Μερικοί λόγοι για τους οποίους οι "ήρωες του Αιγαίου" ΔΕ θα πάρουν το Νόμπελ Ειρήνης

Είναι από τις ιδέες που ακούγονται καλές, αλλά που για να γίνουν πράξη χρειάζεται δουλειά. Και εκεί ακριβώς, η μετουσίωση της ιδέας σε πράξη, είναι το βασικότερο πράγμα στο οποίο χολώνουμε στην Ελλάδα.
Δεν ξέρουμε ακριβώς από το που ξεπετάχτηκε η ιδέα. Μπορεί να τη σκέφτηκαν τα παιδιά στην πλατεία. Μπορεί μια παρέα εθελοντών στην Λέσβο. Μπορεί κάποιοι σοβαροί καθηγητές στην Αθήνα - αρκετά μακρυά από τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά η ουσία είναι μία: το σκεφτήκαμε μόνοι μας. Είπαμε δηλαδή: "τόσοι και τόσοι άσχετοι έχουν πάρει Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί να μην το πάρουν Έλληνες, που να το αξίζουν κιόλας;" Γιατί σίγουρα, αν φέτος αξίζουν κάποιοι Νόμπελ Ειρήνης είναι όλοι αυτοί οι κάτοικοι του Αιγαίου που σήκωσαν το βάρος ενός απίστευτα μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος, για το οποίο σε τελική ανάλυση ούτε ευθύνονται, ούτε έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν. Δεν είναι βέβαια όλοι οι κάτοικοι του Αιγαίου ήρωες (εκτός και αν η χρέωση 5 ευρώ για τη φόρτιση του κινητού ενός πρόσφυγα μπορεί να χρεωθεί ηρωϊκή ενέργεια). Αλλά πολλοί απ' αυτούς είναι.
Όμως στην προέλευση της ιδέας, βρίσκεται το πρώτο πρόβλημα: οι επιτυχημένες υποψηφιότητες για τα Νόμπελ (και ειδικά το Νόμπελ Ειρήνης), ποτέ μα ποτέ δεν προέρχονται από την ίδια την χώρα στην οποία θα καταλήξουν. Εκτός βέβαια και αν σ' αυτήν την χώρα κατοικούν ή από αυτή την χώρα προέρχονται κάποιοι που έχουν σοβαρή επιρροή στους κύκλους που παίρνουν τις αποφάσεις ή αν αυτοί που τη συνέλαβαν ξέρουν εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις. Δυστυχώς όμως στην περίπτωση των ηρώων του Αιγαίου ούτε η μία προϋπόθεση καλύφθηκε αλλά ούτε η δεύτερη.

Αντ' αυτού οι εμπνευστές της ιδέας ξεκίνησαν μια συλλογή διαδικτυακών υπογραφών στο Avaaz, από τις χιλιάδες που υπάρχουν και τις οποίες κανείς - μα πραγματικά κανείς - ποτέ δεν ακούει, όπως δηλαδή περίπου συμβαίνει και με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Εκεί κάπου - όπως συμβαίνει στην Ελλάδα - κάποιοι ξύπνησαν, είδαν την ευκαιρία και το ηρωϊκό στοιχείο της υπόθεσης και άρχισαν να πραγματοποιούν σούσουρο. Μπακαλίστικα, τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, ζήτησαν από το κοινό τους να υπογράψουν, ξεκινώντας μια σταυροφορία για τη συλλογή υπογραφών. Δηλαδή Έλληνες ζήτησαν από άλλους Έλληνες να υπογράψουν για να πάρουν Έλληνες το Νόμπελ. Καμία κινητοποίηση στο εξωτερικό, πέραν από "φίλους-φίλων" και ορισμένα δίκτυα υποστήριξης που όντως πήραν την ιδέα ζεστά.

