Το έγκλημα της Πάτρας, τα τρία αθώα παιδιά και οι ευθύνες της κοινωνίας-τιμωρού

  Ως πρώτη ανάγνωση ο αποτροπιασμός και η μαζική κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη φερόμενη ως παιδοκτόνο Ρούλα Πισπιρίγκου, δείχνει ότι ακόμα και στην εποχή μας υπάρχουν υγιή κοινωνικά αντανακλαστικά. Η αφαίρεση μιας παιδικής ζωής από την ίδια του την μάνα, την μάνα που το γέννησε και ως εκ τούτου τάχθηκε να το προστατεύει και να το φροντίζει μέχρι αυτό να μεγαλώσει και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, δεν μπορεί να μείνει χωρίς αντίδραση. Και προφανώς η κοινωνία πρέπει να είναι υπέρ του αδύνατου και του αδικημένου, και να στηρίζει τα δικαιώματά τους γενικά και ειδικά το σπουδαιότερο εξ αυτών, το δικαίωμα στη ζωή.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν η κοινωνία αποφασίζει ότι η δικαστική εξουσία δεν μπορεί ν' αποδώσει σωστή δικαιοσύνη και επομένως για να συμβεί αυτό πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η κοινωνία βέβαια έχει δίκιο να έχει μειωμένη εμπιστοσύνη για τον τρόπο της απονομής της δικαιοσύνης: όταν βιαστές βγαίνουν έξω σε 2-3 χρόνια και δολοφόνοι στα δέκα χρόνια μπορούν να πίνουν τον καφέ τους ανενόχλητοι, έχοντας εκτίσει υπό προνομιακές συνθήκες την (όποια) ποινή τους η αγανάκηση είναι δικαιολογημένη. Παρόλα αυτά όμως, ζούμε σε μια κοινωνία και οφείλουμε να σεβόμαστε τους κανόνες της. Και αν οι βουλευτές που εμείς όλοι ψηφίζουμε, ψηφίζουν νόμους που δίνουν χάρη και ελευθερία στους κάθε λογής εγκληματίες οφείλουμε να το δεχτούμε, έχοντας παράλληλα όμως την υποχρέωση να ζητάμε επιτακτικά την αυστηροποίηση των ποινών όπου αυτό απαιτείται. Διαφορετικά θα καταντήσουμε μια κοινωνία-ζούγκλα, όπου τα λιντσαρίσματα θα γίνονται όπως το παλιό Φαρ Ουέστ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το δε μεγαλύτερο πρόβλημα στο όλο γεγονός παρουσιάζεται όταν κομμάτι της "κοινωνίας-τιμωρού" αποφασίζει ότι αυτό πρέπει να γίνει μ' ένα κινητό στο χέρι, ώστε η όποια αντίδραση να μετουσιωθεί σε likes και stories στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί το πράγμα ξεφεύγει τελείως και επιβάλλεται να υπάρχει προστασία, ώστε να υπάρξει μια δίκαιη αντιμετώπιση των φερόμενων ως δραστών και ν' αποδοθεί δικαιοσύνη. Το ότι μαζεύτηκαν δεκάδες άνθρωποι έξω από το σπίτι της δράστιδος και άρχισαν να γράφουν στα παράθυρα και να χτυπάνε τις πόρτες, χωρίς η αστυνομία να παρέμβει ώστε να μη βγουν τα πράγματα εκτός ελέγχου δείχνει χαμηλά αντακλαστικά και ακυρώνει τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο "δέθηκε" η υπόθεση. 

Το πρόβλημα όμως δε σταματάει εκεί. Συνεχίζεται και στο γεγονός ότι ως κοινωνία δεν αντιδρούμε όταν "βλέπουμε το στραβό" και δεν παίρνουμε θέση. Πόσες γυναίκες και παιδιά δεν κακοποιούνται γύρω μας; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν γίνονται θύματα του κοινωνικού τους περίγυρου και δεν τα υπερασπίζεται κανείς; Πόσοι ανήλικοι δε γίνονται θύματα εκμετάλλευσης; Περισσότερα/οι απ΄ όσο θέλουμε ως κοινωνία να παραδεχτούμε. Τι κάνουμε για να μη συμβαίνει αυτό; Τίποτα απολύτως. Παραμένουμε άπραγοι και περιμένουμε να συμβεί το κακό. Τότε λέμε ότι "το ήξερα και εγώ", "τους είχα δει"και καταδικάζουμε την "κοινωνική πρόνοια και την αστυνομία" που δεν έκαναν τίποτα. 

Εμείς όμως τι κάναμε ως άτομα; Και μια και αναφερόμαστε στο έγκλημα (ή στα εγκλήματα) στην Πάτρα... Πως προστάτεψαν οι γιατροί, οι γείτονες και η ευρύτερη οικογένεια τα τρία μικρά παιδιά, τα οποία προδόθηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους; 

Οι ευθύνες λοιπόν είναι ευρύτερες και μεγαλύτερες... Και τις έχουμε όλοι ως κοινωνικό σύνολο. Ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα λοιπόν και ας αλλάξουμε, για να μην πληρώσουν και άλλοι αθώοι στο μέλλον...

ΥΓ. Για τα κανάλια και τα sites που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του κλίματος και εξωθώντας την κατάσταση στα άκρα, δε θα κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά. Προσφέρουν "ό,τι θέλει ο λαός" και κάνουν τα πάντα για λίγη παραπάνω τηλεθέαση και λίγα περισσότερα clicks. Λίγες και φωτεινές οι εξαιρέσεις στον κανόνα...