Τι σημαίνει αλήθεια "πολιτική ευθύνη";

Τελικά ο ήρωας του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε ο Τσε, αλλά ούτε και ο Βελουχιώτης. Ο ήρωας του Αλέξη μας είναι ο Κουφοντίνας. Όπως λοιπόν και ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη των πράξεων της 17Ν (μη αποδεχόμενος όμως το ποινικό μέρος των χτυπημάτων της), έτσι και ο Αλέξης ναι μεν πήρε την πολιτική ευθύνη, αφήνοντας όμως τους πάντες στη θέση τους και συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο - αυτόν της καταστροφής - που ακολούθησαν και οι προηγούμενοι...

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις του δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αν είναι αποτέλεσμα της ζέστης ή του παχυδερμισμού που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας της κυβέρνησης από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι σήμερα:

"Θέλω να αναλάβω ακέραια ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου και του ελληνικού λαού την πολιτική ευθύνη. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο για τον πρωθυπουργό της χώρας. Και σας καλώ να την αναλάβετε κι εσείς, όσο βαρύ κι αν είναι. Γιατί είναι επίσης αυτονόητο για την κυβέρνηση της χώρας".

Ως εδώ καλά. Δεν μπορεί εξάλλου να τα "χώσει" και σε κάποιον άλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνάει από το 2015 - είχε 3 χρόνια να φτιάξει σχέδιο για την αντιμετώπιση πυρκαγιών - δεδομένου ότι τα σχέδια των προηγούμενων είχαν αποτύχει οικτρά. Στο κάτω-κάτω δεν είμαστε η Γροιλανδία, ούτε η Ανταρκτική. Πυρκαγιές συμβαίνουν και θα συμβαίνουν...Άρα η παρούσα κυβέρνηση έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη για το ότι δεν παρουσίασε ένα σχέδιο που επιχειρησιακά θα είχε πιθανότητες να πετύχει - έχοντας το παράδειγμα της Ηλείας έπρεπε να είχε διδαχθεί από τα προηγούμενα λάθη, που κόστισαν ακριβά. Επομένως ευθύνεται για ό,τι έγινε...Παρακάτω λοιπόν αναμένει κανείς την πλήρη ανάληψη των ευθυνών ή μήπως όχι;

"Εμείς δε θα επιχειρήσουμε ποτέ να αποδράσουμε από τις ευθύνες μας. Όπως δεν το κάναμε, όταν αναλάβαμε τη χώρα χρεοκοπημένη, και φορτωθήκαμε εθελοντικά τα λάθη και τις παραλείψεις δεκαετιών. Όπως δεν το κάναμε όταν αντιμετωπίσαμε το φάσμα μιας τεράστιας οικονομικής, εθνικής, και ανθρωπιστικής καταστροφής, για την οποία άλλοι ήταν υπεύθυνοι. Έτσι δεν θα το κάνουμε και τώρα. Δεν είμαστε εδώ για να διαιωνίζουμε τα λάθη και τις συμπεριφορές που ζήσαμε στο παρελθόν". Παραβλέποντας ότι το 3ο μνημόνιο (αρχικά) και το μόνιμο μνημόνιο (πρόσφατα) το ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι η σύνδεση "Μνημονίων-πυρκαγιών" είναι το λιγότερο ατυχής, οι δηλώσεις αρχίζουν να δείχνουν ότι ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι κάτι πήγε στραβά. Δεν το λέει βέβαια - πάει Παρίσι με αμάξι αντί να πάρει την απευθείας πτήση...

Οπότε συνεχίζουμε να διαβάζουμε..."δεν θέλω να κρύψω ότι δεν αποφεύγω και τη σκέψη ή τον φόβο: Μήπως από κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, διαπράττουμε κι εμείς το ίδιο λάθος, που πολλές φορές έχουμε δει να διαπράττουν άλλοι στο παρελθόν. Να υπερβάλλουμε σε δικαιολογίες για να μειώσουμε τις ευθύνες. Αναρωτιέμαι μήπως διστάσαμε να αντιμετωπίσουμε όσο έπρεπε τον κίνδυνο άλλων καταστροφών από στρεβλώσεις που δημιούργησε το παρελθόν. Έτσι και αλλιώς έχουμε την ευθύνη όσο οι στρεβλώσεις παραμένουν". Εδώ είναι σα να βλέπουμε, τον Κωνσταντάρα στο "Υπάρχει και Φιλότιμο":

Ας παραβλέψουμε ότι κανείς από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραιτείται για τίποτα (βλέπε περιπτώσεις Καμμένου, Παπαδημητρίου, Αντωνοπούλου, Μουζάλα, Φωτίου, Κατρούγκαλου - όλοι άλλαξαν υπουργείο ή έφυγαν ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ) καθώς επίσης και το ότι τα non-papers του Μαξίμου έχουν καταντήσει να βγάζουν περισσότερο γέλιο και από τα σκετσάκια του Ράδιο Αρβύλα όσο αφορά την προσπάθεια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων. Δεν μπορούμε όμως παρά να σχολιάσουμε το ότι το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει αντί να ξεκαθαρίζει: δηλαδή έχουμε πάλι, τους "παλιούς" να φταίνε (προφανώς υπονοώντας τις νομιμοποιήσεις των οικοδομικών παραβάσεων) και όχι εκείνους τους οποίους δεν μπόρεσαν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα και να βάλουν ένα σχέδιο σε εφαρμογή, ώστε και η εκκένωση να γίνει όπως πρέπει και οι δυνάμεις που υπάρχουν να χρησιμοποιηθούν με τη μέγιστη σύνεση και αποτελεσματικότητα...Αλλά επειδή πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες συνεχίζουμε να διαβάζουμε της δηλώσεις του κ. Τσίπρα:

