Αναρτήσεις
Η Τουρκία τελικά κατάφερε - με τη δύναμη των όπλων και υπό την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. - να πετύχει αυτό που ήθελε. Να δημιουργήσει μια ζώνη κατοχής στην Βόρεια Συρία, απομακρύνοντας προς τον παρόν τον κουρδικό κίνδυνο από τα σύνορά τους. Γιατί ας μη γελιόμαστε, ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν έκανε την επέμβαση στην Συρία ήταν αυτός - οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία χρησιμοποιηθεί είναι ψευδής.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται επίσης ότι οι αρχικές πληροφορίες που ήθελαν τον Τράμπ να συναινεί ή τουλάχιστον να μη βάζει εμπόδια στην τουρκική επέμβαση στην Βόρεια Συρία ήταν μάλλον αληθινές. Ο Τράμπ επικοινώνησε με τον Ερντογάν πριν ξεκινήσει αυτή και αν ήθελε, αυτή θα είχε τερματιστεί εν τη γενέσει της. Εκ των υστέρων βέβαια υπήρξε αναδίπλωση - μετά τη γενική κατακραυγή - αλλά ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε. Οι Τούρκοι είχαν πάρει αυτό που ήθελαν, έκαναν επίδειξη δύναμης και "ούτε γάτα, ούτε ζημιά". Αν σκοτώθηκαν μερικές δεκάδες Κούρδοι και εκτοπίστηκαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι - δεν έγινε και κάτι...Οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους και τώρα αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμια. Ότι είχαν κάνει δηλαδή στο Βιετνάμ, στην Κορέα (παλιότερα) και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ (πρόσφατα).
Σε όλο αυτό το σκηνικό απουσιάζει ηχηρά η Ε.Ε. γιατί την οποία όμως είναι άδικο να πούμε οτιδήποτε. Εδώ δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά μέτρα ενάντιά της Τούρκους για την κατάφωρη παραβίαση των ζωτικών δικαιωμάτων της Κύπρου, ενώ υπάρχουν ακόμα και σήμερα χώρες που θέλουν την Τουρκία ως μέλος του "κλάμπ των ηλιθίων" (δηλ. του ευρώ) - θ' ασχοληθεί και θ' αντιδράσει ουσιαστικά για τα όσα κάνουν οι τελευταίοι στους Κούρδους και τη Συρία; Σοβαροί να είμαστε...
Τα όσα έγιναν στην Συρία αποτελούν προσβολή για τον "ελεύθερο" και "δημοκρατικό" κόσμο, παράλληλα όμως δίνουν και ένα πολύ καλό και κυρίως αναίμακτο μάθημα στην χώρα μας, για το τι θα πρέπει να περιμένει από μια μεγαλύτερη σύμπλευση με τους Αμερικανούς και τη στρατηγική αγκίστρωση της χώρας μας στην Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσφατη συμφωνία για τις βάσεις, η οποία βέβαια τελικά παραμένει με χρονικό όριο και δε θα είναι "αορίστου" όπως ήθελαν αρχικά οι Αμερικανοί, ενισχύει την αμερικανική παρουσία στην χώρα μας, σε βαθμό που η όλη κατάσταση να θυμίζει τις δεκαετίες του '60 και του '70, αφού στα έγγραφα της συμφωνίας για τις "Αμερικανικές Ευκολίες" (όπως επισήμως ονομάζονται οι βάσεις) έχουμε τρεις νέες "εισόδους": τη Λάρισα, το Στεφανοβίκι και την περιοδική χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, παράλληλα με την πιο εκτεταμένη χρήση του λιμανιού της Σούδας. Το "δόγμα Τσίπρα-Καμμένου" βέβαια - το οποίο ακολουθεί μετά χαράς και παρρησίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - στηρίζεται σε μια απλή λογική: "Αν υπάρχουν αμερικανικές βάσεις παντού στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο πουθενά στον ελλαδικό χώρο". Αυτή η λογική βέβαια καταρρίπτεται από τη στάση των Η.Π.Α. στην Βόρεια Συρία: Μόλις οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους, οι Κούρδοι "συμμαχοί" τους, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Βέβαια οι Κούρδοι θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί από την ιστορία και να μάθουν να μην πιστεύουν σε χρονικά μακρινά ανταλλάγματα - για παράδειγμα οι σημερινοί διώκτες τους οι Τούρκοι, με την υπόσχεση της μελλοντικής αυτονομίας, τους είχαν χρησιμοποιήσει εναντίον τον Ελλήνων το 1922 (παρά το ότι ο Βενιζέλος ήταν από τους κύριους υποστηρικτές ενός Κουρδικού κράτους στις διάφορες συνθήκες που διαπραγματεύτηκε στην περιοχή και κυρίως στην Συνθήκη των Σεβρών), ενώ και οι Αμερικανοί τους έχουν "πουλήσει" πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να τιμωρηθούν - απλά δείχνει ξεκάθαρα τη λογική και το σκεπτικό των Η.Π.Α. απέναντι σε όσους θεωρούν "αναλώσιμους".