Και ενώ η συλλογή των υπογραφών ήταν ήδη σε εξέλιξη και η προθεσμία πλησίαζε προς το τέλος της, το ελληνικό κράτος - κινητοποιημένο από μια παρέα Ελλήνων καθηγητών (άξιων επιστημόνων αλλά με μικρό ως μέτριο εκτόπισμα διεθνώς) αποφάσισε ότι ναι μεν αυτή είναι μια καλή ιδέα, αλλά δεν είχε πολλές ελπίδες, αφού το γενικό "οι ήρωες του Αιγαίου" τους φάνηκε πολύ γενικό. Έτσι προχώρησε ένα βήμα παραπέρα (ακυρώνοντας ουσιαστικά τη συλλογή υπογραφών αφού αυτή υποστηρίζει κάτι τυπικά διαφορετικό απ' ότι προτείνει επισήμως η χώρα μας), προτείνοντας συγκεκριμένα πρόσωπα. Την ίδια στιγμή αμέλησε να κινητοποιήσει την ελληνική διασπορά (μέσω συλλόγων, προσωπικών γνωριμιών, πρεσβειών κ.ο.κ.), ενώ θα μπορούσε να ζητήσει από τους απανταχού Έλληνες να χρησιμοποιήσουν με τη σειρά τους, το εκτόπισμά τους και (κυρίως) την επιρροή τους σε ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς κύκλους, αφήνοντάς την υπόθεση στην καλή θέληση του καθενός (και στην τύχη).

Θα μπορούσε να κάνει και τα δύο, όπως θα μπορούσε να ξεκινήσει την όλη διαδικασία νωρίτερα (ώστε να έχει χρόνο να προχωρήσει τα πράγματα - όπως κάνουν όλες οι χώρες που πραγματικά θέλουν Νόμπελ) - αλλά όχι. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος να κυβερνήσει και να λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας...Με το Νόμπελ θ' ασχοληθεί; Αντ' αυτού προτίμησε να κάνει την κίνηση-ματ (κατά την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού ή κίνηση Καραγκιόζ-μπερντέ κατ' εμάς): πρότεινε δύο Έλληνες (στο πρόσωπο των οποίων τίμησε τους ανώνυμους Έλληνες κατοίκους των νησιών) και την ηθοποιό Σούζαν Σάραντον, γνωστή ακτιβίστρια η οποία "υποδέχτηκε πρόσφυγες και μετανάστες που έφταναν στις ακτές της Λέσβου, ενώ επισκέφθηκε και τους πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας στην Αθήνα." Το έκανε για βδομάδες; Όχι. Για μέρες; Ούτε. Για μια μέρα; Ναι. Μια ολόκληρη μέρα το έκανε. Άοκνα και μπράβο της. Και αυτό αξίζει Νόμπελ για τους εμπνευστές της ιδέας.

Βέβαια να είμαστε σοβαροί: οι άνθρωποι ξέρουν (ή ελπίζουμε να γνωρίζουν) ότι υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν από την άκρη του κόσμου και είναι πραγματικοί εθελοντές, που δουλεύουν απλήρωτοι με διάθεση προσφοράς. Αυτοί θα ήταν άξιοι συμμέτοχοι της υποψηφιότητας. Αλλά παρόλα αυτά τους παρέκαμψαν, γιατί η Σούζαν Σάραντον είναι μια καλή ηθοποιός, αριστερών πεποιθήσεων, παγκοσμίως γνωστή και συχνά υποστηρίζει αγαθούς σκοπούς...Δεν μπορεί θα τσιμπήσουν οι κύριοι της Ακαδημίας...Κλασσική χατζηαβάτικη λογική αρπαχτής που χαρακτηρίζει το λαό μας, όταν βαριέται να δουλέψει πραγματικά.

Θα ρωτήσετε: μα δεν υπήρχαν άνθρωποι εκτός Ελλάδος που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα; Σίγουρα υπάρχουν. Αλλά εμείς δε γνωρίζουμε τα ονόματά τους (αν και διαβάσαμε στα δελτία τύπου ότι την υποψηφιότητα την υποστηρίζουν "100 παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες") και μαζί με μας κανείς που διαβάζει τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites και τις μεγάλες εφημερίδες του υπόλοιπου πλανήτη. Η υποψηφιότητα δε προβλήθηκε σοβαρά σε κανένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι της Ευρώπης ή της Αμερικής. Τα ονόματα των προσωπικοτήτων έχουν μείνει επτασφράγιστα μυστικά. Για να μην τους ματιάσουν; Ίσως. Εκτός βέβαια και αν οι ανώνυμοι υποστηρικτές δρουν υπογείως. Αν είναι έτσι βγάζουμε το καπέλο στους κύριους που σκέφτηκαν την κυρία Σούζαν Σάραντον, σαν μπαλαντέρ.

Και όχι τίποτε άλλο...Αλλά οι "ήρωες του Αιγαίου" το αξίζουν το Νόμπελ...Μακάρι να διαψευστούμε πανηγυρικά - πραγματικά το ευχόμαστε - αλλά δυστυχώς στα τόσα και τόσα είμαστε "τσαπατσούληδες", σε μια υποψηφιότητα Νόμπελ θα κολλούσαμε;