Μπέτυ Μπαζιάνα - Νατάσα Καραμανλή = βίοι παράλληλοι

Από τα τέλη του 2016 είχαμε αναφέρει την περίπτωση της συντρόφου του Πρωθυπουργού Περιστέρας Μπαζιάνα ως χαρακτηριστικό  παράδειγμα νεποτισμού της κυβέρνησης του κυρίου Τσίπρα. Μια περίπτωση που μας απασχολεί καθώς θυμίζει σε πολλά αυτήν της κυρίας Νατάσας Καραμανλή η οποία από νηπιαγωγός κατέληξε να γίνει χειρούργος μέσα σε χρόνο ρεκόρ, και ενώ ο συζυγός της κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μια περίπτωση που την περίοδο που ήρθε στο φως της επιφάνειας (μεταξύ 2002-2004) είχε στηλιτευθεί από στελέχη της σημερινής κυβέρνησης.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η κυρία Καραμανλή στα 1988 αποφοίτησε από το παιδαγωγικό του ΑΠΘ. Στα 1998 παντρεύτηκε τον Κώστα Καραμανλή και λίγο καιρό μετά το γάμο βρέθηκε να κάνει το διδακτορικό της στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου. Το πως τα κατάφερε (αρχικά) να κάνει την έρευνά της (στην Θεσσαλονίκη) όντας κάτοικος Αθηνών και σύζυγος του (τότε) αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (άρα έχοντας αυξημένες κοινωνικές υποχρεώσεις) και μετά να γράψει το διδακτορικό της - αποφοιτώντας από μια ιδιαίτερα δύσκολη σχολή σε λιγότερο από 4 χρόνια είναι απορίας άξιον. Αυτό όμως που έσπασε όλα τα ρεκόρ είναι το πως κατάφερε μεταξύ 2002 και 2004 να: α) μείνει έγκυος, β) να γεννήσει δίδυμα, γ) να καλύψει τα μαθήματα 6 χρόνων στην Ιατρική Σχολή (χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει μαθήματα από το Παιδαγωγικό) δ) να πάρει το πτυχίο της. Για να μην πούμε το πως μετά από αυτό έκανε μεταπτυχιακό στο Tufts της Βοστώνης (όντας σύζυγος Πρωθυπουργού στην Ελλάδα - η οποία έχει πρωτεύουσα την Αθήνα που απέχει καμιά 10αριά ώρες με το αεροπλάνο από την Βοστώνη - χωρίς μετεπιβιβάσεις) και τελείωσε το αγροτικό της μέσα σε μία 3ετία, ξεκινώντας άμεσα ειδικότητα. Για την ειδικότητα δε θα πούμε πολλά - παρά το ότι ολοκληρώθηκε με την ταχύτητα και επιμέλεια που χαρακτήριζε ολόκληρη τη θητεία της κυρίας Καραμανλή στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Η κυρία Μπαζιάνα από την άλλη είχε διαφορετική διαδρομή που όμως κατέληξε το ίδιο επιτυχής: Πήρε το πτυχίο της από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών χωρίς προβλήματα - ενώ χωρίς προβλήματα ήταν και η συνέχεια αν εξαιρέσεις μια "μικροπεριπέτεια" που κατέληξε σε καταδίκη της στα δικαστήρια για προσβολή προσώπου και ιδιοποίηση πνευματικής εργασίας επιδικάζοντας μάλιστα στον ενάγοντα καθηγητή κ. Λυμπερόπουλο 8000 ευρώ ως αποζημίωση. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι παρότι έφυγε το 2002 από την Πάτρα (μην έχοντας εκπονήσει τη διδακτορική της διατριβή λόγω της "μικροπεριπέτειας") βρήκε γρήγορα στέγη στο ΕΜΠ, απ' όπου τελικά πήρε διδακτορικό το 2008. Για πολλούς άλλους κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο - με μια δικαστική καταδίκη στην πλάτη και μια αποτυχημένη προσπάθεια για διδακτορικό, αλλά επειδή στην Ελλάδα όποιος αγωνίζεται, δικαιώνεται στο τέλος (με τη βοήθεια της κομματικής υποστήριξης ενίοτε), τελικά τα κατάφερε, μετ' επαίνων.
Όμως κανείς δεν κάνει διδακτορικό για να μείνει σ' αυτό - Έτσι με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η κυρία Μπαζιάνα του μικρού αριθμού δημοσιεύσεων - και που στο μεταξύ έχει διοριστεί ως καθηγήτρια Πληροφορικής σε σχολείο - πηγαίνει ως "Έκτακτο Διδακτικό Προσωπικό" (ΕΔΙΠ) στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Το πως πήρε την άδεια από το σχολείο στο οποίο δίδασκε καθώς και το πως έγινε δεκτή η αίτησή της (ανάμεσα σε ιδιαίτερα σκληρό ανταγωνισμό) είναι απορίας άξιο - αλλά είπαμε οι αξίες στην χώρα μας πάντα δικαιώνονται και τα διαμάντια λάμπουν στη λάσπη. Στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας έγινε και το εξής αμίμητο: κατά την πρώτη μέρα της στο ίδρυμα ο ίδιος ο Πρύτανης της έκανε το "welcome tour" (κάτι που μέχρι τότε δεν είχε κάνει ποτέ του), δείχνοντάς της τα κατατόπια, αποδεικνύοντας ότι η Κοζάνη είναι ένα ιδιαίτερα φιλόξενο μέρος για τους ΕΔΙΠ (ιδιαίτερα αν αυτοί έχουν συζυγική σχέση με ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης).