Κοντά στους Αμερικανούς και οι Γάλλοι. Μπορεί να στήριξαν ποικιλοτρόπως την εμπλοκή των Κούρδων στην μάχη κατά του ISIS, αλλά στη δύσκολη ώρα, δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν την Ε.Ε. για να τους υποστηρίξει ουσιαστικά. Οι φανφαρόνικες ανακοινώσεις και οι οικονομικές, "δήθεν" τιμωρίες, έχουν μικρό αντίκτυπο σε μια χώρα όπως η Τουρκία που και οικονομικά προβλήματα έχει και διχασμένη είναι. Οι μόνοι που είχαν το σθένος να μπουν στη μέση (και να το παίξουν προστάτες) ήταν οι Ρώσοι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή.
Και για να εξηγούμαστε: όχι πως οι Ρώσοι είναι καλύτεροι, ούτε σημαίνει πως αν ξαναγίνουμε κολλητοί θα μας υποστηρίξουν σε μια ελληνοτουρκική διαμάχη. Σοβαροί να είμαστε - κάτι τέτοιο δε θα συμβεί (όπως δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν).
Απλά η χώρα μας θα πρέπει να μάθει, έστω και με αυτό τον τρόπο, ότι οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις με μελλοντικό αντάλλαγμα μια υποστήριξη, δεν είναι προς όφελος της χώρας. Τόσο η Ε.Ε., όσο και οι Η.Π.Α., στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάνουν μια ανακοίνωση στήριξης. Αλλά για τέτοιες δεν έχουμε ανάγκη - θα μας υποστηρίξουν τα παγκόσμια social media...Εμείς χρειαζόμαστε είτε στρατιωτικό υλικό νεώτερης γενιάς για να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ (τόσο για μας όσο για την Κύπρο που δεν έχει να προσβλέπει αλλού), είτε στρατιωτική συμπαράταξη - αν συμβεί κάτι. Αλλιώς ας πάμε στον μεγαλύτερο πλειοδότη - ίσως έτσι τουλάχιστον βγει κάτι...
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται επίσης ότι οι αρχικές πληροφορίες που ήθελαν τον Τράμπ να συναινεί ή τουλάχιστον να μη βάζει εμπόδια στην τουρκική επέμβαση στην Βόρεια Συρία ήταν μάλλον αληθινές. Ο Τράμπ επικοινώνησε με τον Ερντογάν πριν ξεκινήσει αυτή και αν ήθελε, αυτή θα είχε τερματιστεί εν τη γενέσει της. Εκ των υστέρων βέβαια υπήρξε αναδίπλωση - μετά τη γενική κατακραυγή - αλλά ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε. Οι Τούρκοι είχαν πάρει αυτό που ήθελαν, έκαναν επίδειξη δύναμης και "ούτε γάτα, ούτε ζημιά". Αν σκοτώθηκαν μερικές δεκάδες Κούρδοι και εκτοπίστηκαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι - δεν έγινε και κάτι...Οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους και τώρα αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμια. Ότι είχαν κάνει δηλαδή στο Βιετνάμ, στην Κορέα (παλιότερα) και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ (πρόσφατα).
Σε όλο αυτό το σκηνικό απουσιάζει ηχηρά η Ε.Ε. γιατί την οποία όμως είναι άδικο να πούμε οτιδήποτε. Εδώ δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά μέτρα ενάντιά της Τούρκους για την κατάφωρη παραβίαση των ζωτικών δικαιωμάτων της Κύπρου, ενώ υπάρχουν ακόμα και σήμερα χώρες που θέλουν την Τουρκία ως μέλος του "κλάμπ των ηλιθίων" (δηλ. του ευρώ) - θ' ασχοληθεί και θ' αντιδράσει ουσιαστικά για τα όσα κάνουν οι τελευταίοι στους Κούρδους και τη Συρία; Σοβαροί να είμαστε...