"Οι αποκεφαλισμοί εν ώρα της μάχης δεν αποτελούν πράξεις πολιτικής γενναιότητας αλλά πολιτικής δειλίας. Πολύ περισσότερο, η εύκολη καταδίκη των πυροσβεστών, αστυνομικών, λιμενικών, στρατιωτικών που έδωσαν τη μάχη με ηρωισμό, στα μέτωπα της φωτιάς. Ας μην πυροβολούν λοιπόν οι διάφοροι "πολέμαρχοι" και κριτές του καναπέ εκείνους που με κίνδυνο της ζωής τους έδωσαν τη μάχη και έσωσαν ανθρώπινες ζωές.Τους πυροσβέστες που έσπευσαν ηρωικά στον υπέρ πάντων αγώνα. Τους αστυνομικούς, που αν δεν βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης, θα θρηνούσαμε περισσότερους. Τους λιμενικούς, που γλίτωσαν εκατοντάδες στη θάλασσα.  Αφού η μάχη αυτή τελειώσει, αφού και η τελευταία εστία κινδύνου αντιμετωπιστεί, τότε θα υπάρξει η  αποτίμηση και η απόδοση ευθυνών. Διαφορετικά θα πέσουμε σε κυνήγι μαγισσών και στην εύρεση αποδιοπομπαίων τράγων".

Εδώ το πράγμα ξεφεύγει. Ο κύριος Τσίπρας ανακατεύει τους πυροσβέστες και τους λιμενικούς (τους οποίους δεν κατηγόρησε ΚΑΝΕΙΣ γι' αδιαφορία), με τους υπηρεσιακά και πολιτικά υπεύθυνους, που έριξαν ένα στρατό απροετοίμαστο σε μια μάχη, την οποία υποχρεωτικά (και δεδομένης της προηγούμενης εμπειρίας) θα έπρεπε να περιμένουν. Προφανώς επίσης οι άνθρωποι που έχουν ευθιξία παραιτούνται. Και όταν δεν την έχουν, είναι υποχρέωση του ανωτέρου τους. να τους την αποδίδει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθει ο χειμώνας (γιατί τότε θα σβήσουν οι τελευταίες πυρκαγιές) για ν' αποδώσουμε ευθύνες για το ότι το όποιο σχέδιο εκκένωσης δεν εφαρμόστηκε, για το ότι η αντίδραση της πυροσβεστικής σε ορισμένα μέτωπα ήταν αργή, για το ότι δεν υπήρξε αμεσότερη κινητοποίηση όλου του μηχανισμού της πολιτικής προστασίας (συμπεριλαμβανομένης της περισυλλογής εκείνων που έπεσαν στη θάλασσα για να σωθούν) ή για το ότι έχουν περάσει 3 μέρες και ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι πέθαναν και που είναι οι αγνοούμενοι λες και έπεσε αεροπλάνο στο Έβερεστ ή στον Ατλαντικό. Επίσης προφανώς όταν υπάρχουν παραιτήσεις από εμπλεκομένους σε τέτοιες περιπτώσεις δεν της αντιμετωπίζουμε ως "αδυναμία". Τις αποδεχόμαστε, προχωράμε σε αντικαταστάσεις και αλλάζουμε. Είναι σα να λέει ο Τσίπρας ότι αν ένας στρατηγός χάνει μάχες σ' έναν πόλεμο, τον αφήνουμε μέχρι να κερδίσει ή ότι σε μια ομάδα που έχει φάει 4 γκολ στο ημίχρονο ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, δεν κάνουμε αλλαγές. 

Αλλά το "κλου" των δηλώσεων έρχεται στο τέλος (και αφού ο κ. Τσίπρας αφήσει ένα ενδεχόμενο περί "βαλτών" πίσω από τους εμπρησμούς που οδήγησαν στην καταστροφή): "...ξέρουμε όμως και πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε πολίτη ότι οφείλουμε αυτήν την ώρα να οργανώσουμε την άμυνα της πολιτείας και της κοινωνίας απέναντι σε αυτή την εγκληματική πράξη. Θα προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα στην κατάρτιση εθνικού σχεδίου, που θα αντιμετωπίζει τις οικιστικές στρεβλώσεις δεκαετιών. Με τη συμμετοχή επιστημονικών φορέων, πανεπιστημίων, και ειδικών. Στην προσπάθεια αυτή καλώ να συμμετάσχουν οι πάντες. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης". Δηλαδή με λίγα λόγια, η πρώτη κίνηση μας (στο μέλλον) θα είναι η δημιουργία άλλης μιας επιτροπής, η οποία θα συζητήσει το πρόβλημα (λέγοντας πράγματα που είναι γνωστά εδώ και χρόνια) και θα βρει "λύσεις" (οι οποίες δε θα εφαρμοστούν ποτέ).

Όσοι απορούν λοιπόν για το γιατί έγινε, ό,τι έγινε ας διαβάσουν τις δηλώσεις ενός νέου ανθρώπου, του Αλέξη Τσίπρα, που τυγχάνει να ηγείται της χώρας μας. Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω επεξήγηση.

Μια ανάληψη "πολιτικής ευθύνης" η οποία δε συνοδεύεται από καμία κίνηση απόδοσης ευθυνών και αντιμετώπισης της κατάστασης (τόσο σε επίπεδο μη επανάληψης όσο και αποκατάστασης των ζημιών), αρκεί.Και η ζωή συνεχίζεται...
Αυτό όμως είναι "πολιτική ευθύνη" - μέσα σε εισαγωγικά και μόνο. Η πραγματική πολιτική ευθύνη σημαίνει ανάληψη ευθυνών, παραιτήσεις και άμεση αλλαγή...Διαφορετικά είναι μόνο λόγια και τίποτε άλλο.