Παρότι το μάθημα ήταν μόνο μια φορά την εβδομάδα, η κυρία Μπαζιάνα απέκτησε τεράστια πείρα και έχοντας την τύχη με το μέρος της βρέθηκε - χάρις μια νομοθετική ρύθμιση που τυχαία προφανώς πέρασε ως "εξαιρετικά επείγουσα" στα 2016 - να διδάσκει στο ΕΜΠ. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο μαζί με την κυρία Μπαζιάνα, βρέθηκαν και άλλοι με διδακτορικά σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. Γιατί είπαμε - η τροπολογία ήταν προγραμματισμένη και έτυχε να συμπέσει με την περίοδο που η κυρία Μπαζιάνα ήθελε να διδάξει σε πανεπιστήμιο κοντά στην Αθήνα αντί να βρίσκεται σε κάποιο σχολείο της Αττικής. Η "τροπολογία Μπαζιάνα" αποτέλεσε μια από τις πρώτες "τομές" του ΣΥΡΙΖΑ στην παιδεία και ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που "πίνουν νερό στο όνομα" της Μπέτυς. Τώρα για το πως παρακάμφθηκαν δεκάδες άλλοι μετα-διδακτορικοί με διδακτική εμπειρία και δημοσιεύσεις και δόθηκε θέση στην κυρία Μπαζιάνα αντί σε κάποιον άλλο - δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο. Όπως και στην περίπτωση της κυρίας Καραμανλή, φαίνεται ξεκάθαρα ότι στην χώρα μας οι αξίες επικρατούν στο τέλος. Και όπως και στην περίπτωση της κυρίας Καραμανλή (που πήρε πτυχίο από το Tufts όντας στην Αθήνα), η κυρία Μπαζιάνα αναγνωρίστηκε και εκείνη στο εξωτερικό όντας πλέον επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Της ευχόμαστε και του χρόνου στο Αζαρμπαϊτζάν.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Πρωθυπουργοί μας διαλέγουν συντρόφους από το πάνω ράφι. Έξυπνες γυναίκες (με IQ επιπέδου Αϊνστάιν) που είναι μητέρες - σύζυγοι - επιστήμονες, έχοντας την ίδια επιτυχία σε όλους τους ρόλους. Καταφέρνοντας τα πάντα με την αξία τους.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να τις είχαμε και Πρωθυπουργούς; Ίσως η Ελλάδα να ήταν σε καλύτερη μοίρα σήμερα... Εκτός και αν - λέμε τώρα - το ότι η κορύφωση της επιτυχίας τους, την χρονική περίοδο που οι "σύντροφοί" τους ήταν "στα πράγματα" στην χώρα ή είχαν ισχυρές προσβάσεις, δεν ήταν μόνο συγκυριακή. Αλλά μπα, αυτά τα πράγματα ΔΕ γίνονται στην Ελλάδα. Στην χώρα μας ως γνωστόν βασιλεύει η αξιοκρατία...

Κυβερνητική σπατάλη - και συνεχίζουμε όπως πριν!

Η κυβερνητική σπατάλη είναι σίγουρα το πλέον ενοχλητικό σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των κατοίκων της "δεν έχει στον ήλιο μοίρα". Μπορεί η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ να γελάει με την κυβέρνηση του Κοσόβου της οποίας ο Πρόεδρος φρόντισε ν' αυξήσει τον προσωπικό του μισθό - ως πρώτο μέτρο - για να μπορεί "ν' αγοράσει πουκάμισα και παντελόνια" αλλά τουλάχιστον εκεί τα χρήματα πάνε σε ρούχα και όχι για να ταΐζονται οι υμέτεροι.