Τα όσα έγιναν στην Συρία αποτελούν προσβολή για τον "ελεύθερο" και "δημοκρατικό" κόσμο, παράλληλα όμως δίνουν και ένα πολύ καλό και κυρίως αναίμακτο μάθημα στην χώρα μας, για το τι θα πρέπει να περιμένει από μια μεγαλύτερη σύμπλευση με τους Αμερικανούς και τη στρατηγική αγκίστρωση της χώρας μας στην Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσφατη συμφωνία για τις βάσεις, η οποία βέβαια τελικά παραμένει με χρονικό όριο και δε θα είναι "αορίστου" όπως ήθελαν αρχικά οι Αμερικανοί, ενισχύει την αμερικανική παρουσία στην χώρα μας, σε βαθμό που η όλη κατάσταση να θυμίζει τις δεκαετίες του '60 και του '70, αφού στα έγγραφα της συμφωνίας για τις "Αμερικανικές Ευκολίες" (όπως επισήμως ονομάζονται οι βάσεις) έχουμε τρεις νέες "εισόδους": τη Λάρισα, το Στεφανοβίκι και την περιοδική χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, παράλληλα με την πιο εκτεταμένη χρήση του λιμανιού της Σούδας. Το "δόγμα Τσίπρα-Καμμένου" βέβαια - το οποίο ακολουθεί μετά χαράς και παρρησίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - στηρίζεται σε μια απλή λογική: "Αν υπάρχουν αμερικανικές βάσεις παντού στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο πουθενά στον ελλαδικό χώρο". Αυτή η λογική βέβαια καταρρίπτεται από τη στάση των Η.Π.Α. στην Βόρεια Συρία: Μόλις οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους, οι Κούρδοι "συμμαχοί" τους, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Βέβαια οι Κούρδοι θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί από την ιστορία και να μάθουν να μην πιστεύουν σε χρονικά μακρινά ανταλλάγματα - για παράδειγμα οι σημερινοί διώκτες τους οι Τούρκοι, με την υπόσχεση της μελλοντικής αυτονομίας, τους είχαν χρησιμοποιήσει εναντίον τον Ελλήνων το 1922 (παρά το ότι ο Βενιζέλος ήταν από τους κύριους υποστηρικτές ενός Κουρδικού κράτους στις διάφορες συνθήκες που διαπραγματεύτηκε στην περιοχή και κυρίως στην Συνθήκη των Σεβρών), ενώ και οι Αμερικανοί τους έχουν "πουλήσει" πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να τιμωρηθούν - απλά δείχνει ξεκάθαρα τη λογική και το σκεπτικό των Η.Π.Α. απέναντι σε όσους θεωρούν "αναλώσιμους".
Κοντά στους Αμερικανούς και οι Γάλλοι. Μπορεί να στήριξαν ποικιλοτρόπως την εμπλοκή των Κούρδων στην μάχη κατά του ISIS, αλλά στη δύσκολη ώρα, δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν την Ε.Ε. για να τους υποστηρίξει ουσιαστικά. Οι φανφαρόνικες ανακοινώσεις και οι οικονομικές, "δήθεν" τιμωρίες, έχουν μικρό αντίκτυπο σε μια χώρα όπως η Τουρκία που και οικονομικά προβλήματα έχει και διχασμένη είναι. Οι μόνοι που είχαν το σθένος να μπουν στη μέση (και να το παίξουν προστάτες) ήταν οι Ρώσοι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή.Και για να εξηγούμαστε: όχι πως οι Ρώσοι είναι καλύτεροι, ούτε σημαίνει πως αν ξαναγίνουμε κολλητοί θα μας υποστηρίξουν σε μια ελληνοτουρκική διαμάχη. Σοβαροί να είμαστε - κάτι τέτοιο δε θα συμβεί (όπως δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν).
Απλά η χώρα μας θα πρέπει να μάθει, έστω και με αυτό τον τρόπο, ότι οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις με μελλοντικό αντάλλαγμα μια υποστήριξη, δεν είναι προς όφελος της χώρας. Τόσο η Ε.Ε., όσο και οι Η.Π.Α., στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάνουν μια ανακοίνωση στήριξης. Αλλά για τέτοιες δεν έχουμε ανάγκη - θα μας υποστηρίξουν τα παγκόσμια social media...Εμείς χρειαζόμαστε είτε στρατιωτικό υλικό νεώτερης γενιάς για να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ (τόσο για μας όσο για την Κύπρο που δεν έχει να προσβλέπει αλλού), είτε στρατιωτική συμπαράταξη - αν συμβεί κάτι. Αλλιώς ας πάμε στον μεγαλύτερο πλειοδότη - ίσως έτσι τουλάχιστον βγει κάτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου