαγωγή στελεχών του ακροδεξιού μορφώματος, υπήρξε αντίδραση του κ. Μαρινάκη - και μάλιστα μέσω του υπευθύνου τύπου του "Ολυμπιακού". Το τελευταίο βέβαια θα έπρεπε να προκαλέσει αγανάκτηση στους φιλάθλους της ομάδας - αφού μια προσωπική κατηγορία προς το πρόσωπο του προέδρου που είναι ανεξάρτητη από τη θέση του στον Ολυμπιακό - απαντήθηκε από τον εκπρόσωπο του συλλόγου, λες και ο Μαρινάκης είναι ο Ολυμπιακός ή ο Ολυμπιακός είναι ο Μαρινάκης.
Το δεύτερο ήταν η καθεαυτή δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ένας γνωστός στον Πειραιά Ολυμπιακός, με παρουσία στο γήπεδο και όχι μόνο, γνωστός για την αντιφασιστική του ιδεολογική τοποθέτηση, δολοφονείται εν ψυχρώ μετά το τέλος αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Μπορεί το γεγονός να μην έχει σχέση με οπαδικές διαφορές, αλλά το όλο σκηνικό και ο χρόνος που έγινε, ξεσήκωσε μια σειρά αντιδράσεων και καταδίκης του φασισμού από φανατικούς πολλών συλλόγων - μεταξύ των οποίων και αυτών του Παναθηναϊκού. Παραδόξως, η Θύρα 7, η κερκίδα των φανατικών του συλλόγου που ο αποθανών υποστήριζε, δε βρήκε τη δύναμη να σηκώσει ένα πανό ενάντια στο φασισμό λέγοντας έστω ένα "καλό ταξίδι" στον Παύλο Φύσσα. Αντίθετα επιβλήθηκε το κατέβασμα του όταν επιχειρήθηκε να γίνει κάτι τέτοιο, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το "no politica" που υποτίθεται ότι "διαπνέει" την κερκίδα των φανατικών και το "Γ.Καραϊσκάκης" γενικότερα. Την ίδια στιγμή βέβαια, υπάρχει μόνιμο πανό στο γήπεδο που φωνάζει "Kossovo is Serbia". Όσο και αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτό (ως blog συμφωνούμε), παραμένει ένα πολιτικό σύνθημα - ανεξάρτητα αν αποτελεί ανταποδοτικό όφελος προς τον αδερφοποιημένο Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου. Επομένως κανείς δεν μπορεί να λέει για "απουσία" πολιτικών συμβόλων ή συνθημάτων όταν υπάρχει αυτό - και άρα η δικαιολογία είναι μάλλον έωλη. Ο λόγος επομένως είναι απλός, να μην στεναχωρηθεί ο "Χάρος" και οι ομοϊδεάτες του.
Αντιδράσεις βέβαια υπήρξαν. Ανακοινώσεις μεμονομένων συνδέσμων οργανωμένων ή υποστηρικτών (διαβάστε εδώ τα όσα έγραψαν οι "Ερυθρόλευκοι Καλλιτέχνες και Επιστήμονες") καθώς και η διαμάχη που υπήρξε διαδικτυακά και όχι μόνο δείχνει ότι υπάρχουν υγιείς και δημοκρατικές δυνάμεις στην ομάδα. Αρκεί όμως; Όχι βέβαια. Ένας σύλλογος με δημοκρατικές καταβολές, που διατηρήθηκε στην επιφάνεια σε καταστάσεις που άλλοι σύλλογοι καταβαραθρώθηκαν γιατί πήρε τη δύναμη από ένα κόσμο που κάθε άλλο παρά ευνοημένος ήταν, και που στην πλειοψηφία του αγωνίστηκε ενάντια στο φασισμό και τον ναζισμό, δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.
Μπορούμε να ελπίζουμε όμως σε κάτι τέτοιο; Τα φαινόμενα δείχνουν το αντίθετο, αλλά πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν...
Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι πρόσφατο. Στη δεκαετία του 1980 ήταν γνωστή η σχέση της ακροδεξιάς με τους φανατικούς του Παναθηναϊκού, ενώ αργότερα το "Εθνικό Μέτωπο" (του ανανήψαντος δημοκράτη κ. Βορίδη) είχε μόνιμη φωλιά στους αγώνες της εθνικής Ελλάδος στην Αθήνα. Αυτά όμως ήταν περιθωριακές κινήσεις που ενδιέφεραν και εξέφραζαν λίγους. Σε ορισμένα αθλητικά σωματεία μάλιστα (βλ. ΑΕΚ, Πανιώνιος που ήταν συνυφασμένες με προσφυγιά) η περιθωριοποίηση (και λοιδόρηση) της ακροδεξιάς ήταν τέτοια που δε νοούνταν καν η παρουσία στις κερκίδες των οργανωμένων οποιαδήποτε "σεσημασμένου" ψηφοφόρου τέτοιου κόμματος.
Σ' αυτές τις ομάδες μπορεί να μην άνηκε ο Ολυμπιακός, αλλά το γεγονός ότι η οπαδική βάση του ήταν στις προσφυγικές και παραδοσιακά περιοχές της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά (βλ. Νίκαια, Κοκκινιά, Κορυδαλλός), η ενεργός αντι-φασιστική δράση ποδοσφαιριστών του στον πόλεμο (βλ. Δαρίβας, Μουράτης) και η η "κακή" αντιμετώπιση που είχε η ομάδα στα χρόνιας της Χούντας την τοποθετούσαν στις "δημοκρατικές" ομάδες - σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που θεωρούνταν ομάδα του "συστήματος" και της "δεξιάς".
Όλα αυτά άλλαξαν με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Στην αρχή δειλά, στη συνέχεια πιο ενεργά, η Χρυσή Αυγή κατάφερε - με όχημα την αδερφοποίηση του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα - να κάνει αποδεκτές ακροδεξιές πολιτικές απόψεις στην "Θύρα 7", σε σημείο που η στρατολόγηση στελεχών να γίνεται ανοιχτά, όσο ανοιχτά περνούν φωτοβολίδες σε αγώνες ντέρμπι. Κάτι που 8-10 χρόνια πριν θα ξεσήκωνε διαμαρτυρίες από τους μεγαλύτερους "ηγέτες" της κερκίδας, κατέληξε να γίνει κοινός τόπος σε βαθμό τέτοιο ώστε ηγετικά στελέχη της Θύρας 7 να γίνονται υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής και να παρουσιάζονται ως "εκπαιδευτές" της, έχοντας στενή σχέση με τους πυρηνάρχες της Νίκαιας, του Περάματος και του Πειραιά (όπως διαβάζουμε εδώ), μοιράζοντας ψηφοδέλτια του εν λόγω κόμματος στα πέριξ του "Γ.Καραϊσκάκης" - προς στήριξη των "δικών μας παιδιών" παραμονές των περσινών εκλογών.
Βέβαια όσο και αν μας λυπεί το γεγονός, είναι απίθανο να μην υπάρχουν οπαδοί ενός κόμματος που δημοσκοπικά μέχρι πριν από λίγο βρισκόταν στο 10-11% στις τάξεις της λαοφιλέστερης ελληνικής ομάδας. Από την ύπαρξη οπαδών και συμπαθούντων όμως, μέχρι την μερική ιδεολογική ταύτιση υπάρχει μεγάλη διαφορά, αν και το τελευταίο παρέμενε "κάτω από το χαλί" επιμελώς για καιρό. Δύο γεγονότα όμως έγιναν οι σταγόνες για να ξεχειλίσει το ποτήρι - και να βγει παραέξω κάτι που ήταν εδώ και καιρό γνωστό στους "παροικούντες" του "Γ.Καραϊσκάκης". Το πρώτο ήταν η αποκάλυψη του βρετανικού "Guardian" για "πολύ γνωστό εφοπλιστή, ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας" που "χρηματοδοτεί" την Χρυσή Αυγή, κάτι που αναπαράχθηκε από δεκάδες μέσα, αλλά ακόμα και σήμερα - με την εν λόγω οργάνωση να βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος - δεν έχει ερευνηθεί από κανέναν εισαγγελέα. Μήπως λόγω της στενής σχέσης του κ. Μαρινάκη με τον κ. Σαμαρά (όπως έχουμε αναφέρει αναλυτικά εδώ); Μήπως λόγω της φιλοκυβερνητικής στάσης των ελεγχόμενων από τον κ. Μαρινάκη μέσων (βλ. "Παραπολιτικά"); Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε. Το ενδιαφέρον πάντως της όλης υπόθεσης προέρχεται ότι παρά το ότι η εν λόγω φημολογία (που δικαιολογεί ξεκάθαρα τη γιγάντωση της παρουσίας της Χ.Α. ανά την επικράτεια ακόμα και σε περιοχές που η υποστήριξή της ήταν πολύ μικρή, σε εποχές που η οργάνωση δεν είχε λάβει ακόμα την κρατική χρηματοδότηση) υπήρχε πολύ καιρό, μόνο μετά την προσαγωγή στελεχών του ακροδεξιού μορφώματος, υπήρξε αντίδραση του κ. Μαρινάκη - και μάλιστα μέσω του υπευθύνου τύπου του "Ολυμπιακού". Το τελευταίο βέβαια θα έπρεπε να προκαλέσει αγανάκτηση στους φιλάθλους της ομάδας - αφού μια προσωπική κατηγορία προς το πρόσωπο του προέδρου που είναι ανεξάρτητη από τη θέση του στον Ολυμπιακό - απαντήθηκε από τον εκπρόσωπο του συλλόγου, λες και ο Μαρινάκης είναι ο Ολυμπιακός ή ο Ολυμπιακός είναι ο Μαρινάκης.