Τι εννοούμε; Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του "Πρώτου Θέματος", στο Μέγαρο Μαξίμου δαπάνησαν 3080 ευρώ τις πρώτες είκοσι μέρες του Δεκέμβρη "για είδη παντοπωλείου και κυλικείου". Δηλαδή με λίγα λόγια ο Πρωθυπουργός και και υπουργοί όχι μόνο δεν πληρώνουν από την τσέπη τους, αλλά πιθανότατα δεν τρώνε ποτέ σπίτι τους - αφού ξοδεύονται πάνω από 150 ευρώ την μέρα. Εκτός και αν τα πράγματα έχουν εκτροχιαστεί τόσο που όλοι όσοι δουλεύουν εκεί φορτώνουν τους καφέδες και τα κρουασάν τους στα γομάρια που ψηφίζουν. Το ίδιο διάστημα δε ξοδεύτηκαν - ξεχωριστά - 650 ευρώ για "είδη ζαχαροπλαστείου"!  Δε λέμε ρε παιδιά - αγοράστε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για να κεράσετε τους επισκέπτες, αλλά ακόμα και κουραμπιέδες των 11 ευρώ ν' αγοράζετε, φτάνουμε κοντά στα 60 κιλά. Πως να  μη πιστέψει κανείς ότι κάποιοι - πέριξ του Πρωθυπουργού - όχι μόνο τρώνε και πίνουν, αλλά και αγοράζουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες για το σπίτι τους "εις υγείαν του κορόιδου"; 

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, η ίδια τακτική ακολουθείτε και στα διάφορα υπουργεία και γενικές γραμματείες, όπου τα τραπεζώματα και τα κεράσματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Για παράδειγμα, πρόσφατο τραπέζωμα του κυρίου Δραγασάκη σε επίσημη αντιπροσωπεία έφτασε στο ύψος των 3400 ευρώ. Εξαιρουμένης της περίπτωσης να ήρθαν 50 άτομα με την κουστωδία τους και το τραπέζι να γινόταν στο "Καστελόριζο", το ποσό αυτό ΔΕ δικαιολογείται - εκτός και αν υπήρξε ευκαιρία για να κολλήσουν ορισμένοι έξτρα για φαγητό ή αν υπήρξαν "προσθήκες".

Και επανερχόμαστε σ' αυτό που λέμε εδώ και χρόνια: η διαφορά της πραγματικής αριστεράς με την δεξιά και το ΠΑΣΟΚ ήταν το "ηθικό πλεονέκτημα" και η αποστροφή προς την σπατάλη. Εδώ όμως αποδεικνύεται - για πολλοστή φορά - ότι κάτι τέτοιο με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται. Ό,τι γινόταν επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (θυμηθείτε χαρακτηριστικά εδώ και εδώ), συνεχίζεται... Όχι μόνο έχουμε τις (γενικώς αχρείαστες)  γενικές γραμματείες που κοστίζουν (οι 3 μαζί σε συσκευασία δώρου) 4,5 εκ. ευρώ τον χρόνο (!!!) αλλά έχουμε και τους καφέδες και τα σάντουιτς να κοστίζουν πάνω από 3 χιλιάδες σε 20 μέρες. Να πει κανείς ήμαρτον ή όχι; 

Μόνιμες "αποθήκες ψυχών" η Ελλάδα και η Ιταλία; Μια ακόμα "φαεινή ιδέα" των συν-ευρωπαίων μας...

Γράφει η "Εφημερίδα των Συντακτών" με αφορμή την πρόταση του Ντόναλντ Τουσκ για "κατάργηση" του προγράμματος μετεγκατάστασης προσφύγων στις χώρες της Ε.Ε.:

"Τον Ιανουάριο του 2016 ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε πως στο πεδίο του προσφυγικού «η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αρνητική», ενώ είχε στηλιτεύσει τη στάση αρκετών κρατών-μελών της Ενωσης που αρνούνταν να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για τη φιλοξενία προσφύγων. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν παραμένει απλώς αρνητική, αλλά η ηγεσία της εμφανίζεται απολύτως κυνική. Αναφερόμαστε στις δηλώσεις του Ντόναλντ Τουσκ, του Πολωνού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που αναμένεται να φέρει στο τραπέζι της προσεχούς συνόδου κορυφής μία από τις βασικές προτάσεις των ξενοφοβικών ηγεσιών των χωρών του «Βίζεγκραντ». Ο Τουσκ θα προτείνει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής όλων των χωρών στον διαμοιρασμό ευθύνης στο προσφυγικό. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να νομιμοποιήσει ουσιαστικά την απάνθρωπη άρνηση των χωρών αυτών να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που αναζητούν στην Ευρώπη ένα ασφαλές μέλλον μακριά από τις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής. Η στροφή του... μισού της ευρωπαϊκής ηγεσίας συμπληρώνεται από τις πιέσεις που ασκεί και αναμένεται να εντείνει η Γερμανία προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και συγκεκριμένα την Ιταλία και την Ελλάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας μας, η Ανγκελα Μέρκελ, που ακόμα διαπραγματεύεται για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο, έχει ζητήσει συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα στο περιθώριο της συνόδου κορυφής. Η ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης παρακολουθεί καχύποπτα όσα συμβαίνουν στις ελληνικές θάλασσες και στα σύνορα, με φόντο τις δύσκολες ευρωτουρκικές σχέσεις. Οποια κι αν είναι τα κίνητρα πίσω από τον κυνισμό και τις πιέσεις κορυφαίων Ευρωπαίων παραγόντων -ακούγεται πως ο Ντόναλντ Τουσκ επιζητά την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή της πατρίδας του-, θα υπάρξουν αρκετοί το επόμενο εξάμηνο που θα απαιτήσουν από την Ευρώπη να σκληρύνει τη στάση της στο ζήτημα των προσφύγων. Απέναντί τους η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πολύπλευρη δραστηριότητα, να οικοδομήσει ακόμα πιο ισχυρές συμμαχίες με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων, ώστε να μην περάσουν τα σχέδια των υπερσυντηρητικών ηγεσιών, που θα οδηγήσουν την Ενωση στην εθνική αναδίπλωση και τη διάλυση."

Τα πράγματα λοιπόν είναι σοβαρά. Η χώρα μας (και η Ιταλία) θα βρεθούν στη γωνία ώστε να υποχρεωθούν να "κρατούν" όσους πρόσφυγες περνούν τα σύνορά τους. Αυτή φυσικά η προσπάθεια δεν είναι καινούργια - είχαμε γράψει σχετικά τον Γενάρη του 2016 για τις πραγματικές διαθέσεις των Ευρωπαίων, στηλιτεύοντας μάλιστα και την παιδιαρώδη προσπάθεια για απονομή Νόμπελ για τους "ήρωες του Αιγαίου"...Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι ότι οι συσχετισμοί είναι πλέον ακόμα χειρότεροι για εμάς απ' ότι ήταν πριν 2 χρόνια περίπου. Η Γερμανία δεν είναι πλέον "δεκτική" και αντίθετα θέλει ν' αρχίσει να "επιστρέφει" πρόσφυγες σε μας. Τι θα γίνουν; Προφανώς και αυτό δεν τους απασχολεί. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να επιβιώσουν στην χώρα μας; Όχι, αλλά τι τους νοιάζει; Η έννοια της αλληλεγγύης έχει παρέλθει προ πολλού -κάτι που κατάλαβε ακόμα και ο Αβραμόπουλος...

Η αλήθεια βέβαια είναι μία: Οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που εισήλθαν μαζικά στην Ε.Ε. δεν διακατέχονταν ποτέ από "ευρωπαϊκά ιδεώδη". Η κοινή αγορά, οι χρηματοδοτήσεις, η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και η μοναδική ευκαιρία να μπουν σ' ένα ακόμα οργανισμό που ΔΕΝ ανήκει η Ρωσία ήταν αυτό που τους τράβηξε. Άρα η ιδέα και μόνο ν' αναγκαστούν να φιλοξενήσουν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες από αραβικές χώρες προφανώς και δεν τους ελκύει. Γι' αυτό και έγραψαν και τις συμφωνίες περί ποσοστώσεων στα παλαιότερα των υποδημάτων τους - εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της Κομισιόν να επιβάλλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε άλλον πλην της χώρας μας. Όχι πως ήθελε και εκείνη να "τιμωρήσει" - στο κάτω-κάτω και τα "μεγάλα κεφάλια" προέρχονται από χώρες που ούτε και αυτές θέλουν στρατιές ανθρώπων που έχουν ανάγκη στην πόρτα τους. Καλύτερα να μείνουν αυτοί στην Ελλάδα και την Ιταλία.
Και όπως φαίνεται αυτό θα γίνει κιόλας... 

Γιατί τον κάλεσαν; Μερικές σκέψεις για την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα

Τελικά το πως σκέφτονται αυτοί που καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική δε θα το καταλάβουμε ποτέ. Έχοντας μόλις αφήσει στην άκρη το φιάσκο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό (για τις οποίες ευθύνεται η τουρκική αδιαλλαξία και η αθλιότητα του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ ο οποίος έσυρε την Ελλάδα και την Κύπρο σε εκ του σύννεγης διαπραγματεύσεις σε μια στιγμή που ήξερε ότι οι Τούρκοι τα ήθελαν όλα δικά τους), με τις προσφυγικές ροές από τα τουρκικά παράλια να συνεχίζονται αδιάκοπα, την ένταση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών να είναι στο κόκκινο λόγω του καταφυγίου που έδωσε σε πολιτικούς πρόσφυγες η χώρα μας μετά το "πραξικόπημα", και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο να είναι συνεχείς, είναι απορίας άξιο το γιατί κλήθηκε ο Ερντογάν για επίσημη επίσκεψη στην χώρα μας.

Η δε προετοιμασία της επίσκεψης ήταν - εκνευριστικά - ελλειπής. Οι προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου τόσο απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και στις κοινές δηλώσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα, δείχνουν ότι δεν μπήκε καμία κόκκινη γραμμή σε καμία περίπτωση. Η' και αν μπήκε δεν τηρήθηκε πράγμα που καταδεικνύει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος δεν είχε καταλάβει ότι η χειρονομία καλής θέλησης της ελληνικής πλευράς, ήταν μια ευκαιρία να σοβαρευτεί. Βέβαια ο άνθρωπος δεν είχε κρύψει κάτι - κάνοντας τις ίδιες δηλώσεις περί "τουρκικής μειονότητας", "αρχιμουφτίας" κ.ο.κ. ΠΡΙΝ έρθει. Έδωσε δηλαδή το στίγμα του και αντί εκεί να μπει ένα στοπ, η κυβέρνηση τον άφησε να έρθει στην Ελλάδα και να επαναλάβει τα ίδια.

Βέβαια αν είχαμε ένα σοβαρό Πρωθυπουργό (γιατί Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν έχουμε και το γνωρίζουμε πριν γίνει αυτός ΠτΔ), θα μπορούσε εκείνος ν' απαντήσει ότι αυτός που παραβιάζει συστηματικά - εξ αρχής - τη Συνθήκη της Λωζάννης είναι η Τουρκία, φέρνοντας το παράδειγμα της Ίμβρου, της Τενέδου και της μειονότητας της Κωνσταντινούπολης. Αλλά επειδή κάτι τέτοια εμείς "δεν τα λέμε". το θέμα έμεινε εκεί.

Το αστείο πάντως στην περίπτωση είναι ότι στην πραγματικότητα τον Ερντογάν τον ήθελαν πολύ λίγοι. Στην προσπάθεια όμως του Αλέξη Τσίπρα να φανεί ως "παράγοντας" για την περιοχή και "διαμεσολαβητής" για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, δεν υπάρχουν φραγμοί, με αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε.

Ευτυχώς όμως ο Ερντογάν δεν είναι "σοβαρός" και η στάση του εκνεύρισε αρκετούς στις Βρυξέλλες, απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων στο προσεχές μέλλον. Αυτό παρόλα αυτά δεν πρέπει να μας απασχολεί: Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα τα θέματα που μας απασχολούν  σε σχέση με την Τουρκία, είναι για τους συν-Ευρωπαίους "διμερή". Δεν τους απασχολούν και δεν τους νοιάζουν. Άρα το φίδι από την τρύπα πρέπει να το βγάλουμε μόνοι μας, και τέτοιες επισκέψεις σίγουρα δε βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, αν βέβαια εμείς δεν έχουμε διάθεση για καινούργιες υποχωρήσεις...

"Black Friday" για τους εργαζομένους στα Public

Πριν λίγο καιρό είχαμε αναφέρει για τις συνθήκες εργασίας στα Jumbo, στα H&M και τα καταστήματα Μουστάκας. Σ' αυτή τη λίστα των εκμεταλλευτών έρχεται να προστεθεί και η αλυσίδα των Public, στην οποία καταμαρτυρούνται απαράδεκτες εργασιακές πρακτικές, καθώς και άρνηση πληρωμής δεδουλευμένων - για ποσά που έχουν κατοχυρωθεί με δικαστικές αποφάσεις. Το ρεπορτάζ είναι από το The PressProject αλλά το αναπαράγουμε γιατί τέτοια περιστατικά επιβάλλεται να δημοσιοποιούνται ώστε η κοινή γνώμη ν' ασκεί πιέσεις σε όποιες εταιρείες καταχράζονται την εμπιστοσύνη των πελατών τους και εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους...

Η μαρτυρία του Γ.Ζ.
"Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει. Όταν ξεκίνησα στα Multirama, το 2005, η εταιρεία είχε προσλάβει αρκετό προσωπικό. Μόλις ένα-δυο χρόνια μετά, ξεκίνησαν οι απολύσεις παρόλο που πηγαίναμε καλά και πιάναμε τους στόχους. Στο service, ο στόχος μας ήταν συνήθως 3-4 χιλιάδες ευρώ τζίρο τον μήνα. Μείναμε, έτσι, πολύ λιγότεροι άνθρωποι για ένα κατάστημα 1.000 τετραγωνικών μέτρων που άνοιγε 9 το πρωί και έκλεινε 9 το βράδυ. Τότε μας ζήτησαν να δουλεύουμε κάποια δωδεκάωρα. Δωδεκάωρα που δε δηλωνόντουσαν πουθενά. Υπήρχε ένα πρόγραμμα εργασίας που δηλωνόταν στην Επιθεώρηση Εργασίας και μας έδειχνε κανονικά με το ρεπό μας και το οκτάωρό μας και ένα διαφορετικό πρόγραμμα που το έβαζαν στον πίνακα ανακοίνωσης, το οποίο μας έδειχνε όλους να δουλεύουμε δωδεκάωρο. Στην αρχή ήταν μικρό το κακό, δηλαδή 2-3 δωδεκάωρα τη βδομάδα. Μετά, όμως, κατόπιν εντολής του Περιφερειακού (υπεύθυνος κάποιων καταστημάτων μαζί), αρχίσαμε τα φουλ δωδεκάωρα, τα οποία όσο περίεργο και να σου φανεί, κράτησαν τρία χρόνια. Τρία χρόνια εργαζόμασταν έξι μέρες, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ με ένα ρεπό τη βδομάδα, ενώ πληρωνόμασταν για οκτάωρο. Τότε πληρωνόμασταν γύρω στα 850 ευρώ και όταν πιάναμε τον στόχο, ο κάθε τεχνικός έπαιρνε ως bonus το 10% του εκάστοτε στόχου. Η δικαιολογία για τα δωδεκάωρα ήταν ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη οι εργαζόμενοι για να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Και από πλάτη έγινε απειλή: «Τι; Δεν πιάσατε τον στόχο σας; Όλοι δωδεκάωρα λοιπόν». Μια φορά μπήκαν κλέφτες και έκλεψαν μερικά Mac μέσα σε αλουμινόχαρτα για να μην χτυπήσει το αλάρμ. Εμείς το δηλώσαμε στον υπεύθυνο και του είπαμε να φωνάξει την αστυνομία γιατί την κλοπή την είχαν καταγράψει οι κάμερες του καταστήματος και υπήρχαν αποδείξεις. Η απάντηση που πήραμε ήταν «Δε θα φωνάξουμε κανέναν. Να προσέχατε. Από αύριο όλοι πάλι δωδεκάωρα» για τιμωρία. Κάποια στιγμή διαμαρτυρηθήκαμε. Πηγαίναμε στον διευθυντή και ρωτάγαμε «Τι θα γίνει;». Η υπόσχεση που παίρναμε για να μας καλμάρουν λίγο, ήταν ότι κάποια στιγμή σαν bonus, θα μας μπουν τα χρήματα για τα δωδεκάωρα. Είχαμε λιώσει. Έπαιρνα έναν μισθό, δεν προλάβαινα όμως να πηγαίνω σπίτι μου ούτε να φάω, έτρωγα μόνο φαγητό απ' έξω μέσα στο service, γυρνούσα να κοιμηθώ και την επόμενη μέρα τα ίδια από την αρχή. Αυτά ίσχυαν σχεδόν σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Ψέματα δε θα σου πω.

Τρώγαμε όταν θέλαμε και πηγαίναμε ελεύθερα τουαλέτα όποτε χρειαζόμασταν. Αν μας περιόριζαν και αυτά, νομίζω θα καιγόταν το μαγαζί στο τέλος. Πώς αντέξαμε; Μας κράταγε η καλή πίστη ότι θα τα πληρωθούμε σε μορφή bonus και το ότι μας ζήταγαν να κάνουμε υπομονή γιατί θα προσλαμβάνονταν κι άλλοι εργαζόμενοι.

