Κι όμως - ήρθε η μέρα που ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ!

Τελικά, το προβλεπόμενο έγινε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης επικράτησε του Γιώργου Παπανδρέου στο β' γύρο των εκλογών για την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ και θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του κινήματος. Φάνηκε λοιπόν ότι μπορεί το όνομα Παπανδρέου να ήταν αρκετό για τον τέως Πρωθυπουργό να περάσει στο δεύτερο γύρο, αλλά όχι αρκετό για να νικήσει. 
Κάτι που θα φάνταζε αδιανόητο δηλαδή - συνέβει. Ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα το ότι η Πρωθυπουργική θητεία του Γιώργου - το "λεφτά υπάρχουν", τα μνημόνια, οι περικοπές, η εθνική ταπείνωση, η επιτροπεία των Γερμανών - καθώς και η εκλογική του "προδοσία" (μέσω της δημιουργίας του ΚΙΔΗΣΟ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015) έκανε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και την υστεροφημία του ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να θυμήσουμε ότι ψηφίστηκε - όντας μοναδικός υποψήφιος - από πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες, στις 8 Φεβρουαρίου του 2004 και εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Παρά τα δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα κατάφερε και επανεκλέχθηκε πρόεδρος του κινήματος το 2007 - κερδίζοντας τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Κώστα Σκανδαλίδη. Από τότε όμως πέρασαν πολλά χρόνια, και τα όσα συνέβησαν στο ενδιάμεσο, θα έπρεπε να είχαν διδάξει στον Γιώργο ότι όλα τα ωραία πράγματα - όπως π.χ. η εξουσία - έχουν ένα τέλος...

Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την άλλη ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ. Δεν έφυγε, δεν μεταγράφηκε και δε συζήτησε να πάει αλλού. Ακόμα και όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε "Ελιά" και μετά "ΚΙΝΑΛ", αυτός παρέμεινε ΠΑΣΟΚ. Παιδί του κομματικού σωλήνα, με σοβαρή θητεία στην Ευρωβουλή από το 2014, απέφυγε να εκτεθεί αρνητικά την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας περάσει από διάφορα υψηλά κομματικά πόστα κατάφερε να δημιουργήσει ερείσματα και μηχανισμό στην κομματική βάση. Από τους τρεις βασικούς υποψηφίους, ήταν ο πλέον άφθαρτος και νέος. Μπορεί ο Ανδρέας Λοβέρδος να μπορούσε δυνητικά να φέρει πιο πολλούς "ξένους" ψηφοφόρους ως αρχηγός του κόμματος και ο ΓΑΠ να είναι ένας "Παπανδρέου", αλλά για το μέσο (επαναπομείνοντα) ψηφοφόρο του κόμματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνταζε ως πιο κατάλληλος να ηγηθεί της επόμενης μέρας.

Βέβαια κάπου εδώ ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει κι ένα δίκιο. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ΔΕΝ είχε κατέβει, τα πρ
άγματα πιθανότατα να είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο β' γύρο, και εκείνος θα μπορούσε να διεκδικήσει εκεί με μεγαλύτερες αξιώσεις την ηγεσία. Η υποψηφιότητα του Γιώργου (καθώς και η προσπάθειά του να αποσυρθούν οι έτερες υποψηφιότητες) φάνηκε να είναι εκτός τόπου και χρόνου, ήρθε με τρόπο άκομψο (με την αείμνηση Φώφη ετοιμοθάνατη), και συσπείρωσε ένα κόσμο που πιθανότατα θα υποστήριζε περισσότερο τον Ανδρέα Λοβέρδο, παρά τον Νίκο Ανδρουλάκη. Έτσι η εκδικητική (σχεδόν) υποστήριξη του πρώην υπουργού προς το πρόσωπο του ευρωβουλευτή φάνηκε μάλλον ως αναμενόμενη. Και ουσιαστικά καθόρισε και το εύρος της διαφοράς. 

Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να κατέβει τελικά στο β' γύρο, παρά το ότι όλες σχεδόν οι εισηγήσεις ήταν εναντίον αυτής της κίνησης, τον τιμάει ως αγωνιστή, αλλά δεν χρειαζόταν. Γιατί η ιστορία θα καταγράψει ότι ένας Παπανδρέου, και πρώην Πρωθυπουργός, έχασε την αρχηγία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, με σχεδόν 20% από έναν πρώην γ.γ. της νεολαίας του κόμματός του.

Και αυτό σίγουρα δεν θα τιμάει την εκλογική υστεροφημία του. Αλλά όταν αγωνίζεσαι ένα δύσκολο αγώνα και αποφασίζεις να τον πας μέχρι τέλους, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος και για τις συνέπειες. Και ο Γιώργος έκανε αυτό που επέβαλε η συνείδησή του για πολλοστή φορά - και ας ήταν για εξίσου πολλοστή φορά λάθος.