Να το πως οι "άδειες ταξιδίου" ήρθαν για να μας κάνουν τα ταξίδια δυσκολότερα

Η σκληρή πραγματικότητα είναι μία: τόσο η Ε.Ε. όσο και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία φάση αύξησης των τελών εισόδου στις επικράτειές τους. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ απλό για τους επιβάτες: θα πρέπει να βάλουν στους προϋπολογισμούς τους επιπλέον και ένα κονδύλι "γραφειοκρατίας".

Καταρχήν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτείνει την αύξηση του (καθυστερημένου) ΕΤΙAS από 7 σε 20 ευρώ, ανά άτομο. Ίδιες σκέψεις κάνει και η Μ. Βρετανία, παρότι και εκείνη μόλις σχετικά πρόσφατα εισήγαγε τη σχετική "αναγκαιότητα".

 Υπενθυμίζουμε ότι η άδεια ταξιδιού ETIAS είναι μια "απαίτηση" για ταξιδιώτες-υπηκόους από χώρες εκτός Ε.Ε. και Σένγκεν, που ταξιδεύουν χωρίς βίζα, σε οποιαδήποτε από αυτές τις 30 ευρωπαϊκές χώρες, που "συμμετέχουν" στο πρόγραμμα  αυτό. Η άδεια ταξιδιού συνδέεται με το διαβατήριο του ταξιδιώτη και ισχύει για τρία χρόνια ή μέχρι τη λήξη του διαβατηρίου. Η ταξιδιωτική εξουσιοδότηση ETIAS θα επιτρέπει την είσοδο στην επικράτεια αυτών των ευρωπαϊκών χωρών όσο συχνά επιθυμούν οι ταξιδιώτες για σύντομες διαμονές – συνήθως για μέγιστο διάστημα 90 ημερών σε οποιαδήποτε περίοδο 180 ημερών. Ωστόσο, δεν εγγυάται την πρόσβαση. Κατά την άφιξη, ένας υπάλληλος θα ελέγξει το διαβατήριο των ταξιδιωτών και άλλα έγγραφα για να επαληθεύσει ότι πληρούν τις προϋποθέσεις εισόδου. Ανήλικοι, άτομα άνω των 70 και μερικές άλλες (μικρές σε αριθμό) κατηγορίες επιβατών θα εξαιρούνται από την καταβολή του ποσού, αλλά όχι από την αναγκαιότητα έκδοσης της ΕΤΙΑS. 

Για την ETIAS η φόρμα είναι εξαιρετικά απλή, αλλά στο παρασκήνιο τα στοιχεία που καταχωρούνται θα ελέγχονται στα αρχεία της Ιντερπόλ, της Europol και των αρχείων της Σένγκεν. Οι άδειες εισόδου αναμένονται να δίνονται σχεδόν αυτόματα, οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: "Τι όφελος θα υπάρχει αφού έτσι κι αλλιώς τα στοιχεία των επιβατών, ελέγχονται σε αυτές τις βάσεις ούτως ή άλλως κατά τον υπάρχοντα έλεγχο διαβατηρίων;". 

Η απάντηση είναι απλή και πάλι: Καμία. Η επιβολή της άδειας ταξιδίου, τόσο από την Ευρώπη όσο και από την Μ.Βρετανία και τις ΗΠΑ (παλαιότερα), μαζί με το ανάλογο κόστος γίνεται με στόχο τη συγκέντρωση ενός μεγαλύτερου όγκου πληροφοριών για τον ταξιδιώτη, καθώς και για την μετακύληση του κόστους από εκείνους που αποζητούν τη συγκέντρωση πληροφοριών (π.χ., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) σε εκείνους από τους οποίους οι "πληροφοριοσυλλέκτες" θέλουν να πάρουν τις πληροφορίες (δηλ. τους ταξιδιώτες).

Η εισαγωγή όμως νέων προγραμμάτων "άδειας ταξιδιών" δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο: π.χ. οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα κατά το οποίο συγκεκριμένου τύπου ταξιδιώτες θα πρέπει να καταθέτουν ένα είδος "ασφάλειας" πριν από κάθε ταξίδι. Ήδη στο πρόγραμμα έχουν ενταθεί το Μαλάουϊ και η Ζάμπια, αλλά αν νομίζεται ότι το πράγμα θα μείνει σε αυτές τις δύο αφρικανικές χώρες, προφανώς και κοιμάστε τον "ύπνο του δικαίου".

Την ίδια στιγμή τα παλαιότερα προνόμια εξαφανίζονται: Εκεί που κάποτε οι βίζες για είσοδο στις ΗΠΑ είχαν 10ετή διάρκεια με όριο παραμονής τους 6 μήνες, για το εν λόγω πρόγραμμα οι βίζες έχουν διάρκεια 30 ημέρες και υποχρεωτική είσοδο από συγκεκριμένα αεροδρόμια των ΗΠΑ.

Οι σκεπτικιστές των προγραμμάτων αυτών τονίζουν το πως έτσι βρίσκονται στο στόχαστρο οι φτωχότεροι ταξιδιώτες -από την άλλη οι κυβερνήσεις θεωρούν πως με τέτοια προγράμματα αποθαρρύνονται εκείνοι που "ξεχνούν να φύγουν". 

Όπως και να έχει η αύξηση του κόστους και η εισαγωγή περισσότερων τέτοιων "προγραμμάτων" δείχνουν μια παγκόσμια τάση όχι μόνο μεγαλύτερου (αλλά όχι απαραίτητα αποτελεσματικότερου) ελέγχου των συνόρων, αλλά παράλληλα και μιας τάσης ώστε αυτά να αποτελούν πηγή κέρδους. Και δυστυχώς αυτό γίνεται όχι προς όφελος των πολιτών της Ε.Ε., των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας ή της Ιαπωνίας αλλά προς την αγορά software για ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο τους.

Το "καλωσορίσατε" των χωρών αυτών έχει ξεκάθαρα ταμπελάκι με τιμή πλέον - το οποίο θ' αυξάνεται όλο και περισσότερο...