Μετά για 3-4 μέρες θα σταματούσαν τα δωδεκάωρα, αλλά μετά πάλι φουλ δωδεκάωρα. Η ελπίδα μάς κράταγε και η ανάγκη για να πληρώνουμε τα ενοίκια, το φως, το νερό, να έχουμε να φάμε. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πάω σε ψυχολόγο γιατί ανέβαζα πίεση και με είχαν πιάσει διάφορα ψυχοσωματικά. Μια μέρα ήρθε η Επιθεώρηση Εργασίας στο μαγαζί. Όταν ρώτησαν τον συνάδελφο τεχνικό Π.Δ. πόσες ώρες δουλεύει, εκείνος απάντησε: «Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ δωδεκάωρο». Μετά από λίγες μέρες κατέβηκε ο Περιφερειακός και τον απέλυσε. Κάποια στιγμή άλλαξε ένα μέρος της διοίκησης στο κατάστημα. Τότε κληθήκαμε να υπογράψουμε νέες συμβάσεις υπό το μότο «Ή υπογράφεις ή σπίτι σου» και «παραγράφησαν» τα δωδεκάωρα. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δε μας τα αναγνώριζαν πια ώστε να τα πληρωθούμε έστω αναδρομικά. Τρία χρόνια τέσσερις ώρες υπερωρίες σχεδόν καθημερινά και μας είπαν έτσι απλά: «Ξεχάστε τα». Aν δε με απατά η μνήμη μου, υπογράψαμε όλοι τις συμβάσεις. Τα δωδεκάωρα συνέχισαν, αλλά όχι κάθε μέρα.

 Λίγο αργότερα, το 2012, μεταφερθήκαμε στην κεντρική πλατεία Αριστομένους και μετονομαστήκαμε σε Public. Στα Public ξεκίνησε το καινούριο σύστημα: Αν έπιανες τον στόχο που σου έθεταν ή αν έκανες υπερωρίες, τα πληρωνόσουν με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ.
Επίτρεψέ μου να κάνω μια παρένθεση εδώ. Τα Public μάς έλεγαν ότι αυτόν τον μήνα, ό,τι και να γίνει, στόχος σας είναι να πουλάτε την μάρκα Α. Ερχόταν ο καταναλωτής να αγοράσει ένα λάπτοπ και ενώ εγώ ως τεχνικός ήξερα ότι η καλύτερη μάρκα είναι η Β, είχα εντολή πως εσύ πρέπει να φύγεις με προϊόν της μάρκας Α στη σακούλα σου. Δεν είχαμε καν το δικαίωμα να προτείνουμε το σωστό στον πελάτη. Μέσα στα Public είναι και η Wind και είχαμε εντολή, πάση θυσία ο πελάτης να φύγει έχοντας υπογράψει συμβόλαιο στη Wind. Λίγο καιρό μετά, εγώ είπα στον διευθυντή μου ότι δεν αντέχω άλλο και απολύθηκα μετά από κοινή μας συμφωνία ώστε να πάρω την αποζημίωση.

Μερικούς μήνες πριν την απόλυσή μου είχα χάσει τον πατέρα μου και ζήτησα δύο μισθούς που δικαιούμουν για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας του. Αυτά τα χρήματα μετά τα κράτησαν από την αποζημίωσή μου κατά την απόλυση. Και όταν πια μπήκαμε σε δικαστική διαμάχη, σε μία συνομιλία με τη δικηγόρο μας της το χτύπησαν. Της είπαν, «εμείς όταν χρειάστηκε χρήματα για τον πατέρα του, δεν του τα δώσαμε;». Λες και μου τα χάρισαν, λες και δεν τα είχα δουλέψει. Φεύγοντας, τους ενημέρωσα ότι θα κινηθώ δικαστικά για τα απλήρωτα δωδεκάωρα χρόνων. Στο δικαστήριο Πράγματι, ο Γ.Ζ. και άλλοι δύο εργαζόμενοι των Public Καλαμάτας και Πάτρας αποφάσισαν τελικά το 2014 να κινηθούν δικαστικά, διεκδικώντας με ομαδική αγωγή τα δεδουλευμένα τους από την εταιρεία. Στην πορεία τούς ακολούθησαν κι άλλοι τρεις συνάδελφοί τους. Το πρώτο τους μέλημα, εύλογα ήταν να μαζέψουν στοιχεία που να αποδεικνύουν τα λεγόμενά τους. «Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να φέρουμε μάρτυρες, πρώην συναδέλφους, που ναι μεν δεν ήταν στην αγωγή, αλλά δε θα είχαν πρόβλημα να καταθέσουν. Αυτό έγινε. Το δεύτερο που χρειαζόμασταν ήταν τα προγράμματα από τον πίνακα ανακοινώσεων με τις δωδεκάωρες βάρδιές μας. Δεν είχαμε προνοήσει να τα κρατήσουμε, αλλά όλως τυχαίως ένα παιδί τα είχε βγάλει φωτογραφία οπότε λύθηκε και αυτό. Το τρίτο και βασικότερο ήταν τα αποδεικτικά από τις 5-6 επισκέψεις της Επιθεώρησης Εργασίας. Εκεί είχαμε πρόβλημα γιατί επικαλέστηκαν "προσωπικά δεδομένα". Χρειάστηκε να βγει εισαγγελική παραγγελία για να μας παραδώσει τελικά η Επιθεώρηση τα έγγραφα"
περιγράφει στην τηλεφωνική μας συνομιλία ο πρώην εργαζόμενος των Public, Γ.Ζ. Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 30 Μαΐου 2017 στο τμήμα εργατικών διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών. Στις 8 Νοεμβρίου 2017, οι εργαζόμενοι κέρδισαν τον αγώνα τους. Με την απόφαση 1761/2017, το δικαστήριο τους δικαίωσε, υποχρεώνοντας την εταιρεία να καταβάλει το σύνολο των δεδουλευμένων συν τους τόκους. Αυτό που διεκδικούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν τους το αναγνώρισε το δικαστήριο ήταν η αποζημίωση για οδοιπορικά για εκπαιδευτικά ταξίδια στην Αθήνα.
«Χάρηκα πάρα πολύ γιατί είδα ότι έπιασαν τόπο οι κόποι μας και ότι οποιοσδήποτε δουλεύει παραπάνω από όσο έχει συμφωνήσει, έχει τη δυνατότητα να βρει το δίκιο του και αυτό πρέπει να το ξέρουν κι άλλοι εργαζόμενοι» μου λέει ο Γ.Ζ. για την πρώτη του σκέψη μετά το άκουσμα της ετυμηγορίας.

«Η εταιρεία θέλει να τους ρίξει το ηθικό» - «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε»

Ένα μέρος του ποσού κρίθηκε προσωρινά εκτελεστό, δηλαδή με απλά λόγια, η εταιρεία κλήθηκε να το καταβάλει αμέσως στους πρώην εργαζομένους της που κέρδισαν το δικαστήριο. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται το ρεπορτάζ, αυτό δεν έχει συμβεί καθώς η εταιρεία «αρνείται να δώσει τα χρήματα, ενώ αναμένεται να ασκήσει έφεση». Σύμφωνα με τον Γ.Ζ., «Μας πρότειναν προφορικά έναν συμβιβασμό που τον κρίναμε εξευτελιστικό για εμάς και δεν τον δεχτήκαμε. Αντιπροτείναμε να μας δώσουν τα δεδουλευμένα μας και να τους χαρίσουμε τους τόκους, αλλά οι δικηγόροι τής εταιρείας δεν το δέχτηκαν. Ήμασταν ψύχραιμοι και με όλη την καλή διάθεση να έρθουμε σε συμφωνία με την εταιρεία για το πότε θα μας δοθούν τα χρήματα, αλλά δεν αντέχουμε άλλο και αποφασίσαμε να μιλήσουμε για ό,τι συμβαίνει, προς τα έξω».
Σύμφωνα με τη δικηγόρο των πρώην εργαζομένων των Public, Λαμπρινή Κυρίτση, «Η εταιρεία (ως Multirama) έχει καταδικαστεί και το 2013 για απλήρωτα δεδουλευμένα και υπερωριακή απασχόληση, καθώς και το 2014, ενώ εκκρεμούν κι άλλες παρεμφερείς υποθέσεις εις βάρος των Public αυτή τη στιγμή». «Θεωρώ ότι η απόφαση του δικαστηρίου δικαιώνει τους πρώην εργαζομένους και είμαι ικανοποιημένη. Ήταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας γιατί είναι μεγάλα καταστήματα και μεγάλος όμιλος και ήθελε πολύ κόπο για να βρούμε τους μάρτυρες και τα έγγραφα που αποτέλεσαν το αποδεικτικό υλικό. Ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις στους μάρτυρες από την εταιρεία. Τώρα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την καθυστέρηση της πληρωμής ως προς τα προσωρινώς εκτελεστά ποσά των απολυμένων. Η εταιρεία θέλει να τους αναγκάσει να προβούν σε κατάσχεση. Αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερα έξοδα και μεγαλύτερη ταλαιπωρία και έτσι θεωρεί ότι θα τους ρίξει το ηθικό και θα τους αποθαρρύνει» εξηγεί η δικηγόρος. «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε σε καμία περίπτωση» λέει με σιγουριά ο Γ.Ζ. «Κάποιοι μου έγραψαν στο Facebook, "Μα δεχόσασταν τέτοια πράγματα; Αναξιόπιστο μου ακούγεται." Μα, φοβάσαι να φύγεις, γιατί θα χάσεις και ό,τι σου χρωστάνε. Πώς θα γεμίσεις το ψυγείο σου και πώς θα πας στον γιατρό τα παιδιά σου;» απαντάει ο τεχνικός, που σήμερα έχει το δικό του μαγαζί και όπως τονίζει από μόνος του, φροντίζει να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντι στους δικούς του εργαζομένους ως προς την ασφάλιση, τους μισθούς και τα ρεπό τους..."