Το δεύτερο ήταν η καθεαυτή δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ένας γνωστός στον Πειραιά Ολυμπιακός, με παρουσία στο γήπεδο και όχι μόνο, γνωστός για την αντιφασιστική του ιδεολογική τοποθέτηση, δολοφονείται εν ψυχρώ μετά το τέλος αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Μπορεί το γεγονός να μην έχει σχέση με οπαδικές διαφορές, αλλά το όλο σκηνικό και ο χρόνος που έγινε, ξεσήκωσε μια σειρά αντιδράσεων και καταδίκης του φασισμού από φανατικούς πολλών συλλόγων - μεταξύ των οποίων και αυτών του Παναθηναϊκού. Παραδόξως, η Θύρα 7, η κερκίδα των φανατικών του συλλόγου που ο αποθανών υποστήριζε, δε βρήκε τη δύναμη να σηκώσει ένα πανό ενάντια στο φασισμό λέγοντας έστω ένα "καλό ταξίδι" στον Παύλο Φύσσα. Αντίθετα επιβλήθηκε το κατέβασμα του όταν επιχειρήθηκε να γίνει κάτι τέτοιο, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το "no politica" που υποτίθεται ότι "διαπνέει" την κερκίδα των φανατικών και το "Γ.Καραϊσκάκης" γενικότερα. Την ίδια στιγμή βέβαια, υπάρχει μόνιμο πανό στο γήπεδο που φωνάζει "Kossovo is Serbia". Όσο και αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτό (ως blog συμφωνούμε), παραμένει ένα πολιτικό σύνθημα - ανεξάρτητα αν αποτελεί ανταποδοτικό όφελος προς τον αδερφοποιημένο Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου. Επομένως κανείς δεν μπορεί να λέει για "απουσία" πολιτικών συμβόλων ή συνθημάτων όταν υπάρχει αυτό - και άρα η δικαιολογία είναι μάλλον έωλη. Ο λόγος επομένως είναι απλός, να μην στεναχωρηθεί ο "Χάρος" και οι ομοϊδεάτες του.
Αντιδράσεις βέβαια υπήρξαν. Ανακοινώσεις μεμονομένων συνδέσμων οργανωμένων ή υποστηρικτών (διαβάστε εδώ τα όσα έγραψαν οι "Ερυθρόλευκοι Καλλιτέχνες και Επιστήμονες") καθώς και η διαμάχη που υπήρξε διαδικτυακά και όχι μόνο δείχνει ότι υπάρχουν υγιείς και δημοκρατικές δυνάμεις στην ομάδα. Αρκεί όμως; Όχι βέβαια. Ένας σύλλογος με δημοκρατικές καταβολές, που διατηρήθηκε στην επιφάνεια σε καταστάσεις που άλλοι σύλλογοι καταβαραθρώθηκαν γιατί πήρε τη δύναμη από ένα κόσμο που κάθε άλλο παρά ευνοημένος ήταν, και που στην πλειοψηφία του αγωνίστηκε ενάντια στο φασισμό και τον ναζισμό, δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.
Μπορούμε να ελπίζουμε όμως σε κάτι τέτοιο; Τα φαινόμενα δείχνουν το αντίθετο, αλλά πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου