Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Άρνηση απογραφής - τι έπαθαν ξαφνικά οι Έλληνες;

 Τις δεκατίες του '70, του '80 και του '90, η συμμετοχή στην απογραφή ήταν ένα μεγάλο γεγονός. Ήταν οι εποχές που οι πολιτιστικοί σύλλογοι καταγωγής στα μεγάλα αστικά κέντρα είχαν πολλά μέλη και δύναμη, και που μεγάλες εκδρομές διοργανώνονταν για το 3ήμερο της απογραφής, προς τα μέρη καταγωγής. Πλοία, αεροπλάνα, πρακτορεία υπεραστικών λεωφορείων γέμιζαν και γινόταν ένα πανηγύρι, παρόμοιο (και ίσως μεγαλύτερο) απ' αυτό που γινόταν μέχρι πρόσφατα στις εκλογές. Τα πατρογονικά σπίτι ξανάνοιγαν, τα καφενεία και οι πλατείες γέμιζαν και η επαρχία ξαναζούσε παλιές στιγμές δόξας. Ήταν για πολλούς αδιανόητο να μην πάνε ν' απογραφούν στα χωριά τους γιατί ήξεραν ότι αυτό συνδεόταν με επιπλέον χρηματοδότηση για την κοινότητα (τότε) της περιοχής, ότι το κέντρο υγείας θα παρέμενε ανοιχτό για μερικά χρόνια ακόμα, και ότι το τοπικό σχολείο ίσως να είχε δασκάλους για μια μικρή περίοδο παραπάνω απ' ότι θα είχε υπό κανονικές συνθήκες. Επίσης, θα ήταν πιθανό ο αριθμός των βουλευτών της περιοχής να παρέμενε ο ίδιος για 2-3 ακόμα εκλογικές περιόδους, πράγμα που κάνει κατανοητό το γιατί και οι τοπικοί βουλευτές, αν δεν ενίσχυαν οικονομικά την όλη μετακίνηση, έκαναν τουλάχιστον "τα στραβά μάτια" απέναντι στο φαινόμενο.


Ακόμα όμως και αυτοί που δεν έφευγαν για το "τριήμερο", έκαναν το αυτονόητο. Παρέμεναν στο σπίτι για την ημέρα της απογραφής, περίμεναν τον απογραφέα υπομονετικά και απαντούσαν με προσοχή στις ερωτήσεις. Και όταν η διαδικασία τελείωνε, έπαιρναν το χαρτί της απογραφής και συνέχιζαν το Σάββατο ή την Κυριακή τους κανονικά, και αν έβγαιναν έξω και στο δρόμο τους σταματούσε η αστυνομία (που τότε έκανε ελέγχους ώστε να μην "χάνονται άτομα" από την απογραφή ή να μην διπλοαπογράφονται κάποιοι) έδειχναν το χαρτί. Κανείς τους δεν φορολογήθηκε επιπλέον επειδή συμμετείχε στην απογραφή, σε κανέναν δεν έκλεψαν την περιουσία επειδή είχαν μπει στο σπίτι του να τον απογράψουν, ούτε κανείς τους πήρε οικότροφη "μια οικογένεια μουσουλμάνων επειδή το σπίτι του ήταν μεγάλο".
Και σίγουρα κανένας (σχεδόν) δε σκέφτηκε να ΜΗΝ απογραφεί, για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω και οι οποίοι έχουν βρει μεγάλο αριθμό ανθρώπων να τους πιστεύουν, και μάλιστα ένθερμα. Και ήταν εποχές που πολλοί άνθρωποι είχαν χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, αφού για διάφορους λόγους η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν περιορισμένη, και που η σχέση μεγάλου κομματιού του πληθυσμού με το οργανωμένο κράτος ήταν προβληματική, λόγω εμφυλίου, αστυνομοκρατίας και Χούντας. 
Η αλήθεια είναι ότι στις δύο τελευταίες απογραφές (του '00 και του '10), υπήρχαν παράνομοι μετανάστες που τις μέρες της απογραφής κρύβονταν, γιατί είχαν φόβο απέλασης (πράγμα λανθασμένο γιατί με βάση την αρχή της απογραφής δεν υπάρχει ταυτοποίηση στοιχείων ούτε έλεγχος νομιμότητας παραμονής).
Έτσι τα όσα συμβαίνουν αυτή την απογραφική περίοδο προκαλούν έκπληξη και στεναχώρια. Άλλαξε τόσο πολύ η κοινωνία που πλέον δεν κατανοεί την ανάγκη της απογραφής; Γίναμε τόσο εύπιστος λαός που πλέον πιστεύουμε ότι ανοησία κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα και κυρίως στο Facebook, χωρίς να μπορούμε να συμπεριλάβουμε την πρότερη εμπειρία στην λήψη απόφασης για τη συμμετοχή μας ή όχι; Ή πανδημία και ο αποκλεισμός δημιούργησε μια "αντι-κοινωνική" και "αντί-συμμετοχική" κοινωνία; 
Γιατί προφανώς είναι περιττό να επαναλάβει κανείς τη ματαιότητα της επιχειρηματολογίας περί φακελώματος, «Μεγάλου αδελφού», μηχανισμών ελέγχου από το κράτος κ.ά., όταν τόσα εκατομμύρια Ελληνες έχουν βγάλει στη φόρα τα προσωπικά τους και σχεδόν κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους, των πεποιθήσεων και των πολιτικών τους αντιλήψεων, στο Facebook, στο Τwitter, στο Instagram και όποια άλλη πλατφόρμα υπάρχει και συμμετέχει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. 
Βέβαια στα παραπάνω πρέπει να βάλουμε και μια άλλη παράμετρο. Αυτή του πρόχειρου τρόπου με τον οποίο το κράτος χειρίστηκε την απογραφή: Το μεγάλος βάρος που δόθηκε στην τεχνολογία, η πρόχειρη εκπαίδευση των απογραφέων (οι οποίο σε μεγάλο βαθμό είδαν τη συμμετοχή τους ως ένα εύκολο τρόπο να βγάλουν "χαρτζιλίκι" και όταν είδαν τα δύσκολα και το χρονοβόρο του πράγματος παραιτήθηκαν ομαδικά), το κλείσιμο του ματιού σε όσους δεν απογράφονταν αρχικά κ.ο.κ. δείχνουν ότι η έλλειψη σοβαρότητας που η κυβέρνηση χειρίζεται πολλά πράγματα, δυστυχώς πέρασε και σ' ένα γεγονός που συμβαίνει μια φορά τα 10 χρόνια. 
Ειδικά στο θέμα της άρνησης απογραφής υπάρχει μια "ήξεις-αφήξεις" προσέγγιση: η απογραφή είναι μεν υποχρεωτική, πλην όμως δεν είναι σαφές αν οι «αρνητές» θα υποστούν κυρώσεις για την άρνησή τους.Όπως αναφέρεται από πολλούς απογραφείς, δεν υπήρξε σωστή οργάνωση και ενημέρωση τόσο για τον κόσμο όσο και για τους απογραφείς, ενώ η πλατφόρμα όπου καταγράφεται η πορεία της διαδικασίας αλλάζει συνεχώς. Έτσι ενώ στην αρχή υπήρχε η επιλογή «ΑΡΝΗΣΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ» για όποιον πολίτη δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στη διαδικασία, πριν από μερικές εβδομάδες αυτό άλλαξε, με αποτέλεσμα οι απογραφείς να είναι «υποχρεωμένοι» είτε να βρουν από τρίτους πληροφορίες για το άτομο που αρνήθηκε να απογραφεί είτε να γράψουν ό,τι γνωρίζουν, πράγμα αδύνατον, καθώς αν κάποιος έχει αρνηθεί να απογραφεί δεν μπορούν να γραφούν στοιχεία όπως το πόσα άτομα μένουν στο σπίτι, ποιες είναι οι ηλικίες τους κ.λπ. Η ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει δώσει οδηγία να μην υπάρχει η επιλογή «ΑΡΝΗΣΗ» και να ολοκληρωθεί η διαδικασία άμεσα με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία γίνεται, διαφορετικά θα έπρεπε να παραιτηθεί ο απογραφέας, ακόμη και αν πήγε επανειλημμένως στο ίδιο σπίτι, δεν εντόπισε τους ενοίκους ή του αρνήθηκαν να απαντήσουν.
Και έτσι μ' αυτά και μ' αυτά, η άρνηση της συμμετοχής στην απογραφή έγινε "τζάμπα μαγκιά" και κάποιοι πανηγυρίζουν για το κακό που κάνουν στο δήμο τους, στην περιοχή που μένουν και τελικά στον ίδιο τους τον εαυτό...


Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Να που οι μετακλητοί κυβερνητικοί υπάλληλοι έγιναν και θέμα στο ευρωπαϊκό τύπο

Με το blog μας να έχει κλείσει αισίως τα 13 χρόνια, δεν είναι παράξενο πως έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά και στο παρελθόν με τους κυβερνητικούς μετακλειτούς υπαλλήλους... Πολλές κυβερνήσεις στο πρόσφατο παρελθόν ξεκίνησαν τη θητεία τους υποσχόμενες να τους περιορίσουν αλλά καμία (συμπεριλαμβανομένης και του ΣΥΡΙΖΑ) φρόντισαν να τους περιορίσουν. Κι έτσι μπορεί η πανδημία να κλείνει το 2ο χρόνο της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάποιοι δημοσιογράφοι, που δεν εξαρτώνται από τις λίστες Πέτσα, να ασχολούνται με το φαινόμενο αυτό...

Έτσι στο πελατειακό κράτος στην Ελλάδα εστιάζει σε πρόσφατο δημοσίευμά της, η εφημερίδα Tageszeitung. Σε ανταπόκρισή της από την Αθήνα υποστηρίζει ότι «στην Ελλάδα γιγαντώνεται o νεποτισμός. Στη διάρκεια της θητείας του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δημιουργήσει μία πραγματική βιομηχανία κρατικών λειτουργών. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μετακλητοί υπάλληλοι». Η έννοια του μετακλητού είναι άγνωστη στο γερμανικό κοινό και η εφημερίδα του Βερολίνου εξηγεί: «Πρόκειται για έναν κρατικό υπάλληλο, φιλικά προσκείμενο στο κυβερνών κόμμα. Όσο εκείνο κυβερνά, παραμένει κρατικός υπάλληλος. Όταν το κόμμα χάνει την εξουσία, χάνει και αυτός τη δουλειά του. Στην πραγματικότητα οι μετακλητοί είναι καθαρή σπατάλη χρημάτων, καθώς η Ελλάδα, μία χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, έχει σχεδόν 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Οι θέσεις (των μετακλητών) αμείβονται με μισθούς παχυλούς για τα ελληνικά δεδομένα συν τα επιδόματα, οι απολαβές είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες στον ιδιωτικό τομέα. Μία τόσο ονειρεμένη δουλειά προορίζεται κατά προτίμηση για συγγενείς ή κομματικούς στρατιώτες κάθε επαγγέλματος. Δεν έχει σημασία η προσωπική απόδοση και η επαγγελματική κατάρτιση. Το μόνο που μετράει είναι η επίδειξη πίστης και ο συγχρωτισμός με την εξουσία. Πρόκειται για μία κουλτούρα μετριότητας».

Στη συνέχεια ο ανταποκριτής της Tageszeitung γράφει ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, «γόνος πολιτικής δυναστείας και ο ίδιος, ακολούθησε την παραδοσιακή συνταγή μετά τη νίκη του στις εκλογές και δημιούργησε μία πραγματική βιομηχανία μετακλητών. (…) Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τόσοι πολλοί μετακλητοί. Η Μητσοτάκης είναι χειρότερος από όλους τους προκατόχους του, πολύ χειρότερος και από τον Τσίπρα, ο οποίος επίσης είχε εδραιώσει ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Τον Ιούλιο του 2019, πριν αρχίσει η θητεία του Μητσοτάκη, υπήρχαν 1.710 μετακλητοί. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2021 η κυβέρνηση Μητσοτάκη διέθετε 3.138. Σε αυτούς προστίθενται 1.641 πρόεδροι ή μέλη διοικητικών συμβουλίων σε άπειρα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και ημι-κρατικούς οργανισμούς».

 Πρώτη μούρη σε όλο αυτό ο γνωστός σε όλους  Γρηγόρης Ψαριανός (του οποίου η θητεία στο Ποτάμι έχει μείνει ιστορική, ενώ έχει περάσει από όλα τα κόμματα πριν καταλήξει στη ΝΔ). Ο κύριος αυτός, ο οποίος απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής και διορίστηκε μετακλητός υπάλληλος στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Π. Πικραμένο, όσο ήταν σε άλλα κόμματα ξεσπάθωνε εναντίον των διορισμών στο κράτος δηλώνοντας «φιλελεύθερος αντικρατιστής»! Από τότε βέβαια έχουν περάσει μερικά χρόνια, και είναι φυσικό οι απόψεις του να έχουν αμβλυνθεί...Το θέμα όμως είναι άλλο: θα υπάρξει απάντηση από κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, το Γραφείο του Πρωθυπουργού ή τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης για το θέμα; 

Αμφιβάλλουμε αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2021

Κι όμως - ήρθε η μέρα που ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ!

Τελικά, το προβλεπόμενο έγινε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης επικράτησε του Γιώργου Παπανδρέου στο β' γύρο των εκλογών για την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ και θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του κινήματος. Φάνηκε λοιπόν ότι μπορεί το όνομα Παπανδρέου να ήταν αρκετό για τον τέως Πρωθυπουργό να περάσει στο δεύτερο γύρο, αλλά όχι αρκετό για να νικήσει. 
Κάτι που θα φάνταζε αδιανόητο δηλαδή - συνέβει. Ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα το ότι η Πρωθυπουργική θητεία του Γιώργου - το "λεφτά υπάρχουν", τα μνημόνια, οι περικοπές, η εθνική ταπείνωση, η επιτροπεία των Γερμανών - καθώς και η εκλογική του "προδοσία" (μέσω της δημιουργίας του ΚΙΔΗΣΟ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015) έκανε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και την υστεροφημία του ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. 
Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να θυμήσουμε ότι ψηφίστηκε - όντας μοναδικός υποψήφιος - από πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες, στις 8 Φεβρουαρίου του 2004 και εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Παρά τα δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα κατάφερε και επανεκλέχθηκε πρόεδρος του κινήματος το 2007 - κερδίζοντας τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Κώστα Σκανδαλίδη. Από τότε όμως πέρασαν πολλά χρόνια, και τα όσα συνέβησαν στο ενδιάμεσο, θα έπρεπε να είχαν διδάξει στον Γιώργο ότι όλα τα ωραία πράγματα - όπως π.χ. η εξουσία - έχουν ένα τέλος...
Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την άλλη ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ. Δεν έφυγε, δεν μεταγράφηκε και δε συζήτησε να πάει αλλού. Ακόμα και όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε "Ελιά" και μετά "ΚΙΝΑΛ", αυτός παρέμεινε ΠΑΣΟΚ. Παιδί του κομματικού σωλήνα, με σοβαρή θητεία στην Ευρωβουλή από το 2014, απέφυγε να εκτεθεί αρνητικά την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας περάσει από διάφορα υψηλά κομματικά πόστα κατάφερε να δημιουργήσει ερείσματα και μηχανισμό στην κομματική βάση. Από τους τρεις βασικούς υποψηφίους, ήταν ο πλέον άφθαρτος και νέος. Μπορεί ο Ανδρέας Λοβέρδος να μπορούσε δυνητικά να φέρει πιο πολλούς "ξένους" ψηφοφόρους ως αρχηγός του κόμματος και ο ΓΑΠ να είναι ένας "Παπανδρέου", αλλά για το μέσο (επαναπομείνοντα) ψηφοφόρο του κόμματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνταζε ως πιο κατάλληλος να ηγηθεί της επόμενης μέρας.
Βέβαια κάπου εδώ ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει κι ένα δίκιο. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ΔΕΝ είχε κατέβει, τα πρ
άγματα πιθανότατα να είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο β' γύρο, και εκείνος θα μπορούσε να διεκδικήσει εκεί με μεγαλύτερες αξιώσεις την ηγεσία. Η υποψηφιότητα του Γιώργου (καθώς και η προσπάθειά του να αποσυρθούν οι έτερες υποψηφιότητες) φάνηκε να είναι εκτός τόπου και χρόνου, ήρθε με τρόπο άκομψο (με την αείμνηση Φώφη ετοιμοθάνατη), και συσπείρωσε ένα κόσμο που πιθανότατα θα υποστήριζε περισσότερο τον Ανδρέα Λοβέρδο, παρά τον Νίκο Ανδρουλάκη. Έτσι η εκδικητική (σχεδόν) υποστήριξη του πρώην υπουργού προς το πρόσωπο του ευρωβουλευτή φάνηκε μάλλον ως αναμενόμενη. Και ουσιαστικά καθόρισε και το εύρος της διαφοράς. 
Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να κατέβει τελικά στο β' γύρο, παρά το ότι όλες σχεδόν οι εισηγήσεις ήταν εναντίον αυτής της κίνησης, τον τιμάει ως αγωνιστή, αλλά δεν χρειαζόταν. Γιατί η ιστορία θα καταγράψει ότι ένας Παπανδρέου, και πρώην Πρωθυπουργός, έχασε την αρχηγία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, με σχεδόν 20% από έναν πρώην γ.γ. της νεολαίας του κόμματός του.
Και αυτό σίγουρα δεν θα τιμάει την εκλογική υστεροφημία του. Αλλά όταν αγωνίζεσαι ένα δύσκολο αγώνα και αποφασίζεις να τον πας μέχρι τέλους, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος και για τις συνέπειες. Και ο Γιώργος έκανε αυτό που επέβαλε η συνείδησή του για πολλοστή φορά - και ας ήταν για εξίσου πολλοστή φορά λάθος.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021

Τα νέα μέτρα κατά της πανδημίας - ούτε νέα, ούτε μέτρα...

 Θα ξεκινήσουμε με το να δηλώσουμε το προφανές: το blog αυτό από την αρχή της διάθεσης των εμβολίων κατά του κορωναϊού ήταν υπέρ του εμβολιασμού, κάτι που επεκτείνεται γενικά ως στάση απέναντι στον εμβολιασμό. Είναι υπέρ της λήψης μέτρων που να προωθούν τον εμβολιασμό ως γενικότερη στρατηγική αντιμετώπισης των ασθενειών γενικά και του κορωναϊού ειδικότερα. Έχουμε δεχτεί επιθέσεις για αναρτήσεις μας ενάντια στους αρνητές και για τα (κατά βάση) αστεία επιχειρήματά τους. Προφανώς και δεν υπάρχει μεταφυσική διάσταση απέναντι στον εμβολιασμό και φυσικά τα περισσότερα από τα εμβόλια που χρησιμοποιούμε σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί στο γενικό πληθυσμό με μελέτες μικρότερες διάρκειας και σαφέστατα μικρότερου δείγματος, και έχουν αναπτυχθεί κάτω από λιγότερο ασφαλείς - εργαστηριακά - συνθήκες. Όντας επιστήμονες όμως, μπορούμε να δεχτούμε το ότι υπάρχουν ερωτήματα σε κρίσιμα ζητήματα όπως π.χ. του γιατί παρότι η μετάλλαξη Δέλτα είναι σε "κυκλοφορία" εδώ και ένα χρόνο, τα κύρια εμβόλια δεν έχουν ακόμα προσαρμοστεί απέναντί της και γιατί δεν προωθείται η απελευθέρωση της πατέντας ή γιατί επιτράπηκε στην Pfizer να κερδοσκοπεί αφήνοντας μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ακάλυπτο. Αυτό όμως δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για την αναγκαιότητά τους. Είναι το κύριο όπλο μας απέναντι στην πανδημία και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.
Θεωρούμε επίσης ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες της, χρησιμοποιώντας όποια όπλα διαθέτει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι όποιες αστοχίες υπάρχουν δε θα κρίνονται, στο όνομα της "συναίνεσης" που είναι αναγκαία για να μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει το σκόπελο του κορωναϊού, στον οποίο βρίσκεται ακόμα, 22 μήνες μετά την έναρξη της πανδημίας.

Έτσι είναι νομίζουμε απαραίτητο να κρίνουμε τα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτά είναι 5, τα εξής 3: α) οι ανεμβολίαστοι δεν μπορούν να μπαίνουν πλέον στην πλειοψηφία των κλειστών χώρων (με εξαίρεση ΜΜΜ, φαρμακεία και αγορές τροφίμων), β) οι μεγάλες ηλικίες (άνω των 60) πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε την τρίτη δόση του εμβολίου αν θέλουν το "πάσο" τους να έχει ισχύ πέραν του 6μήνου και γ) θα υπάρχει κυλιόμενο ωράριο εργασίας στο δημόσιο τομέα (και σε κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα δεχτούν να το εφαρμόσουν). Τα άλλα δύο (η δήθεν ενίσχυση του ΕΣΥ - που θα γίνει χωρίς επένδυση στις υποδομές και χωρίς προσλήψεις και οι μεγάλης έντασης έλεγχοι - που γίνονταν ούτως ή άλλως) είναι εκ των ουκ άνευ.

Τα μέτρα σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τομές, και στην ουσία είναι τουλάχιστον αφελή. Καταρχήν το πρώτο μέτρο (δηλ. η επέκταση της απαγόρευσης εισόδου στους ανεμβολίαστους σε ακόμα περισσότερους χώρους) τιμωρεί όχι τους ανεμβολίαστους, αλλά τους ιδιοκτήτες των κλειστών χώρων. Οι Έλληνες εδώ και καιρό δεν πάνε κινηματογράφο και θέατρο - έχουν βρει καταφύγιο στις online πλατφόρμες και στο ίντερνετ, τα μουσεία τα επισκέπτονται μόνο στη σχολική τους ζωή, πολλά από τα ψώνια τα κάνουν από το ίντερνετ ή έχουν μάθει να λειτουργούν με το "click away", ενώ δυστυχώς η χώρα που γέννησε το "νους υγιής εν σώματι υγιές" έχει σταματήσει ν' αθλείται μαζικά. Για να μην πούμε για τις βιβλιοθήκες. Όσο για τις εξόδους για φαγητό - οι καταστηματάρχες έχουν προνοήσει και οι ανοιχτοί χώροι έχουν "κλείσει" σε μεγάλο βαθμό (ενώ βοηθάει και ο καλός - γενικά - καιρός). Από κει και πέρα ο κόσμος έχει προσαρμοστεί και πλέον μαζεύεται στα σπίτια, πράγμα που δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους διασποράς...

Για το κυλιόμενο ωράριο δεν έχουμε να πούμε πολλά. Όπως απέτυχε το μέτρο στην προηγούμενη εφαρμογή του, έτσι αναμένεται ν' αποτύχει και τώρα. Από τη στιγμή που η χώρα σε 22 μήνες δεν μπόρεσε να επενδύσει σε βελτίωση των υποδομών και αγορά συρμών και λεωφορείων (έστω και μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων), και ακόμα οι άνθρωποι στοιβάζονται σα σαρδέλες, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε την εποχή που γυριζόταν το "η Θεία από το Σικάγο" τη δεκαετία του 1960, δεν μπορούμε να πούμε κάτι επιπλέον.

Τέλος για τη νέα, 7-μηνη, μέγιστη διάρκεια του "πάσου" για τους άνω των 60 (που προφανώς σύντομα θα επεκταθεί και στους νεότερους) το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ίσως φέρει τ' αντίθετα αποτελέσματα. Όταν έχει ένα 35% σ' αυτές τις ηλικίες που δεν έχει εμβολιαστεί καθόλου και δεν καταφέρνεις να τους πείσεις, βάζεις στον εαυτό σου δύσκολα με το να προσπαθήσεις να πείσεις και το υπόλοιπο 65% (πολλοί εκ των οποίων εμβολιάστηκαν με πολλή σκέψη) να πάει για 3η φορά για εμβολιασμό...

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, η θέση του Κυριάκου και της ομάδας του είναι δύσκολη. Το ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχει πρόβλημα είναι γεγονός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγάλο πρόβλημα - θετικότητας κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων - έχουν κυρίως και πρωτίστως οι χώρες που έχουν μικρό ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης. Οι χώρες που δεν έχουν πρόβλημα είναι αυτές που εμβολίασαν τους πολίτες τους, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπισαν το πρόβλημα των ΜΜΜ και των συστημάτων υγείας τους. Τα υπόλοιπα είναι προσωρινά μέτρα που δε δικαιολογούνται 22 μήνες μετά. Η ανθρωπότητα είχε 22 μήνες να προσαρμοστεί στην πανδημία και περάσει στην επόμενη μέρα. Αν δεν τα κατάφερε, το πρόβλημα είναι βαθύτερο...

Και κλείνοντας να πούμε και το εξής: δε χρειάζεται η χώρα μας μια ζωή να περιμένει τους άλλους να πάρει σοβαρά μέτρα ή πρωτοβουλίες για το οτιδήποτε. Και όταν λέμε πρωτοβουλίες, δεν εννοούμε κάτι μεγαλύτερης ακόμα σκληρότερης βαναυσότητας απ' ότι έχουν κάνει οι άλλοι, ούτε να υποστηρίζει ότι γίνονται "χιλιάδες νέες προσλήψεις στο ΕΣΥ" που είναι ανανεώσεις συμβάσεων των επικουρικών που λήγουν. Ούτε η μεγαλύτερης έντασης αστυνομοκρατία τιμάει τη δημοκρατία (γιατί αστυνομοκρατία είναι οι έλεγχοι πιστοποιητικών εμβολιασμού στην πόρτα των καταστημάτων), ούτε η κοροϊδία τιμάει τη νοημοσύνη μας.

Γι' αυτό η κυβέρνηση ας ΜΗ μιμηθεί τους Έλληνες ακαδημαϊκούς που αντί για δική τους έρευνα στα θέματα του κορωναϊού κάνουν γραμματειακή δουλειά αποδελτιώνοντας και μεταφράζοντας τις ξένες δημοσιεύσεις. Ας πρωτοτυπήσει.Ας κάνει μια έξυπνη καμπάνια, ας πάει πόρτα-πόρτα σε χωριά, οίκους ευγηρίας, ΚΑΠΗ κ.ο.κ. να εμβολιάσει, ας πάει σε χώρους εργασίας και σε πάρκα, ας κάνει ανοιχτές συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά ακούσαμε αλλά επί της ουσίας δεν τa είδαμε ποτέ...

Ας αλλάξει όμως το τροπάριο, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το σκόπελο...Ποτέ δεν είναι αργά - ακόμα και για την Ελλάδα...

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2021

Να το πως η "Colonos Hooligans Family" έγινε μια αφορμή για να δούμε ανοιχτά το πρόβλημα της παραβατικότητας ανηλίκων στην χώρα μας

 Η ιστορία της συμμορίας ανηλίκων με το όνομα «Colonos hoοligans family» που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος στον Άγιο Παντελεήμονα, τα Σεπόλια και τον Κολωνό, με δεκάδες αιματηρές επιθέσεις, δυστυχώς δεν έχει λάβει τις διαστάσεις που θα έπρεπε, παρά τη σοβαρότητά της. 

Οι επιθέσεις αυτές, τις οποίες τα μέλη της συμμορίας βιντεοσκοπούσαν για να δείξουν την ισχύ τους στα θύματά τους, ήταν μεγάλης σκληρότητας και αρκετά καλά οργανωμένες, στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η δημιουργία της συμμορίας και η δράση της, ξεπερνάει τα όρια των "ατυχών πειραγμάτων" ή της "συνήθους εφηβικής παραβατικότητας" - όρους που κάποιοι κύκλοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν για να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται στη δημοσιότητα υποθέσεις εφηβικών ή παιδικών συμμοριών. Δυστυχώς αυτές αποτελούν συχνό φαινόμενο στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και έχουν πεδίο δράσης τις σχολικές αυλές, τα πάρκα και τις υπόγειες διαβάσεις, που αποτελούν άβατο ακόμα και σε ώρες της ημέρας που η κίνηση μέσα απ' αυτά τα σημεία είναι μεγάλη. Ούτε το φαινόμενο είναι τωρινό - αφού και στο μακρινό παρελθόν υπήρχε παραβατική δράση παιδιών.

Είναι για πρώτη φορά όμως που έρχεται στην επιφάνεια η δράση μιας ομάδας που όχι μόνο δρούσε με απίστευτο θράσος, αλλά παράλληλα είχε τόσο μεγάλο πεδίο δράσης, ενώ είχε μεγάλο ρεπερτόριο παραβατικών δράσεων. 

Πέραν από σοκ που προκαλεί η δράση τους, ακόμα πιο σοκαριστική είναι η αντίδραση των οικείων των δραστών:  "Έχω μιλήσει μαζί του. Είναι ταλαιπωρημένος, είναι φοβισμένος, ο αδερφός μου δεν είχε ποτέ ξαναπεράσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, γι’ αυτό και έχουμε πέσει από σύννεφα. Δηλαδή δεν έχει δώσει ποτέ ξανά δικαιώματα στο παρελθόν για τέτοιες πράξεις", δηλώνει η αδερφή ενός εκ των ανήλικων δραστών, αδυνατώντας να πιστέψει τη δράση του αδερφού της.  "Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ακόμη. Και είμαστε σε μια κατάσταση… όλη την ημέρα κλαίμε, οι δικοί μου ανησυχούν πάρα πολύ".

Διαβάζοντας τις παραπάνω δηλώσεις, καθώς και τις καταθέσεις και τις δηλώσεις των θυμάτων, διαπιστώνει κανείς εύκολα, από που ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα καθώς και το γιατί τα μέλη της συμμορίας, είχαν εξαγριωθεί σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργούν ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να διακινούν ανοιχτά τα βίντεο από τη δράση τους, χωρίς να φοβούνται κανένα.

Από την μία έχουμε ένα οικογενειακό περιβάλλον, που δε διαπιστώνει ή δε βρίσκει κάτι το επιλήψιμο στο ότι τ' ανήλικα παιδιά που ζουν σε αυτό, ξαφνικά βρίσκονται με χρήματα και ηλεκτρονικές συσκευές που πριν δεν είχαν, ενώ παράλληλα λείπουν υπερβολικά πολλές ώρες από το σπίτι, αρκετές εκ των οποίων νυχτερινές. 

Στη συνέχεια έχουμε τους ίδιους τους δράστες, οι οποίοι έχουν απόλυτη γνώση για τις επιπτώσεις των πράξεων και κινήσεών τους, κάτι που καταγράφεται ξεκάθαρα στη δικογραφία.  Αντίθετα φαίνονται απόλυτα συνειδητοποιημένοι για την ποινική βαρύτητα των ενεργειών τους και ας κάνουν στη συνέχεια δηλώσεις περί "μεταμέλειας" στις αρχές μετά τη σύλληψή τους. 

Από την άλλη έχουμε ένα σχολικό περιβάλλον το οποίο ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές και δε ενημερώνει τους γονείς και την αστυνομία, για το ότι παιδιά που είναι μαθητές του σχολείου έχουν κάνει "άντρο ανομίας" (κατά δήλωση των θυμάτων) το σχολικό χώρο. "Με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής, μας είπε κιόλας ότι τον φυγάδευσε ο ίδιος, ότι τον κατέβασε στο πάρκινγκ του σχολείου και τον έβγαλε από την πόρτα του πάρκινγκ που δεν ήταν αυτοί οι τύποι εκεί. Φοβήθηκε αρκετά, κάποιες μέρες δεν πήγε στο σχολείο και δεν ξαναπήγε για εργαστήρια στο ΕΠΑΛ" δήλωσε ο πατέρας ενός 16χρονου θύματος. 

Στο ενδιάμεσο έχουμε και τους δικηγόρους των δραστών που αντί να προσπαθήσουν να λειτουργήσουν βρίσκοντας μια λύση προς το μακροπρόθεσμο όφελος των πελατών τους, αναλώνονται σε τεχνικές λεπτομέρειες, για άτομα για τα οποία υπάρχει ξεκάθαρο οπτικό υλικό: "Δεν μέμφομαι τη δικαιοσύνη για την απόφαση της, εύχομαι η απόφαση που ελήφθη να είναι για καλό των παιδιών. Αρνούμαστε την συμμετοχή μας στο περιστατικό, δεν θέλω να μπω μέσα σε λεπτομέρειες, φαίνεται από την αστυνομία ότι το άτομο που κρατάει το μαχαίρι είναι κάτω των 15 ετών, οπότε δεν μπορεί να προφυλακιστεί βάση του Ποινικού Κώδικα".

Τέλος έχουμε την αστυνομία, η οποία ενώ έχει ανοιχτά τα μάτια για τους αναρχικούς και τους αντι-εξουσιαστές, κάνει ελάχιστα για να χτυπήσει την παραβατικότητα στις μικρές ηλικίες. Είναι αδύνατον να μην είχε υποπέσει στην αντίληψή των αστυνομικών η δράση των ανηλίκων, και να χρειάζεται να καταλήξουν κάποιοι στο νοσοκομείο.

Έχουμε δηλαδή ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν κάνει απολύτως τίποτα για να προλάβει τη γιγάντωση περιστατικών, τα οποία τελικά οδηγούν στη φυλακή ή στο αναμορφωτήριο, άτομα που βρίσκονται σε μετεφηβική ηλικία, καταστρέφοντας το μέλλον τους. Μια σειρά από παράγοντες που αν και δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, συντελούν ώστε να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση που θα πρέπει να μας θλίβει ως κοινωνία.

Προφανώς όμως και πρέπει να υπάρξει τιμωρία και γι' αυτό η υπόθεση έχει ενδιαφέρον, αφού θ' αποτελέσει στο μέλλον, ένα οδηγό αντιμετώπισης και για των άλλων συμμοριών που δρουν σε υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας. 

Ας ελπίσουμε ν' αποτελέσει οδηγό παραδείγματος ώστε ν' αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο και να υπάρχει στο μέλλον δράση νωρίτερα, πριν πάρουν το δρόμο της κατάληξης της συμμορίας ανηλίκων του Κολωνού.